Δαμιανού Βασιλειάδη- Το μενού την Δευτέρα προβλέπει κρέας με ψάρι ή ταραμά!

Το μενού την Δευτέρα προβλέπει κρέας με ψάρι ή ταραμά!

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

                                                                                                             Αθήνα, 13.2.2015

Θα διαψευστούν παταγωδώς όσοι προέβλεπαν και προβλέπουν σεισμούς και καταποντισμούς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εξαιτίας της «αδιάλλακτης» στάσης της ελληνικής κυβέρνησης από την μια και των εταίρων μας από την άλλη, όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων.

Την ερχόμενη Δευτέρα, 16 του μηνός, του έτους 2015, θα γίνει σίγουρα το συναμφότερον. Μπορεί να γίνει το κρέας ψάρι ή (νηστίσιμος) ταραμάς, δηλαδή  ένας συμβιβασμός, ανώδυνος ή επώδυνος, έχει μεν σημασία, αν θα γίνει το ένα ή το άλλο, αλλά είναι βέβαιο ότι θα γίνει, έστω κι αν πάρει λίγο χρόνο…, παρ’ όλην την φαινομενική ή πραγματική αδιαλλαξία έως τώρα.

Απορώ πώς αυτό το αυτονόητο δεν είναι σε θέση να το κατανοήσουν άνθρωποι «σοβαροί» και «υπεύθυνοι». Η λογική του πράγματος είναι πολύ απλή και μπορεί κανείς να την διατυπώσει με την εξής επιχειρηματολογία: Κανένας δεν έχει την πρόθεση και την θέληση από τα- ας πούμε- αντίπαλα στρατόπεδα, να φύγει από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ή και να διώξει κάποιος κάποιον. Δεν μετέχει στις διαπραγματεύσεις το ΚΚΕ π.χ., όπου τα πράγματα θα κατέληγαν σαφώς σε ρήξη. Από κει και πέρα είναι και οι ΗΠΑ, οι οποίες το είπαν ρητά και κατηγορηματικά ότι οι «αντίπαλοι» θα πρέπει να τα βρούνε.

Οι ΗΠΑ δεν θέλουν χάος στην Ευρώπη και ούτε θα το επιτρέψουν, όσο περνάει ακόμη ο λόγος τους.  Τους ενδιαφέρει η σταθερότητα στον ευρωπαϊκό χώρο και φυσικά και στην Ελλάδα, που τον θεωρούν ζωτικό τους χώρο. Η Ελλάδα μαζί με την Κύπρο έχει τεράστια γεωστρατηγική και γεωπολιτική σημασία για τους ίδιους. Αυτό πρωταρχικά τους ενδιαφέρει και θα το επιβάλουν και στην Γερμανία. Πρέπει να ελέγχουν τα πράγματα. Το χάος σαφώς δεν είναι ελέγξιμο με κανένα ινστιτούτο μελετών ή τον τελειότερο ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Τίποτε απ’ όλα τα τραγικά και τρομερά δεν πρόκειται να συμβεί, απ’ όσους τρομοκρατούν μια ζωή τον κόσμο, γιατί απλούστατα κανένας από τους «συγκρουόμενους» δεν θέλει να εγκαταλείψει το ρινγκ. Θα γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, («αμοιβαία επωφελή λύση» για την Ελλάδα κα την Ευρώπη, όπως λέει η κυβέρνηση), και κυρίως από μέρους της Ελλάδας, γιατί, όπως και να το κάνουμε και να το βαφτίσουμε, είτε γέφυρα μονότοξη, δίτοξη ή τρίτοξη, είμαστε υπερχρεωμένοι, κυρίως με δική μας υπαιτιότητα, δηλαδή από υπαιτιότητα των δικών μας κυβερνήσεων. Οι ξένοι κοιτάζουν τα δικά τους συμφέροντα.

