Κυριακή 2 Μαρτίου 2014
Δ. Βασιλειάδη -Το Νέο Ανατολικό Ζήτημα και η κρίση στην Ουκρανία
Το Νέο Ανατολικό Ζήτημα και η κρίση στην Ουκρανία
του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα,
2.3.2014
Γνωστό είναι στους πάντες το Ανατολικό Ζήτημα. Στις τότε
ενδοϊμπεριαλιστικές διενέξεις ένας από τους κύριους στόχους των δυτικών
δυνάμεων, ήταν εκτός των άλλων και ο αποκλεισμός της Ρωσίας από τα θερμά ύδατα
της Μεσογείου και την κατάκτηση και τον έλεγχο των πηγών και αγωγών του πετρελαίου
της Μέσης Ανατολής και πρόσφατα της Ανατολικής Μεσογείου.
Αυτός ο στρατηγικός στόχος των δυτικών δυνάμεων ποτέ δεν
σταμάτησε. Απεναντίας εντάθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε, εκτός από τα Βαλκάνια και
την Εγγύς και Μέση Ανατολή να συμπεριλάβει το Νέο Ανατολικό Ζήτημα και την
Ουκρανία. Όλες οι χώρες που είχαν κάποια σχέση με την Ρωσία και την Κίνα κατ’
επέκταση, έπρεπε να τεθούν υπό τον έλεγχο της Δύσης και βασικά του ΝΑΤΟ με
προεξάρχουσα δύναμη τις ΗΠΑ.
Ό,τι συνέβη στο χώρο της Βορείου Αφρικής της Εγγύς και Μέσης
Ανατολής και των Βαλκανίων (ανάμεσα στα άλλα και ο βομβαρδισμός της πρώην
Γιουγκοσλαβίας και ο οικονομικός στραγγαλισμός της Ελλάδας) έχει σχέση με αυτή
την στρατηγική επιδίωξη των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ και των
κολαούζων τους, κυρίως πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, που διατηρούν άσβεστο
μίσος εναντίον της Ρωσίας, για την καταπίεση και εκμετάλλευσή τους από το
καθεστώς του Στάλιν κυρίως, αλλά και των άλλων ηγετών της πρώην Σοβιετικής
Ένωσης.
Η κατάρρευση του καθεστώτος αυτού δημιούργησε ένα μεγάλο
κενό, το οποίο κυρίως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους προσπαθούν να καλύψουν, όσο
ακόμη η στρατιωτική ισχύς της Αμερικής το επιτρέπει και όσο η Ρωσία προσπαθεί
να επανακτήσει τις δυνάμεις της.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο κόσμος έχει γίνει
πια πολυπολικός, με την έννοια ότι δεν υπάρχει μόνο μια υπερδύναμη, αλλά
τουλάχιστον τρεις που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Οι ΗΠΑ χάνουν συνεχώς την
πλανητική τους δύναμη και την μόνη ισχύ που κατέχουν ακόμη είναι η στρατιωτική.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Γκουρού του διεθνούς χρηματοπιστωτικού
κεφαλαίου Τζώρτζ Σόρος, που δήλωσε με έμφαση ότι «Η ηγεμονία της Αμερικής στην παγκόσμια οικονομία τελείωσε μια για
πάντα. Μπορεί να υπάρχουν προσπάθειες να την ξανακερδίσει, αλλά είμαι βέβαιος
πως η Αμερική έχει μπει σ’ ένα δρόμο χωρίς επιστροφή».[1] Το
ίδιο τονίζει και ένας άλλος και ένας άλλος έμπειρος ειδικός αναλυτής, ο Μισέλ
Ρος: «Κατ’ αρχήν πρέπει να σας πω ότι η
Ευρώπη και οι ΗΠΑ τώρα είναι εξουσίες σε πτώση. Η εξουσία τώρα έχει περάσει στις αγορές της Ανατολής».[2] Οι
ανωτέρω αναφέρονται κυρίως στον οικονομικό τομέα. Η πεποίθησή μου είναι ότι η
Ρωσία αναπτύσσεται ραγδαία σε μια ισχυρή στρατιωτική, οικονομική και
γεωπολιτική δύναμη. Μάλιστα, αν δεν μεσολαβούσε το κομμουνιστικό καθεστώς τώρα
θα ήταν αδιαμφισβήτητα η πιο ισχυρή δύναμη της υφηλίου, παρασάγγας απέχοντας από
τις άλλες μεγάλες δυνάμεις σε όλα τα επίπεδα. Αλλά και τώρα που το Νέο
Ανατολικό Ζήτημα εγγίζει τα σύνορά της δεν θα διστάσει με τίποτε να στηρίξει τα
συμφέροντά της, ακόμη κι αν χρειαστεί να κάνει στρατιωτική επέμβαση, γιατί
διαθέτει την απαραίτητη στρατιωτική ισχύ.
Η Δύση μπορεί να «βρυχάται» όσο θέλει, αλλά δεν πρόκειται να
προβεί σε καμιά στρατιωτική ενέργεια, όπως συνέβη σε άλλες χώρες. Αφού ακόμη
και στην Συρία δεν τόλμησε το ΝΑΤΟ να επέμβει, επειδή η Ρωσία λόγω της ναυτικής
βάσης που διατηρεί εκεί, υπερασπίστηκε σθεναρά, αλλά και με μεγάλη σωφροσύνη,
μπορούμε να πούμε, τα συμφέροντά της.
