Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Αλβανοί, Αρβανίτες και η διαστρέβλωση του 1821


Αλβανοί, Αρβανίτες και η διαστρέβλωση του 1821 
by admin • 22 January 2012 • 2 Comments Εκτύπωση PDF 

Κωνσταντίνος Χολέβας –Πολιτικός Επιστήμων 
Όταν διάβασα την είδηση ομολογώ ότι δεν εξεπλάγην. Αλβανικό τηλεοπτικό κανάλι παρουσιάζει αποσπάσματα από την τηλεοπτική σειρά του ελληνικού ΣΚΑΙ για το 1821 με στόχο να αποδείξει ότι οι Έλληνες είναι αλβανικής καταγωγής. Προφανώς οι γείτονες αξιοποιούν τα ανιστόρητα στοιχεία του διαστρεβλωτικού εκείνου ντοκυμανταίρ, τα οποία ταύτιζαν τους Αρβανίτες με τους Αλβανούς. Τα ολισθήματα των «μεταμοντέρνων» Ελλήνων ιστορικών αλείφουν βούτυρο στο ψωμί του Αλβανικού εθνικισμού. Άγνοια η και διαστρέβλωση της Ιστορίας προδίδει η καινοφανής άποψη που ακούσθηκε ότι δηλαδή μεγάλοι ήρωες του 1821 και των μετέπειτα εθνικών αγώνων υπήρξαν Αλβανοί. Γίνεται σύγχυση με τους Αρβανίτες, τους αρβανιτόφωνους Έλληνες. Άλλο, όμως, Αλβανοί και άλλο Αρβανίτες. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Και εξηγούμεθα: Ο Μάρκος Μπότσαρης, στη μνήμη του οποίου ασεβούν πολλοί, ήταν Έλλην αρβανιτόφωνος, όπως όλοι οι Σουλιώτες. Η ελληνική του συνείδηση φαίνεται και από την περίφημη φράση που είπε όταν πρωτοπάτησε στα Επτάνησα : Ο Έλλην δεν μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος εκεί όπου κυματίζει η Βρετανική σημαία”. Το δε Λεξικό που έγραψε ήταν της αρβανίτικης – όχι αλβανικής – και ρωμαίικης απλής (νεοελληνικής). Άλλωστε δεν θα μπορούσε να έχει αλβανική εθνική συνείδηση, διότι κάτι τέτοιο εμφανίζεται μόλις το 1878 με την Λίγκα της Πριζρένης – Κοσσυφοπεδίου και μάλιστα ως τεχνητό κατασκεύασμα ξένων δυνάμεων και θρησκευτικών προπαγανδών. Κατά την Τουρκοκρατία δεν υπήρχε έθνος Αλβανών. Οι κάτοικοι της σημερινής Αλβανίας διεκρίνοντο με κριτήριο την θρησκεία τους. Οι Ορθόδοξοι ήσαν Ρωμιοί, εντεταγμένοι στο ίδιο Γένος με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι Μουσουλμάνοι ένοιωθαν Τούρκοι, εξ ου και ο όρος Τουρκαλβανοί. Εάν μιλούμε για αλβανική συμμετοχή στην Ελληνική Επανάσταση δεν πρέπει να αναφερόμαστε στους Μποτσαραίους, την Μπουμπουλίνα και τους Κουντουριώτηδες, αλλά στους Τουρκαλβανούς που χρησιμοποιήθηκαν από την άλλη πλευρά ως σφαγείς των Ελλήνων. Οι Βυζαντινοί πρόγονοί μας δεν ανέφεραν Αλβανούς στην Βαλκανική. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος ονομάζει Αλβανούς μία φυλή του Καυκάσου. Ο Γεώργιος Καστριώτης – Σκεντέρμπεης, που θεωρείται εθνικός ήρωας των σημερινών Αλβανών, ονόμαζε εαυτόν Ορθόδοξο Ηπειρώτη (15ο αιών). Σε έγγραφα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας στα τέλη του 15ου αιώνος η λέξη “Αλβανός” ερμηνεύεται ” Έλληνες από την Ήπειρο και την Πελοπόννησο” χωρίς να αμφισβητείται η ελληνική συνείδησή τους. Η αλβανική συνείδηση είναι οπωσδήποτε ξενόφερτο κατασκεύασμα όπως αποδεικνύουν και μαρτυρίες των ιδίων των ενδιαφερομένων. Όταν η Ιταλία και η Αυστροουγγαρία για δικούς τους λόγους προσπαθούσαν να κατασκευάσουν αλβανικό κράτος ώστε να ελέγχουν την είσοδο της Αδριατικής, οι Τουρκαλβανοί ύψωναν στο Δυρράχιο την οθωμανική σημαία ! Προτιμούσαν την τουρκική παρά την άγνωστη σ’ αυτούς αλβανική εθνική συνείδηση.. Ο όρος Αρβανίτης που αφορά τους Σουλιώτες, τους Υδραίους, τους Σπετσιώτες κ.α., προέρχεται από τη λέξη “Άρβανον”, τοπωνύμιο της Βορείου Ηπείρου, που το βρίσκουμε ήδη από τον 11ο αιώνα στα κείμενα της Άννας Κομνηνής. Από το Άρβανον, δηλαδή από την Ελληνικοτάτη Βόρειο Ήπειρο, κατέβηκαν σε πόλεις και νησιά της Νοτίου Ελλάδος ελληνικοί πληθυσμοί που μιλούσαν αρβανίτικα. Δηλαδή μία διάλεκτο ανάμικτη με αρχαία ελληνικά, λατινικά, τουρκικά και εντόπια βαλκανικά γλωσσικά στοιχεία. Η σύγχυση μεταξύ των λέξεων Αλβανός και Αρβανίτης δημιουργείται μόνον στην ελληνική γλώσσα, διότι φαίνονται να μοιάζουν οι δύο όροι ηχητικά. Η ομοιότης είναι μόνο επιφανειακή. Στην ουσία διαφέρουν κατά πολύ. Άλλωστε οι ίδιοι οι Αλβανοί αποκαλούν εαυτούς Σκιπετάρ και την χώρα τους Σκιπερία : χώρα των Αετών. Τι κοινό μπορούν να έχουν ένας Σκιπετάρ και ένα Έλλην αρβανιτόφωνος ; Κ.Χ. 17.1.2012

Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/4050, Ἀντίβαρο

Η συμβολή των Επτανήσων στον Αγώνα της Παλιγγενεσίας, Ιστορικά, ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ

Η συμβολή των Επτανήσων στον Αγώνα της Παλιγγενεσίας.
http://www.corfuhistory.eu/?p=1471

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 Επιμέλεια: Νίκος Νικολάου - Αντώνης Αγγελής (Βιβλιοθήκη Ρόδου)

ΒΙΟΓΡΑΦΙΕΣ 
Επιφανών Δωδεκανησίων Αγωνιστών του 1821
Παναγιώτης Ρόδιος (1789-1851)
Γεννήθηκε στη Ρόδο το 1789. Ο πατέρας του, Γεώργιος, ήταν εμποροπλοίαρχος, και ιδιοκτήτης πλοίου.  Τα πρώτα του γράμματα, τα έμαθε στη Ρόδο και δεν θέλησε να ακολουθήσει το επάγγελμα του καραβοκύρη.
Μετά το θάνατο του πατέρα του, πούλησε το πλοίο του και πήγε για σπουδές στο Φιλολογικόν Γυμνάσιον Σμύρνης όπου και διακρίθηκε. Στο σχολείο της Σμύρνης δίδασκαν σημαντικότατοι δάσκαλοι, εκπρόσωποι του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, όπως ο Κων/νος Κούμας και οι αδελφοί Στέφανος και Κων/νος Οικονόμος. Από τη Σμύρνη ταξίδεψε αρχικά για την Πάδουα και στη συνέχεια στο Παρίσι για να σπουδάσει ιατρική. Εκεί προσχώρησε στις ιδέες του Διαφωτισμού και στον κύκλο του εκφραστή τους, Αδαμάντιο Κοραή, ο οποίος αποτέλεσε το πνευματικό του πρότυπο.
Όμως, πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του, ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση το 1821. Τότε, εγκατέλειψε το Παρίσι και τον Αύγουστο του 1821 επέστρεψε στην Ελλάδα και κατατάσσεται στο πρώτο τακτικό σώμα στρατού. Μετέχοντας στη συνοδεία του Σκωτσέζου φιλέλληνα Τόμας Γκόρντον, κατευθύνθηκε στο Άστρος, όπου θα συναντούσαν τον Δημήτριο Υψηλάντη. Ο Ρόδιος ενταγμένος στο επιτελείο του Υψηλάντη συμμετείχε στην πολιορκία της Τριπολιτσάς μέχρι την πτώση της
Ο διακεκριμένος Φαναριώτης Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, πολιτικός και διανοούμενος, συνάντησε τον Ρόδιο στην Κόρινθο και τον έθεσε υπό την πολιτική του προστασία Ο Ρόδιος έλαβε μέρος στη μάχη του Πέτα, με το βαθμό του λοχαγού, διακρίθηκε για την ανδρεία του και ήταν από τους ελάχιστους επιβιώσαντες. Με τα λείψανα του τακτικού στρατού συμμετείχε στην κατάληψη του Ναυπλίου από τους Έλληνες.
Τον Νοέμβριο του 1822 ο Ρόδιος ανέλαβε τη διοίκηση του πρώτου τάγματος του τακτικού στρατού, παίρνοντας προαγωγή στο βαθμό του ταγματάρχη.
Ο Ρόδιος, προσχώρησε στην κυβέρνηση του Κουντουριώτη παίρνοντας μάλιστα τη σημαντικότερη πολιτική θέση της σταδιοδρομίας του, εκείνη του προσωρινού Γενικού Γραμματέα του Εκτελεστικού, αναπληρώνοντας τον Μαυροκορδάτο, δεύτερος πολιτειακός παράγοντας, μετά τον πρόεδρο του Εκτελεστικού, Κουντουριώτη.
Από τον Ιούλιο του 1824 ο Ρόδιος προήχθη στο βαθμό του συνταγματάρχη, επιφορτισμένος με τα καθήκοντα του αρχηγού του τακτικού σώματος στρατού. Τον Ιούλιο του 1824, συνυπέγραψε την επίσημη ανασύσταση του τακτικού στρατού, την οποία ανέλαβε να φέρει σε πέρας. Το 1825 παρέδωσε τη διοίκηση του τακτικού στρατού στον Γάλλο αξιωματικό, Φαβιέρο.
