Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

X. Γιανναράς- Μόνο η δήμευση των κλοπιμαίων θα αλλαξοδρομήσει τη χώρα

Posted: 23 Jun 2014 12:24 AM PDT
Η ​​βίωση της απελπισίας δεν περιγράφεται, δεν γνωστοποιείται με τα γλωσσικά σημαίνοντα, δεν γίνεται πληροφορία. Ο Βίττκενστάιν έλεγε: «Δεν μπορώ να πω τον πονόδοντό μου», ακριβώς όπως κανένας απελπισμένος δεν μπορεί να «πει» τον απελπισμό του: τα νύχια της απόγνωσης καρφωμένα, μέρα-νύχτα, στα σωθικά του.
Η μερίδα των Ελλήνων που ζουν σήμερα ανυπόφορο απελπισμό, έχουν τον επιπλέον αποκλεισμό να μη λογαριάζεται καν η ύπαρξή τους. Για τα Δελτία Ειδήσεων, την τηλεοπτική εικόνα που μονοπωλεί και εξαντλεί την «ενημέρωση» σε διεθνή κλίμακα (δηλαδή τη μεταποίηση του πανανθρώπινου γίγνεσθαι σε Ιστορία), η απελπισία συγκεκριμένων πληθυσμικών ομάδων όχι μόνο δεν γνωστοποιείται, δεν κοινωνείται, δεν δηλώνεται, αλλά μεθοδικά ανυπαρκτοποιείται. Οι σφήνες εικόνων από τον κτηνώδη ξυλοδαρμό των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών που εγκαταβιούν στο πεζοδρόμιο διαμαρτυρόμενες για την απόλυσή τους, υπηρετούν τη λογική τής εμπορικά επιβεβλημένης «ενημερωτικής ποικιλότητας» – συντονίζονται δηλαδή με τον αριθμό των κοστουμιών που πρέπει να αλλάζει ο κ. Σαμαράς σε κάθε Δελτίο Ειδήσεων.
Ο ζόφος και πνιγμός της απελπισίας που βασανίζει (πραγματικά, όχι μεταφορικά) μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην Ελλάδα σήμερα, δεν γεννιέται από πρόβλημα πείνας σε καθημερινή βάση (τουλάχιστον όχι ακόμα) ούτε από την απειλή ξένης εισβολής (ακόμα). Γεννιέται από την ολοκληρωτική απουσία λογικής της ελπίδας, την απόσβεση κάθε λογικής από κάθε παραμικρή προσπάθεια να αναχαιτισθεί η συντελεσμένη και ακάθεκτα συνεχιζόμενη καταστροφή της χώρας. Κυριαρχεί παντού, μα παντού, ο παραλογισμός, η παράνοια, αυτονόητη η καταστρατήγηση κάθε λογικής. Υπερβολές;
Το στοιχειωδέστατο λογικά: Είναι δυνατό στους φυσικούς αυτουργούς οικονομικής και παντοδαπής καταστροφής της χώρας, στους ανθρώπους που παραμένουν υπόδικοι για τον (κομματικά) ιδιοτελέστατο και εξωφρενικό υπερδανεισμό της, να εμπιστευόμαστε ότι αυτοί θα μάς «σώσουν» από τις συνέπειες των εγκλημάτων τους; Δεν είναι τέλειος παραλογισμός, όχι μόνο να αναλαμβάνουν τη «σωτηρία» της χώρας όσοι κακούργησαν την οικονομική της καταστροφή και την οργανωτική της διάλυση, αλλά και να μας εμπαίζουν καταπρόσωπο προσλαμβάνοντας σαν υπουργούς τους (επιτελείς στο έργο της «σωτηρίας») ό,τι πιο κραυγαλέο διαθέτουν τα κόμματά τους σε αναίσχυντο αμοραλισμό, κωμική μικρόνοια και χαυνότητα – όπως στον πρόσφατο κουκλοθεατρινίστικο «ανασχηματισμό» της κυβέρνησης;
Μας είπαν κάποτε (για να ελπίσουμε σε «παροχές») ότι «λεφτά υπάρχουν». Και ελάχιστους μήνες μετά μάς βεβαίωναν ότι «η χώρα έχει πτωχεύσει, μοναδική σωτηρία είναι να πουληθούμε δουλοπάροικοι στους δανειστές μας»: αυτοί θα αποφασίζουν, πέρα από κάθε Διεθνή Συνθήκη και Δίκαιο, ποιο ξεροκόμματο θα μένει για μισθούς και συντάξεις, και ποιο φιλέτο θα νέμονται οι δανειστές. Πρόσφατα πάλι, παιδαριώδεις, γελοίες ψευδολογίες ότι το «πρωτογενές πλεόνασμα» μάς αποδεσμεύει από τον στραγγαλιστήρα των δανειστών μας – και μόλις βεβαιώθηκε η επιβίωση της «συγκυβέρνησης» των κομμάτων της συγκακουργίας, πάλι μεθοδεύσεις περικοπών σε μισθούς και συντάξεις.
Λένε – ξελένε, είπαν – ξείπαν, δίχως μπέσα, δίχως τιμή για τον λόγο τους, δίχως τη λογική που συγκροτεί οργανωμένη συλλογικότητα, σχέσεις κοινωνίας της ζωής. Ακόμα και σε φυλές έσχατου πρωτογονισμού, κάποιο είδος εισαγγελέα θα απαιτούσε να λογοδοτήσουν οι εξόφθαλμης δολιότητας ψευδολόγοι και απατεώνες, αυτουργοί αποτρόπαιων κοινωνικών εγκλημάτων. Στο Ελλαδιστάν σήμερα κανένας πολιτικός δεν διώκεται για καμιά απάτη, για καμιά δόλια ψευδολογία.
Μας είπαν: Ηταν υδροκέφαλο το κράτος, εξωφρενικός ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων (δεν ομολόγησαν ότι οι ίδιοι τούς είχαν διορίσει εξαγοράζοντας ψήφους). Πήραν εντολή από τους δανειστές να το σμικρύνουν. Ομως δεν άρχισαν την αναγκαία σμίκρυνση του κράτους σχεδιάζοντας καινούργια διοικητική – οργανωτική άρθρωση και δομή (να δουν ποιος χρειάζεται και ποιος περισσεύει). Αρχισαν να «κουρεύουν» στα τυφλά απρόσωπες αριθμητικές ποσότητες, να κληρώνουν τους ανθρώπους που θα ζήσουν και τους ανθρώπους που θα πεθάνουν – όπως αποφάσιζε ο Λένιν πόσους κουλάκους θα εκτελεί κάθε μέρα για να εφαρμοστεί η Νέα Αγροτική του Πολιτική.
Ετσι, ένα κράτος υδροκέφαλης δημοσιοϋπαλληλίας μεταμορφώθηκε, στο άψε-σβήσε, σε ισομέγεθες νοσηρό μόρφωμα συνταξιοδοτούμενων αέργων, αποκλεισμένων από κάθε ενδεχόμενο μετοχής σε οποιοδήποτε παραγωγικό εγχείρημα. Η λογική του πελατειακού κράτους, για την οποία είναι υπόδικοι όσοι μάς κυβερνούν, παρήγαγε τόσο την αναποτελεσματική, διεφθαρμένη, τυραννική του πολίτη δημοσιοϋπαλληλία όσο και τον μετασχηματισμό της σε ανενεργό πολτό συνταξιοδοτούμενης αεργίας. Ούτε λειτουργικό κράτος στην υπηρεσία της κοινωνίας αποκτήσαμε ούτε τις εξαιρέσεις που σταδιοδρόμησαν υπηρετώντας τίμια την κοινωνία και το κράτος μπορούμε να τιμήσουμε, αφού τα ασφαλιστικά ταμεία τα κατάκλεψαν οι εξουσιαστές μας.
Με αντεκδικήσεις δεν προχωράει η ζωή – με τον Τσοχατζόπουλο στη φυλακή ούτε ένας από τους διαβόητους λωποδύτες του δημόσιου χρήματος δεν εμφάνισε μεταμέλεια, συντριβή ή φόβο ότι θα έρθει και η σειρά του. Αντεκδικήσεις όχι, αλλά μια κοινή λογική των σχέσεων συνύπαρξης, θεσμοποιημένη, είναι εντελώς απαραίτητη για να λειτουργήσει οργανωμένος συλλογικός βίος. Η θεσμοποίηση της κοινής λογικής συνεπάγεται ελεγχόμενη την εφαρμογή της, η μη εφαρμογή της συνεπάγεται συνέπειες ποινικές (νέμεση). Οι ποινικές συνέπειες για τη λωποδυσία κοινωνικού χρήματος και για την αχαλίνωτη, μετά δόλου ψευδολογία των διεκδικητών της εξουσίας θα μπορούσε να συμφωνηθεί να περιοριστούν σε μόνη τη δήμευση των κλαπέντων, την εκποίηση των περιουσιών τους για να αποκατασταθεί η ζημία του Δημοσίου.

