ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ Γεώργιος Τριανταφυλλοπουλος · ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΔΕΔΙΩΓΜΕΝΟΙ ΕΝΕΚΕΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (Ματθαίος)

  · 

Γεωργιος Τριανταφυλλοπουλος

5 ώρ.  · 

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΔΕΔΙΩΓΜΕΝΟΙ ΕΝΕΚΕΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ (Ματθαίος)

ΠΡΟΣΟΧΗ:ΓΙΑ ΕΧΕΦΡΟΝΕΣ ΜΟΝΟ

Το κειμενάκι που ακολουθεί έχω την επιθυμία να διαβαστεί από τους συντηρητικούς πολιτικά. Όχι βέβαια από όλους για λόγους πολλούς. Θα επιθυμούσα να διαβαστεί από αυτούς που δεν έχουν σχέσεις διαπλοκής με το κράτος, που έχουν έναν σχετικά ικανοποιητικό δείχτη ευφυΐας, έχουν ενστερνιστεί την έννοια του κράτους δικαίου και πως κανείς δεν καταδικάζεται χωρίς αποδείξεις. Που υπερασπίζονται την ισονομία και την ισοπολιτεία κι έχουν υψηλό αίσθημα δικαίου και τιμιότητας.

Το κειμενάκι αυτό καμιά απολύτως πρόθεση δεν έχει να επαναφέρει το χθες στο σήμερα, αναμοχλεύοντας πάθη, αν αυτό δεν ήταν μονίμως παρών. Την ιστορία μας την κουβαλάμε πάντα. Αυτής είμαστε δημιουργήματα. Θέλουμε δεν θέλουμε. Καλή ή κακή. Η πρόθεσή μου είναι διπλή. Από τη μια η γνώση της ιστορίας είναι αυτή που μπορεί να σε οδηγήσει στο μέλλον αντλώντας απ’ αυτή πείρα και γνώση. Από την άλλη η κυρίαρχη ελίτ, απόγονοι [βιολογικοί, ιδεολογικοί και πνευματικοί (λέμε τώρα)] και επίγονοι αυτών της αντίστοιχης «ελίτ» των δεκαετιών ’40 – ’50 συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο. Η απόλυτη παραχάραξη της ιστορίας και η απόκρυψή της δείχνει πως καθόλου για όσα έκαναν δεν έχουν μετανιώσει και είναι έτοιμοι, αν χρειαστεί και μπορέσουν, να τα επαναλάβουν.

Οι καταστατικές, θεμελιωτικές πράξεις τούτου του κράτους, του ρωμαίικου, μετά τις δύο απελευθερώσεις, από τους Οθωμανούς και τον άξονα ήσαν ίδιες. Η εξαπόλυση βίας και τρομοκρατίας κατά όσων είχαν αντισταθεί και πολέμησαν για την απελευθέρωση του. Διώξεις, συκοφάντηση, κατατρεγμός. Κύριος μοχλός αυτής ήταν και στις δύο περιπτώσεις οι στημένες δίκες. Η πρώτη περίπτωση είναι σχετικά γνωστή και αφορά τους αγωνιστές του 1821. Ο Κολοκοτρώνης συλλαμβάνεται και καταδικάζεται μαζί με τον Πλαπούτα το 1834 σε θάνατο. Ο Νικήτας Σταματελόπουλος (Νικηταράς) το 1839 για συνομωσία. Όλες αυτές οι δίκες, οι διώξεις, η απαξίωση και η φτώχεια ήταν η ανταμοιβή των πολιτικών εκπροσώπων των κυρίαρχων τάξεων στους αγωνιστές αλλά αυτά, παρότι στις λεπτομέρειές τους άγνωστα στους πολλούς, δεν θα με απασχολήσουν εδώ. Αντίθετα θα ασχοληθώ με τη δεύτερη περίπτωση.

Αξίζει να σημειωθεί επίσης πως και στις δύο ιστορικές περιόδους το κράτος στηρίχτηκε στην ισχύ ξένων όπλων. Στην πρώτη περίοδο στους 3.500 Βαυαρούς στρατιώτες, στρατολογημένους από τα κατακάθια της βαυαρικής κοινωνίας, και στη δεύτερη στους Βρετανούς στρατιώτες του Σκόμπυ. Αν και οι μεθοδεύσεις ήσαν ίδιες στη δεύτερη περίπτωση ήταν μεγαλύτερης έκτασης και έντασης και πολύ πιο κυνικές. Στην πρώτη περίπτωση προσπαθούσαν να στήσουν κάποιους ψευδομάρτυρες. Στην δεύτερη, αυτή των δικών μετά την απελευθέρωση από την τριπλή κατοχή του άξονα δε έμπαιναν καν στον κόπο αυτό. Δεν κρατούσαν ούτε καν τα προσχήματα.