Διετέλεσε στενός συνεργάτης του πρώτου Έλληνα Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια και Γραμματέας επί των Στρατιωτικών. Επί υπουργίας του συμβάλλει στην ίδρυση του Κεντρικού  Πολεμικού Σχολείου.
Ο Ι. Καποδίστριας δολοφονείται τον Οκτώβριο του 1831 και το 1833 ο Όθων φθάνει στην Ελλάδα ως πρώτος βασιλιάς της. με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3η2 Φεβρουαρίου 1830 αναγνωρίζεται διεθνώς το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.
Μετά την εξέγερση της 3η1 Σεπτεμβρίου του 1843 ο Ρόδιος διορίζεται στρατιωτικός διοικητής Αργολίδος Ο βασιλιάς Όθωνας προάγει τον Ρόδιο σε υποστράτηγο. Ο Ρόδιος συμμετέχει ως πληρεξούσιος του Ναυπλίου στην Εθνοσυνέλευση και μετέχει, ως μέλος της συντακτικής Επιτροπής του Συντάγματος. Το 1844 αναλαμβάνει καθήκοντα Γραμματέως επί των Στρατιωτικών, ενώ το 1848 διατελεί και πάλιν, Υπουργός Στρατιωτικών.
Παντρεύτηκε μία από τις κόρες του Γενναίου Κολοκοτρώνη, με την οποία απέκτησε ένα γιο και πέθανε το 1851 σε ηλικία 62 ετών.
Εμμανουήλ Ξάνθος (1772-1852)
Ο Εμμανουήλ Ξάνθος, γεννήθηκε στην Πάτμο και σπούδασε στην Πατμιάδα Σχολή. Σε ηλικία 20 ετών μετανάστευσε στην Τεργέστη, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο. Δέχθηκε τις επιρροές των φιλελεύθερων ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης. Γνωρίστηκε με τους Σκουφά και Τσακάλωφ, με τους οποίους ίδρυσε, το 1814, στην Οδησσό, τη Φιλική Εταιρεία.
Ταξίδεψε στη Θεσσαλία για επαφές με τον Άνθιμο Γαζή, στη Μόσχα και στην Πετρούπολη, όπου και πρότεινε την αρχηγία στον Καποδίστρια. Μετά την άρνηση του Καποδίστρια, ο Ξάνθος ανέθεσε την αρχηγία στον Αλέξανδρο Υψηλάντη.
Το 1827, έφυγε για τη Ρουμανία, όπου έζησε σχεδόν 10 χρόνια, σχεδόν ξεχασμένος. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1837, όταν κατηγορήθηκε για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, από την εταιρεία Εθνική Κάσα, που είχε ιδρύσει με τον Υψηλάντη το 1820 με σκοπό την οικονομική προετοιμασία του Αγώνα. Η απολογία του δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα «Ο Αγών της Δωδεκανήσου» το 1931.
Αποκαταστάθηκε, και του απενεμήθη ο χρυσός σταυρός του Σωτήρος και ένα τιμητικό επίδομα, το οποίο ουδέποτε έλαβε. Έζησε πάμπτωχος και ξεχασμένος. Πέθανε στις 28 Νοεμβρίου 1952. Κηδεύτηκε με τιμές στρατηγού. Το 1952, με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από το θάνατό του, τα οστά του Ξάνθου μεταφέρθηκαν στη γενέτειρά του Πάτμο και τοποθετήθηκαν σε τύμβο, μπροστά στο σπίτι που γεννήθηκε. Προτομές του υπάρχουν στην πλατεία Δημαρχείου της Χώρας και στην κεντρική πλατεία του λιμανιού της Σκάλας.
Θέμελης Δημήτριος (1772/74-1826)