Μια συλλογικότητα που έχει χάσει τον άξονα της λειτουργικής, λογικής συνοχής της και περιστρέφεται με ιλιγγιώδη, φυγόκεντρη, διαλυτική κάθε συνεκτικού άλλοτε ιστού φορά μόνο γύρω από τα συμφέροντα (όσο διαρκέσουν) κάποιων «νταβατζήδων», μια τέτοια κοινωνία δεν χρειάζεται ούτε «γνήσια» κεντροαριστερά ιδεολογήματα, ούτε τα εντυπωσιακά ρητορεύματα οποιουδήποτε ταλαντούχου Τσίπρα, ούτε κάποια συνετή, σοφή παρέμβαση της Ακαδημίας Αθηνών, ούτε τις παιδαριώδεις ηθικολογίες θρησκευτικών κηρυγμάτων. Χρειάζεται μια χούφτα δικαστές πιστούς στον όρκο τους – όρκο πιστότητας στη λογική της συλλογικότητας. Να καθίσουν στο σκαμνί την περιενδεδυμένη οσεσδήποτε τηβένους εξουσίας λωποδυσία. Και το δόλιο ψεύδος.

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Mikis Theodorakis Live ~ To Mesimeri ~ Ta tragoudia tou Antreas Len...



Σου είπαν ψέματα πολλά

Στίχοι:Μίκης Θεοδωράκης
Μουσική:Μίκης Θεοδωράκης

Σου είπαν ψέματα πολλά,
ψέματα σήμερα σου λένε ξανά
κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν,
ψέματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια.
Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες
μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν,
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
πού πας με ψεύτικα όνειρα;
Καιρός να σταματήσεις,
καιρός να τραγουδήσεις,
καιρός να κλάψεις και να πονέσεις,
καιρός να δεις.

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα στην παρουσίαση του βιβλίου «Μια μετριοπαθής πρόταση για την επίλυση της κρίσης του ευρώ» των J.Galbraith, St. Holland και Γ. Βαρουφάκη

17/06/2014

Ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα στην παρουσίαση του βιβλίου «Μια μετριοπαθής πρόταση για την επίλυση της κρίσης του ευρώ» των J.Galbraith, St. Holland και Γ. Βαρουφάκη


Αγαπητοί προσκεκλημένοι,
Φίλες και Φίλοι,

Με μεγάλη χαρά ανταποκρίθηκα στην πρόκληση του εκδοτικού οίκου «Ποταμός» να συμμετάσχω στην παρουσίαση ενός σημαντικού βιβλίου-οδηγού για την έξοδο της Ευρώπης από την κρίση και την ανάπτυξη.
Ενός βιβλίου που συνέγραψαν τρεις διακεκριμένοι οικονομολόγοι, με πολυετή διεθνή καταξίωση, που έχω τη τύχη να γνωρίζω και την τιμή να συνομιλώ τακτικά μαζί τους.

Θέλω να ξεκινήσω επισημαίνοντας ότι η «μετριοπαθής πρόταση» των Βαρουφάκη-Χόλαντ-Γκαλμπρέιθ, παρά το παραπλανητικό της τίτλο, είναι μια βαθιά ριζοσπαστική πρόταση για την έξοδο της ευρωζώνης από τη κρίση.
Γιατί η αποδοχή μιας τέτοιας πρότασης από τη σημερινή ευρωπαϊκή  πολιτική και οικονομική ελίτ, προϋποθέτει τη ριζική αλλαγή στρατηγικής και προσανατολισμού για την Ευρώπη.
Δεν ισχυρίζομαι προφανώς ότι η αλλαγή της αρχιτεκτονικής του ευρώ, μπορεί από μόνη της να μας οδηγήσει στο σοσιαλισμό.
Ωστόσο, δεν θεωρώ ασήμαντο το να μετατοπιστεί η κυρίαρχη πολιτική και οικονομική ελίτ της Ευρώπης – που σήμερα βρίσκεται υπό Γερμανική ηγεμονία – από τη βασική νεοφιλελεύθερη θεωρία της αυτορρύθμισης των αγορών και της οικονομίας.
Δε θεωρώ ασήμαντο το να απαντηθεί με σχέδιο απλό, ρεαλιστικό, βιώσιμο και συγκροτημένο, το στρατηγικό δίλημμα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη, ως συνέπεια της γενικευμένης, νεοφιλελεύθερης λιτότητας: Αποπληθωρισμός ή βιώσιμη ανάπτυξη.

Και, με την έννοια αυτή, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτό το μικρό εγχειρίδιο, τη πρόταση των τριών οικονομολόγων, ως ένα «ευρωπαϊκό μανιφέστο για την ανάπτυξη».
Γιατί και οι τέσσερις προτάσεις για την αντιμετώπιση των ισάριθμων εκφάνσεων της κρίσης: της τραπεζικής, του δημόσιου χρέους, των επενδύσεων και της πρωτόγνωρης ανθρωπιστικής κρίσης, συντείνουν στην οριστική αναπτυξιακή μεταστροφή της Ευρωζώνης.

Σωστά, λοιπόν, την συνοψίζουν οι συντάκτες της ως συνολική πρόταση για ένα «νέο ευρωπαϊκό NewDeal».

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι οι προτάσεις των συγγραφέων δεν ταυτίζονται με τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ωστόσο είναι εμφανές ότι εκκινούνε από κοινές αφετηρίες και σε πολλά σημεία εφάπτονται με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια προφανής, αλλά όχι και τόσο αυτονόητη για όλους στη χώρα αφετηρία, ότι το πρόβλημα του χρέους είναι πανευρωπαϊκό και όχι ελληνικό πρόβλημα.
Και επομένως σε ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα, απαιτείται ευρωπαϊκή λύση.
Και ότι η λύση δε μπορεί παρά να είναι στη κατεύθυνση της αμοιβαιοποίησης του χρέους, στη κατεύθυνση της διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους.

Εμείς δίνουμε πολύ συχνά το παράδειγμα της Διάσκεψης του Λονδίνου το 1953.
Γιατί το κάνουμε αυτό;
Πρώτον για να αποδείξουμε ότι η λύση δε μπορεί παρά να είναι πολιτική, όπως η σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ευρώπης αποδεικνύει.
Δεύτερον γιατί η λύση του 1953, εκτός της διαγραφής χρέους εμπεριείχε και τη ρήτρα ανάπτυξης που την ακολούθησε, μάλιστα και ένα γενναίο πακέτο για την ανοικοδόμηση της μεταπολεμικής Ευρώπης.

