Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους-Maria Lucia Fattorelli

Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους

Το ψήφισμα

Υπογράψτε την έκκληση

Λίστα υποστηρικτών

Λίστα 1000 προσωπικοτήτων

Λίστα αρχικών 1000 υποστηρικτών

Twitter

Αρχή φόρμας Τέλος φόρμας

Πρόσφατα άρθρα

·Ομιλία του Ερίκ Τουσέν κατά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου

·ΟΧΙ

·Δηλώσεις της Προέδρου της Βουλής για τη δημοσιοποίηση της Έκθεσης του ΔΝΤ

·Ο λόγος στους πολίτες (Ólafur Grímsson)

·To μυστικό των τραπεζών πίσω από την ελληνική τραγωδία

Ετικέτες

Eric Toussaint Eva Joly Juan Pablo Bohoslavsky Maria Lucia Fattorelli Olivier Bonfond Olivier de Schutter Zoe Konstantopoulou Ólafur Grímsson Γιώργος Μητραλιάς Δημήτρης Μάρδας Ζωή Κωνσταντοπούλου Θεανώ Φωτίου Ιωάννης Μουρμούρας Ιωάννης Τσιρώνης Νίκος Χουντής ΟΧΙ Παναγιώτης Ρουμελιώτης Παναγιώτης Σγουρίδης Παντελής Σκλιάς Ραχήλ Μακρή Σοφία Κουκούλη Σοφία Σακοράφα Σταύρος Παπαϊωάννου Τέρενς Κουίκ

To μυστικό των τραπεζών πίσω από την ελληνική τραγωδία

29 Ιουνίου της  Maria Lucia Fattorelli

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα χρέους και μια ανθρωπιστική κρίση. Η σημερινή κατάσταση είναι πολλάκις χειρότερη από ό,τι ήταν το 2010, όταν η Τρόικα –το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ– επέβαλλαν το λεγόμενο «σχέδιο διάσωσης», με δικαιολογία την ανάγκη στήριξης της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα, το σχέδιο αυτό  υπήρξε απόλυτα καταστροφικό για την Ελλάδα, η οποία δεν είχε κανένα όφελος από τις περίεργες ειδικές συμφωνίες χρέους που τέθηκαν έκτοτε σε εφαρμογή.

Εκείνο για το οποίο σχεδόν κανείς δεν μιλάει είναι ότι ένα άλλο επιτυχημένο σχέδιο διάσωσης είχε όντως πραγματοποιηθεί εκείνο ακριβώς το διάστημα, το 2010, όχι όμως προς όφελος της Ελλάδας αλλά των ιδιωτικών τραπεζών. Πίσω από την ελληνική κρίση υπάρχει ένα τεράστιο παράνομο σχέδιο διάσωσης για τις ιδιωτικές τράπεζες. Και ο τρόπος που εφαρμόζεται αυτό αντιπροσωπεύει έναν τεράστιο κίνδυνο για την Ευρώπη.
Μετά από πέντε χρόνια, οι τράπεζες έχουν πάρει όλα όσα ήθελαν. H Ελλάδα αντίθετα, έχει εισχωρήσει σε μια πραγματική τραγωδία: το πρόβλημα του χρέους έχει γίνει βαθύτερο, η χώρα έχασε κρατικά περιουσιακά στοιχεία μιας και η διαδικασία ιδιωτικοποίησης επιταχύνθηκε, ενώ η οικονομία της συρρικνώθηκε σημαντικά. Πάνω απ’όλα, υπήρξε ένα ανυπολόγιστo κοινωνικό κόστος που αντιπροσωπεύεται από τις ζωές χιλιάδων απελπισμένων ανθρώπων που είδαν τα προς το ζην και τα όνειρά τους να χτυπιούνται από τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από το 2010. Yγεία, εκπαίδευση, εργασία, πρόνοια, συντάξεις, μισθοί και όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές υπηρεσίες έχουν δεχθεί καταστροφικές συνέπειες.
Η ανακατανομή του Ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού δείχνει ότι τα έξοδα του χρέους υπερισχύουν όλων των άλλων κρατικών εξόδων. Στην πραγματικότητα, τα δάνεια, οι λοιπές υποχρεώσεις του χρέους, οι τόκοι και τα λοιπά έξοδα καλύπτουν το 56% του προϋπολογισμού:

Τον Μάιο του 2010, την ίδια στιγμή που η προσοχή όλων ήταν στραμμένη στις άφθονες ανακοινώσεις σχετικά με την παρέμβαση της Τρόικας στην Ελλάδα, με το ιδιότυπο σχέδιο «διάσωσής»  της, ένα άλλο αποτελεσματικό σχέδιο διάσωσης και μια σειρά παράνομων μέτρων για τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών βρισκόταν επίσης υπό διαδικασία έγκρισης, στην οποία όμως δεν δόθηκε καμία δημοσιότητα.

Με μια κίνηση, υπό τη δικαιολογία της ανάγκης «να διατηρηθεί η χρηματοοικονομική σταθερότητα στην Ευρώπη», ελήφθησαν παράνομα μέτρα τον Μάιο του 2010, προκειμένου να δημιουργηθούν τα εργαλεία που θα επέτρεπαν στις ιδιωτικές τράπεζες να απαλλαγούν από την επικίνδυνη «φούσκα», δηλαδή, τη μεγάλη ποσότητα τοξικών περιουσιακών στοιχείων –κυρίως άυλα και μη εμπορεύσιμα περιουσιακά στοιχεία– με τα οποία ήταν φορτωμένα οι εκτός ισολογισμού λογαριασμοί τους. Ο κύριος στόχος ήταν να βοηθηθούν οι ιδιωτικές τράπεζες να μεταφέρουν αυτά τα προβληματικά περιουσιακά στοιχεία στις Ευρωπαϊκές χώρες.

Ένα από τα μέτρα που υιοθετήθηκαν για την επιτάχυνση της ανταλλαγής περιουσιακών στοιχείων από ιδιωτικές τράπεζες και τον διακανονισμό της τραπεζικής κρίσης ήταν το πρόγραμμα SMP, το οποίο επέτρεψε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να κάνει απευθείας αγορές  δημόσιων και ιδιωτικών χρεογράφων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια αγορά. Η επιχείρηση, που αφορά τίτλους δημοσίου χρέους, είναι παράνομη βάσει του άρθρου 123 της Συνθήκης της ΕΕ. Το πρόγραμμα αυτό είναι ένα από αρκετά «μη συμβατικά μέτρα», που ελήφθησαν τότε από την ΕΚΤ.

Η δημιουργία της εταιρείας «Ειδικού Σκοπού» με έδρα το Λουξεμβούργο ήταν ένα άλλο πολύ σημαντικό μέτρο για τη διευκόλυνση της μεταφοράς άυλων τοξικών περιουσιακών στοιχείων από τις ιδιωτικές τράπεζες στο δημόσιο τομέα. Είναι σχεδόν απίστευτο το ότι οι ευρωπαϊκές χώρες έγιναν «συνεργάτες» αυτής της ιδιωτικής εταιρείας, μιας «ανώνυμης εταιρείας» ονόματι Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF). Οι χώρες δεσμεύτηκαν με εγγυήσεις δισεκατομμυριούχων, οι οποίες είχαν αρχικά οριστεί στο ποσό των 440.00 δισεκατομμυρίων ευρώ και στη συνέχεια, το 2011, αυξήθηκαν σε 779.78 δις ευρώ. Ο πραγματικός σκοπός της εν λόγω εταιρείας έχει επισκιαστεί από τις ανακοινώσεις ότι θα παρείχε «δάνεια» σε χώρες, με βάση «χρηματοδοτικά μέσα» αντί για αληθινά χρήματα. Εν τέλει, η δημιουργία του EFSF επεβλήθη από το ΔΝΤ, το οποίο το ενίσχυσε με 250 δις ευρώ.