Δημήτριος Θέμελης, αγωνιστής της επανάστασης του 1821, από την Πάτμο. Σπούδασε στην Πατμιάδα σχολή και στην Κωνσταντινούπολη και εργάστηκε στη Μολδαβία ως οικοδιδάσκαλος. Προεστός της Πάτμου, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Παπαφλέσσα και συνδέθηκε με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Ανέλαβε την αποστολή να προετοιμάσει την επανάσταση στο Αιγαίο και επισκέφθηκε τα νησιά Ψαρά, Μυτιλήνη, Σάμο και Πάτμο, όπου άρχισε να κατηχεί τους εύπορους κατοίκους της Καλύμνου, Νισύρου και των άλλων νησιών. Για τις ενέργειές του αυτές καταδικάστηκε σε θάνατο από τις Αρχές της Κωνσταντινούπολης και κρύφτηκε στην Πάτμο, μέχρι την κήρυξη της Επανάστασης.
Με την έναρξη του Αγώνα πήρε μέρος στις ναυτικές επιδρομές στα μικρασιατικά παράλια και το Σεπτέμβρη του 1822, στην άλωση της Τριπολιτσάς. Αντιπρόσωπος της Πάτμου στο Βουλευτικό, εκλέχτηκε πληρεξούσιος στην Εθνοσυνέλευση, το 1824. Βρήκε ένδοξο θάνατο στις επάλξεις της πολιορκημένης πόλης του Μεσολογγίου, στις 26 Μαρτίου 1826.
Μάρκος Μαλλιαράκης
Μάρκος Ιωάννου ή Μαλλιαράκης, καπετάνιος και αγωνιστής του 1821, γνωστός σαν Διακομάρκος, από την Κάσο. Από τις πρώτες μέρες της Επανάστασης βρέθηκε στις επάλξεις του Αγώνα. Τον Ιούνιο του 1821, με το «μπεργαντίνον» του «Λεωνίδας» και 59 ναύτες, έσπευσε να βοηθήσει με δικά του εφόδια και έξοδα τους Κρητικούς, που απειλούνταν από τον εχθρό. Στις 28 Ιουλίου ενώθηκε με τον ελληνικό στόλο και επιτέθηκε στην εχθρική φλότα, κοντά στην Κω. Διορίστηκε τον Ιούλιο του 1822 από τον έπαρχο Κάσου, «φροντιστής της θάλασσας», με καθήκον να φροντίζει τα πολεμικά πλοία της επαρχίας και να εποπτεύει το έργο των λιμεναρχών. Τον Μάιο του 1823 διορίστηκε έπαρχος Καρπάθου και οργάνωσε αποτελεσματικά τη διοίκηση και την άμυνα του νησιού.
Αντιπροσώπευσε την Κάσο στη Β' Εθνοσυνέλευση του Άστρους Κυνουρίας, το 1823. Ηγέτης του ηρωικού αγώνα των Κασιωτών εναντίον του ισχυρότατου στόλου του Ισμαήλ Γιβραλτάρ και των Αλβανών υπό τον Χουσείνμπεη, που κατέληξε στη θυσία και στο Ολοκαύτωμα της Κάσου, στις 7 Ιουνίου του 1824. Με τον ηρωισμό του προκάλεσε το θαυμασμό του ίδιου του Χουσεϊν. Σκοτώθηκε κατατρυπημένος από τα μαχαίρια των εχθρών, αφού αρνήθηκε την προσφορά του Χουσεϊν να του χαρίσει τη ζωή, με αντάλλαγμα να τον ακολουθεί στις εκστρατείες του.
Το 1827, το Υπουργείο Ναυτικών του απένειμε το βαθμό του πλοιάρχου.
Κανταριτζής Θοδωρής
Κανταριτζής Θοδωρής ή Κανταρτζόγλου, αγωνιστής του 1821 από την Κάσο, γνωστός ως ο «Κανάρης της Δωδεκανήσου». Γιος του Δημήτρη Σκιαδά-Κανταριτζή από την Πελοπόννησο και από μάνα Κασιώτισα, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και με το πλοίο «Αμαζών» έγινε ο φόβος και τρόμος των Τούρκων, καταδιώκοντάς τους στα παράλια της Κρήτης, της Κύπρου και της Αιγύπτου.
Τον Απρίλη του 1822, επικεφαλής έξι κασιώτικων πλοίων, βοήθησε τα επαναστατικά σώματα στην Κρήτη, στη μάχη των Χανίων. Σκοτώθηκε από θραύσμα κανονιού, που έσπασε την ώρα των πανηγυρισμών για τα νικητήρια και θάφτηκε στον Πλατανιά της επαρχίας Κυδωνίας. Μετά, θάνατον, του απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος του πλοιάρχου (1872).