Στην πρώτη των περιπτώσεων, αυτή της απελευθέρωσης από την οθωμανική κυριαρχία, οι διώξεις και οι δίκες με στημένες κατηγορίες αφορούσαν λίγους επώνυμους αγωνιστές. Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή της απελευθέρωσης από τις δυνάμεις του άξονα, πέρα από τις διώξεις και τις εκτελέσεις επώνυμων – Μπελογιάννης, Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος, Πλουμπίδης- οι διώξεις και οι θανατικές καταδίκες αφορούσαν χιλιάδες ανώνυμους αγωνιστές. Με στημένες κατηγορίες και χωρίς καμία μα καμία απόδειξη οδηγήθηκαν στα δικαστήρια, στην καταδίκη σε θάνατο και στο απόσπασμα.

Ας τεκμηριώσω λοιπόν τους ισχυρισμούς μου. Ας δούμε τα πρακτικά των δικών κάποιων από τις δεκάδες, τυχαίων, περιπτώσεων δικών αγωνιστών της αντίστασης στο κακουργιοδικείο της Πάτρας όπως αυτές αναφέρονται στη διδακτορική διατριβή της Μαρίας Κοκκινάκη με τίτλο: «Ιστορική συγκυρία, εκπαιδευτική και δικαστική πραγματικότητα στη βόρεια και δυτική Πελοπόννησο την περίοδο 1941-1949 μέσα από αρχειακά (εκπαιδευτικά και δικαστικά) έγγραφα» (Πάτρα 2018). Για να διαπιστώσετε οι ίδιοι τις μαρτυρίες βάση των οποίων καταδικάστηκαν. Για να διαπιστώσετε τι σημαίνει «κράτος δικαίου» γι αυτούς που ομνύουν σε αυτό και την συνέχειά του φυσικά στο σήμερα. Σε όλες μα σε όλες τις δίκες οι μάρτυρες έλεγαν: άκουσα, στο χωριό έλεγαν, κάποιος μου είπε, εγώ δεν είδα…. Και όμως. Με τις μαρτυρίες αυτές χιλιάδες οδηγήθηκαν στο απόσπασμα. Φυσικά ποτέ μα ποτέ δεν λαμβάνεται υπ’ όψη, ούτε καν αναφέρεται πως η χώρα ήταν υπό κατοχή και ποιος ήταν ο ρόλος των θυμάτων. Δεν υπήρχαν καν μάρτυρες υπεράσπισης (πλην ελαχίστων περιπτώσεων). (Οι αριθμοί μέσα στο κείμενο είναι αριθμοί υποσελίδιων σημειώσεων με τα πλήρη στοιχεία του μάρτυρα)

