Δημήτρης Χριστούλας, 2012

Τετάρτη, 4 Απριλίου 2012

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ - ΗΤΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Ο 77χρονος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας, έδωσε τέλος στην ζωή του σήμερα το πρωϊ.

Η τοποθεσία που επέλεξε να πραγματοποιήσει την πράξη του ηταν άκρως συμβολική. Την πλατεία Συντάγματοςμπροστά στο κτήριο που απεργάζονται την πολιτική δολοφονία ενός ολόκληρου λαού. Στη Βουλή των Ελλήνων.Πρόκειται για μια πράξη ανάλογη με αυτή του Τυνήσιου νεαρού Μοχάμεντ Μπουαζίζι που ήταν η σπίθα για την αραβική εξέγερση. Είναι η κυβέρνηση της τρόικας και των μνημονίων που δολοφονεί καθημερινά έναν ολόκληρο λαό. Και αυτό δεν γίνεται μόνο στην χώρα μας, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως πρόσφατα στην γειτονική Ιταλία. 

Το σημείωμα που άφησε ο Δημήτρης Χριστούλας δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου. Και επειδή δεν μπορώ να βρω το δίκιο μου, δεν μπορώ να βρω

άλλον αγώνα αντίδρασης, εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου». 

Ένα μήνυμα έχουμε να στείλουμε στους κατά συρροήν δολοφόνους μας:  

Ας μην εφησυχάζουνε. Το τέλος τους πλησιάζει. Τους υποσχόμαστε ότι θα μας βλέπουνε συνεχώς απέναντι τους. Ζούμε πλέον σε μια χούντα νέου τύπου, πιο «εξελιγμένη, πιο ύπουλη, πιο σκληρή». Έτσι παίζουν το τελευταίο τους χαρτί.Το ζώο είναι λαβωμένο, βρίσκεται στα τελευταία του και μας δείχνει τα χαλασμένα του δόντια. Είμαστε το 99%. Αρκεί μόνο η σφικτή γροθιά του λαού για να τους ρίξει στο καιάδα της ιστορίας, μαζί με τα τοξικά τους προϊόντα. Δεν έχουν τη δύναμη να εμποδίσουν της εξέλιξη της ιστορίας του ανθρώπου. «Μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε γονατιστοί. Ας εγερθούμε!.» ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΡΑ για να πάρουμε τις ζωές μας πίσω!

www.kinimadenplirono.gr

Για την ανάπτυξη της Ελληνικής Λαϊκής Δημοκρατικής Αντίστασης (ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ)

Για την ανάπτυξη  της Ελληνικής Λαϊκής Δημοκρατικής Αντίστασης (ΕΛ.ΛΑ.ΔΑ)  View this email in your browser