Της Δύσης θα της βγει μπούμερανγκ η όποια επέμβασή της στην
Ουκρανία. Ήδη η Ρωσία εξασφάλισε τις ναυτικές της βάσεις στην Κριμαία και
ουσιαστικά την περιέλαβε στον άμεσο έλεγχό της. Δεν θα διστάσει μάλιστα να
περιλάβει στους κόλπους της Ρωσικής Ομοσπονδίας την μισή Ουκρανία, στην γραμμή
που ορίζεται από τον ποταμό Δνείπερο, όπου ο πληθυσμός είναι στην πλειοψηφία
του ρωσικός ή ρωσόφιλος, αν η Δύση και οι σύμμαχοί τους και τα ακροδεξιά
κόμματα στην Ουκρανία θελήσουν να ελέγξουν την Ουκρανία και να την οδηγήσουν
στις αγκάλες του ΔΝΤ και του ΝΑΤΟ. Θα ήταν για την Ρωσία η κόκκινη γραμμή, από
την οποία δεν θα υποχωρήσει απέναντι σε οποιεσδήποτε πιέσεις ή απειλές, που
ούτως ή άλλως για την Ρωσία δεν μπορούν να έχουν δυσμενές αποτέλεσμα. Ζημιωμένη
αυτή τη φορά θα βγει η Δύση, μαζί με τους Ναζί της Ουκρανίας, που νομίζουν ότι
θα απολαύσουν τον καπιταλιστικό «παράδεισο»!
Ο Πούτιν, με την εν λευκώ έγκριση της Δούμας και ολόκληρου
του ρωσικού λαού, να δράσει, όπως αυτός κρίνει ότι μπορεί να υπερασπιστεί τα
συμφέροντα της Ρωσίας, είναι αποφασισμένος να προχωρήσει ακόμη και σε στρατιωτική
επέμβαση, στην οποία η αντίδραση της Δύσης, το τονίζουμε υπερθετικά, θα είναι
από λεκτική έως ατελέσφορη με όποια μέσα κι αν επιχειρηθεί.
Η επιθετική, ιμπεριαλιστική πολιτική του ΝΑΤΟ με ηγέτιδα
δύναμη τις ΗΠΑ και εμπροσθοφυλακή τη Γερμανία θα «σπάσει κυριολεκτικά τα μούτρα
της» στην σθεναρή αντίσταση των Ρώσων. Το παράδειγμα της Γεωργίας είναι πολύ
διδακτικό. Αν όμως εκεί απεχώρησε η Ρωσία, εξασφαλίζοντας την ανεξαρτησία των
ανεξάρτητων επαρχιών, στην Ουκρανία η παρουσία της Ρωσίας θα έχει τελείως
διαφορετικό χαρακτήρα, γιατί θα έχει μονιμότητα.
Θα ζήσουμε μια καινούργια πραγματικότητα, όπου η Δύση για
πρώτη φορά θα υποστεί ταπεινωτική ήττα, από την οποία δύσκολα θα συνέλθει. Οι
όροι του παιχνιδιού θα αλλάξουν ριζικά. Η Ελλάδα στην περίπτωση αυτή ήδη έχει
όφελος από την προστασία του ελληνικού πληθυσμού στην Κριμαία, ο οποίος μετά τα
τελευταία γεγονότα και την επέμβαση της Ρωσίας, δεν κινδυνεύει να αφανιστεί,
όπως συνέβη σε άλλα μέρη του κόσμου και σε άλλα σημεία της Ουκρανίας πιθανώς.
Έως τώρα η ρωσική αρκούδα αντιδρούσε χαλαρά. Τώρα όμως θα
δώσει ένα μάθημα για να καταδείξει τα όρια της αλαζονείας της Δύσης, που
αγγίζουν τα όρια της «ύβρεως»
Το Νέο Ανατολικό Ζήτημα παύει να υφίσταται πια στον ζωτικό χώρο της Ρωσίας.
Αυτό δεν πρέπει να παρασύρει στο να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα
ανήκει στον ζωτικό χώρο των ΗΠΑ και της Δύσης γενικότερα. Η διαπίστωση αυτή
έχει την σημασία της, αν θέλουμε να συμφέροντα της Ελλάδας και όχι των ξένων
δυνάμεων, όπως συνέβη στο παρελθόν και όπως συμβαίνει σήμερα. Ούτε η Ρωσία ούτε
κανένα άλλο κράτος δεν θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα μας, αν δεν τα
υπερασπιστούμε εμείς ως Έλληνες και μάλιστα Έλληνες πατριώτες!
[1] Συνέντευξη του Σόρος στον Παπαχελά, εφημ.
«Καθημερινή», 17.11.2009.
[2] Συνέντευξη στο περιοδικό «Crash», τεύχος 5, Μάιος 2011, με τίτλο: Ψάχνοντας στον
λαβύρινθο των σκοτεινών τραπεζών». Λεπτομερής ανάλυση για τα θέματα αυτά
υπάρχουν και στη μελέτη μου: Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, εκδ.
«Στοχαστής», Αθήνα 2013, κυρίως στο κεφάλαιο: «Διεθνής κατάσταση», σ. 21-47.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)