21. ΑΡ.40,41πρ.42,43,44,45. 11 Σεπτεμβρίου 1947 Πρόεδρος: Εμαν. Πολιουδάκης. Κατηγορούμενος:1.Γεράσ. Νίκ. Ζαφειράτος, Αθήνα 2. Χριστόφορος Βασ. Μερκούρης, Ζερβάτα, 3. Ιωάν. Δημ. Μηλάτος, Καρδακάτα, απών. Πράξη: φόνοι Η πρώτη μάρτυρας κατηγορίας620 κατέθεσε ανωμοτεί ως πολιτική ενάγουσα υπαρχούσης αντίρρησης από την υπεράσπιση ότι πήραν τον άντρα της άνθρωποι του ΕΑΜ και μαζί με άλλους από το χωριό τους πήγαν στα Μαζακάτα και μετά από μέρες έμαθε από τους μάρτυρες Τουμαζάτο, Λάμπρο και Παγάνη ότι σκότωσαν οι παρόντες κατ. αντάρτες. Αυτοί γνωρίζουν πώς έγινε η πράξη του φόνου. Εκτέλεσαν τον άντρα της και άλλους, διότι επρόκειτο να παρουσιαστούν και να καταταγούν στη χωροφυλακή. Η δεύτερη μάρτυρας κατηγορίας621κατέθεσε ότι τα όργανα του ΕΑΜ πήραν τον άντρα της για να τον πάνε στο Στρατηγείο, όπως έλεγαν και μετά έμαθαν ότι εκτελέστηκε. Όλοι στο χωριό έλεγαν, όπως καιοι μάρτυρες ότι οι παρόντες κατ. εκτέλεσαν τον άντρα της, όπως και άλλους. Τον άντρα της τον εκτέλεσαν, διότι δεν τους ακολουθούσε στον αγώνα τους και διότι δεν έδινε το κορίτσι τους να το πάρουν μαζί τους στην ΕΠΟΝ, για να το διαφθείρουν, όπως διέφθειραν και άλλα κορίτσια. Η τρίτη μάρτυρας κατηγορίας622 κατέθεσε ότι ένα βράδυ ήρθε στο σπίτι της ο Ευγένιος Σπανός με έναν άλλο χοντρό και πήραν το παιδί της και μετά 3 μέρες έμαθα ότι τον σκότωσαν. Ποιοι όμως δε γνώριζε. Ο τρίτος μάρτυρας κατηγορίας623 κατέθεσε ότι: «ήμουν Πρόεδρος της κοινότητας τότε και ειδοποιήθηκα ότι συνελήφθησαν 4 συγχωριανοί και ότι τους μετέφεραν στο Δαυγάτα και από κει στο Μουζακάτα, όπου ήταν στο στρατηγείο. Μετά ρώτησα έναν χωροφύλακα Κασβίκη, ο οποίος ήταν κρατούμενος εκεί αν εκτέλεσαν τους 4 και μου ανέφερε ότι ένας Μερκουρης που άκουσε μαζί με έναν χοντρό έλαβαν μέρος στην εκτέλεσαν, στο χωριό μετά διαδόθηκε ότι οι κατ. θα ήταν στην εκτέλεση, εφόσον ήταν εκεί στα Μουζακάτα». Ο τέταρτος μάρτυρας κατηγορίας624 κατέθεσε ότι ποιοι εκτέλεσαν τους παθόντες δε γνώριζε. Την ημέρα που πήραν τους 3 παθόντες είδε από μακριά τον Ευγ. Σπανό. Σε ένα σημείο στάθηκε και είδε και τον παθόντα Παρέντη και μετά όλοι μαζί οδηγήθηκαν στο Γαυδάτα και από κει τους πήγαν στα Μουζακάτα και έμαθε ότι κατόπιν τους εκτέλεσαν. Κατέθεσαν άλλοι δύο μάρτυρες κατηγορίας. 625 Ο πρώτος μάρτυρας υπεράσπισης626κατέθεσε ότι συνελήφθην από την οργάνωση και με πήγαν στο Αρχηγείο από εκεί με τα πόδια με πήγαν στη Φούχτα, όπου ήταν το στρατόπεδο, στο δρόμο συναντήσαμε τον Χρ. Σπαθή και έναν άλλο άγνωστο που συνόδευαν τον Αποστολάτο και έναν άλλον. Εκεί αυτοί περίμεναν τους δύο αυτούς και άλλους συνοδούς και ο Σπαθής πήρε εμένα και με πήγε στο στρατόπεδο. Τους κατ. δεν τους είδε. Οι κατ. στις απολογίες τους αρνήθηκαν αμφότεροι την πράξη τους και δήλωσαν ότι ξένοι προς αυτή. Ο Ιωάν. Δημ. Μιλάτος, καταδικάστηκε ερήμην εις θάνατον τετράκις.