Μαζί, το SMP και το EFSF αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό συμπληρωματικό πρόγραμμα αρωγής, το οποίο οι ιδιωτικές τράπεζες χρειαζόντουσαν για την ολοκλήρωση της δημόσιας στήριξης που είχε ξεκινήσει στις αρχές της τραπεζικής κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2008, αλλά και στην Ευρώπη. Από τις αρχές του 2009 είχαν υποβάλλει αιτήσεις για μεγαλύτερη δημόσια υποστήριξη ώστε να ξεφορτωθούν το υπερβολικό ποσό των τοξικών περιουσιακών στοιχείων που βάραιναν τα εκτός ισολογισμού στοιχεία τους. Οι λύσεις θα μπορούσαν να είναι είτε απευθείας αγορές από το κράτος ή μια μεταβίβαση των περιουσιακών στοιχείων σε ανεξάρτητες εταιρείες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων. Και τα δύο εργαλεία παρέχονταν από το SMP και το EFSF, ενώ οι απώλειες που σχετίζονταν με τα τοξικά περιουσιακά στοιχεία μοιραζόταν μεταξύ των ευρωπαίων πολιτών.

Η ανταλλαγή των τοξικών περιουσιακών στοιχείων από ιδιωτικές τράπεζες σε μια εταιρεία μέσω μιας απλής μεταφοράς, χωρίς πληρωμή και την ορθή λειτουργία αγοράς/πώλησης θα ήταν παράνομη σύμφωνα με τους κανόνες λογοδοσίας. Η EUROSTAT άλλαξε αυτούς τους κανόνες και επέτρεψε «πράξεις παροχής ρευστότητας που διεξάγονται μέσω της ανταλλαγής περιουσιακών στοιχείων», δικαιολογώντας την απόφαση με τις «ειδικές συνθήκες της χρηματοπιστωτικής αναταραχής».

Ο κύριος λόγος που το EFSF είχε βάση το Λουξεμβούργο ήταν η αποφυγή υποβολής του στη διεθνή νομοθεσία. Εκτός αυτού, το EFSF χρηματοδοτείται από το ΔΝΤ, η συνεργασία του οποίου θα ήταν παράνομη σύμφωνα με το ίδιο το καταστατικό του παρά το γεγονός ότι, το ΔΝΤ άλλαξε επίσης τους κανόνες του προκειμένου να παράσχει τη συνεργασία 250 δις ευρώ στο ΕFSF.
Σύμφωνα με τον Νόμο που εξουσιοδότησε την ίδρυσή της, η εταιρεία του EFSF στο Λουξεμβούργο θα μπορούσε να αναθέσει τη διαχείριση όλων των δραστηριοτήτων χρηματοδότησης, το διοικητικό της συμβούλιο θα μπορούσε να αναθέσει τα καθήκοντά του, ενώ οι συνεργάτες κράτη-μέλη τη λήψη αποφάσεων που σχετίζονταν με εγγυητές στην Ομάδα Εργασίας του Eurogroup (EWG). Εκείνη την εποχή, το EWG δεν είχε καν προέδρο πλήρους απασχόλησης. Το Γραφείο Διαχείρισης Γερμανικού Χρέους είναι αυτό που διαχειρίζεται πραγματικά το EFSF ενώ παρέχει υποστήριξη προς την επιχειρησιακή λειτουργία του EFSF, από κοινού με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Η έλλειψη νομιμότητάς του είναι προφανής, μιας και στην πραγματικότητα το διαχειρίζεται ένα ποικίλο σώμα. Το EFSF είναι αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος πιστωτής της Ελλάδας.
Τα μέσα χρηματοδότησης που διαχειρίζεται το EFSF είναι τα πιο επικίνδυνα και περιορισμένα ενώ είναι άυλα και μη εμπορεύσιμα, όπως τα οµόλογα κυµαινόµενου επιτοκίου που διευθετήθηκαν ως ρυθμίσεις «Pass-trough,» νομίσματος και αντιστάθμισης, και άλλες δραστηριότητες συγχρηματοδότησης που αφορούν την βρετανική διαχειριστική εταιρεία Wilmington Limited του Λονδίνου ως σύμβουλο για την έκδοση περιορισμένου τύπου μη πιστοποιημένων ομολόγων, τα οποία δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στο εμπόριο σε καμία νόμιμη χρηματιστηριακή αγορά, επειδή δεν υπακούουν στους κανόνες για τα ομόλογα του δημοσίου χρέους. Αυτό το σύνολο των τοξικών χρηματοδοτικών μέσων συνιστούν κίνδυνο για τα κράτη μέλη των οποίων οι εγγυήσεις μπορεί να κληθούν να πληρώσουν όλα τα χρηματοοικονομικά προϊόντα της εταιρείας του Λουξεμβούργου.
Ένα σκάνδαλο μεγάλων διαστάσεων θα είχε λάβει χώρα το 2010, αν είχε αποκαλυφθεί αυτό το παράνομο καθεστώς και θα αφορούσε την παραβίαση της Συνθήκης της ΕΕ, τις αυθαίρετες αλλαγές στους διαδικαστικούς κανόνες από την ΕΚΤ, την Eurostat και το ΔΝΤ, καθώς και τη σύνδεση των κρατών μελών με την ιδιωτική εταιρεία ειδικού σκοπού του Λουξεμβούργου. Κι όλα αυτά, μόνο και μόνο για να διασωθούν ιδιωτικές τράπεζες σε βάρος ενός συστημικού κινδύνου για το σύνολο της Ευρώπης, λόγω της δέσμευσης των Κρατών με εγγυήσεις δισεκατομμυριούχων, που θα κάλυπταν προβληματικά, μη εμπορεύσιμα, άυλα τοξικά περιουσιακά στοιχεία.