Διεκδικούμε δηλαδή τη διαγραφή, μαζί τον τερματισμό της λιτότητας, μαζί με τη «ρήτρα ανάπτυξης», και τη μη δανειακή, επενδυτική χρηματοδότηση στο πλαίσιο ενός «Ευρωπαϊκού New Deal», για να αποκατασταθεί η βιωσιμότητά του χρέους και να κλείσουν οι βρόχοι της ανατροφοδότησής του.

Με δύο λόγια: θεωρούμε τη διαγραφή αναγκαία, γιατί είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη.
Ωστόσο ενώ τη θεωρούμε αναγκαία δε τη θεωρούμε ταυτόχρονα και από μόνη της ικανή.
Εντάσσουμε την οριστική και βιώσιμη υπέρβαση της υπερχρέωσης της χώρας στο τρίπτυχο: ανασυγκρότηση-αναδιανομή-ανάπτυξη.

Από το Μάιο 2011 είχαμε  διατυπώσει αυτή τη θέση στην Κεντρική μας επιτροπή. Λέγαμε τότε:
«Η διαχείριση του χρέους είναι αναγκαία, αλλά όχι από μόνη της ικανή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση.
Είναι αναγκαία, χωρίς αυτή  δεν γίνεται, αλλά όχι από μόνη της, δεν μπορεί από μόνη της αν δεν συνδυαστεί με μια ριζικά διαφορετική πολιτική».

 Δυστυχώς έχουμε επιβεβαιωθεί.
Με δικαιολογία, με μοχλό το χρέος, έχουν επιβληθεί ρυθμίσεις που τσακίζουν την εσωτερική αγορά και βάζουν τα θεμέλια της νέας ύφεσης.

Ταυτόχρονα, ενώ από τότε έχει μεσολαβήσει η χρεοκοπία του καταστροφικού PSI, μια διαγραφή του χρέους που έχει ήδη συντελεσθεί, είμαστε 2 χρόνια μετά και ξανασυζητάμε για νέα διαγραφή χρέους.
Πρόκειται για την πιο εκκωφαντική αποτυχία του μνημονίου που υποτίθεται ότι θα καθιστούσε το χρέος βιώσιμο.
Πρόκειται για την κατάρρευση  του διακηρυγμένου στόχου της εφαρμογής του μνημονίου.
Με απλά λόγια χρεοκοπία, διαγραφή δηλαδή χρέους και υφεσιακό μνημόνιο, σημαίνει νέα χρεοκοπία.

Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει.

Και για να σπάσει χρειάζεται ισχυρή διαπραγμάτευση.
Και η ισχυρή διαπραγμάτευση προϋποθέτει ισχυρή κυβέρνηση με νωπή και καθαρή λαϊκή εντολή να διαπραγματευθεί σκληρά.
 Όχι κυβέρνηση κομμάτων που έχουν αποδοκιμαστεί από το λαό.
Όχι κυβέρνηση πολιτικών κομμάτων και προσώπων, που μέχρι πρότινος έλεγαν ότι το χρέος είναι βιώσιμο.
Όχι κυβέρνηση πολιτικών αρχηγών, που έχουν υπογράψει συμβόλαιο, να εφαρμόσουν μέτρα που φέρνουν ένα νέο κύκλο ύφεσης.
Που έχουν με την υπογραφή τους δεσμευθεί σε προαπαιτούμενα διάλυσης της εσωτερικής αγοράς.

Φίλες και Φίλοι,

Είναι γνωστό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, έχουν πάγια θέση ότι οι συνθήκες της ΕΕ πρέπει να αλλάξουν.
Η Ευρώπη για εμάς χρειάζεται νέα θεμέλια.
Νέες συνθήκες που να κλειδώνουν την προοπτική της κοινωνικής συνοχής και όχι τη μέγγενη της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Γιατί η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα σε βαθύ στρατηγικό αδιέξοδο.
Η στρατηγική της ακραίας λιτότητας, που εμείς αποκαλούμε Μερκελισμό, αποδιαρθρώνει την κοινωνική συνοχή, υψώνει ένα «νέο τείχος χρήματος» ανάμεσα στους πιστωτές του Βορρά και τους χρεώστες του Νότου.
Είναι μια στρατηγική που διαιρεί την Ευρώπη.
Που πυροδοτεί τον ευρωσκεπτικισμό και τον αντιευρωπαϊσμό στους λαούς.
 Γιατί όσο η Ευρώπη γίνεται αποκρουστική στα πλατιά λαϊκά στρώματα, τόσο δυναμώνει η στρατηγική του Μερκελισμού και των Βορειοευρωπαίων που επιθυμούν μια Ε.Ε. πεδίο ενός ακραίου νεοφιλελεύθερου ανταγωνισμού, χωρίς καμία πολιτική δέσμευση και κανένα δημοκρατικό έλεγχο.

Αλλά για μας, φίλες και φίλοι, η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, η Ευρώπη του Μερκελισμού, δεν έχει μέλλον.
Για μας, η ενιαία Ευρώπη είτε θα είναι κοινωνική και δημοκρατική ή δε θα υπάρξει.
Πολιτικό ζητούμενο, λοιπόν, σήμερα είναι η δημοκρατική εμβάθυνση των ευρωπαϊκών θεσμών, που θα προσδώσει χαρακτηριστικά δημοκρατικού ελέγχου και λαϊκής κυριαρχίας στα υπερεθνικά κέντρα αποφάσεων.
Γιατί, η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που δεν αντισταθμίζεται από τη δυνατότητα της λαϊκής ετυμηγορίας στο υπερεθνικό επίπεδο, οδηγεί αναπότρεπτα σε νέους ολοκληρωτισμούς.

Θα αναρωτηθεί βέβαια κανείς. Μέχρι να αλλάξουν οι συνθήκες τι μπορεί να γίνει;
Ποια είναι τα περιθώρια, οι βαθμοί ελευθερίας στην άσκηση εθνικής πολιτικής;
Φίλες και φίλοι,

Έχουμε απόλυτη επίγνωση ότι οι πιθανότητες επιτυχίας και θετικών αποτελεσμάτων του δικού μας σχεδίου, συναρτώνται με το πλαίσιο άσκησης πολιτικής στην Ευρώπη.
Και εδώ  ακριβώς έρχεται η «μετριοπαθής πρόταση».

Μια πρόταση που μπορεί να συμβάλει σημαντικά στο να αναστραφεί η τάση εμβάθυνσης της κρίσης.
Και μάλιστα, ενώ η ευρωπαϊκή ηγεσία, δεν μπορεί να επικαλεστεί τις ευρωπαϊκές Συνθήκες για να την απορρίψει.

Φίλες και Φίλοι,

Καμία πρόταση δεν είναι ρεαλιστική αν δεν συνεκτιμά τον πραγματικό συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων.
Ακούω πολλές φορές ότι το δίλλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ρήξη ή ρεαλισμός.
Ανοησίες.
Η ρήξη και ο ρεαλισμός δεν είναι ετερώνυμες αλλά συμπληρωματικές έννοιες.
Ρήξη χωρίς σχέδιο ρεαλιστικό, οδηγεί σε ήττα, σημαίνει ενσωμάτωση.
Ρήξη με σχέδιο ρεαλιστικό, οδηγεί σε νίκη και σημαίνει  ανατροπή.

Αυτό λοιπόν είναι το πραγματικό δίλλημα: ενσωμάτωση ή ανατροπή.

Αυτοί που διαρκώς αναπαράγουν το δίλλημα της ρήξης και του ρεαλισμού, προφανώς και θα επιθυμούσαν έναν ΣΥΡΙΖΑ συγκρουσιακό στα λόγια και ενσωματωμένο στη πράξη.
Για εμάς όμως το ζήτημα είναι να είμαστε ριζοσπαστικοί, συγκρουσιακοί και στα λόγια και στη πράξη.
Και αυτό απαιτεί στρατηγικό σχέδιο, επίγνωση των δυσκολιών αλλά και των δυνατοτήτων.