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η νέα φάση της ελληνικής αντίστασης ξεκίνησε όταν ο Μίκης Θεοδωράκης την 1η Δεκεμβρίου 2010, με το άναμμα της ΣΠΙΘΑΣ και την ίδρυση της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών, κάλεσε όλους τους Έλληνες δημοκράτες να αγωνιστούν σύσσωμοι κατά των παράνομων και απάνθρωπων όρων των Δανειακών Συμβάσεων (Μνημόνια), με τις οποίες οι δανειστές μας, σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις και την ελληνική ολιγαρχία, υποδούλωσαν τη χώρα μας και εξαθλίωσαν τον ελληνικό λαό. Ένα μεγάλο Λαϊκό Κίνημα άρχισε, τότε,  να δημιουργείται και να συσπειρώνει μεγάλες μάζες λαού. Συγκεντρώσεις με  χιλιάδες πολίτες , οι οποίοι ανταποκρίνονταν στο κάλεσμα του Μίκη Θεοδωράκη, οι πλατείες των Αγανακτισμένων –γέννημα της καταλυτικής παρέμβασης του Μίκη- ,το άπλωμα της αντίστασης στην Ευρώπη. Θορυβημένο το πολιτικό σύστημα από τη δυναμική του λαού, χτύπησε το λαϊκό κίνημα εν τη γενέσει του, ακριβώς τη στιγμή (Φλεβάρης 2012) που ο λαός ήταν έτοιμος να κάνει το μεγάλο επαναστατικό του άλμα προς την κατεύθυνση της οργανωμένης αντίστασης με στόχο την απαλλαγή από την υποδούλωση.   Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, μαζί με τα όργανά του, συνειδητοποιώντας  ότι εμείς ήμασταν η μοναδική δύναμη που μπορούσε να συσπειρώσει και ενώσει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που πλήττονται από τα «μνημόνια», κατόρθωσε να προκαλέσει ρήγμα στις γραμμές μας, με αποτέλεσμα το αντιστασιακό κίνημα να φυλλορροήσει, ο λαός να απογοητευθεί και να αναστείλει τη δράση του, προσμένοντας, ξανά, το πολιτικό σύστημα να του προσφέρει μια κάποια λύση.    Η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών ήταν η δύναμη της Αντίστασης που πρώτη αποκάλυψε στον ελληνικό λαό: Το συνταγματικό πραξικόπημα που επέβαλε την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και την ολοκληρωτική δέσμευση της χώρας, της περιουσίας της και της κυριαρχίας της!    Την ολοκληρωτική δέσμευση του εθνικού πλούτου, επίγειου, υπόγειου, υποθαλάσσιου κλπ. Τους παράνομους, επαχθείς και επονείδιστους όρους δανεισμού, σύμφωνα με το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο και την υπαγωγή μας στο αγγλικό δίκαιο, το οποίο δεν αναγνωρίζει κανένα δικαίωμα στο δανειζόμενο κράτος, ακόμα κι αν αυτό δεν μπορεί να εξασφαλίσει στον λαό ούτε τα κατώτατα όρια και τους απαραιτήτους όρους αξιοπρεπούς διαβίωσης, υγείας, περίθαλψης, εκπαίδευσης και εργασίας . Την πλήρη κατάλυση της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους  και τη δέσμευση της εθνικής κυριαρχίας. πέρα από τα επιτρεπτά όρια του Συντάγματος, της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Δικαίου. Την απόλυτη δέσμευση και τον ολοκληρωτικό διοικητικό έλεγχο των εσόδων και των δαπανών του κράτους και γενικά της λειτουργίας ολόκληρης της ελληνικής οικονομίας. Εμείς αποκαλύψαμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση κατοχής. Εμείς, πρώτοι αποκαλύψαμε τους  στόχους της  υποδούλωσης, που είναι: Η ολοκληρωτική πολιτική και οικονομική κηδεμόνευση της Ελλάδας και Η εξασφάλιση της αποκλειστικής εκμετάλλευσης του συνόλου των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. (Γιώργος Κασιμάτης Τα παράνομα δεσμά δανεισμού της Ελλάδας και η πολιτική λύση, 7.11.12). Εμείς πρώτοι αποκαλύψαμε στον ελληνικό λαό τον τεράστιο πλούτο της χώρας σε υδρογονάνθρακες που η εκμετάλλευση του θα αποφέρει κέρδη τρισεκατομμυρίων ευρώ, σε βάθος χρόνου και μπορεί να εξασφαλίσει την οικονομική αυτοτέλεια, την ανάπτυξη της χώρας και την ευμάρεια του λαού. Αποκαλύψαμε ότι ελληνική ΑΟΖ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Ευρώπης (πρώτη είναι της Ιταλίας)  και ότι η οριοθέτηση και η διαχείρισή της  μπορεί να μας δώσει άμεσα τεράστια οικονομική δύναμη. Με το δεδομένο   ότι η αντίθεση βρίσκεται μεταξύ της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας που πλήττεται και των πολιτικών (πολιτικό σύστημα)  και οικονομικών δυνάμεων (Τράπεζες-ολιγαρχία)  που υποδούλωσαν τη χώρα μας,  θέσαμε ως διακύβευμα αγώνα την Εθνική Ανεξαρτησία.   Πρωταρχικός  στόχος της Αντίστασης είναι η απαλλαγή από τα «Μνημόνια». Αυτός ο στόχος θα επιτευχθεί μόνον μέσα από ένα Πατριωτικό Παλλαϊκό Μέτωπο Αντίστασης που θα συσπειρώσει όλους τους Έλληνες  δημοκράτες. Σήμερα, με την πείρα που έχουμε αποκτήσει συνεχίζουμε τον αγώνα προς την κατεύθυνση της περαιτέρω ανάπτυξης της  Ελληνικής Λαϊκής Δημοκρατικής Αντίστασης. (ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.), του αντιστασιακού μετώπου που δημιουργήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2011.   ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΓΩΝΑ Μάζα συν ταχύτητα με θεμέλιο την ιδεολογία είναι ο τρόπος της ανατροπής και της κατάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας, δηλαδή της Παλλαϊκής Εξουσίας. «Όταν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στις Ιδέες και τις Δράσεις μας, δημιουργούμε κινητικότητα και μαζικότητα. Αντίθετα Ιδέες  χωρίς  Δράσεις και Δράση χωρίς Ιδέες είναι βήμα σημειωτόν, που όχι μόνο δεν προκαλεί μαζικότητα αλλά αντίθετα μας απομονώνει», έχει τονίσει επανειλημμένα ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο Μίκης Θεοδωράκης έθεσε το ιδεολογικό πλαίσιο του αγώνα, όπως αυτό αναλύεται στο βιβλίο του Σπίθα για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και δυνατή. Οι Ιδέες του αυτές έγιναν αποδεκτές από όσους συμμετέχουν στην ΚΑΠ και αποτελούν την απαραίτητη προϋπόθεση του καθενός και της καθεμιάς για την ένταξή του στο «Δίκτυο Σπιθών». Διότι «εάν και όταν έρθει ο καιρός για την μεταβολή της Σπίθας σε οργανωμένη Πολιτική Κίνηση για την κατάκτηση της εξουσίας, θα πρέπει ο κάθε Σπιθιστής  να είναι απολύτως κάτοχος της Ιδεολογίας της Σπίθας, έτοιμος να προσφέρει ακόμα και τη ζωή του για την ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ Διαβάστε περισσότερα : http://diktioellada.blogspot.gr/2015/01/blog-post_95.html