Όμως τις κυβερνήσεις αυτές που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, στην χρεοκοπία και την ανθρωπιστική κρίση, τις ψήφισε ο «ώριμος» ελληνικός λαός. Η αρχαία ρήση: «το της πόλεως όλης ήθος ισούται τοις άρχουσιν» έχει και διατηρεί διαχρονικά την ισχύ του. Βέβαια εδώ αληθεύει αυτό που είπε ο Νίτσε: «Ορισμένοι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν την αλήθεια, γιατί δεν θέλουν να καταστρέψουν τις ψευδαισθήσεις τους». Κάποτε λοιπόν πρέπει να τελειώνουμε με αυτές τις ψευδαισθήσεις και να βλέπουμε την πραγματικότητα, όπως είναι και βέβαια να έχουμε την θέληση να την αλλάξουμε. Αλλά, αν δεν βλέπουμε την πραγματικότητα ή δεν θέλουμε να την βλέπουμε, το κακό μάλλον αναβολή θα έχει πάρει μονάχα. 

Ας μην βγάζουν λοιπόν την ουρά τους απ’ έξω οι Έλληνες ψηφοφόροι. Δεν φτάσαμε τυχαία στην κρίση. Ασφαλώς το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά στην ιεράρχηση ευθυνών, έχουν κι αυτοί το δικό τους μερίδιο. Το κακό είναι στην περίπτωση αυτή ότι τις συνέπειες της κρίσης δεν την πληρώνουν τα λαμόγια σε οποιανδήποτε κατηγορία και χρώμα και αν ανήκουν και σε οποιανδήποτε οικονομική βαθμίδα, αλλά εκείνοι που προσπάθησαν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους, όταν οι άλλοι μετείχαν ανέμελα και αλαζονικά στο μεγάλο φαγοπότι των δανεικών, χωρίς ίχνος τσίπας ότι αυτή η συμπεριφορά τους υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας. Αυτή η κραυγαλέα αδικία και κατάφορη ανισότητα, πρέπει να αλλάξει, όμως αυτό προϋποθέτει την αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Εκείνοι που υποφέρουν τώρα πολύ περισσότερο, είναι όσοι προσπάθησαν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους. Αυτό αποδεικνύει η πικρή εμπειρία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε τα ποσοστά που πήρε, επειδή οι Έλληνες πολίτες πίστεψαν στο σύνολό τους το πρόγραμμα του, αλλά γιατί πολλοί νόμισαν ότι κάτω από τις σημερινές συνθήκες θα εξασφαλίσουν τα όποια προνόμια τους έχουν απομείνει από το αμαρτωλό παρελθόν, στο οποίο ήταν βουτηγμένοι έως τον λαιμό. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν με μεγάλη πλειοψηφία οι κρατικοδίαιτοι φυσικά, αλλά και άλλοι από τον ιδιωτικό τομέα.

Το καταναλωτικό μοντέλο με δανεικά το εφάρμοσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις και φαίνεται πώς καλοάρεσε στους Έλληνες ψηφοφόρους και δεν μιλάω για υπεύθυνους Έλληνες πολίτες. Αυτοί οι «ώριμοι και υπεύθυνοι» Έλληνες πολίτες, που θεώρησαν ότι το κράτος τους ανήκει και έχουν δικαίωμα να το «μαδήσουν», δεν σκέφτονταν φυσικά στην εποχή της πλασματικής ευωχίας, ότι οι ξένοι, υπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα, με όποιο θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο (μίζες και λοιπά)  θα μας  έφερναν κάποια στιγμή τον λογαριασμό στον δίσκο. Το κακό είναι ότι, ζώντας οι ίδιοι στην κραιπάλη, υποθήκευσαν τις επόμενες γενιές, οι οποίες απελπισμένες στο έπακρο αναζητούν ανά την υφήλιο μοίρα, τον ήλιο της δικαιοσύνης, που τους  στέρησαν εδώ στην Ελλάδα οι  γονείς τους. Η παραβολή για τις μωρές παρθένες έχει διαχρονική ισχύ και δεν αφορά μόνον έναν συγκεκριμένο λαό. Ας ευχηθούμε μόνο να μην ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους τα παιδιά, που τα εξαναγκάζουμε στην ξενιτιά, για το κακό που τους βρήκε, εξαιτίας της συμπεριφοράς μας και μας καταραστούν στο τέλος.