Και στην Ευρώπη σήμερα, παρά τις τρομακτικές αντιφάσεις υπάρχουν ακόμη αναξιοποίητες δυνατότητες για τη χώρα μας.


Με την ψήφο τους στις ευρωεκλογές, οι ίδιοι οι πολίτες της Ευρώπης, έστειλαν μήνυμα δυσαρέσκειας που πρέπει να γίνει εφαλτήριο μεγάλων αλλαγών.

Στον ευρωπαϊκό Νότο, οι πολίτες άνοιξαν δρόμο προς τα μπρος.
Η κοινωνική δυσαρέσκεια απέκτησε δημοκρατική και προοδευτική προοπτική, με την ενίσχυση των δυνάμεων της Αριστεράς.
Η μαύρη κηλίδα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα είναι, ευτυχώς, η εξαίρεση.

Και δεν είναι μόνον η ιστορική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που σχεδόν μονοπώλησε τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου.
Είναι η άνοδος της Αριστεράς στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία. Αλλά και στην Ιρλανδία, όπου το Σιν Φέιν, με αταλάντευτη αντίθεση στη νεοφιλελεύθερη λιτότητα, εκτοξεύθηκε στη δεύτερη θέση με 20%.

Ωστόσο, στον ευρωπαϊκό Βορρά, έγιναν και βήματα προς τα πίσω.
Και για αυτό μιλώ για αντιφάσεις.
Παρά το γεγονός ότι σε πολλές χώρες, όπως στην Ολλανδία, τη Γερμανία, τη Φινλανδία και αλλού, η Αριστερά διατήρησε τις δυνάμεις της.
Η ψήφος τιμωρίας του ευρωπαϊκού κατεστημένου κατευθύνθηκε κυρίως στην εθνικιστική αντίδραση. Στην άκρα και λαϊκιστική δεξιά.
Το αποδεικνύει η νίκη του Κόμματος της Ανεξαρτησίας του Νάιτζελ Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία.
Την οποία αξιοποιεί η ηττημένη κυβέρνηση Κάμερον για να περιορίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ενιαία αγορά. Χωρίς εσωτερική δημοκρατική οργάνωση. Χωρίς μηχανισμούς δημοσιονομικής εξισορρόπησης και κοινωνικής συνοχής. Σε μια κοινωνικά και περιβαλλοντικά ανυπεράσπιστη ζώνη ελεύθερου εμπορίου.

Αλλά, είναι πρωτίστως η ψήφος  στο Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία,που εκπέμπει σήμα κινδύνου για όλους μας.
Όχι μόνο για τους συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες οι οποίοι, παρά τις διαφορές τους, μέχρι σήμερα διεκπεραίωναν μαζί το βασικό σχέδιο για τη νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση της Ευρώπης.

Το μήνυμα της Γαλλίας αφορά και εμάς.

Η Ευρωπαική Αριστερά πρέπει να βγει – και θα βγει – μπροστά.
Εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες μας εμπιστεύτηκαν. Μας έφεραν στο προσκήνιο για να συνδιαμορφώσουμε τις εξελίξεις σε προοδευτική κατεύθυνση.
Για να προσπαθήσουμε να κλείσουμε τις ανοιχτές πληγές της Ευρώπης: Τη λιτότητα, την ανεργία – και ιδίως την ανεργία των νέων – τη φτώχεια.
 Μας ψήφισαν για να είμαστε παρόντες και ενεργοί. Μας έδωσαν την εντολή, να αφήσουμε πίσω μας την πολιτική της άμυνας.
Να συνεργαστούμε με ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις για προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που εμβαθύνουν τη δημοκρατία, ενισχύουν την ισόρροπη και κοινωνικά δίκαιη ανάπτυξη και διασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαβίωση όλων των πολιτών.
Μεταρρυθμίσεις που επαναφέρουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση στις αρχές και τις αξίες της αλληλεγγύης, της πολιτικής ισότητας των χωρών της Ευρώπης και της συνοχής.
Που βάζουν τίτλους τέλους στη λιτότητα, την υπερχρέωση και την περιδίνηση της Ευρωζώνης από την ύφεση, στη στασιμότητα και την πρόσκαιρη και αναιμική ανάπτυξη, με υψηλή ανεργία και φτώχεια.
Μόνον έτσι το νεοφιλελεύθερο πολιτικό σχέδιο της κυρίας Μέρκελ και των συμμάχων της θα ηττηθεί.
Μόνον έτσι η Ευρώπη θα διασωθεί.

Εάν το εγχείρημα της δημοκρατικής ενοποίησης της Ευρώπης αποτύχει, αυτό θα είναι μια ιστορική ήττα για την Αριστερά και μια μεγάλη νίκη για την άκρα δεξιά.
Πλανώνται όσοι πιστεύουν άλλα. Και αυτό, ακριβώς, είναι το πολιτικό μήνυμα που έστειλαν σε όλην την Ευρώπη οι πολίτες της Γαλλίας.
Γιατί οι αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Οι αρχές που ενέπνευσαν το ευρωπαϊκό εγχείρημα στην αφετηρία του και είναι εγγεγραμμένες στο Μανιφέστο του Βεντοτένε του 1941, για μια ελεύθερη και ενωμένη Ευρώπη, που συνέταξε ο κομμουνιστής Αλτιέρο Σπινέλι, είναι οι θεμελιώδεις αρχές της δικής μας Αριστεράς.

Γι’ αυτό, η ουσιαστική επανίδρυση της Ευρώπης σε δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική βάση είναι υπαρξιακή υπόθεση της ευρωπαϊκής Αριστεράς στο σύνολό της – ανεξάρτητα από ιστορικές διαιρέσεις, πολιτικές διαδρομές και κομματικές ταυτότητες.
Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας.
Σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες αριστεροί δημοκράτες και κομμουνιστές.

 Μια νέα Ευρώπη απαιτεί και μια νέα Αριστερά. Μια Αριστερά η οποία δρα ως δύναμη μετασχηματισμού της Ευρώπης, αλλά και του ίδιου του εαυτού της.

Φίλες και Φίλοι,

Οι ευρωεκλογές του περασμένου μήνα, παρά τις αντιφάσεις που προανέφερα, έχουν πράγματι προκαλέσει ρήγματα στο, μέχρι τότε, φαινομενικά αδιαπέραστο τείχος της λιτότητας στην Ευρώπη.
Έχουν δημιουργήσει νέες δυνατότητες για την ευρωπαϊκή Αριστερά. Διαμορφώνουν έναν πιο ευνοϊκό ευρωπαϊκό περίγυρο για την επόμενη ελληνική κυβέρνηση – την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Τις αξιοποιούμε, ήδη ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Και μόνον εμείς μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε.
Γιατί εμείς δεν έχουμε προσδεθεί στο άρμα της νεοφιλελεύθερης λιτότητας.
Εμείς δεν πιστεύουμε σ’ αυτήν την πολιτική.
Συμμετέχουμε ενεργά στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, έτσι ώστε να διευρύνουμε τα ρήγματα στο νεοφιλελευθερισμό.
Στην κατεύθυνση αυτή, παράλληλα με τις πολιτικές παρεμβάσεις μας, ενθαρρύνουμε και συντονιζόμαστε με τα κοινωνικά κινήματα ενάντια στη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, όπως, για παράδειγμα, την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Με τους συνδικαλιστικούς φορείς, που αγωνίζονται για την προάσπιση του κοινωνικού κράτους και την ανάπτυξη με ποιοτικές θέσεις εργασίας και σεβασμό στο περιβάλλον.

Αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, γιατί η Αριστερά δεν μπορεί να βγει μπροστά με την κοινωνία πίσω και σε αδράνεια.
Και τις αναλαμβάνουμε αυτές τις πρωτοβουλίες, με την αυτοπεποίθηση και την υπευθυνότητα που αντλούμε από την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Τρία πρόσφατα χαρακτηριστικά γεγονότα επιβεβαιώνουν, τις ρωγμές στο τείχος της λιτότητας:

1.    Μόλις πριν από λίγες μέρες, στις 3 Ιουνίου, σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της, η έγκυρη γερμανική οικονομική εφημερίδα «Χάντελσμπλατ» επέρριψε την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη στη «σιδηρά πολιτική λιτότητας που επέβαλε κυρίως η Γερμανία».
2.    Σε συνέντευξή του στο ίδιο φύλλο, ο Γερμανός υφυπουργός Εξωτερικών για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις Μίχαελ Ροτ, ο οποίος προέρχεται από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ζήτησε να εξαιρεθούν από τα δημοσιονομικά κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης οι δαπάνες που συνιστούν επένδυση στο μέλλον.
Δηλαδή, οι δαπάνες για την παιδεία, την έρευνα, τις υποδομές και την απασχόληση, και
3.    Την περασμένη Παρασκευή, σε ομιλία του στο Βερολίνο, ο Επίτροπος Κοινωνικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Λάζλο Άντορ, επεσήμανε ότι η οικονομική ανάκαμψη της Ευρώπης προϋποθέτει την επαναθεμελίωση του πυρήνα της Ευρωζώνης.
Και πρότεινε τις εξής δύο πρωτοβουλίες: πρώτον, τη διεύρυνση της εντολής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ώστε να περιλάβει την οικονομική ανάπτυξη και την απασχόληση ως ισότιμους στόχους της νομισματικής πολιτικής με τη σταθερότητα των τιμών. Και, έτσι, να λειτουργεί ως δανειστής ύστατης καταφυγής.
Και, δεύτερον, ένα ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλισης κατά της ανεργίας, ως μηχανισμό δημοσιονομικών μεταβιβάσεων ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.  

Πρόκειται για μικρές ρωγμές που ολοένα και πολλαπλασιάζονται, τις οποίες οφείλουμε να αξιοποιήσουμε.

Σ’ αυτό το ευρύτερο πλαίσιο εγγράφεται και η αντιπαράθεση στην Ευρώπη για το ποιος θα αποφασίσει για το νέο πρόεδρο της Κομισιόν.
Δεν τρελάθηκα ξαφνικά να υποστηρίξω τον Γιούνκερ, όπως ψευδώς εμφανίζει μερίδα μέσων ενημέρωσης.
Με τον Γιούνκερ μας χωρίζει πολιτική άβυσσος.

Φίλες και Φίλοι,

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, τα δύο επίπεδα πολιτικής λειτουργίας και ταξικής αντιπαράθεσης – το ευρωπαϊκό και το εθνικό – είναι αδιαίρετα και αλληλένδετα.
 Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα υπερχρέωσης της χώρας συναρτάται αποκλειστικά και μόνο με την δομή και τη λειτουργία της Ευρωζώνης.
 Το διαχρονικά υψηλό δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν έχει μόνον εξωγενή αίτια.
Έχει και ενδογενή.
Βασικά συστατικά του μηχανισμού αναπαραγωγής του χρέους είναι η άνιση κατανομη των βαρών, οι ανισότητες και οι μη αναπαραγωγικές δαπάνες.
 Είναι συστατικά που συναρτώνται με τη δομή και τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος της χώρας μας μεταπολιτευτικά.
Με το στρεβλό, ρηχό και αντιπαραγωγικό αναπτυξιακό πρότυπο που υιοθέτησε το δικομματικό πολιτικό κατεστημένο της Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ.
 Με ένα δημοσιονομικό σύστημα, που υπηρετούσε το πελατειακό κράτος των δύο κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία.

Αν δεν προχωρήσουμε στις επείγουσες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, την οικονομία και τους θεσμούς, σε μεταρρυθμίσεις που θα κλείσουν οριστικά την πόρτα στο παρελθόν, τότε, όσο κι αν αύριο μειώσουμε το δημόσιο χρέος, μεθαύριο θα το ξαναβρούμε μπροστά μας.

Και επειδή η έννοια μεταρρύθμιση έχει κακοπάθει και κακοφορμίσει από τα χρόνια του εκσυγχρονισμού έως τα χρόνια του τροικανισμού, από τους ίδιους πάνω κάτω ανθρώπους σε καίριες θέσεις άσκησης οικονομικής πολιτικής, οφείλω να εξηγηθώ.

Οι δικές μας μεταρρυθμίσεις θα έχουν ταξικό πρόσημο και κοινωική ανταποδοτικότητα.
Δε θα είναι αντιμεταρρυθμίσεις κοινωνικής διάλυσης.


•    Θέλουμε ένα νέο πολιτικό σύστημα. Απεγκλωβισμένο από τη Λερναία Ύδρα της διαπλοκής. Αυτονομημένο από το καρτέλ της ολιγαρχίας.
Στόχος μας να αποκόψουμε τον ομφάλιο λώρο που συνδέει το πολιτικό σύστημα με το παρασιτικό παρακράτος των ιδιοκτητών μέσων μαζικής ενημέρωσης.
    Θέλουμε τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης.
Όχι όμως απολύοντας τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών και τους σχολικούς φύλακες.
 Προτεραιότητα είναι ο απογαλακτισμός της δημόσιας διοίκησης από την κομματική εξάρτηση, το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία.
Η κατάργηση του πελατειακού κράτους.
Εμείς μπορούμε να το κάνουμε. Γιατί δεν το σχεδιάσαμε δεν το στελεχώσαμε. Και, επιπλέον, λειτούργησε εναντίον μας.
Για αυτό και θα προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε μια νέα σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και τον πολίτη.

    θέλουμε τη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος: Για ένα νέο φορολογικό σύστημα. Απλό, διαφανές, σταθερό και δίκαιο.
Για να βγάλουμε από τη μέγγενη της υπερφορολόγησης τα μεσαία στρώματα. Και να  αυξήσουμε, παράλληλα, τη φορολογία των υψηλών εισοδημάτων και της μεγάλης περιουσίας.

•    Θέλουμε μεταρρυθμίσεις στην αγορά.
Όχι, όμως, για να ανοίξουμε δήθεν τα κλειστά επαγγέλματα, αλλά για να ανοίξουμε τις αγορές από τα καρτέλ της διαπλοκής.
Με σύγχρονη αντιολιγοπωλιακή νομοθεσία και μια πραγματικά ανεξάρτητη, ακηδεμόνευτη, πλήρως λειτουργική και θεσμικά ενισχυμένη Επιτροπή Ανταγωνισμού.

Και αυτές οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν στις σημερινές συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης.
Ούτε μπορούν να τις εφαρμόσουν οι δύο πολιτικές δυνάμεις που ευδοκίμησαν χρεοκοπώντας τη χώρα και το λαό μας.

Μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη στήριξη και συμμετοχή του λαού και με μια πλατιά προοδευτική συμμαχία, σε ένα αναγκαίο ριζοσπαστικό πρόγραμμα, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, με βάση το εθνικό σχέδιο που έχουμε εκπονήσει.
Και μπορούμε να το κάνουμε μόνο εμείς, γιατί δεν είμαστε το απαξιωμένο χθες.
Δεν ανακυκλώνουμε ούτε τις πολιτικές, ούτε τις συμπεριφορές, ούτε το δημόσιο ήθος, ούτε και τα πρόσωπα της κρίσης και της καταστροφής.