Θεόφιλος Παγκώστας, Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1764-1833)
Γεννήθηκε στην Πάτμο το 1764 και διδάχθηκε τα πρώτα του γράμματα στη γενέτειρά του. Στη συνέχει μετέβη στην Αδριανούπολη για να σπουδάσει, κοντά στο θείο του Παρθένιο, πρωτοσύγκελο του μητροπολίτη Καλλίνικου και μετέπειτα πατριάρχη Αλεξανδρείας. Το 1789 πήγε στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια διορίσθηκε διδάσκαλος στο Κάιρο, έγινε μοναχός, αρχιμανδρίτης και το 1797 μητροπολίτης Λιβύης.
Το 1802 ήλθε στη Ρόδο και γνώρισε τον Μητροπολίτη Αγάπιο και τον εξόριστο, τότε βοεβόδα της Μολδαβίας, Αλέξανδρο Σούτσο. Το 1806, μετά το θάνατο του θείου του Παρθένιου, εκλέχθηκε Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Το 1819 έφθασε στην Πάτμο για να αναρρώσει κι εκεί μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, μέλος της Εφορείας της Πάτμου. Μετά την κήρυξη της Επανάστασης ύψωσε στην Πάτμο τη σημαία της ανεξαρτησίας, στις 12 Απριλίου 1821, εκφωνώντας φλογερό λόγο για να εμψυχώσει τους Πάτμιους για τον υπέρ πατρίδος Αγώνα.
( Παν. Κρητικός, Δωδεκανησιακή Επιθεώρησις τεύχος 9, 1947).
Ο Δήμος Ροδίων τιμά την Εθνεγερσία του 1821
Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Ροδίων, αρμόδιο για τις ονοματοθεσίες οδών και πλατειών στα διοικητικά όρια της πόλης της Ρόδου, τίμησε και τιμά την επανάσταση του 1821, από το 1946, έτος που, για πρώτη φορά, δόθηκαν ελληνικά ονόματα σε δρόμους και πλατείες της Ρόδου, σε αντικατάσταση των παλαιών ιταλικών ονομάτων, μέχρι σήμερα, με το να ονομάζει τους νέους δρόμους της πόλης, με ονόματα ηρώων, αλλά και πεδίων μαχών από την εθνική μας παλιγγενεσία.
Έχουμε λοιπόν, συνολικά, 45 ονόματα αγωνιστών, Φιλικών, πολιτικών, θρησκευτικών αρχηγών, της επαναστατικής περιόδου.
Ανδρούτσος Οδυσσεύς, Γρηγόριος Ε', Κανάρης Κων/νος, Καποδίστριας Ιωάννης, Καραϊσκάκης Γεώργιος, Κατσώνης Λάμπρος, Κολοκοτρώνης Θεόδωρος, Μακρυγιάννης Γιάννης, Μαυρογένους Μαντώ, Μιαούλης Ανδρέας, Μπότσαρης Μάρκος, Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα, Νικηταράς, Παλαιών Πατρών Γερμανός, Παπανικολής Δημήτριος, Παπαφλέσσας, Ρήγας Φεραίος, Σαχτούρης Γεώργιος, Τζαβέλας Κίτσος, Τσακάλωφ Αθανάσιος, Υψηλάντης Αλέξανδρος, Φιλική Εταιρεία.
Πεδία μαχών-Τοπωνύμια
Αγία Λαύρα, Αλαμάνα, Άστρος Κυνουρίας, Βαλτέτσι, Δερβενάκια, Δραγατσάνι, Επίδαυρος, Ιερού Λόχου, Καλάβρυτα, Μεσολόγγι, Ναβαρίνο, Σούλι, Τροιζήνα, Ψαρά, 25ης Μαρτίου.
Δωδεκανήσιοι Αγωνιστές: Θέμελης Δημήτριος, Κανταριτζής Θεόδωρος, Μαλλιαράκης Μάρκος, Ξάνθος Εμανουήλ, Ρόδιος Παναγιώτης
Φιλέλληνες: Βύρων, Κόδριγκτον.
Βιβλιογραφία
Σαβοριανάκης Παναγιώτης, Ο Παναγιώτης Ρόδιος και η εποχή του (1789-1851), έκδοση Δ.Κ.Λ.Μ. Ρόδος-Σαββάλας, Αθήνα 2003
Νικολάου Νίκος, Οδοιπορικό στην ιστορία της πόλης της Ρόδου μέσα από τα ονόματα των δρόμων της, έκδοση Δήμου Ροδίων, Ρόδος 1998.
Κυριάκος Φίνας, Ο Εμμανουήλ Ξάνθος, η Φιλική Εταιρεία και η Επανάσταση του 1821, Ρόδος 1994