Copyright © 2015 DIKTIO ELLADA, All rights reserved. ΔΙΚΤΥΟ ΣΠΙΘΩΝ ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. Our mailing address is: DIKTIO ELLADA valaoritou 7 Thessaloniki, 54 546 31 Greece Add us to your address book unsubscribe from this list    update subscription preferences

ΙΑΣΟΝΑΣ (Ελληνική Μυθολογία)

http://el.wikipedia.org/wiki/ιασονας.

Ελληνικός Εμφύλιος 1823 - 1825

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Ελληνικός εμφύλιος της περιόδου 1823 - 1825 έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης ως ανταγωνισμός ισχύος για την ηγεσία της επανάστασης αλλά και του υπό διαμόρφωση νέου ελληνικού κράτους. Χωρίζεται σε δύο φάσεις: η πρώτη (Φθινόπωρο 1823 - Καλοκαίρι 1824) χαρακτηρίστηκε από έντονες πολιτικές διαμάχες μεταξύ Φιλικών και Κοτζαμπάσηδων, ενώ η δεύτερη (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825) από εμφύλιες συρράξεις μεταξύ κυβερνητικών, υποστηριζόμενων από την Αγγλία, και Πελοποννησίων.

Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη] 

• 1 Γενικότερο κλίμα
• 2 Α΄ ελληνικός εμφύλιος
• 3 Β΄ ελληνικός εμφύλιος
• 4 Παραπομπές
• 5 Επιπλέον βιβλιογραφία

Γενικότερο κλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τους πρώτους κιόλας μήνες της επανάστασης έγινε φανερό το χάσμα μεταξύ Φιλικών, που αποτελούσαν την δημοκρατική πολιτική παράταξη της επαναστατημένης Ελλάδας, και Κοτζαμπάσηδων του Μοριά που με κύριο όργανο εξουσίας, την Πελοποννησιακή γερουσία αλλά και τις τοπικές δημογεροντίες, εκπροσωπούσαν την ολιγαρχική παράταξη.^[1]Η άρνηση των τελευταίων να δεχτούν τις προτάσεις του Δημητρίου Υψηλάντη, πληρεξούσιου του Μοριά και γενικού επιτρόπου της Ανωτάτης αρχής, με τις οποίες απαιτούσε από τους κοτζαμπάσηδες τον πλήρη έλεγχο της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της επανάστασης πόλωσε το ήδη τεταμένο κλίμα. Ακολούθησε η εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου με την οποία επισφραγίστηκε η ήττα των Φιλικών αφού παραμερίστηκαν εντελώς από την πολιτική εξουσία.

Καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη των πραγμάτων στην Ελλάδα αποδείχτηκε η Β΄ εθνοσυνέλευση του Άστρους Κυνουρίας. Στην εθνοσυνέλευση διαμορφώθηκαν τρεις πολιτικές παρατάξεις, αυτή των Φιλικών, που αποτελείτο από δημοκρατικούς με κυρίαρχες μορφές τον Κολοκοτρώνη και τον Δ. Υψηλάντη, αυτή των κοτζαμπάσηδων του Μοριά και τέλος αυτή των Υδραίων καραβοκύρηδων που συνεργάζονταν με τους Ρουμελιώτες. Οι δύο τελευταίοι είχαν την απόλυτη πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση έχοντας δύναμη 150 πληρεξουσίων. Οι αποφάσεις της εθνοσυνέλευσης ήταν καταδικαστικές για το κόμμα των δημοκρατικών. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έχασε την αρχιστρατηγία ενώ οι περισσότερες και ουσιαστικότερες πολιτικές θέσεις καλύφθηκαν από μέλη του κόμματος των κοτζαμπάσηδων και των Υδραίων. Ο εμφύλιος πόλεμος πια ήταν προ των πυλών.