Αυτό το σκάνδαλο όμως δεν έγινε ποτέ, γιατί στην ίδια την Έκτακτη Γενική Συνέλευση Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων της ΕΕ όπου συζητήθηκε η δημιουργία της «Ειδικού Σκοπού» εταιρείας του EFSF το Μάιο του 2010 δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στο «πακέτο στήριξης για την Ελλάδα», κάνοντας τη δημιουργία αυτού του καθεστώτος να φάινεται ότι έγινε για την Ελλάδα και ότι με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσε να διασφαλιστεί η δημοσιονομική σταθερότητα στην περιοχή. Από τότε, η Ελλάδα υπήρξε το κέντρο της προσοχής όλων, καταλαμβάνοντας συνεχώς τα πρωτοσέλιδα των κύριων μέσων μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο, ενώ το παράνομο καθεστώς που έχει προωθηθεί αποτελεσματικά και έχει ουσιαστικά επωφελήσει τις ιδιωτικές τράπεζες παραμένει στη σκιά και σχεδόν κανείς δεν μιλάει γι’αυτό .

Η ετήσια έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας δείχνει μια τεράστια αύξηση των «εκτός ισολογισμού» λογαριασμών που σχετίζονται με τίτλους του 2009 και του 2010, σε ποσά πολύ μεγαλύτερα από το σύνολο του ενεργητικού της Τράπεζας και αυτό το μοτίβο συνεχίζεται για τα επόμενα χρόνια. Για παράδειγμα, στον Ισολογισμό της Τράπεζας της Ελλάδας το 2010, το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων στις 31/12/2010 ήταν 138.64 δις ευρώ. Οι λογαριασμοί εκτός ισολογισμού για το εν λόγω έτος ανήλθαν σε 204.88 δις. Στις 31/12/2011, ενώ το σύνολο του ενεργητικού συνοψίζονταν στα 168.44 δις, οι λογαριασμοί εκτός ισολογισμού χτύπησαν τα 279.58 δις ευρώ.

Έτσι, η μεταφορά των τοξικών περιουσιακών στοιχείων από τις ιδιωτικές τράπεζες στο δημόσιο τομέα υπήρξε μια μεγάλη επιτυχία για τη μια πλευρά: αυτή των ιδιωτικών τραπεζών. Το σύστημα του χρέους είναι το εργαλείο μέσω του οποίου αυτό το γεγονός αποκρύβεται.