Βέβαια οι περισσότεροι δεν θέλουν να ακούσουν την γλώσσα της αλήθειας. Δεν είναι ώρα, λένε, για τέτοια λόγια. Όμως είτε την αγνοούν την αλήθεια ή όχι η αλήθεια είναι παρούσα, σκληρή και εκδικητική και δεν μπορούν να την εξαφανίσουν με την φαρισαϊκή υποκρισία και τον απύθμενο λαϊκισμό τους, δύο φαινόμενα που μαζί με την αλαζονεία και την εγωκεντρική απληστία κατέστρεψαν την Ελλάδα.

Ίσως θα άξιζε να αναλύσουμε αυτό το φαινόμενο στις ρίζες του, γιατί χωρίς τη σωστή διάγνωση, κανένα φάρμακο δεν μπορεί να θεραπεύσει την παθογένεια. Το μυστικό της διάγνωσης πρέπει να το αναζητήσουμε στο κράτος. Μετά την κατοχή κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στην Ελλάδα επεκράτησαν κατά κράτος οι συντηρητικές δυνάμεις, μέσα στους οποίους συγκαταλέγονταν Γερμανοτσολιάδες, Μαυραγορίτες, δωσίλογοι και λοιπά και λοιπά. Αυτοί λοιπόν κατέλαβαν το κράτος και το καταλήστεψαν, ωσάν να ήταν αποκλειστικά δική τους ιδιοκτησία. Τους άλλους, τους απόκληρους της Αριστεράς, βρήκαν αφορμή και πρόφαση τον εμφύλιο, και τους έστειλαν στα τάρταρα. Είπαν: Εμείς είμαστε το κράτος, μας ανήκει και το κάνουμε ό,τι θέλουμε. Έφαγαν με την ψυχή τους.  Αυτό κράτησε κατά διαστήματα έως την μεταπολίτευση. Μετά ήρθαν οι «αριστερές» δυνάμεις, οι «προοδευτικές», με την περίφημη «αλλαγή» και κυρίεψαν το κράτος με τον κομματικό στρατό. Είπαν τώρα είναι η σειρά μας! Μια ζωή στην πείνα και την ανέχεια και την καταφρόνια, τώρα το κράτος μας ανήκει και θα φάμε κι εμείς με την ψυχή μας, για να βγάλουμε και το άχτι μας απέναντι στην δεξιά.

Τελικά δεξιά και αριστερά επέπεσαν με λύσσα πάνω στο κράτος και το ρήμαξαν. Και δεν έφτανε αυτό, αλλά άρχισαν να δανείζονται και να ηδονίζονται! Εν κατακλείδι βρήκαν και μια ανώδυνη λύση. Σου λέει, γιατί να τρωγόμαστε μεταξύ μας αριστερά και δεξιά. Δεν μοιράζουμε το κράτος εναλλάξ μεταξύ μας! Όσοι δεν συμβιβάζονται με το σύστημα της διαπλοκής, των πελατειακών σχέσεων και της αρπαχτής, ας μείνουν απ’ έξω. Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, δηλαδή στην πτώχευση και την ανθρωπιστική κρίση. Εδώ ισχύει του Πάγκαλου: Μαζί τα φάγαμε, με την διαφορά ότι όσοι κράτησαν με τα δόντια και την ψυχή τους την αξιοπρέπειά τους, δεν πήραν μέρος στο φαγοπότι. Γιατί πονούσε η ψυχή τους,  βλέποντας αυτόν, τον κατά τα άλλα ευλογημένο τόπο, να ρημάζει από κλέφτες απατεώνες, ληστές. λωποδύτες, καιροσκόπους, τυχοδιώκτες και άλλους αετονύχηδες όλων των χρωμάτων και αποχρώσεων. Τα αριστορεξιά φληναφήματα ήταν μόνο προφάσεις εν αμαρτίαις. Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Αλλά τόσο λίγες, που σε πιάνει η ψυχή σου.