18. ΑΡ.9. 1 Σεπτεμβρίου 1947 Πρόεδρος: Ιωάν. Βεργιαννίτης Κατηγορούμενος:1.Γεράσ. Χ. Ματιάτος ή Ρήγας του Διονυσίου, Βαλσαμάτα, 2. Φειδίας ή Φιντίας Γερ. Μερκούρης, Ζερβάτα, απόντες. Πράξη: φόνοι Ο πρώτος μάρτυρας κατηγορίας602 κατέθεσε ότι ποιοι εκτέλεσαν τον παθόντα δε γνώριζε. Ο μάρτυρας Νιφοράτος, ελέχθη ότι αναγνώρισε τους 2 πρώτους παρόντες κατ., αυτός όμως δε μπορούσε να βεβαιώσει τα λεγόμενά του, πάντως ήταν καλός άνθρωπος. Ο δεύτερος μάρτυρας κατηγορίας603 κατέθεσε ότι: «την παραμονή του Αγίου Αντρέα του έτους της πράξης πέρασαν από τη στάνη μου 5 κρατούμενοι που τους συνόδευαν αρκετοί αντάρτες. Από τους κρατούμενους και από τους αντάρτες δε γνώριζα κανένα, μόνο έμαθα ότι στους κρατούμενους ήταν ο Νομάρχης, ο οποίος μάλιστα έπαιρνε γάλα από τη γυναίκα μου. Από τους παρόντες κατ. δεν αναγνωρίζω σήμερα κανέναν. Την επόμενη μέρα πέρασαν τους κρατούμενους από τη στάνη μας και μου είπε η γυναίκα μου ότι το πρωί άκουσε κάτι μουγκρητά και κάτι έγινε. Αργότερα μάθαμε ότι εκτελέστηκαν οι κρατούμενοι και πήγαμε και τους είδαμε. Την άλλη μέρα οι Γερμανοί έκαψαν τα Μουζακάτα, ποιοι όμως τους έβαλαν δε γνωρίζω». Η τρίτη μάρτυρας κατηγορίας604 κατέθεσε ότι: «ήμουν στη στάνη μου και πέρασαν 5 κρατούμενοι, οι συνοδοί τους ήταν καμία δεκαπενταριά. Δε γνώρισα κανένα άλλο, παρά μόνο το Φειδία, τους παρόντεςκατ. δεν τους είδα, εάν ήταν συνοδοί θα του γνώριζα. Πέρασαν, πήγαν και έμεινα σε μια σπηλιά το απόγευμα. Το πρωί σε άλλο μέρος άκουσα κάτι σα βογγητά, όταν δε πέρασε ο Γρηγοράτος ο αντάρτης τον ρώτησα και μου είπε πάνε για καλαμπόκι, όταν πήγαμε αργότερα εκεί είδαμε έναν άντρα σκοτωμένο. Τον παθόντα δεν τον είδαμε, φαίνεται τον σκότωσαν σε άλλο μέρος». Ο τέταρτος μάρτυρας κατηγορίας605 κατέθεσε ότι έμαθε ότι εκτελέστηκαν οι παθόντες στα Μουζακάτα. Ποιος τους εκτέλεσαν δε γνώριζε, ανάμεσα σε αυτούς που τους εκτέλεσαν ήταν και οι παρόντες κατ., από αυτούς ποιοι έλαβαν μέρος δε γνώριζε. Κατέθεσαν και άλλοι τρεις μάρτυρες606 κατηγορίας. Οι κατ. Γεράσιμος Χ. Μανιάτης ή Ραζής, Φειντίας Φιντίας Γεράσ. Μερκούριος καταδικάστηκαν ερήμην-εις θάνατος δις, ως απόντες.