Με την ελπίδα αυτό το βιβλίο να διαβαστεί κυρίως από αυτούς που διαφωνούν με το ΣΥΡΙΖΑ, θέλω να ευχηθώ στους συγγραφείς και τους εκδότες καλές πωλήσεις.
Και να σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Το Γραφείο Τύπου

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Παρασκευάς Ν. Παρασκευόπουλος- ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ



Πρόσφατα, εμφανίζονται δημοσιεύματα που αφορούν την αξιολόγηση εκείνων των προσωπικοτήτων που επηρέασαν περισσότερο την ανθρωπότητα, είτε θετικά είτε αρνητικά, από τα 6000 χρόνια πριν έως σήμερα. Ειδικότερα, το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α, γνωστό ως MIT, που είναι το καλύτερο Πολυτεχνείο στον κόσμο, έχει κάνει τέτοιες αξιολογήσεις. Η πιο πρόσφατη αξιολόγηση του ΜΙΤ έδειξε ότι στις 100 σημαντικότερες προσωπικότητες, 20 είναι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίες, κατά φθίνουσα σειρά και κατά αριθμητική θέση, όπου η αριθμητική θέση δηλώνεται με αριθμούς, έχει ως εξής:
1 Αριστοτέλης, 2 Πλάτων, 4 Σωκράτης, 5 Μέγας Αλέξανδρος, 8 Όμηρος, 9 Πυθαγόρας, 10 Αρχιμήδης, 32 Ηρόδοτος, 35 Ευκλείδης, 38 Θαλής, 42 Σοφοκλής, 48 Ιπποκράτης,  55 Αίσωπος, 56 Επίκουρος, 78 Σαπφώ, 79 Αισχύλος, 80 Πτολεμαίος, 84 Ηράκλειτος, 96 Λεωνίδας και 100 Ευριπίδης. Σημειώστε ότι στους 5 πρώτους, οι τέσσερις είναι Έλληνες και στους 11 πρώτους, οι επτά είναι Έλληνες (απίστευτο!).
Συγκριτικά με άλλες χώρες, η κατάταξη, κατά φθίνουσα σειρά και με συνολικό αριθμό προσωπικοτήτων, έχει ως εξής: 20 αρχαία Ελλάδα, 17 Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συν Ιταλία, 8 Ισραήλ (σχεδόν όλοι τους είναι θρησκευτικά πρόσωπα, όπως Μωυσής, Χριστός, κ.λ.π.), 7 Γερμανία (ο πρώτος των επτά είναι ο Χίτλερ), 6 Γαλλία, 6 Αγγλία, 3 Αρχαία Αίγυπτος, 3 Κίνα, 2 Ισπανία, κ.λ.π.
Συμπέρασμα: Είμαστε πρώτοι ποσοτικά και ποιοτικά, και προπαντός ποιοτικά.
Για περισσότερες πληροφορίες βλέπε τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://pantheon.media.mit.edu/rankings/people/all/all/-4000/2010/H15.
Τα πιο πάνω αποτελούν ένα ακράδαντο στοιχείο απόδειξης, που αναδεικνύει ότι πριν από 2500 χρόνια, τόσο λίγοι (μια χούφτα Έλληνες) έδωσαν τόσα πολλά σε τόσους πολλούς, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αυτή η απαράμιλλη επιτυχία τους, όπως είναι γνωστό, κατά κύριο λόγο, οφείλεται στο πολιτικό τους σύστημα, που ονόμαζαν Δημοκρατία.
            Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι όλοι οι σημερινοί Έλληνες είμαστε πολύ υπερήφανοι για τους αρχαίους προγόνους μας. Ταυτόχρονα, είναι επίσης παραπάνω από βέβαιο ότι εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες φαίνεται ότι δεν έχουμε καμία σχέση με τους αρχαίους προγόνους μας. Απόδειξη αυτού, για παράδειγμα, είναι ότι (όπως πρόσφατα είχε πει ο Μίκης Θεοδωράκης) αν ζούσε σήμερα ο Σωκράτης στην Αθήνα, δεν θα τον ήξερε κανένας (!). Και εγώ προσθέτω ότι, αν ο μέγιστος φιλόσοφος Αριστοτέλης, ως εκ θαύματος ερχόταν πάλι στη ζωή και μιλούσε σε ένα μεγάλο κανάλι, η θεαματικότητα τής εκπομπής του, υποθέτω ότι δεν θα ξεπερνούσε το 3%. Αν είχε την ατυχία, αυτή η τόσο σημαντική προσωπικότητα, την ίδια ώρα να έχει σε άλλο κανάλι μία εκπομπή μαγειρικής, ή ποδοσφαιρικού αγώνα, πιστεύω ότι δεν θα είχε καμία ελπίδα να ακούσει κανένας τις φιλοσοφικές του απόψεις, που τον έφεραν στην πρώτη θέση παγκοσμίως.
            Τέλος, αν σήμερα ένας Έλληνας προσπαθήσει να σκέφτεται και να ενεργεί, έστω και κατ’ ελαχιστότατον, όπως ο Σωκράτης και ο Αριστοτέλης, τότε κανένας μας δεν θα του έδινε σημασία και στην καλύτερη περίπτωση οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι μας, θα τον θεωρούσαμε τρελό (και μη μου πείτε ότι υπερβάλλω).
            Μετά τα πιο πάνω, τίθεται το εύλογο ερώτημα: τι πρέπει να κάνουμε για να μοιάσουμε στους αρχαίους προγόνους μας ; Παίρνω το θάρρος να σας πω, ότι τη δική μου ταπεινή άποψη (μια σταγόνα στον ωκεανό της αρχαίας ελληνικής σκέψης) την παρουσιάζω στην ιστοσελίδα μου, www.philocosmy.com.

Π.Ν. Παρασκευόπουλος
τ. Καθηγητής ΕΜΠ
Κυκλάδων 122 -124
15562, Χολαργός
τηλ. οικίας: 210-6525676
τηλ. γραφείου: 211-0109432
E-mail: parask@softlab.ntua.gr  και
parask@philocosmy.com
site: philocosmy.com

YouTube: youtube.com/P.N.Paraskevopoulos

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Χρήστος Γιανναράς- Πώς «εκδικείται» η αλήθεια