Ποια είναι η λύση; Ήδη την έχω περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα. Να αφήσουν το κράτος να αναπνεύσει και με μεταρρυθμίσεις να του δώσουν κάποια ανάσα. Έτσι όπως τα είπε ο Ξενοφώντας Ζολώτας, όταν διαπίστωσε τελικά ότι τα κόμματα το είχαν ξεζουμίσει. Οι μεταρρυθμίσεις είναι το φάρμακο, για να φτιαχτεί αυτό το κράτος που το ρήμαξαν τα κόμματα με τους κομματικούς τους στρατούς και το καταλήστεψαν, αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια.  Ο Ξενοφών Ζολώτας το είχε επισημάνει από παλιά: «...δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου». Μιλώντας συγκεκριμένα για τα κόμματα του Ανδρέα Παπανδρέου και Μητσοτάκη, δηλαδή για ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία συνεχίζει: «...τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς, υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος».

Στο τέλος δίνει και την λύση: «Η Ελληνική Δημοκρατία που δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος από την “αποκλειστική ιδιοκτησία” τους, προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει δίκαιες “απρόσωπες” δομές σε κοινό κτήμα, έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος, στην καρδιά του, πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας “κενός χώρος” με προσωρινή καθοδήγηση αυτών που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη κεφαλαιώδης “Διαρθρωτική Αλλαγή” η  πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να γίνει...».

Η χώρα, πέρα από την άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, που ποτέ δεν έχουν γίνει και όχι επανάσταση. Ανασυγκρότηση εκ βάθρων των δομών του κράτους (δημόσια διοίκηση, δικαιοσύνη κ.λπ). Δηλαδή ένας αστικός εκσυγχρονισμός, ο οποίος φυσικά δεν επαρκεί, αλλά θέτει τις  βάσεις για τις πάρα πέρα εξελίξεις, ώστε το κράτος πράγματι να εκσυγχρονιστεί.

Για τις μεταρρυθμίσεις δεν χρειάζονται λεφτά, παρά μόνο θέληση, που, όπως φαίνεται, κοστίζει αφάνταστα. Ποτέ όμως δεν θέλησε κανείς να αλλάξει σ’ αυτόν το τόπο κάτι.  Αν τις κάνει-εννοώ τις μεταρρυθμίσεις - η συγκυβέρνηση, τότε πράγματι θα μιλάμε για επανάσταση. Καλούμαστε λοιπόν να βάλουμε πλάτη, να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, για άλλη μια φορά. Επί ΠΑΣΟΚ τον σηκώσαμε και μας καταπλάκωσε. Ας ευχηθούμε τώρα ότι θα τον σηκώσουμε άλλη μια φορά, αλλά δεν θα μας καταπλακώσει πάλι.

Είμαστε απελπιστικά πίσω από τις άλλες χώρες σε όλα τα επίπεδα. Χρειαζόμαστε κράτος και όχι παρακράτος, έρμαιο στις κομματικές ορέξεις. Η κομματική στρατηγική πρέπει να υποχωρήσει μπροστά στην εθνική στρατηγική. Αν αυτό δεν το συνειδητοποιήσουμε, δεν θα υπάρξει προκοπή. Θα συνεχίσει ο φαύλος κύκλος, ανανεωμένος φυσικά. Πρέπει λοιπόν να φτιάξουμε κράτος που να λειτουργεί ανεξάρτητα από τα κόμματα. Αυτό είναι το στοίχημα και η πρόκληση!