NOISIS Internet ServicesΠροστασία Προσωπικών ΔεδομένωνΠεριορισμός Ευθύνης

Η 9η Ιουλίου του 1821 εν Λευκωσία Κύπρου

ΚΥΠΡΟΣ.1821.(κντ).



 Ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός

Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η καταστροφή της Σαμοθράκης, έργο του Αυγούστου Βινσόν,Μουσείο του Λούβρου
Το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης, Σεπτέμβρης του 1821, είναι ένα γεγονός της Επανάστασης τού 21.

Το γεγονός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η νήσος Σαμοθράκη ξεσηκώθηκε από τα τοπικά μυημένα μέλη στη Φιλική Εταιρεία, με τη βοήθεια των Ψαριανών, τον Αύγουστο του 1821. Αλλά την 1η Σεπτεμβρίου 1821 η νήσος καταστράφηκε από τούς Οθωμανούς, διά της γενικής σφαγής του άρρενος πληθυσμού, από τον Τούρκο υποναύαρχο Καρά-Αλή. Σφαγιάσθηκαν περίπου 10.000 άνδρες και αγόρια. Τα γυναικόπαιδα πουλήθηκαν στα παζάρια της Κωνσταντινουπόλεως και της Σμύρνης. Τα σπίτια τους κάηκαν.[1] Αλλά οι αναφορές στό γεγονός είναι ελάχιστες. Π.χ στην μαρτυρία του Lacroix υπάρχουν δύο και μόνον λέξεις επί του γεγονότος: «Οι Τούρκοι κατερήμωσαν ασπλάχνως την νήσον ταύτην εν τω υπέρ ανεξαρτησίας αγώνι…» [2]. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Εφτακόσιοι από τους κατοίκους που είχαν καταφύγει στα βουνά, οι Οθωμανοί, τους έφεραν πίσω με δόλο, δίνοντάς τους την εντύπωση ότι θα τους δώσουν χάρη. Όμως στην τοποθεσία «Εφκάς» στο κάστρο της πρωτεύουσας, της Χώρας, τους δολοφόνησαν όλους. Το ρυάκι αυτό ωνομάσθηκε Εφκάς (Επτακοσίας) από τόν αριθμό των εκεί σφαγέντων Σαμοθρακών. Την καταστροφή της Σαμοθράκης την απεικόνισε ο Γάλλος Αύγουστος Βινσόν (Αuguste Vinchon) σέ ένα πίνακα με θέμα τη σφαγή της Σαμοθράκης ("Après le massacre de Samothrace"), που βρίσκεται στο Λούβρο. Μόνο μετά από 6ετή ερήμωση άρχισαν κάποιοι να επανέρχονται στo νήσi. Πρώτα οι Σαμοθρακίτες διασωθέντες σε γειτονικά νησιά κι έπειτα κι άλλοι, από την Θράκη, Λέσβο, Ίμβρο, Θάσο, Λήμνο, αλλά και απο Ηπείρο, Μάνη και Κυδωνιές. Το ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης παρέμεινε άγνωστο και η τυπική αναφορά στη θυσία των κατοίκων της στην εθνική παλιγγενεσία, αναγνωρίστηκε από την Ακαδημία των Αθηνών μόλις το 1980.