Posted: 15 Jun 2014 10:58 PM PDT
Ο τρόπος που «εκδικείται» η αλήθεια είναι να υπάρχει. Υπάρχοντας εκθέτει και διασύρει όσους την παραγνωρίζουν, την παίρνουν αψήφιστα, τη λογαριάζουν εξουδετερωμένη ολοκληρωτικά από τη χρησιμότητα. Ακόμα και σε κοινωνίες πρωτόγονων εκτιμήσεων της ποιότητας, οι άνθρωποι χαμογελούν ειρωνικά ή και δυσφορούν βλέποντας να αναρριχώνται σε θώκους επισημότατους «βασιλιάδες γυμνοί», τσίτσιδοι. Το ειρωνικό χαμόγελο απλών, απλοϊκών ανθρώπων είναι η «εκδίκηση» της αλήθειας: Σπάζει κόκαλα, γιατί συνεχίζει να είναι, παρά πάσαν προσδοκίαν, αυτονόητη.
Ο τρόπος που «εκδικείται» η αλήθεια είναι σκληρός. Διαπομπεύει όσους την καπηλεύονται, εκτοπίζει και εξαφανίζει όσους προσχηματικά την υψώνουν μπαϊράκι, όσους μετέρχονται την απομίμηση σαν γνησιότητα. Σε ποιο πεδίο πραγματώνεται (γίνεται πράξη) η «εκδίκηση» της αλήθειας, και γιατί είναι δυσδιάκριτη στους πολλούς; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, επειδή αφορά την αλήθεια, δεν μπορεί να έχει τη χρηστικότητα της πληροφορίας. Είναι, ήταν και θα είναι πάντοτε αδύνατο να γνωστοποιήσει κανείς ως πληροφορία, το «γιατί» ερωτεύθηκε τον μεγάλο της ζωής του έρωτα. Αν μπορεί να εντοπίσει τους λόγους, σίγουρα δεν γνώρισε ποτέ τον μεγάλο έρωτα. Αν κάποτε τον γνώρισε, χαμογελάει έκτοτε συγκαταβατικά ή ειρωνικά για τις φτηνιάρικες σαπουνόπερες. Χωρίς επιχειρήματα.
Η αλήθεια «εκδικείται», όταν λειτουργεί η ζωή, μην ψάχνουμε για φανερώσεις αλήθειας όταν είναι συντελεσμένος ο θάνατος. Ενας ζωγράφος ζωγραφίζει όσο παλεύει (με νύχια και με δόντια – χρώμα, σχήμα, γλώσσα των αισθήσεων) να «πει» τον έρωτά του, να φανερώσει – κοινωνήσει το θαύμα του έρωτά του, την έξοδο από το θανατερό καβούκι της εγωλαγνείας. Αυτός ζωγραφίζει για να υπάρχει, ενώ η πλειονότητα των ομοτέχνων του ζωγραφίζει για να συνδικαλίζεται, να «διαπλέκεται» με τους γκαλερίστες, να κομπάζει στα ΜΜΕ.
Αλήθεια υπάρχει όσο και όπου υπάρχει «σχέση»: έρωτας για ελευθερία από το εγώ, πόθος για την πραγμάτωση και φανέρωση της ετερότητας. Ολες οι άλλες «αλήθειες» είναι συνήθως ατομικές απόψεις, ατομικές προτιμήσεις, θεωρήσεις, πεποιθήσεις, βεβαιότητες για το «καλό» και το «κακό», γι’ αυτό που πρέπει και γι’ αυτό που δεν πρέπει. Τα ατομικά κτήματα έχουν συνήθως «κωδικές» τεκμηριώσεις της «αλήθειας» τους, επιχειρήματα και αναλύσεις της εγκυρότητάς τους. Και πασχίζουν πολλοί, πάμπολλοι αξιοσέβαστοι άνθρωποι, να αξιολογήσουν και συγκρίνουν ποιο υποκατάστατο της ζωής κομίζει λιγότερη αποφορά θανάτου από τα άλλα: Να προτιμήσουν τις προτάσεις Κουβέλη ή τις προτάσεις Λυκούδη, τους οραματισμούς Λαφαζάνη ή τους σχεδιασμούς Σταθάκη.
Δεν πρόκειται για τη ζωγραφική πια, δεν πρόκειται για τον έρωτα, αλλά μόνο για συνταγές χρηστικής «αποτελεσματικότητας». Συνταγές καθόλου περιττές, καθόλου περιφρονητέες, αλλά σήμερα πια ριζικά αυτονομημένες, αποκομμένες από το πάθος μετοχής στη ζωή, από τη χαρά κοινωνίας της ζωής. Σήμερα ζωγραφίζεις ή ερωτεύεσαι μόνο για το γούστο σου, μόνο για να κατέχεις, να καταναλώνεις – γι’ αυτό και δεν υπάρχει πουθενά η παραμικρή υποψία για την πολιτική ως χαρά μοιρασιάς της ζωής. Δεν μοιάζει να υπάρχει ζωγράφος που να παλεύει να «πει» όποια αλήθεια μόνο και συνεχώς κατακτιέται, χωρίς ποτέ να κατέχεται.
Σήμερα μοιάζει καταργημένη και ανύπαρκτη κάθε ευαισθησία συμμετοχικού κάλλους, κάθε αληθινός έρωτας, κάθε Τέχνη που αντιμάχεται τον εντυπωσιασμό και υπηρετεί την αποκάλυψη. Μοιάζει ολική η έκλειψη της πολιτικής. Ομως η αλήθεια υπάρχει, απίστευτα δυναμική: υπάρχει και «εκδικείται». Σκληρή η «εκδίκηση» της αλήθειας, επειδή και τα όσα διακυβεύονται μέγιστα και τίμια. Πόσοι και ποιοι σήμερα θα θεωρούσαν «επιτυχία» μια καριέρα Γεράσιμου Γιακουμάτου ή Αντζελας Γκερέκου, ποιος γονιός θα λαχταρούσε για το παιδί του τη δημόσια εικόνα του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη ή της Κατερίνας Παπακώστα; Η αλλαγή του κοινωνικού αισθητηρίου για την επιτυχία και την ευτυχία, όπως και των κριτηρίων για την αξιολόγηση της ποιότητας δεν μετριέται ποσοτικά ή με δημοσκοπήσεις. Είναι αλλαγή που η δυναμική της τεκμαίρεται από τη σιωπή των μορφασμών, τη σκοτεινιά των βλεμμάτων, τη θελημένη αφωνία – τέτοιους παράγοντες, απροσδιόριστους. Τα σμήνη των σωματοφυλάκων και των «μπράβων», γύρω από τους νομείς της εξουσίας, έχουν ως κύριο ρόλο να τους κρατούν στο απυρόβλητο της «εκδίκησης» του ειρωνικού χαμόγελου απλοϊκών ανθρώπων, σοφών από πείρα.
Κάποιοι ακόμα βρίζουν, βωμολοχούν – είναι ο «τρόπος» που εκτονώνεται ο πρωτογονισμός, όχι ο «τρόπος» που «εκδικείται» η αλήθεια. Με εκρήξεις βωμολοχιών και χυδαιολογίας, γλώσσα του υποκόσμου, έχουν απομνημειωθεί να αυτοδιασύρονται ακόμα και ο κ. Μεϊμαράκης ή ο κ. Σαμαράς. Η αλήθεια «εκδικείται» στον αβίαστο μορφασμό του ταξιτζή, του κάθε βιοπαλαιστή, του κάθε άνεργου, όταν προφέρουν ονόματα σαν να τα φτύνουν –Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, Στουρνάρας– ονόματα που την προφορά τους την έπλασε στα ξεραμένα χείλη των Ελλήνων η χολή της άδικης στέρησης, ο απροσμέτρητος πανικός της ομηρίας στην ανήκεστη φτώχεια και αναξιοπρέπεια.
Καινούργιοι κάθε τόσο υπουργοί σε συμβατικές, συνεχείς αναπλάσεις κυβερνητικών σχημάτων, σχημάτων απροσχημάτιστα εντεταλμένων να παράσχουν «προστασία» στους αυτουργούς του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας. Υπερδανεισμού μόνο για να συντηρείται το πελατειακό κράτος, το τρελό φαγοπότι της κομματοκρατίας, να μην αγγίζει ποτέ ο νόμος τους «νταβατζήδες» που διαγουμίζουν τη χώρα. Ποτέ σε μια τόσο μικρή χώρα τόσοι και απανωτοί κυβερνητικοί ανασχηματισμοί δεν προκαλούσαν τέτοιον διεθνή ενθουσιασμό επιδοκιμασίας – επαίνους Τόμσεν (ΔΝΤ), συγχαρητήρια Ολι Ρεν (Ε.Ε.) και πάει λέγοντας.
Οσοι πιστεύουμε ακόμα τρελά, παράταιρα, στη ζωγραφική, όχι στους γκαλερίστες, στην «εκδίκηση» της αλήθειας που αντιμάχεται τον θάνατο, συνεχίζουμε την αποκαλυπτική των ουσιωδών σπουδή μας: Πώς προφέρουν οι εκτός τηλεοπτικής οθόνης Ελληνες τα ονόματα των καινούργιων υπουργών, με ποιο απαρόμοιαστο μείγμα αποτροπιασμού και συγκατάβασης –Κικίλιας, Βορίδης, Τασούλας, Μηταράκης– ήχος και μορφασμός που παίζει ανάμεσα σε ξόρκι και ξόδιασμα.