22. ΑΡ.9,9α ,10,11,12,13. 2 Οκτωβρίου 1947 Πρόεδρος: Νικ. Στάμου. Κατηγορούμενος:1. Νικ. Ζήσιμ. Δελακάς 2. Ζαχαρίας Μαρίνου Δελάκας Τρωιαννάτα, 3. Φώτιος Ζήσ. Δελάκας, Τρωιαννάτα, 4. Βαλσαμάκης Σπυρ. Βεργάτος, Τρωιαννάτα, απών Πράξη: φόνοι Ο πρώτος μάρτυρας κατηγορίας627 κατέθεσε ότι: «ο Παν. Τζανιάτος είπε ότι ένα βράδυ της τότε εποχής είδε αντάρτες, οι οποίο συνόδευαν δύο γυναίκες και παραμόνευσα και αναγνώρισα ότι οι συνοδοί τωνανωτέρω γυναικών ήταν οι Χριστοφοραίοι, ο Ζάχ. και Φώτιος Δελάκας. Ο Παν. Τζανιάς τύγχανε τότε Πρόεδρος της Κοινότητας, δε μου είπε τίποτα για τους Νίκ. Δελάκα και Βασ. Βεργούτο, μου είπε δε τότε ότι οι ανωτέρω συνοδοί των 2 γυναικών τον αντιλήφθηκαν και του πέταξαν χώματα στα μάτια για να μη βλέπει. Ο Πέτρος Μελάς μου είπε τότε τα ίδια, δηλ. όσα μου είπε και Πάν. Τζανιάς. Δε θυμάμαι να μου είπε τίποτα ο Μελάς και και ειδικά τον αναγράφουμε στην κατάθεσή μου, δηλ. να μεσολαβήσει ο Μελάς για να παρακαλέσει τους Φώτιο και Ζαχαρία Δελάκα και Βεργούτο για να μην τους καταδικάσει και να του επιστρέψουν τα πράγματα που είχαν πάρει από το σπίτι της μητέρας του και της αδερφής του, όταν τους συνέλαβαν. Ο Π. Τζανιάς δεν μου είπε ότι σε έναν κατ. ζήτησε ένα φτυάρι για να χώνει τα πτώματα των παθουσών. Εγώ κατηγορήθηκα για το φόνο των Μπουρμπούλη και Λιναρδάτου σε συνεργασία με τους Γερμανούς, όμως απαλλάχτηκα. Ο Μελάς ήταν κατ. στην ίδια υπόθεση με μένα. Ακουσα ότι ο Φ. Δελάκας τραυματίστηκε από τους ελασίτες, διότι ήταν μαζί τους και ήθελε να φύγει. Ο Τζανιάς μου είπε τα παραπάνω πριν την απελευθέρωση, είχε δε πάρει αυτός ξαδέρφη των κατ. Δελάκα». Ο δεύτερος μάρτυρας κατηγορίας628 κατέθεσε ότι: «την ημέρα που συνέλαβαν τις παθούσες, εγώ με μια ξένη κυρία που ήταν τότε στο χωριό μας μέναμε στον Άγιο Δημήτριο και εκείνη τη μέρα δεν άκουσα τίποτα. Μετά όμως άκουσα ότι ο Μιχ. Μινέτας με άλλους δύο αγνώστους μετέβησαν και συνέλαβαν τις παθούσες. Στο χωριό δεν ακούσαμε ποιος εκτέλεσε τις γυναίκες. Δεν άκουσα εκείνο που λέει ο Μελάς, ότι δήλ. πήγαν οι κατ. και τον παρακάλεσαν να μεσολαβήσει παρά τω μηνυτή για να μην τις μηνύσει. Για την παθούσα Ματιάτα άκουσα ότι χάθηκε στο δρόμο για το Αργοστόλι. Τον Μελά γνωρίζω για καλό άνθρωπο ηλικίας 45 ετών. Ο Τζανίας ήταν καλός άνθρωπος και τότε Πρόεδρος της Κοινότητας. Ο προηγούμενος και ο Μελάς κατηγορήθηκε για τη σύλληψη του Λιναρδάτου. Το Φεβρουάριο ή Μάρτιου συνελήφθησαν από τους αντάρτες κατ. Φωτ. Δελάκας και μεταφέρθηκε στο αρχηγείο, όπου κρατήθηκε 40 περίπου μέρες και συνέπεσε να κρατείται αυτός εκεί που συνελήφθησαν οι παθούσες. Τον προηγούμενο Δεκέμβρη ο κατ. Φωτ. Δελάκας τραυματίστηκε, για την αιτία όμως δε γνωρίζω». Ο πρώτος μάρτυρας υπεράσπισης629 κατέθεσε ότι τότε που σκοτώθηκε η γυναίκα του και η κουνιάδα του ο κατ. Νικ. Δελάκας ήταν φυλακή από τους Γερμανούς, αυτό το γνώριζε γιατί ήταν φυλακή μαζί. Στην απολογία τους οι κατ. αρνήθηκαν την αποδιδόμενη κατηγορία. Οι κατ. Νίκ. Ζήσ. Δελακάς, Ζαχαρίας Μαρ. Δελακάς και Φώτιος Ζήσ. Δελακάς, καταδικάστηκαν σε θάνατο κατά συγχώνευση.