Η Ελλάδα οδηγήθηκε σε αυτό το σενάριο, μετά από αρκετούς μήνες επίμονων πιέσεων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με ισχυρισμούς περί ανακολουθιών στα στατιστικά της δεδομένα και την ύπαρξη ενός υπερβολικού ελλείμματος. Βήμα με βήμα αυτά τα θέματα απέκτησαν μεγάλες διαστάσεις, μέχρι που τον Μάιο του 2010, το Συμβούλιο Οικονομικών και Δημοσιονομικών Υποθέσεων δήλωσε: «στον απόηχο της κρίσης στην Ελλάδα, η κατάσταση στις χρηματοπιστωτικές αγορές είναι εύθραυστη και υπήρχε κίνδυνος μετάδοσης». Και έτσι η Ελλάδα υποβλήθηκε στο πακέτο που περιλάμβανε την παρέμβαση της Τρόικας με αυστηρά μέτρα στα πλαίσια ετήσιων σχεδίων προσαρμογής, μια περίεργη διμερή συμφωνία που ακολουθήθηκε από «δάνεια» του EFSF που υποστηρίζονταν από επικίνδυνα χρηματοδοτικά μέσα.

Έλληνες οικονομολόγοι, πολιτικοί ηγέτες, ακόμη και ορισμένες αρχές του ΔΝΤ είχαν προτείνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που θα προσέφερε πολύ καλύτερα αποτελέσματα από αυτό το πακέτο. Αυτές οι παρεμβάσεις αγνοήθηκαν.
Κριτικές καταγγελίες για την υπερεκτίμηση του ελληνικού ελλείμματος –που αποτέλεσε τη δικαιολογία με την οποία δημιουργήθηκε ο ντόρος γύρω από την Ελλάδα και επιβλήθηκε το πακέτο του 2010– αγνοήθηκαν με τον ίδιο τρόπο.
Οι σοβαρές καταγγελίες από Έλληνες ειδικούς για την παραποίηση των στατιστικών επίσης δεν λήφθηκαν υπόψιν. Οι μελέτες αυτές έδειξαν ότι το ποσό των 27.99 δις ευρώ βάρυνε τις στατιστικές του δημόσιου χρέους το 2009, λόγω της ψευδεπίγραφης αύξησης σε ορισμένες κατηγορίες (όπως οι ΔΕΚΟ, οι οφειλές νοσοκομείων και τα SWAP της Goldman Sachs). Στατιστικές προηγούμενων ετών είχαν επίσης επηρεαστεί από 21 δισεκατομμύρια ευρώ εκ των swaps της Goldman Sacks που διανέμονταν ad hoc το 2006, το 2007, το 2008 και το 2009.

Παρ’όλα αυτά, κάτω από μια ατμόσφαιρα επείγοντος και την απειλή της «μετάδοσης», εφαρμόστηκαν από το 2010 στην Ελλάδα περίεργες συμφωνίες, όχι ως μια ελληνική πρωτοβουλία αλλά σύμφωνα με τις αρχές της ΕΕ και του ΔΝΤ, οι οποίες συνδέονται με την ολοκλήρωση ενός συνόλου επιζήμιων οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά μέτρων που επιβάλλονται από τα μνημόνια.

Η ανάλυση των μηχανισμών που έχουν εισαχθεί σε αυτές τις συμφωνίες δείχνουν ότι η Ελλάδα δεν αποκόμισε κανένα απολύτως όφελος, αλλά αντίθετα εξυπηρέτησε τα συμφέροντα των ιδιωτικών τραπεζών, σε πλήρη συμφωνία με το σύνολο των παράνομων μέτρων διάσωσης που εγκρίθηκαν τον Μάιο του 2010.