Α΄ ελληνικός εμφύλιος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Φθινόπωρο του 1823 συγκεντρώθηκαν στη Σιλίμνα της Τρίπολης οι Θεόδωρος και Πάνος Κολοκοτρώνης, Θ. Νέγρης,Γεώργιος Σισίνης, Φωτήλας, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Δημήτριος Πλαπούτας, Νικηταράς, Δημήτριος Υψηλάντης, Γ. Καραμάνος, Μούρτζινος κ.α. Εκεί αποφασίστηκε από κοινού η αντίσταση κατά του εκτελεστικού, δηλαδή του κυρίαρχου οργάνου εξουσίας, και όλοι μαζί ορκίστηκαν «ενώπιον της εικόνας του Χριστού» ότι θα αγωνιστούν ενωμένοι.^[2]

Παρόλο που το μέλλον των κοτζαμπάσηδων προδιαγραφόταν δυσοίωνο λόγω της μεγάλης δημοτικότητας που είχαν οι αντίπαλοι τους στα λαϊκά στρώματα, ο Κολοκοτρώνης εντελώς ξαφνικά προσχωρεί στο κόμμα των κοτζαμπάσηδων με αντάλλαγμα τον διορισμό του γιου του Πάνου ως φρουράρχου του Ναυπλίου και τον διορισμό του ίδιου στη θέση του αντιπροέδρου του εκτελεστικού. Επίσης στη συμφωνία αποφασίστηκε να αρραβωνιάσει τον γιό του, Κολίνο, με την κόρη τουΚανέλλου Δεληγιάννη, προκρίτου της Γορτυνίας. Η απόφαση αυτή του Κολοκοτρώνη εξόργισε τους συναγωνιστές του και ιδιαίτερα τον Δημήτριο Πλαπούτα.^[3]

Αν και στην θέση του αντιπροέδρου του εκτελεστικού, ο Κολοκοτρώνης παρέμενε πολιτικά ανίσχυρος, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ως πρόεδρος του βουλευτικού και ο Κολοκοτρώνης έρχονται σε σύγκρουση. Ο Κολοκοτρώνης τον απείλησε λέγοντας του «μην καθίσεις πρόεδρος, ότι έρχομαι και σε διώχνω με τα λεμόνια, με τη βελάδα όπου ήρθες».^[4]Ύστερα από αυτή την προειδοποίηση ο Μαυροκορδάτος αναχώρησε για την Ύδρα, όπου μπορούσε ελεύθερα να σχεδιάσει τις πολιτικές του κινήσεις. Η αποχώρηση του Μαυροκορδάτου θεωρήθηκε επιτυχία του Κολοκοτρώνη που δεν μπορούσε τότε να συνειδητοποιήσει τα μελλούμενα. Ο Μαυροκορδάτος έχοντας στενές επαφές με την Αγγλική κυβέρνηση, είχε σχεδόν εξασφαλίσει την υπόσχεση τους για δάνειο. Αλλά και η κίνηση του να καταφύγει στην Ύδρα φανέρωσε τις στενές του σχέσεις με την οικογένεια Κουντουριώτη, η οποία από αυτό το σημείο και μετά θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στις εμφύλιες διαμάχες.^[5]

Η επανάσταση είχε φτάσει σε κρίσιμη καμπή. Ο Κολοκοτρώνης καταφέρνει να πείσει τα μέλη του Εκτελεστικού να εγκατασταθούν στο Ναύπλιο, το οποίο ήλεγχε ο γιος του ενώ τα μέλη του Βουλευτικού αρνούνται να τους ακολουθήσουν παραμένοντας στο Άργος. Ο Κολοκοτρώνης παραιτείται από το Εκτελεστικό ενώ το Βουλευτικό καθαιρεί πραξικοπηματικά το μέλος του Εκτελεστικού, Μεταξά, φιλικά προσκείμενο στην παράταξη Κολοκοτρώνη. Στις 28 Νοεμβρίου στρατιωτικό σώμα, περίπου στα 200 άτομα, με επικεφαλής τον Νικηταρά, τον Χατζηχρήστο και τον Πάνο Κολοκοτρώνη κατευθύνεται προς το Άργος όπου αρχίζει τις διαπραγματεύσεις. Οι τελευταίοι αρπάζουν εκ μέρους του εκτελεστικού τις σφραγίδες και τα πρακτικά ενώ 23 από τους 40 βουλευτές κατέφυγαν στο Κρανίδι ζητώντας την προστασία των Υδραίων.^[6]

Αμέσως το Βουλευτικό αν και δεν είχε την απαραίτητη απαρτία καθαίρεσε τον πρόεδρο του Εκτελεστικού Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη καθώς και τον Σωτήρη Χαραλάμπη, απλό μέλος, αντικαθιστώντας τους με τους Γεώργιο Κουντουριώτη, Μπότσαρη, Ανδρέα Λόντο, Ιωάννη Κωλέττη και Ανδρέα Ζαΐμη. Ο τελευταίος παραιτήθηκε και την θέση του πήρε ο Σπηλιωτάκης. Στη συνέχεια η κυβέρνηση του Κρανιδίου προκήρυξε εκλογές με σκοπό την αντικατάσταση των βουλευτών που αρνήθηκαν να προσέλθουν στο Κρανίδι. Παράλληλα όμως και η κυβέρνηση του Ναυπλίου προκήρυξε εκλογές για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Η κατάσταση ήταν δραματική αφού όχι μόνο υπήρχαν δύο πόλοι εξουσίας αλλά κυκλοφορούσαν και φήμες σχετικά με τουρκικά στρατεύματα που ετοιμάζονταν να προελάσουν στην Πελοπόννησο. Η κυβέρνηση του Ναυπλίου ήταν αδύναμη σε σχέση με αυτή του Κρανιδίου αφού είχε χάσει την υποστήριξη των λαϊκών μαζών εξαιτίας της δυσπιστίας τους προς το πρόσωπο του Κολοκοτρώνη. Επιπλέον είχε απέναντι της τους καπεταναίους της Ρούμελης, οι οποίοι είχαν συμμαχήσει με τους κοτζαμπάσηδες του Μοριά και τους καραβοκύρηδες της Ύδρας.

Στις 17 Ιανουαρίου 1824 η κυβέρνηση του Ναυπλίου εγκαθίσταται στην Τρίπολη. Στις 2 Μαρτίου του ίδιου χρόνου ο Ανδρέας Μιαούλης αρχίζει να πολιορκεί το Ναύπλιο εκ μέρους της κυβέρνησης του Κρανιδίου και στις 31 Μαρτίου οι Νοταράς, Λόντος και Ζαΐμης φτάνουν μπροστά από τα τείχη της Τρίπολης. Τελικά ύστερα από διαπραγματεύσεις ο Κολοκοτρώνης συμφωνεί να εγκαταλείψει την Τρίπολη και αυτή να ανακηρυχτεί ελεύθερη πόλη χωρίς να έχει κανείς το δικαίωμα να την καταλάβει. Οι κοτζαμπάσηδες όμως καταπατούν την συμφωνία προκαλώντας την οργή του Κολοκοτρώνη, ο οποίος δίνει εντολή στον γιο του, Πάνο, να καταλάβει το Άργος και παράλληλα να λύσει την πολιορκία του Ναυπλίου. Με τη σειρά του ξεκίνησε να πολιορκεί την Τρίπολη.

Ο Παπαφλέσσας και ο Αναγνωσταράς είχαν προσχωρήσει στην αντίπαλη παράταξη δημιουργώντας τεράστιο πρόβλημα στον Κολοκοτρώνη και γενικότερα στους Φιλικούς. Με αυτά τα δεδομένα η αποτυχία της παράταξης του Κολοκοτρώνη ήταν κάτι περισσότερο από σίγουρη. Έτσι στις 7 Ιουνίου και παρά τις αντιρρήσεις των Υδραίων, οι οποίοι ήθελαν ολοκληρωτική καταστροφή του Κολοκοτρώνη και των περί αυτόν, οι κοτζαμπάσηδες, συγκεκριμένα ο Λόντος και ο Ζαΐμης, έγιναν, ύστερα από διαπραγματεύσεις, κύριοι του Ναυπλίου.^[7]

Με το τελευταίο αυτό γεγονός κλείνει η πρώτη φάση του ελληνικού εμφυλίου πολέμου της περιόδου 1823-1825.

Β΄ ελληνικός εμφύλιος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην δεύτερη φάση του ελληνικού εμφυλίου πολέμου πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει η Ύδρα και οι Υδραίοι καραβοκύρηδες και συγκεκριμένα η Αγγλόφιλη οικογένεια Κουντουριώτη που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας με το μέρος της. Από την άλλη αντίπαλοι τους ήταν οι κοτζαμπάσηδες του Μοριά και ο Θ. Κολοκοτρώνης. Με την συνεργασία του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ως εγγυητή του αγγλικού δανείου, και των Ρουμελιωτών, η υπεροχή των Υδραίων έναντι των αντιπάλων τους ήταν αδιαμφισβήτητη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι από αυτό το χρονικό σημείο και μετά πολιτικοί αντίπαλοι των Κουντουριωταίων χαρακτηρίζονται όλοι σχεδόν οι Μωραΐτες (και δεν περιορίζονται πια στις παρατάξεις του Κολοκοτρώνη και των Φιλικών). Ενώ από την άλλη αντίπαλοι των Μοραϊτών ήταν οι Υδραίοι και οι Ρουμελιώτες. Οι κοτζαμπάσηδες, ιδιαίτερα αυτοί των Πατρών, φοβούμενοι τυχόν εχθρική ενέργεια εναντίον τους αρχίζουν να οργανώνονται καλύτερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παράδοση του Ναυπλίου στον Λόντο και τον Ζαΐμη από τον Κολοκοτρώνη. Ο συγκεκριμένος συμβιβασμός ήταν μια ξεκάθαρη παραβίαση της εντολής της κυβέρνησης Κουντουριώτη ενώ παράλληλα ήταν και μια κίνηση τακτικής. Σε αντίθεση πάντως με τους πατρινούς προύχοντες, η οικογένεια Δεληγιάννη αλλά και η παράταξη Κολοκοτρώνη φαίνεται να αγνοεί μέχρι και εκείνη τη στιγμή τις προθέσεις των Υδραίων.

Σε όλον αυτό τον καταιγισμό των εξελίξεων προστίθεται και ένα νέο πρόσωπο, του οποίου ο ρόλος θα είναι καθοριστικός για την πορεία του εμφυλίου πολέμου. Ο Ιωάννης Κωλέττης, γιατρός με καταγωγή από το Συράκο Ιωαννίνων, θα αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο μεταξύ Υδραίων και Ρουμελιωτών. Μια από τις πρώτες του κινήσεις ήταν να φέρει σε επαφή τον Γκούρα, μετέπειτα φρούραρχο των Αθηνών, και τον Καραϊσκάκη με τους Υδραίους καθιστώντας τους σημαντικούς συμμάχους του.^[7]

Στις 20 Ιουλίου 1824 έφτασαν και τα χρήματα του δανείου από την αγγλική κυβέρνηση. Έτσι η κυβέρνηση Κουντουριώτη ενισχύθηκε με ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό, το οποίο χρησιμοποίησε για δικούς της συμφεροντολογικούς σκοπούς μοιράζοντας το επιλεκτικά, μόνο σε φίλα προσκείμενους σε αυτή.^[8] Επόμενη κίνηση ήταν η διενέργεια βουλευτικών εκλογών και η σύγκληση του νέου βουλευτικού την 1η Οκτωβρίου. Κατά κύριο λόγο η βουλή απαρτιζόταν από νησιώτες, συμμάχους των Κουντουριωταίων και γενικώς των Υδραίων. Αυτή εξέλεξε πρόεδρο της κυβέρνησης τον Γεώργιο Κουντουριώτη και μέλη αυτής τους Π. Μπότσαρη, Αν. Σπηλιωτάκη, Ιωάννη Κωλέττη και Ασημάκη Φωτήλα, ο οποίος όμως παραιτήθηκε λίγο αργότερα.

Η απάντηση των Μωραϊτών είναι άμεση. Συνασπίζονται όλοι σε μια ενιαία παράταξη ξεχνώντας για την ώρα τα μίση που τους χώριζαν, αρνούνται να πληρώσουν φόρους και δίνουν εντολή στον Ασημάκη Φωτήλα να παραιτηθεί από μέλος της κυβέρνησης. Η σύγκρουση πια μεταξύ κυβέρνησης Κουντουριώτη και Μωραϊτών είναι γεγονός.^[8]

Στις 23 Οκτωβρίου σώμα 500 στρατιωτών με επικεφαλής τον Παπαφλέσσα ξεκινάει για να επιβάλλει την τάξη στην Αρκαδία, η οποία είχε επαναστατήσει εναντίον της κυβέρνησης. Ο στρατός του Παπαφλέσσα εκδιώχθηκε κακήν κακώς από τονΓενναίο Κολοκοτρώνη και τον Κανέλλο Δεληγιάννη. Στα τέλη του 1824 ο Κολοκοτρώνης αρχίζει να πολιορκεί την Τρίπολη, ο Νικηταράς το Ναύπλιο και ο Νοταράς & ο Λόντος την Ακροκόρινθο. Οι Λόντος και Ζαΐμης είχαν λύσει την πολιορκία τηςΠάτρας προκειμένου να συγκεντρώσουν τους στρατούς τους στις ιδιαίτερες πατρίδες τους.

Από αυτή τη στιγμή και μετά γράφεται μια από τις πιο μελανές σελίδες της ελληνικής επαναστάσεως. Οι Ρουμελιώτες και συγκεκριμένα οι Μακρυγιάννης, Τζαβέλλας, Καραϊσκάκης, Γκούρας, Δράκος και Καρατάσος διατάζονται να επιβάλουν την τάξη στην εξεγερμένη Πελοπόννησο. Σύμφωνα με τους ιστορικούς αυτή η έμπνευση του σχεδίου ήταν εξολοκλήρου του Ιωάννη Κωλέττη.^[9]

Ένα απρόσμενο γεγονός έδωσε σημαντικό πλεονέκτημα νίκης στους Υδραίους. Ο θάνατος του Πάνου Κολοκοτρώνη βύθισε στη λύπη τον Θεόδωρο προκαλώντας του παράλληλα αδιαφορία για τα πολιτικά τεκταινόμενα. Ο Ζαΐμης με χίλιους άνδρες έφτασε τον Νοέμβριο στην Τρίπολη όπου τον περίμεναν οι Δεληγιανναίοι κ.α. Στις 25 Νοεμβρίου κατέφθασε στον Αχλαδόκαμπο ο στρατός των κυβερνητικών αλλά όταν άρχισε η μάχη με έκπληξη παρατήρησαν οι Μοραΐτες ότι οι περισσότεροι εκ των στρατιωτών τους, κυρίως Ρουμελιώτες και Σουλιώτες μισθοφόροι, δεν δέχονταν να πολεμήσουν. Αιτία ήταν τα μεγάλα ποσά που τους είχαν τάξει κατάσκοποι των κυβερνητικών αν παρέμεναν άπρακτοι. Έτσι οι κοτζαμπάσηδες αποχώρησαν και αποσύρθηκαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Δύο μέρες πριν, στις 23 Νοεμβρίου, οι Ρουμελιώτες είχαν συγκρουστεί κοντά στην Κόρινθο με τα στρατεύματα του Λόντου και του Νοταρά. Αποτέλεσμα ήταν οι τελευταίοι, εξαιτίας λιποταξίας των μισθοφόρων τους, να ηττηθούν. Οι λεηλασίες που πραγματοποιήθηκαν στην έδρα των Νοταράδων, σταΤρίκαλα Κορινθίας ήταν άνευ προηγουμένου. Επιπλέον ο Σωτηράκης Νοταράς αναγκάστηκε με την βία να καταστήσει γενικό κληρονόμο της περιουσίας του τον ιατρό Σοφιανόπουλο, συνεργάτη του Γκούρα.^[10]

Ύστερα ακολούθησε η εκστρατεία στην Αιγιαλεία όπου συμμετείχαν οι Ίσκος, Καραϊσκάκης, Μπότσαρης, Τζαβέλας, Δράκος, Βαλτινός κ.α. Οι Μελετόπουλοι, οι Κουμανιώτες, οι Πετμεζαίοι και ο Νικολόπουλος είχαν ταχθεί με το μέρος τους έτσι δεν δυσκολεύτηκαν να προελάσουν στην Αχαΐα. Το μοναδικό πια εμπόδιο ήταν η Κερπινή Αχαΐας, πατρίδα των Ζαΐμηδων. Εκεί είχαν οχυρωθεί ο Λόντος και οι Ζαΐμηδες, οι οποίοι όμως απέτυχαν να τους αποκρούσουν εξαιτίας της λιποταξίας των Σαρδελιάνων, συμμάχων των πρώτων. Ο Ζαΐμης και ο Λόντος αναχώρησαν για την Ηλεία ενώ οι Ρουμελιώτες εισέβαλαν στην Κερπινή. Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν φοβερές. Φρικτά εγκλήματα όπως αυτά των βιασμών, των βασανισμών συνέβησαν ενώ όλα τα σπίτια λεηλατήθηκαν. Στην ιστορία έμεινε η φράση ενός στρατιώτη που φώναζε ότι «πωλήται το φουστάνι της Ζαΐμενας».^[11] Έπειτα στράφηκαν στην περιοχή των Δεληγιαννέων, την οποία οι είχαν εγκαταλείψει οι προύχοντες της. Αφού λεηλατήθηκε και αυτή ο Γκούρας και ο στρατός του έστρεψαν την προσοχή τους στην Ηλεία και συγκεκριμένα στη Γαστούνη, την επικράτεια των Σισίνιδων. Το πλιάτσικο που ακολούθησε ήταν τρομερό αφού ο κάμπος της Γαστούνης ήταν από τις πιο πλούσιες περιοχές. Από την τεράστια βιβλιοθήκη των Σισίνιδων, περίπου 10.000 τόμοι, δεν γλίτωσε τίποτα παρά μόνο μερικά σπάνια βιβλία που κατέληξαν στον Σοφιανόπουλο.^[12]

Ο Φωτάκος έγραψε για τα γεγονότα αυτά ότι «ηρκεί μόνον ότι όλοι ήσαν Μοραΐται και όλους τους εγύμνωναν και τους εκαταφρόνουν» ενώ ο Σπυρίδων Τρικούπης αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «η εισβολή των πέραν του Ισθμού στρατευμάτων δοθέντων εις αρπαγήν ανακάλεσεν εις την μνήμηντων παθόντων όσα κακά έπαθαν επι της εισβολής των Αλβανών οι πατέρες αυτών».^[13]

Στις 23 Ιανουαρίου του 1825 όλα έχουν τελειώσει. Ο Κολοκοτρώνης, Θεόδωρος Γρίβας, οι Γεώργιος και Χρύσανθος Σισίνης, οι Σωτήρης και Ιωάννης Νοταράς, οι Δεληγιανναίοι και μερικοί άλλοι φυλακίζονται στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στηνΎδρα. Ο Ασημάκης Φωτήλας διέφυγε της συλλήψεως ενώ ο Παλαιών Πατρών Γερμανός συνελήφθη από τον Νικολέτο Σοφιανόπουλο και αφού οδηγήθηκε στη Γαστούνη, από εκεί και πέρα προχώρησε πεζός, γεγονός πρωτάκουστο για κληρικό τέτοιας κατηγορίας. Την ίδια εποχή ο Οδυσσέας Ανδρούτσος νομίζοντας ότι θα του δοθεί αμνηστία παραδίνεται στις αρχές και φυλακίζεται στην Αθήνα. Εκεί αφού βασανίστηκε απάνθρωπα, ρίχτηκε από την Ακρόπολη στις 26 Ιουνίου 1825. Στον λαό διαδόθηκε ότι πήγε να δραπετεύσει και τσακίστηκε. Υπεύθυνος για τον θάνατο του ήταν το άλλοτε πρωτοπαλίκαρό του ο Γκούρας.

Έτσι έχοντας επικρατήσει ολοκληρωτικά και έχοντας φυλακίσει όλους τους πολιτικούς αντιπάλους της η φιλοαγγλική κυβέρνηση Κουντουριώτη ήταν πλέον ελεύθερη να περάσει την πολιτική της και να ηγηθεί της επανάστασης.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1. Άλμα πάνω
   ↑ Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας, τόμος Α΄, σελ. 98-99, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1997, ISBN 960-600-524-0
2. Άλμα πάνω
   ↑ Κωστής Παπαγιώργης, Κανέλλος Δεληγιάννης, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ.206
3. Άλμα πάνω
   ↑ Douglas Dakin, Η ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα 1982, σελ.84, ISBN 960-250-150-2
4. Άλμα πάνω
   ↑ Κωστής Παπαγιώργης, Κανέλλος Δεληγιάννης, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ.216
5. Άλμα πάνω
   ↑ Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας, τόμος Α΄, σελ. 127, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1997, ISBN 960-600-524-0
6. Άλμα πάνω
   ↑ Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας, τόμος Α΄, σελ. 128, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1997, ISBN 960-600-524-0
7. ↑ 
   Άλμα πάνω, στο:
   ^7,0 7,1 Douglas Dakin, Η ενοποίηση της Ελλάδας 1770-1923, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα 1982, σελ.86, ISBN 960-250-150-2
8. ↑ 
   Άλμα πάνω, στο:
   ^8,0 8,1 Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας, τόμος Α΄, σελ. 139, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1997, ISBN 960-600-524-0
9. Άλμα πάνω
   ↑ Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας, τόμος Α΄, σελ. 141, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1997, ISBN 960-600-524-0
10. Άλμα πάνω
    ↑ Κωστής Παπαγιώργης, Κανέλλος Δεληγιάννης, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ.255
11. Άλμα πάνω
    ↑ Κωστής Παπαγιώργης, Κανέλλος Δεληγιάννης, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ.258
12. Άλμα πάνω
    ↑ Κωστής Παπαγιώργης, Κανέλλος Δεληγιάννης, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ.261
13. Άλμα πάνω
    ↑ Κωστής Παπαγιώργης, Κανέλλος Δεληγιάννης, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2001, σελ.262-263

Επιπλέον βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Νίκος Β. Ροτζώκος, Επανάσταση και Εμφύλιος στο Εικοσιένα, εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 1997. ISBN 9603480592