ΑΡ.53,54,55,56,57πρ,58,59,60. 14 Αυγούστου 1947 Πρόεδρος: Ιωάν. Βεργιαννίτης. Κατηγορούμενος:1. Δημ. Κων. Κέκκελος, Αγρίνιο, 2. Γεώργ. Ιωάν. Παυλής, Μεσολόγγι, 3. Παν. Φώτ. Πρίτσης, Αγρίνιο, 4. Σπ. Κων. Καζανάς, Παλαιοκατούνα. Πράξη: φόνος. Η πρώτη μάρτυρας κατηγορίας586 κατέθεσε ότι η φονευθείσα κόρη της Πολυξένη ετών 25 ήταν υπηρέτρια και έμαθε ότι άγνωστοι την πήραν από το σπίτι όπου υπηρετούσε, τη μετέφεραν μαζί με κάποια άγνωστη ονόματι Ολυμπία στην Παλαιοκατούνα, όπου και την εκτέλεσαν, άγνωστο ποιοι και για ποια αιτία. Τους παρόντες κατ. δε γνώριζε, ούτε εάν αυτοί εκτέλεσαν την κόρη της. Ο δεύτερος μάρτυρας κατηγορίας587 κατέθεσε ότι η φονευθείσα κόρη της Ολυμπία ήταν ψηλή, παχιά, 25 ετών, άγαμη και υπηρέτρια στον Π. Κοκκίνη και από εκεί την πήραν Ιθακήσιοι και έμαθε ότι την εκτέλεσαν, γιατί δεν ήταν εαμίτισα. Δε γνώριζε ποιος την εκτέλεσε. Τους παρόντες κατ. δε γνώριζε. Οι μάρτυρες κατηγορίας της είπαν ότι οι κατ. την εκτέλεσαν. Κατέθεσαν άλλοι οχτώ μάρτυρες κατηγορίες.588 Οι κατ. στην απολογία τους αρνήθηκαν όλοι την πράξη τους. Οι Δημ. Κέκκελος, Γεώργ. Πολίτης και Σπύρ. Καζούνος καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Η μέγιστη βία, η μέγιστη τρομοκρατία είναι η τρομοκρατία που εκπορεύεται από το κράτος. Κι ο λόγος είναι απλός. Γιατί τότε ο πολίτης νιώθει, και είναι, εντελώς απροστάτευτος. Δεν έχει που να καταφύγει. Μοναδική διέξοδος που του απομένει είναι να πάρει τα βουνά. Όταν ο θεσμός ο επιφορτισμένος με την εφαρμογή και την τήρηση του νόμου, δηλαδή το κράτος και οι υπηρεσίες του, είναι ακριβώς αυτοί που τον παραβιάζουν κατάφωρα και φανερά, ακριβώς τότε, έχουμε την εμφάνιση της τρομοκρατίας στην πιο ακραία μορφή της.

Κι αν κάποιος αναρωτηθεί γιατί αυτά τώρα εξηγούμε. Επειδή οι αναφορές στο νόμο και την τάξη αποτελούν το μότο των πολιτικών, κατά τα τελευταία ιδίως χρόνια, ενώ η αποκήρυξη της βίας και της τρομοκρατίας βρίσκονται σε μια καλή θέση στο προπαγανδιστικό οπλοστάσιο του πολιτικού μας συστήματος. Το γιατί τους αποκάλεσα απόγονους είναι νομίζω φανερό. Το γιατί επίγονοι είναι ευκολοαπόδεικτο. Τους νόμους που αυτοί ψηφίζουν τους παραβιάζουν οι ίδιοι μονίμως για οποιονδήποτε λόγο. Σημαντικό ή ασήμαντο. Σε όλη την χρονική διαδρομή από τότε ως σήμερα.

Τα παραδείγματα χιλιάδες. Από τις δικαστικές αποφάσεις που έβγαζαν σύμφωνες με το σύνταγμα τις μετά το 2010 πολιτικές οι οποίες, σύμφωνα και με τις δηλώσεις των ίδιων των πολιτικών, δημιούργησαν μια χώρα περιορισμένης τουλάχιστον κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Επίσημα. Κι ας αντίκειται αυτό στο σύνταγμα και τους νόμους. Αλλά και τελείως ασήμαντα συμβάντα φανερώνουν πως η κυρίαρχη ομάδα αντιλαμβάνεται την ισονομία και το κράτος δικαίου. Συμβάντα για παράδειγμα που αφορούν την παραβίαση των νόμων με την καραντίνα και την παραβίασή τους από στελέχη της κυβέρνησης που πέρασαν σαν να μην έγινε τίποτα. Το κράτος δικαίου μια εντελώς γι αυτούς άγνωστη έννοια. Η επιλεκτική εφαρμογή των νόμων και το ακαταδίωκτο ουσιαστικά των κυρίαρχων ομάδων τους έχει γίνει τόσο βιωματική που πραγματικά πιστεύουν πως οι νόμοι υπάρχουν για τους άλλους ενώ για τους ίδιους και την ομάδα τους υπάρχει μια ιδιότυπη ασυλία. Μια ασυλία σαν αυτή που ψήφισαν για τις παράνομες πράξεις των φίλων τους των τραπεζιτών που έχουν οδηγήσει τη χώρα και τις κυριαρχούμενες τάξεις στο σημερινό χάλι.