Κατ’αρχήν, το διμερές δάνειο χρησιμοποίησε ειδικό λογαριασμό στην ΕΚΤ με τον οποίο τα δάνεια που εκταμιεύθηκαν από τις χώρες, την KfW και τους δανειστές, θα πήγαινε κατευθείαν σε ιδιωτικές τράπεζες, που κρατούσαν υφιστάμενα χρεόγραφα κάτω από την ονομαστική τους αξία. Έτσι, η ιδιόμορφη διμερής συμφωνία είχε κανονιστεί για να καταστεί δυνατή η πλήρης πληρωμή για τους εν λόγω ομολογιούχους, ενώ η Ελλάδα δεν είχε κανένα όφελος. Αντ’αυτού, οι Έλληνες θα πρέπει να εξοφλήσουν το κεφάλαιο, τα υψηλά επιτόκια και όλα τα έξοδα.
Δεύτερον, τα «δάνεια» του EFSF είχαν ως αποτέλεσμα την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών ιδιωτικών τραπεζών και την ανταλλαγή και ανακύκλωση των χρεογράφων. Η Ελλάδα δεν έχει λάβει κανένα πραγματικό δάνειο ή υποστήριξη από το EFSF. Μέσω των μηχανισμών που εισάγονται για τις συμφωνίες του EFSF, δεν έφτασαν ποτέ πραγματικά χρήματα στην Ελλάδα, παρά μόνο τοξικά άυλα περιουσιακά στοιχεία που γεμίζουν το εκτός ισολογισμού κομμάτι του ισολογισμού της Τράπεζας της Ελλάδας. Εκτός αυτού, η χώρα αναγκάστηκε να περικόψει βασικές κοινωνικές δαπάνες για να εξοφλήσει, σε μετρητά, τα υψηλά επιτόκια και κάθε καταχρηστικό κόστος ενώ θα πρέπει να αποπληρώσει το κεφάλαιο που δεν έχει λάβει ποτέ.

Θα πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια που η Ελλάδα επέλεξε να είναι στο μάτι του κυκλώνα και να υποβληθεί σε παράνομες και αθέμιτες συμφωνίες και μνημόνια, που χρησιμεύουν ως το σκηνικό για να καλυφθεί το σκάνδαλο της παράνομης διάσωσης των ιδιωτικών τραπεζών από το 2010.

Ίσως αυτή η ταπείνωση σχετίζεται με το γεγονός ότι η Ελλάδα υπήρξε ιστορικά το παγκόσμιο σημείο αναφοράς για την ανθρωπότητα, μιας και είναι το λίκνο της δημοκρατίας, το σύμβολο της ηθικής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το σύστημα του χρέους δεν μπορεί να δεχτεί αυτές τις αξίες, μιας και δεν έχει ενδοιασμούς να βλάψει χώρες και λαούς για να σφετεριστεί τα κέρδη τους.

Η Βουλή των Ελλήνων έχει ήδη εγκαταστήσει την Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος και μας έδωσε την ευκαιρία να αποκαλύψουμε αυτά τα γεγονότα, που είναι απαραίτητα για να αποκηρυχθεί το σύστημα του χρέους που υποδουλώνει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και πολλές άλλες χώρες που βρίσκονται υπό εκμετάλλευση από τον ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό τομέα. Μόνο μέσω της διαφάνειας, οι χώρες θα νικήσουν εκείνους που θέλουν να τις γονατίσουν.
Ήρθε η ώρα να επικρατήσει η αλήθεια, η ώρα να τεθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δημοκρατία και η ηθική πάνω από κάθε υποδεέστερο συμφέρον. Αυτό το έργο μπορεί να το αναλάβει η Ελλάδα άμεσα.
Μaria Lucia Fatorelli. Εθνική Συντονίστρια του Λογιστικού Ελέγχου των Πολιτών της Βραζιλίας (www.auditoriacidada.org.br) προσκλήθηκε από την Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων βουλευτή Ζωή Κωνσταντοπούλου να συνεργαστεί με την Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος που δημιουργήθηκε στις 4 Απριλίου, 2015.