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Άλμα πάνω
     Temple Gr., Travels in Greece and Turkey and the Mediterranean, τόμος Α', Λονδίνο 1843. σελ. 1012-119
  2. Άλμα πάνω
     Lacroix M. Louis, Iles de la Grèce, Παρίσι 1853, κεφ. 372

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γ. Λεκάκη «Σαμοθράκη – Ιερά νήσος», εκδ. «Ερωδιός».
  • Δορδανάς Σ- Μαλκίδης Θ. (επιμέλεια) Σαμοθράκη: Ιστορία- Αρχαιολογία- Πολιτισμός. Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου. Θεσσαλονίκη: εκδόσεις Επίκεντρο 2008

Κωνσταντίνος Σάθας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Σκίτσο του Κωνσταντίνου Σάθα από το περιοδικό Εστία του 1894
Ο Κωνσταντίνος Σάθας (Αθήνα1842 – Παρίσι12 Μαΐου[1] 1914) ήταν από τους επιφανέστερους Έλληνες ιστορικούς της νεότερης Ελλάδας καθώς και από τους πρωτοπόρους των νεοελληνικών ερευνών. Επίσης συγκαταλέγεται στους θεμελιωτές των Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών στην Ελλάδα, μαζί με τον Αθανάσιο Παπαδόπουλο - Κεραμέα και τον Μανουήλ Γεδεών[2].

Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη


Κ. ΣΑΘΑ-ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΕΛΛΑΣ (1453-1821).
‘’Υπέρ πίστεως και πατρίδος ηγωνίσθη το έθνος˙ δια του σταυρού και της ρομφαίας απέκτησεν την ελευθερίαν . Οι μάρτυρες της ορθοδόξου πίστεως και οι αρειμάνιοι του εθνισμού πρόμαχοι εισίν οι δίδυμοι της ελληνικής ελευθερίας αστέρες’’.

Κ. Ν. ΣΑΘΑΣ 1865.
Χ/Δ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ (ΤΕΤΡΑΤΟΜΟ) // ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΤΕΤΡΑΤΟΜΟ - ΧΑΡΤΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΩΣ ΤΟ '21

ΣΑΘΑΣ Ν. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Τιμή Έκδοσης
€15.00
Τιμή Πολιτείας
€10.50
(-30%)
Κερδίζετε €4.50

Παρουσίαση
Αν υπάρχει κάποιο έθνος στον κόσμο που μπορεί να υπερηφανεύεται για την ευγενική του καταγωγή, αναντίρρητα αυτό είναι το ελληνικό. Η αίγλη που περιβάλλει αυτή την καταγωγή εξαγοράστηκε με σειρά μαρτυρίων και το δίπλωμα της ευγένειάς της είναι γραμμένο με αίμα. Εναντίον του έθνους αυτού ξέσπασαν φοβερές καταιγίδες, σηκώθηκαν άγρια και απειλητικά κύματα και ο μαρτυρικός αυτός λαός καταδιώχτηκε, υποδουλώθηκε, κατοίκησε μέσα σε ερείπια, κολύμπησε μέσα σε αίματα. Αλλά ο ήλιος του Ελληνισμού, που κρύφτηκε για μια στιγμή από τα ζοφερά εκείνα νέφη, δεν άργησε να ανατείλει, να σκορπίσει την καταχνιά και η μυστηριώδης δύναμή του να εξελληνίσει καθετί το ξενικό. Από την επομένη της άλωσης, οι Έλληνες άρχισαν να αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους από τον τουρκικό ζυγό. Ο Κωνσταντίνος Σάθας, υπεύθυνος καταγραφέας των αλλεπάλληλων επαναστατικών κινημάτων παντού ανά τον ελλαδικό χώρο, συνθέτει την Ιστορία του "Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα" και ιστορεί γεγονότα, πολύ λίγο γνωστά στο αναγνωστικό κοινό, από το 1453 ως τις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, εκ των οποίων αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες ουδέποτε έπαψαν να αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους από τον τουρκικό ζυγό. Η γλωσσική μεταγραφή έγινε στην απλή νεοελληνική, με όλο το σεβασμό προς το ύφος του συγγραφέα όσο και προς την ακρίβεια της απόδοσης των γεγονότων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΑΤΣΟΥ
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ (του Κ. Ι. ΤΣΑΟΥΣΗ)
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (εισαγωγή του Κ. ΣΑΘΑ)
1453 - Ενέργειες των Ελλήνων για εξέγερση της Δύσης
1457-1463 - Ο πάπας Πίος Β' εργάζεται θερμά για τον πόλεμο κατά των Τούρκων
1463 - Πόλεμος Ενετών και Τούρκων
1469-1472 - Ξαναρχίζει ο πόλεμος Ενετών και Τούρκων
1474-1489 - Εκστρατεία των Τούρκων κατά της Σκόδρας
1492-1496 - Ο Κάρολος Η' μελετάει την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης
1499-1503 - Ο Βαγιαζίτ αρχίζει πόλεμο κατά των Ενετών
1505-1531 - Προσπάθειες του πάπα Ιουλίου Β' και του Λουδοβίκου ΙΒ' για σταυροφορία
1532-1533 - Πόλεμος Σουλεϊμάν και Καρόλου Ε'
1537-1538 - Ναυμαχία στους Παξούς
1540-1570 - Ειρήνη Ενετικής Δημοκρατίας και σουλτάνου με βαρείς όρους για την πρώτη


ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ
1570-1571 - Κυριεύεται το Σοποτό
1571 - Οι Μελισσηνοί
1573-1585 - Ειρήνη μεταξύ Ενετών και σουλτάνου
1588-1603 - Οι Ορσίνι καθικετεύουν τον αυτοκράτορα Ροδόλφο Β' να διώξει τους Τούρκους από την Ήπειρο
1603-1606 - Επιδρομές Τοσκανών, Ναπολιτάνων και Μαλτέζων στην Ελλάδα
1609-1624 - Ανταρσία Μανιατών
1616-1620 - Η επανάσταση του μητροπολίτη Τρίκκης Διονυσίου
1645-1669 - Πόλεμος στην Κρήτη
1647-1667 - Ανταρσία των Αλβανών της Πελοποννήσου
1684 - Πόλεμος μεταξύ Ενετών και Τούρκων
1685 - Ο λόγος-δέηση του ιεροκήρυκα του γένους Ηλία Μηνιάτη για την απελευθέρωση της Ελλάδας


ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
1686 - Ο σερασκέρης της Πελοποννήσου πολιορκεί τον Κελεφά
1687 - Η πανώλης (πανούκλα) μαστίζει φοβερά όλη την Ελλάδα
1688 - Ναυάγιο Ζαγούρη
1689-1692 - Ο Γερακάρης αποφυλακίζεται, αναγορεύεται ηγεμόνας της Μάνης και στέλνεται κατά των Ενετών
1693-1695 - Ο δόγης Φραγκίσκος Μοροζίνι αναλαμβάνει και πάλι την αρχιστρατηγία
1696-1699 - Οχύρωση του Ισθμού
1699-1700 - Η αντιμετώπιση της Ελλάδας από τη Δύση κατά τον δέκατον έβδομο αιώνα
1701-1762 - Οι Τούρκοι ξαναπαίρνουν την Πελοπόννησο
1765-1768 - Αικατερίνη Β'
1769-1770 - Επαναστατικός οργασμός στην Ελλάδα


ΤΟΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ
1770 - Επανάσταση στη Στερεά
1770 - Ναυμαχία στον Τσεσμέ
1770-1780 - Πειρατές
1782-1792 - Αλληλογραφία Αικατερίνης και Ιωσήφ Β' της Αυστρίας για ενέργειες της αυτοκράτειρας της Ρωσίας για επανάσταση στην Ελλάδα
1789-1807 - Ξεσπάει η Γαλλική Επανάσταση
1807 - Ο Ναπολέων ερεθίζει τον Αλή Πασά να αρχίσει τις εχθροπραξίες
1808 - Νέες προσπάθειες της Ρωσίας για εξέγερση των Ελλήνων
1808-1815 - Ενέργειες του Ναπολέοντα στην Ελλάδα
1814-1821 - Κρίσεις για την Ελλάδα και τους Έλληνες προσωπικοτήτων του δέκατου όγδοου αιώνα
1806 - Ιωάννης Κωλέττης


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΘΑΣ: ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΡΓΟ (του Κ. Ι. ΤΣΑΟΥΣΗ)
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΤΟΜΩΝ
Λεπτομέρειες
ISBN139789601423494
ΕκδότηςΛΙΒΑΝΗΣ
ΣειράΙΣΤΟΡΙΑ
Χρονολογία ΈκδοσηςΔεκέμβριος 1995
Αριθμός σελίδων896
Διαστάσεις21x14
ΕπιμέλειαΤΣΑΟΥΣΗΣ Ι. Κ.