Η ζωή και η ιστορία παρουσιάζουν κάποιες φορές μια τραγική ειρωνεία. Μια τέτοια μπορούμε να δούμε στην παρακάτω αφήγηση που διασυνδέει τους κρατούμενους των δύο τόσο απομακρυσμένων ιστορικών περιόδων.

Το περιστατικό διηγήθηκε ο αείμνηστος Γιώργος Μπελαβίλας στον δημοσιογράφο Νίκο Πηγαδά.Η διήγηση υπάρχει στο βιβλίο του Νίκου Πηγαδά «Αίγινα… κάθε κελί σελίδα ιστορίας» (εκδόσεις «Το Ποντίκι», σελ. 17-18) και έχει ως εξής:

«Είμαστε κρατούμενοι στην τέταρτη αχτίνα, την "αχτίνα απομόνωσης", όπως την έλεγαν. Εκεί έτυχε να διαβάσω ένα βιβλίο για τη ζωή και τη δράση του Νικηταρά. Σ' αυτό γινόταν λόγος και για τις φυλακές της Αίγινας, όπου κρατήθηκε ο Τουρκοφάγος. Το βιβλίο ανέφερε συγκεκριμένα για ένα υπόγειο σκοτεινό μπουντρούμι όπου έζησε ο ήρωας και από το οποίο βγήκε τυφλός. Από τον προσανατολισμό του κελιού που περιέγραφε το βιβλίο συμπέρανα ότι το υπόγειο αυτό έπρεπε να βρίσκεται στον χώρο της τέταρτης αχτίνας.

»Το 1955 βούλωσε η αποχέτευση του θαλάμου, όπου ήμασταν περίπου 20 κρατούμενοι. Ζητήσαμε από τη διεύθυνση των φυλακών (διευθυντής ήταν ο περιβόητος Τουρνάς) να μας επιτρέψει να την αποφράξουμε. Εγώ ως μηχανικός επέβλεπα στην εκτέλεση των εργασιών. Σκάβοντας στο δάπεδο του προαυλίου τρία μέτρα από την πόρτα του θαλάμου διαπίστωσα ότι: »Ο σωλήνας της αποχέτευσης κατέληγε σ’ έναν υπόγειο χώρο, που λειτουργούσε σαν βόθρος. Τα τοιχώματά του όμως ήταν επιχρισμένα με ασβεστοκονίαμα, δηλαδή με υλικό υδροχαρές, που αποκλείεται να είχε χρησιμοποιηθεί σε βόθρο που συγκεντρώνονται υγρά. Αντίθετα χρησιμοποιείται σε χώρους διαμονής ανθρώπων.

»Με το πρόσχημα ότι ζητούσα χώρο για να περάσω την αποχέτευση, ζήτησα να μας επιτρέψουν να σκάψουμε τη γύρω περιοχή αυτού του υπόγειου χώρου. Τότε ανακάλυψα πως ο χώρος αυτός ήταν ένα υπόγειο εγκαταλελειμμένο κελί. Ενας πραγματικός κτιστός τάφος, που χρησιμοποιούνταν σαν βόθρος τα κατοπινά χρόνια. Ηταν το υπόγειο κελί όπου ο Οθωνας είχε φυλακίσει τον γενναίο και περήφανο Νικηταρά, που σ’ αυτό τυφλώθηκε».

https://www.efsyn.gr/.../236113_oi-iroes-tis-epanastasis...

(Μη βιαστεί κάποιος να με κατηγορήσει πως είμαι αφελής και αγνοώ την ταξικότητα της δικαιοσύνης αλλά και τους τρόπους μεταβολής της έννοιας του δικαίου. Τα γνωρίζω. Απλά μου αρέσει να παίζω πότε πότε στο γήπεδό τους και να τους κερδίζω. Είναι τόσο εύκολοι αντίπαλοι στο φιλοσοφικό θεωρητικό πεδίο. Σχεδόν αστείοι)

3434

3 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση