Κώστας Τσιαντής: Απόψεις για τη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ (Ι). Απάντηση σε επιστολή που έλαβα από συμπατριώτη μας που ζει στο εξωτερικό (2011)

Αγαπητέ συμπατριώτη (..)

Ευχαριστώ για τη συνέντευξη του καθηγητή κ. Ιωάννη Μπουγά, που είχες την καλοσύνη να μου στείλεις.

Γράφω κάποιες σκέψεις, που αναπόφευκτα έχουν σχέση με την ερμηνεία των γεγονότων που συνόδευσαν  την τραγική περίοδο της φασιστικής κατοχής και της εθνικής αντίστασης, αλλά και που συνδέονται με το «τι μέλλει γενέσθαι» όσον αφορά την οδυνηρή  δοκιμασία που διέρχεται σήμερα η Ελλάδα και ο λαός μας.

Δεν είμαι ιστορικός, αλλά προσπαθώ  από ιστορικά τεκμήρια να σχηματίσω μια εικόνα για πράγματα που  δεν έζησα προσωπικά, αλλά που η σημασία τους επηρέασε τον μετέπειτα ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό μας βίο και συγχρόνως κατέδειξε παραλήψεις και αστοχίες σε επίπεδο πολιτικής όρασης και στρατηγικής  που είναι  ανάγκη σήμερα να υπερβούμε στην πολιτική  προοπτική  ανάστασης του τόπου.

Ι. ΜΕΘΟΔΟΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Κάθε δοκίμιο -ιστορική μαρτυρία αποτελεί αναγκαίο υλικό για την ιστορική έρευνα, η οποία για την περίοδο 1940-49 προχωράει και συνεχίζεται  ακόμα. Κι αυτό είναι πιστεύω  αναγκαίο έως ότου φανεί από κάποια απόσταση η αλήθεια (που ξεπερνάει τη μονομέρεια) και  αποδοθεί  σε βάθος του χρόνου η πιο δίκαιη  κρίση για τα γεγονότα.

Δεν έζησα προσωπικά το δράμα της ξένης κατοχής και του εμφυλίου. Οι προσωπικές μαρτυρίες των ανθρώπων και η ιστορική βιβλιογραφία μένουν οι βάσεις για το σχηματισμό της προσωπικής μου κρίσης. Και με την έννοια αυτή κάθε μελέτη έχει για μένα την αξία της και το ιδιαίτερο βάρος της.

Ωστόσο, δεν με βρίσκει σύμφωνο η μέθοδος συγγραφής της ιστορίας χωρίς την αναζήτηση και την ανάδειξη της αιτίας των γεγονότων. Και στο σημείο αυτό είμαι αντίθετος προς τη θέση  που διατυπώνει ο καθηγητής κ. Ιωάννης Μπουγάς όταν λέει: «Ό,τι γράφω, είμαι βέβαιος ότι έγινε, και ακριβώς όπως το περιγράφω. Το γιατί έγινε, είναι εξήγηση που χρειάζεται να δοθεί από άλλους».

Αλλά αν απομονώσουμε κάθε ιστορική (συλλογική) πράξη απ' την αιτία της (κίνητρο: ταξικό, ιδεολογικό, γεωπολιτικό, συμφεροντολογικό ή ηθικό) και τη δούμε μόνο απεικονιστικά (ως εικόνα), τότε θαρρώ πως δεν φτάνουμε στην ουσία της. Οι Έλληνες που αντιστάθηκαν στον φασισμό θα χαρακτηρίζονταν τότε εγκληματίες. Οι Έλληνες που σφάχτηκαν μεταξύ τους θα ήσαν μανιακοί δολοφόνοι. Δεν υπάρχουν ιστορικο-πολιτικά  γεγονότα (πράξεις) χωρίς προθέσεις (intentions), όπως δεν υπάρχει ζωντανό σώμα χωρίς ψυχή.Το ίδιο ισχύει και όταν επιλέγουμε και προβάλλουμε τα γεγονότα (facts). Κάθε τί που εμφανίζεται στη σκηνή το συνοδεύει πάντα η πρόθεση (συνειδητή ή όχι- δεν έχει σημασία).

Αλλά ακόμα και όταν η ιστορική πράξη δίδεται μαζί με την αιτία της, αλλά η αιτία δεν φτάνει μέχρι του σημείου να αναλύσει τις στάσεις θύματος και θύτη, και μονομερώς αναφέρεται στον ένα από τους δυο, τότε φτάνουμε σε εξιστορήσεις σαν και αυτές λ.χ. της παραδοσιακής  αριστεράς (καθαρά ταξικές) ή της άκρας δεξιάς (εθνικιστικές).

ΙΙ. ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΤΩΝ

1. Γενικά. Υπό το πρίσμα που προανέφερα διαβάζω τη συνέντευξη του κ. Ι. Μπουγά και συλλογίζομαι τότε αυτά που έγραφε ο Π. Κανελλόπουλος στις 8 Νοεμβρίου 1944: «Πεθάνανε οι μάρτυρές μας και μπήκαν στη μια και αδίχαστη γραμμή του θανάτου, για να μπούμε εμείς στη μια και αδίχαστη γραμμή της Ζωής. Αν όσοι σκοτώθηκαν έπεσαν ενωμένοι, για να χωριζόμαστε εμείς οι ζωντανοί σε στρατόπεδα που μισούνται  μεταξύ τους και είναι έτοιμα να αλληλοσπαραχτούν, τότε πρέπει να πούμε ότι οι θυσίες των μαρτύρων ήταν περιττές. Δεν υπάρχει παρά ένας μόνον χώρος για την πραγματική ενότητα του Έθνους, και ο χώρος αυτός είναι η δημοκρατική Πολιτεία. Ας φύγει από μέσα μας κάθε δισταγμός, που κάνει τους μεν ή τους δε να επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους κάποιο δικαίωμα υλικής βίας, που μπορεί να γίνει αφορμή να καταστρέψουμε τα πάντα» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος (Ιστορικά Δοκίμια, Α: Πώς εφθάσαμε στην 21η Απριλίου 1967, Β: 1940-1944. Εθνική Αντίσταση, Αθήνα 1975), σ.253.

Σκέφτομαι τα λόγια αυτά και βρίσκω ότι είναι ανάγκη η ιστορία εκείνης της περιόδου να αποκατασταθεί στις πραγματικές της διαστάσεις, τόσο από πλευράς συμβάντων καθαυτών (φρικιαστικών σε κάθε περίπτωση!), αλλά και από πλευράς του ευρύτερου γεωπολιτικού και ιδεολογικού πλαισίου που παρήγαγε τις αιτίες των τραγικών συμβάντων. Και η αναζήτηση αυτού του πλαισίου αν είναι μια φορά αναγκαία για την αντίσταση του λαού μας απέναντι στο φασισμό, είναι διπλά αναγκαία για την αποτροπή κάθε εμφύλιας σύρραξης. Γιατί ο σκοπός  συγγραφής της εθνικής ιστορίας ενός λαού δεν είναι για να δικαιώσει ιδεολογικά κάποια πλευρά, αλλά για να διδάξει τις νέες γενιές πώς ο λαός υπερασπίζεται την ελευθερία και ανεξαρτησία του, αλλά και να καταδικάσει τις συνθήκες  της διαίρεσής που τον οδηγούν στην εμφύλια τραγωδία.

Διδακτικές για μένα στάθηκαν από την άποψη αυτή οι σελίδες από την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης που έγραψε ο Π. Κανελλόπουλος, ο οποίος έζησε ο ίδιος από υψηλή θέση ευθύνης τα γεγονότα.

Δεν είναι σκοπός μου εδώ να περιγράψω το πλαίσιο αναφοράς των γεγονότων εκείνης της περιόδου. Αλλά θα σημειώσω ενδεικτικά τρία σημεία:

2.Ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης: Κατά την περίοδο της φασιστικής-ναζιστικής κατοχής (1940-44), «η Σοβιετική Ένωση δεν απέβλεπε- δεν θα εξετάσω εδώ για ποιους λόγους- στην επικράτηση του κομμουνισμού στον ελλαδικό χώρο. Επιθυμούσε και συνιστούσε τη συνεργασία και την ένωση των πολιτικών και αντιστασιακών δυνάμεων. Μ' άλλα λόγια, πολύ πριν από τη διάσκεψη του Τσώρτσιλ και του Στάλιν στη Μόσχα (10-20-1944), που ήταν αποφασιστική για την τύχη των Βαλκανίων, η Σοβιετική Ένωση () είχε παραδεχτεί, ότι προτεραιότητα ενδιαφέροντος για την Ελλάδα είχε η Μεγάλη Βρετανία» (ο.π. σ.243). Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι η υπόθαλψη του διχασμού, που τον ενίσχυε ανοιχτά η Αγγλία, δεν προερχόταν από το φόβο να καταστεί η Ελλάδα κομμουνιστική, αλλά ανεξάρτητη (κατά το παράδειγμα της τότε Γιουγκοσλαβίας).

3. Ρόλος Σωμάτων Ασφαλείας. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 ορκίστηκαν στο Κάιρο οι ΕΑΜικοί υπουργοί (..) ως μέλη της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, ενώ το ζήτημα της αρχηγίας των ενόπλων δυνάμεων στην μέλλουσα να ελευθερωθεί Ελλάδα ανατέθηκε στον στρατηγό Σπηλιωτόπουλο και τον Άγγλο στρατηγό Σκόμπυ. Ο  Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου αναφέρει στο διάγγελμά του μεταξύ άλλων: «Δυο είναι οι μεγάλοι σκοποί μας! Η ενική Απελευθέρωσις και Αποκατάστασις και η Λαϊκή Κυριαρχία». Τονίζει επίσης: «Αλλά υπάρχουν και σκιαί. Υπάρχουν, πρώτον, τα Τάγματα Ασφαλείας. Έλληνες ετέθησαν εις την υπηρεσία των κατακτητών εναντίον των Ελλήνων. Το Εθνικόν Συνέδριον του Λιβάνου κατήγγειλε τα Τάγματα Ασφαλείας. Και η κυβέρνησις της εθνικής Ενώσεως, σήμερον, επαναλαμβάνει την καταδίκην των. Η ύπαρξις ενόπλων σωμάτων υπό οιονδήποτε όνομα εις την υπηρεσίαν του εχθρού αποτελεί έγκλημα κατά της Πατρίδος» (Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας [1940-45], σ. 394).

Τι γράφει όμως ο Π. Κανελλόπουλος;  «Ο  Γ. Κάτρης μιλάει για «κατοχική αστυνομία και χωροφυλακή». Πλανάται. Η Αστυνομία και η Χωροφυλακή δεν ήταν «κατοχικές». Ήταν «ελληνικές». Προβλεπόταν από τους διεθνείς κανόνες του πολέμου, να εξακολουθούν να εκτελούν τα καθήκοντα τους τα σώματα ασφαλείας σε περιοχές, που καταλαμβάνονται από τον εχθρό. Υπήρξαν βέβαια στελέχη της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής -ευτυχώς, όχι πολλά- που έδρασαν προδοτικά κατά των αντιστασιακών οργανώσεων. Αλλά τα περισσότερα στελέχη τους βοήθησαν, με κίνδυνο της ζωής τους,  τους αγωνιστές ή όσους διέφυγαν για τη Μέση Ανατολή». Παραθέτει προς επιβεβαίωση τρία περιστατικά (δύο εκ των οποίων αναφέρονται στο πρόσωπο του Διευθυντή Αστυνομίας  Άγγελου Έβερτ), με την ελπίδα πως θα αρκέσουν στον Γ. Κάτρη να αναθεωρήσει τις απόψεις του. (Παναγιώτης Κανελλόπουλος Ιστορικά Δοκίμια, σ.265-8). 

4.Εξάρτηση-Νόμος Δανεισμού-Εκμισθώσεως.   Όπως γράφει στις 9 Δεκεμβρίου 1944 στην «Ουάσιγκτον Ποστ»  ο έφεδρος ταγματάρχης του αμερικανικού στρατού και αργότερα Ύπατος Πρόεδρος της   ΑΧΕΠΑ και Αντιπρόεδρος του Προοδευτικού Κόμματος Ουάλλας, Γιώργος Χ. Βουρνάς: «Κάθε πληροφορημένος άνθρωπος γνωρίζει ότι ο Ατλαντικός Χάρτης κατεδίκασε τη βία στην διεθνή πολιτική. Το Λονδίνο όμως δεν τον ετίμησε ούτε με μια ευπρεπή κηδεία. Έτσι ο υπουργός των εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας Ήντεν επιφυλάσσει στον εαυτό του το δικαίωμα να επεμβαίνει στις Ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό σημαίνει - γιατί η σύνδεση είναι άμεση - ότι η υλική βοήθεια που δίνεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, βάσει του Νόμου Δανεισμού-εκμισθώσεως, προορίζεται να χρησιμοποιηθεί για να κρατεί τους λαούς σε υποταγή. Αυτός είναι ο μεταπολεμικός κόσμος για τον οποίο πολεμούμε? Αυτή είναι η υπόσχεση στην οποία μπορούσαν να βασισθούν, όπως τους ελέχθη με ιερό όρκο, οι λαοί της Ευρώπης? Αυτή είναι η ιερή συμφωνία για την οποία εκατοντάδες χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους?» (Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας [1940-45], σ. 394)..

ΙΙΙ. ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ  ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Όπως αναφέρει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (Ιστορικά Δοκίμια, Α: Πώς εφθάσαμε στην 21η Απριλίου 1967, Β: 1940-1944. Εθνική Αντίσταση, Αθήνα 1975):

Συνέδριο Λιβάνου (20 Μαίου 1944): «Όλοι οι σύνεδροι επιθυμούσαμε ή θεωρούσαμε αναγκαία- με παραλλαγές αισθημάτων και  απώτερων βλέψεων- την Εθνική Ενότητα.. Στις 20 Μαΐου έγραψα: ''Σήμερα τ' απόγευμα έληξαν οι εργασίες του συνεδρίου. Καταλήξαμε σε συμφωνία. Η στιγμή που αναγγέλθηκε η συμφωνία,  ήταν συγκινητική. Δεν ξέρω τι θα βγει από τη σημερινή μέρα. Πάντως, η μέρα τούτη ήταν ιστορική. Όλα τα κόμματα και όλες οι μαχητικές οργανώσεις τν βουνών και των πόλεων της Ελλάδος αποφασίσαμε να σχηματίσουμε την πιο πανελλήνια κυβέρνηση που έχει ποτέ υπάρξει. Για πρώτη φορά μπαίνουν οι Έλληνες κομμουνιστές σε Ελληνική κυβέρνηση. Οι ευθύνες που αναλαμβάνουμε είναι τεράστιες. .Όλοι μας δείξαμε διάθεση ελληνική. Ας δώσει ο θεός, η ιστορία, που έρχεται, να ανταποκριθεί στη διάθεσή μας και να δικαιώσει την απόφαση, που πήραμε''».σ.245.    

«Αν η απόφαση αυτή είχε ληφθεί τον Αύγουστο του 1943, όταν ήρθαν στο Κάιρο από τα «ελεύθερα βουνά» της Ελλάδος οι αντιπρόσωποι του ΕΑΜ-ΕΛΑ, του ΕΔΕΣ και της ΕΚΚΑ, όχι μόνο θα είχε προληφθεί η επανάληψη των εμφυλίων συγκρούσεων του ΕΛΑΣ με τις δυνάμεις του Ζέρβα, η σφαγή του Δημητρίου Ψαρρού, και το μεγάλο στασιαστικό κίνημα στη Μέση Ανατολή, αλλά και η ευχή που διατύπωσα -μεσάνυχτα- πάνω στον Λίβανο, θα είχε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να εκπληρωθεί» (σς.245-6).

Πoιός έσπρωξε τον ιστορικό δείκτη στη δωδέκατη ώρα; «Όλοι φταίξαμε, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Πρώτη όμως έφταιξε η τότε ηγεσία του ΚΚΕ, που- κρίνοντας (όπως και αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1944) με τρόπο αντιρρεαλιστικό τις αντικειμενικές ιστορικές περιστάσεις- θεώρησε υπερβολικές τις υποχωρήσεις που έκαναν οι αντιπρόσωποί της, καθώς και οι αντιπρόσωποι του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στο Συνέδριο του Λιβάνου, και όχι μόνο δεν τους εξουσιοδότησε να μπουν στην κυβέρνηση, που σχηματίσαμε (20 Μαΐου 1944), αλλά τους ανεκάλεσε, υποχρεώνοντάς τους να επιστρέψουν στα βουνά. Ότι η ενέργεια αυτή της τότε ηγεσία του ΚΚΕ ήταν αντιρρεαλιστική δεν χρειάζεται να το αποδείξω. Είναι κάτι αυταπόδεικτο. Τρεις μήνες αργότερα, δηλαδή στα τέλη Αυγούστου 1944 ( ), εγκατέλειψε η ηγεσία του ΚΚΕ κάθε επιφύλαξη, ήρθαν οι αντιπρόσωποι της ΠΕΕΑ, του ΕΑΜ και του ΚΚΕ από τα βουνά και στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 ορκίστηκαν υπουργοί οι Αλ. Σβώλος, Ηλίας Τσιριμώκος, Νικ. Ασκούτης, Γιάνης Ζέβγος, Μιλιτάδης Πορφυρογένης, και Άγγελος Αγγελόπουλος. Αλλά ο δείκτης της ιστορίας δεν απείχε τη στιγμή εκείνη παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα από τη δωδέκατη ώρα. Πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει ή να είχαν αποφευχθεί στους τρις μήνες που χάθηκαν! Γιατί τάχα θα έπρεπε να  φθάσω στην Πελοπόννησο (στην Καλαμάτα) στις 27 Σεπτεμβρίου 1944 και να μην είχα βρεθεί εκεί, στο στρατηγείο του Άρη Βελουχιώτη, ένα ή δυο μήνες πριν, δηλαδή πριν χυθεί τόσο αίμα στον Πύργο και στην Βαρβάσαινα, στην Καλαμάτα, στον Μελιγαλά, στον Αχλαδόκαμπο, στους Γαργαλιάνους και στην Πύλο;  Δεν χρειάστηκε παρά η απλή  παρουσία μου- χωρίς ελληνικές (κυβερνητικές) ή βρετανικές δυνάμεις- και η συνεργασία μου, ως υπουργού  της κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας, με τον Άρη Βελουχιώτη, για να λυθεί η πολιορκία της Τριπόλεως από τον ΕΛΑΣ και να μη χυθεί ούτε σταγόνα αίματος στην Τρίπολη. Περιορίζομαι στη μνεία της άμεσης αυτής εμπειρίας μου, για να πω, βασισμένος, σε αυτήν, ότι η ιδέα, που από τον Αύγουστο του 1943 είχαν υποστηρίξει τα «βουνά» (και είχα εγώ υιοθετήσει), να σχηματιζόταν από τότε Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, με κλιμάκια υπουργών, που θα είχαν εγκατασταθεί στα «ελεύθερα βουνά», μπορούσε- αν είχε πραγματοποιηθεί- όχι μόνο να προλάβει πολλά δεινά, που εμεσολάβησαν ως την άνοιξη του 1944, αλλά και να αλλάξει την πορεία της ιστορίας. Τότε, τον Αύγουστο του 1943, δεν είχε φταίξει το ΚΚΕ. Είχαν φταίξει άλλοι, Έλληνες και ξένοι. Για τη μοιραία, όμως καθυστέρηση των τριών μηνών, από το Συνέδριο του Λιβάνου ως τις 2 Σεπτεμβρίου 1944 [κυβέρνηση εθνικής ενότητας: Κάιρο, μετά τις 6 Σεπτεμβρίου μεταφέρθηκε στην Ιταλία- Καζέρτα], έφταιξε η ηγεσία του ΚΚΕ».

Άρης και Κανελλόπουλος μπαίνουν μαζί στην Πάτρα: Στις 4 Οκτωβρίου 1944 απελευθερώθηκε η Πάτρα. «Αλλά ο Άρης και εγώ φτάσαμε μια μέρα αργότερα, αφού είχαμε περάσει μαζί ένα δραματικό δεκαήμερο στην Καλαμάτα, στη Μάκρη (Μπολέτα), στην Τρίπολη, στα βουνά της Αρκαδίας, και στον Πύργο. Και έχω, νομίζω, το δικαίωμα να πω, ότι την εξεπλήρωσα. Αλλά οφείλω να αναγνωρίσω, ότι με βοήθησαν, στην εκπλήρωσή της, ο Άρης, που διοικούσε (όχι πια ως καπετάνιος αλλά ως μέραρχος) τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο, ο συνταγματάρχης Σπυρίδων Τσικλητήρας, διοικητής της ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ, ο Βουρνάς, ο Κουρλαμπάς, και οι καπετάνιοι Ερμής (Βασίλης Πριόβολος) και Ωρίων. Και ας προσθέσω, ότι δεν συνόδευσα εγώ τον Άρη, αλλά ο Άρης, αν και παντοδύναμος, είχε δεχτεί να συνοδεύσει εμένα τον ανυπεράσπιστο. Μου είχε, μάλιστα, εκφράσει την  επιθυμία να μπούμε μαζί στην Αθήνα. Αλλά δεν είχαμε το δικαίωμα, ούτε εκείνος, ούτε εγώ» (σ.251).

Επιστολή Άρη στον Π. Κανελλόπουλο Στις 14 Οκτωβρίου του 1944 ο Άρης διατάχτηκε από το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ να εγκαταλείψει την Πελοπόννησο. Έγραψε τότε  σε επιστολή του προς τον  Π. Κανελλόπουλο : «Συναγωνιστή Υπουργέ, . Σας γράφω από το Αίγιο και παίρνω την ευκαιρία για να σας εκφράσω τις άπειρες και ειλικρινείς ευχές μου για την  ευόδωση του έργου σας, που είναι και έργο της Εθνικής μας Κυβερνήσεως και, κατά συνέπεια, ολοκλήρου του Λαού μας. Στο νου και την καρδιά μου κυριαρχεί η ιδέα της απόλυτης επιβολής της λαϊκής θέλησης. Φιλοδοξία μου μοναδική, να προσφέρω και τον εαυτό του στο βωμό αυτής της ιδέας. Και θάμαι ευτυχέστερος,  αν πολεμήσω- έστω και ως απλούς στρατιώτης- τον φασισμό, τον οποιοδήποτε φασισμό, ως την οριστική συντριβή του. Παρακαλώ δεχτείτε την άπειρη εκτίμηση και αγάπη μου. Άρης Βελουχιώτης»  (ό.π. σ.251-252).

ΙV. H ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΔΝΤ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΚΑΜΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ  ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω για τις προθέσεις των ιστορικών και συγγραφέων να φέρουν στο φως την όλη αλήθεια για την ιστορία μας. Όπως δεν έχω λόγο να αμφισβητώ τις  αναμφισβήτητες καλόπιστες πατριωτικές προθέσεις που εκφράζει ο Άρης στην  επιστολή του προς τον  Π. Κανελλόπουλο. Κι αυτό όχι για να επιλέξω σώνει και καλά τη «μέση γραμμή», αλλά γιατί αυτό πιστεύω είναι πιο κοντά στα γεγονότα και στις αιτίες που τα παρήγαγαν.      

Παρατηρώ προσεκτικά τις τελευταίες δεκαετίες τις προσπάθειες του λαού μας να κατανοήσει - εν μέσω υφιστάμενων μεγάλων δυσκολιών-  καλύτερα τα γεγονότα και να τα αποτιμήσει με μια διάθεση πιο αντικειμενική, λιγότερο δογματική και όσο γίνεται συναισθηματικά αποφορτισμένη. 
Ο ρόλος της ποίησης (Τέχνης) υπήρξε καταλυτικός σ' αυτή την προσπάθεια αυτογνωσίας. Η λέξη «πατρίδα» έχει αρχίζει να ξαναβρίσκει ανάμεσα στο λαό την κυρίαρχη αξία της και η εθνική ενότητα να γίνεται αναγκαίο μέλημα όλων των Ελλήνων πατριωτών. Φυσικά υπάρχουν ποσοστά συμπατριωτών μας που εξακολουθούν να δίνουν προτεραιότητα στον «ταξικό αγώνα», όπως κι εκείνοι που επενδύουν (άγνωστο με τι μυαλά ή κίνητρα) στην αποδόμηση της ταυτότητας του έθνους (ιστορικής, οικονομικής, πνευματικής, θρησκευτικής, πολιτισμικής). Αλλά όσο θα υπάρχουν έξωθεν κατακτητές και άρπαγες των πατρίδων, όσο θα προσπαθούν να τους επιβάλλουν δικτατορίες και πείνα, τόσο οι πατρίδες θα υπάρχουν  και θα δυναμώνουν την αντίστασή τους!

Σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται, εξ αιτίας του πολιτικού κατεστημένου,  στην πιο κρίσιμη ώρα της μεταπολεμικής περιόδου. Η εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική της είναι αδιέξοδη. Το Χρέος μετά το Μνημόνιο υπολογίζεται ότι θα φτάσει στο 150% του ΑΕΠ- θα μεγαλώσει δηλαδή απ' ότι είναι σήμερα, ενώ παράλληλα θα έχει εξαθλιωθεί πλήρως ο λαός μας. Η εθνική μας ακεραιότητα και κυριαρχία πλήττονται και αποσαθρώνονται, τόσο με τους  Όρους Δανεισμού  που περιλαμβάνει το Μνημόνιο, αλλά  και τη νέα δομή του ΝΑΤΟ που επιβάλλεται στην περιοχή.  Ο καθορισμός των κυριαρχικών  Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών μας (ΑΟΖ) μετατίθεται  σε αόριστο χρόνο. Η χρήση του δικαιώματος που απορρέει από το διεθνές Δίκαιο της θάλασσας για επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 δώδεκα μίλια βρίσκεται εγκαταλελειμμένος. Οι δραστηριότητες που αναπτύσσει το τουρκικό προξενείο στην Ξάνθη  για τον εκτουρκισμό των Πομάκων και των Ρομά της Θράκης με σκοπό τη σταδιακή αυτονόμηση της περιοχής (σε στυλ Κοσόβου) παραμένουν χωρίς ελληνική πολιτική αντίδραση. Η προστασία των δικαιωμάτων της εθνικής ελληνικής μειονότητας στη Βόρειο Ήπειρο έχει υποχωρήσει δραματικά, ενώ παράλληλα απέναντι στους Κλέφτες της Ιστορίας που διεκδικούν τη Μακεδονία οι πολιτικοί μας τηρούν από μακρού γραμμή  ενδοτικότητας. 

Υπό τις συνθήκες αυτές η ανάγκη για εθνική ενότητα και αρραγές πατριωτικό μέτωπο προβάλλει επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Πολεμάμε πλέον με τον κακό μας εαυτό. Ενάντια στην πολιτική του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των συμμάχων μας και ενάντια στα όργανα του αφελληνισμού που την υπηρετούν. Ενάντια στο παρακμιακό πολιτικό κατεστημένο που προσπαθεί να διασωθεί ανακυκλώνοντας τον εαυτό του και αλλάζοντας πρωτεϊκά μορφή. Ενάντια στην ασυδοσία των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος  που κερδοσκοπεί εις βάρος μας αξιοποιώντας τη συνταγή του Χρήματος ως Χρέος.

Αγαπητέ πατριώτη, Ζητάμε τη βοήθειά σας. Την  ενημέρωση των συμπατριωτών μας. Την στήριξη να αλλάξουμε το Σύνταγμα και να εξασφαλίσουμε θεσμικά την δημοκρατική αποδοτική λειτουργία του Πολιτεύματος. Τη στήριξη να ανανεωθεί το πολιτικό σύστημα και να βρεθεί  διέξοδος για τη σωτηρία της Ελλάδας και την οικοδόμηση του μέλλοντός της. 

Ζητάμε τη βοήθειά σας. Να στηρίξουμε τη λαϊκή συσπείρωση και τη ζύμωση ιδεών  που επιδιώκει τούτες τις κρίσιμες ώρες με το Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών ένας  άνθρωπος  κοινής εμπιστοσύνης και εκτίμησης,  ο Μίκης Θεοδωράκης: Άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του για την πατρίδα και το λαό μας, όπως το μαρτυρούν οι πολυετείς αγώνες  του για την εθνική ανεξαρτησία και τα λαϊκά συμφέροντα. Άνθρωπος, που διαθέτοντας το υψηλό χάρισμα της Τέχνης, απεδείχθη ικανός να σταθεί πιο ψηλά από τις διαχωριστικές γραμμές και τις διχαστικές μνήμες του παρελθόντος και να υπερασπιστεί την εθνική ενότητα μέσα από το άσβεστο πάθος του για την Ελλάδα της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και του Πολιτισμού.

Φιλοδοξία του φυσικά δεν είναι ούτε να γίνει Πρωθυπουργός ούτε να διεκδικήσει κάποιο άλλο δημόσιο αξίωμα. Φιλοδοξία του είναι να φανεί χρήσιμος για την πατρίδα και το λαό μας. Να ανοίξει δρόμους, και να ωθήσει τους Έλληνες προς μια νέα Ελληνική Δημιουργία. Μια διαδικασία στην οποία ο καθένας από μας μπορεί να βρει τη θέση του και ν' αναλάβει την ευθύνη. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που τονίζεται στην ιστοσελίδα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών: «ΕΛΛΗΝΕΣ, Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΗΓΕΤΗΣ θα βρεθεί.. το πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή είναι να ΒΡΕΘΕΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ!».

Με πατριωτικά αισθήματα

Κώστας Τσιαντής