Ο Χ.ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΣΤΙΣ ''ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ'' ΤΟΥ ΚΡΗΤΗ TV ΣΤΙΣ 11/05/2012

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜA (Σκέψεις με αφορμή τα τελευταία Editorials των Θέσεων, τ. 70 και 71) του Δημήτρη Μπελαντή


http://www.theseis.com/index.php?option=com_content&task=view&id=710&Itemid=29

Γιώργος Πρεβελάκης- Επανέρχεται η απειλή του διχασμού όχι από εσωτερικά αίτια, αλλά από εισαγόμενα.

KEIMENA.
Γεωπολιτικά ρήγματα στην Ευρώπη / του Γιώργου Πρεβελάκη    Δεκέμβριος 23 2011

Αναδημοσίευση από την «Εστία»

Επισκεφθείτε το group της ppol.gr στο Facebook για να σχολιάσετε, να συζητήσετε και να «μοιραστείτε» αυτό το άρθρο


Με την συνήθη καθησυχαστική προσέγγιση, τα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης εμφανίζουν την διαφοροποίηση της Αγγλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) ως επεισόδιο με περιορισμένη σημασία: η Αγγλία απλώς αυτοαπομονώθηκε. Πίσω από το προπέτασμα, διαπραγματεύσεις και γραφειοκρατικές διαδικασίες, κρύβονται γεωπολιτικά και γεωπολιτισμικά ρήγματα, η ενεργοποίηση των οποίων απειλεί την ενότητα του δυτικού κόσμου και, ειδικότερα, της Ευρώπης. Οι πρόσφατες ευρωπαϊκο-αγγλικές εξελίξεις πρέπει να ερμηνευθούν μάλλον ως προσεισμικά, παρά ως παροδικά φαινόμενα.

Με το τέλος του «ψυχρού πολέμου» αναβίωσαν οι προπολεμικοί εφιάλτες. Η επανένωση της Γερμανίας και η μακρά ρωσική παρακμή επανέφεραν παλαιούς δυτικούς φόβους, τους οποίους είχε επιβεβαιώσει προπολεμικά το σύμφωνο Ρίμπεντροπ (Ribbentrop)- Μολότοφ (Molotov). Όμως, η γερμανική διπλωματία κατόρθωσε να καθησυχάσει τους Αμερικανούς, εξασφαλίζοντας την συνεργασία τους στην κεντρική και νοτιοανατολική Ευρώπη. Αφέλεια; Νέα μορφή «containment» της Ρωσίας; Επανέκδοση του «appeasement» έναντι της Γερμανίας; Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί o καθοριστικός παράγων o οποίος οδήγησε τις Ηνωμένες Πολιτείες να εντείνουν τα προβλήματα της αυτοκρατορικής τους υπερ-επέκτασης χάριν της Γερμανίας, χωρίς να αποκομίσουν κάποιο αποφασιστικό όφελος στα Βαλκάνια.

Από την ευρωπαϊκή πλευρά, καθ' ομολογία των εμπνευστών της, επί παραδείγματι του Ζακ Αταλί(Jacques Attali), η πολιτική του ενιαίου νομίσματος περιείχε μια κρυφή γεωπολιτική agenda. Η κρίση της ευρωζώνης εθεωρείτο όχι μόνον αναπόφευκτη, αλλά και επιθυμητή. Θα ανάγκαζε τους ευρωπαϊκούς λαούς να εγκαταλείψουν ένα μεγαλύτερο τμήμα της εθνικής τους κυριαρχίας, ώστε να πραγματοποιηθεί το όνειρο: οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης -δηλαδή η ομοσπονδοποίηση.

Η διεθνής οικονομική κρίση επιτάχυνε τις εξελίξεις. Διαγράφεται, τουλάχιστον ως σχέδιο, μια νέα Ευρώπη, την οποία θα διευθύνουν ευρωπαϊστές τεχνοκράτες, εμπνεόμενοι από την γερμανική μεταπολεμική οικονομική εμπειρία.

Σε αντίθεση με τίς Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η δημοκρατικότητα των οποίων εδράζεται στο αμερικανικό έθνος, η νέα Ευρώπη, χωρίς ευρωπαϊκό έθνος, θα είναι υποχρεωτικά, κατά τονΙμπέρ Βεντρίν (Hubert Védrine), μεταδημοκρατική.

Καθώς καταρρέουν τα προσχήματα, τα ιστορικά-γεωπολιτικά υποκείμενα αναγκάζονται να τοποθετηθούν. Η Αγγλία διαχωρίζει τη θέση της. Θα κινητοποιήσει τις δυνάμεις της για να προκαλέσει την αποτυχία του σχεδίου. Θα βρει συμμάχους ανάμεσα σε χώρες και σε πολιτικές τάσεις οι οποίες βλέπουν πέραν των άμεσων οικονομικών πλεονεκτημάτων, όσα δηλαδή προσφέρει το άλλο στρατόπεδο.

Όπως και παλαιότερα, η γαλλική στάση είναι κρίσιμος παράγων. Η Γαλλία εμφανίζεται να συντάσσεται με την Γερμανία. Όμως, η γερμανόστροφη πλευρά της γαλλικής κοινωνίας δεν καλύπτει το σύνολο του πολιτικού φάσματος. Ως χώρα-σταυροδρόμι, η Γαλλία δεν ανοίγεται μόνον προς την ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά και προς την Μεσόγειο και τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Υπό την πίεση της κρίσης, η Ευρώπη βαδίζει προς την παραδοσιακή της διαίρεση, ανάμεσα στις θαλάσσιες και τις ηπειρωτικές της συνιστώσες. Το ρήγμα αυτό διέσχισε στο παρελθόν και θα επαναδιασχίσει την Γαλλία. Ήδη, για πρώτη φορά από την μεταπολεμική περίοδο, στην γαλλική πολιτική σκηνή αναβιώνει o αντιγερμανικός λόγος.

Στη νέα γεωπολιτική σκακιέρα, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες βαραίνουν επίσης. Οι Αμερικανοί θα συνταχθούν με τους Βρετανούς. Η Ρωσία καιροφυλακτεί για να αποκομίσει οφέλη από την δυτική κακοφωνία. Θα χρησιμοποιηθεί και από την Γερμανία, ως απειλή προς τους Αγγλοσάξονες, οι οποίοι παλαιόθεν φοβούνται την σύγκλιση των δύο ηπειρωτικών δυνάμεων.Όμως, η σχέση Ρωσίας-Γερμανίας, παρά τους ιστορικούς τους δεσμούς, δεν υπήρξε ποτέ εύκολη, καθώς ανταγωνίζονται για την επιρροή στον ενδιάμεσο χώρο.

Η άρνηση της Αγγλίας να συνταχθεί με το νέο σύμφωνο, λειτουργεί ως καταλύτης γεωπολιτικών ανακατατάξεων οι οποίες ανακαλούν τις συνθήκες στο πρώτο ήμισυ του περασμένου αιώνα. Η αστάθεια που θα προκύψει θα επηρεάσει έντονα την ελληνική πολιτική, θα επαναφέρει την Ελλάδα ενώπιων παλαιών διλημμάτων και κινδύνων. Αν μπορέσει να ενισχύσει την εθνική της συνοχή, θα έχει αυξημένες διαπραγματευτικές δυνατότητες έναντι των ανταγωνιζομένων ξένων δυνάμεων. Κινδυνεύει, όμως, επίσης, να διασπαστεί σε στρατόπεδα, με κριτήριο τον διεθνή προσανατολισμό. Επανέρχεται η απειλή του διχασμού -όχι από εσωτερικά αίτια, αλλά από εισαγόμενα.

Γιώργος Πρεβελάκης είναι καθηγητής πανεπιστήμιου στο Παρίσι 

'Αλλα άρθρα του Γιώργου Πρεβελάκη:

2011
2010
2009
2008