Λέλα Καραγιάννη:η ηρωίδα της Εθνικής Αντιστάσης (Αρχείο ΕΡΤ)

Στην σκέψη μας, τις ημέρες αυτές του Σεπτέμβρη, πρώτη λάμπει σαν φωτεινό μετέωρο κι ερχόμαστε να αποτίσουμε φόρο τιμής στην γενναία, πολύτεκνη ηρωίδα της Αντιστάσεως κατά της Γερμανικής Κατοχής, Λέλα Καραγιάννη.

Γεννήθηκε στην Λίμνη Ευβοίας το 1898. Γονείς της ο Αθανάσιος Μηνόπουλος και η Σοφία Μπούμπουλη, της ιστορικής οικογενείας Μπούμπουλη εκ Σπετσών. Στο αίμα της κυλούσε το ηρωικό αίμα της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Γενιά-γενιά το αίμα αυτό μεταγγιζόταν και φιλτραριζόταν για να δώσει έναν πολύτιμο καρπό στο δένδρο της Λευτεριάς, την Λέλα Καραγιάννη! Δίπλα της ο Μικρασιάτης σύζυγός της Νικόλαος Καραγιάννης, φαρμακέμπορος. Ένα ζευγάρι ταιριαστό, με πίστη, όραμα, φλόγα, ανησυχίες, ιδανικά. Απόδειξη η πολύτεκνη οικογένειά τους με τα επτά βλαστάρια τους: Ιωάννα, Γιώργο, Ηλέκτρα, Βύρωνα, Νέλσωνα, Νεφέλη, και Ελένη.

Αυτή η οικογένεια με το μπουρλότο του ‘21 στην ψυχή, με το ανήσυχο πνεύμα και αίμα της Μπουμπουλίνας να βράζει στις φλέβες, έγινε ο πυρήνας –από τις πρώτες κιόλας ημέρες της Κατοχής– της αντιστασιακής οργανώσεως «Μπουμπουλίνα». Τεράστιο έργο σε πολλούς τομείς που συνεχώς μεγάλωνε και μεγαλουργούσε. Αρχικά ασχολήθηκε με την περισυλλογή, απόκρυψη, υγειονομική περίθαλψη, τροφοδοσία και φυγάδευση Βρετανών, Αυστραλών, Καναδών και Νεοζηλανδών αξιωματικών και στρατιωτών, στην Μέση Ανατολή ή στις ομάδες Ζέρβα και Ψαρρού. Ας σημειωθεί ότι τα έξοδα και η χρηματοδότηση βάρυνε ουσιαστικά την ίδια. Στην συνέχεια υπήρξαν πολλοί που την βοήθησαν και πύκνωναν τις τάξεις της Οργανώσεως.

Το καταπληκτικό ήταν το πως η διαισθητική της κεραία εντόπιζε άτομα τα οποία ανήκαν στο εχθρικό στρατόπεδο και τα έπειθε να συνεργαστούν μαζί της. Ιταλοί και Γερμανοί προσέφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες στην Πατρίδα μας κάτω από την εμπνευσμένη καθοδήγηση της Λέλας Καραγιάννη. Μέσα από αυτή την αγαστή συνεργασία έρχονταν οι επιτυχίες σε φυγαδεύσεις, δολιοφθορές, αποδράσεις, πληροφορίες στο Συμμαχικό Στρατηγείο, σωτηρία κρατουμένων, εξάρθρωση προδοτών κ.λπ.

Επικεφαλής από την σύλληψη ενός σχεδίου, την οργάνωση, επίβλεψη και εκτέλεση μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια η Λέλα. Τακτικά τα ραδιοφωνικά κύματα του Καΐρου εκφωνούσαν την φράση: «Ευχαριστούμε το άρωμα!» Ήταν το σύνθημα ότι η αποστολή είχε διασωθεί. Άρωμα Ελπίδας, άρωμα Λευτεριάς η αδάμαστη Λέλα Καραγιάννη! Άοκνη μυρμηγκοφωλιά η οργάνωση «Μπουμπουλίνα».

Εργάστηκαν έτσι μέχρι τις 11 Ιουλίου 1944, όταν από απροσεξία και αμέλεια μελών της οργανώσεως «Απόλλων» απεκαλύφθη έγγραφο που αφορούσε στην δράση της Καραγιάννη. Οι Γερμανοί την συνέλαβαν την ίδια ημέρα στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού όπου νοσηλευόταν για υπερκόπωση.

Την ίδια νύκτα συνέλαβαν πέντε από τα παιδιά της. Ο σύζυγός της, η Ελένη και ο Γιώργος διέφυγαν. Στα μπουντρούμια της Μέρλιν, τα βασανιστήρια φρικτά. Η Ηλέκτρα που ήταν έγκυος απέβαλε και βασανιζόταν έναν ολόκληρο μήνα με ακατάσχετη αιμορραγία, χωρίς να την δει ένας γιατρός! Δεν μίλησε κανείς. Σειρά της μάνας. Την κρέμασαν, της εξάρθρωσαν τα χέρια, της έκαψαν τα άκρα, της τρύπησαν τα πλευρά. Χωρίς νερό την βασάνιζαν τρεις ημέρες…

Τέλος της παρουσίασαν τον υιό της Νέλσωνα και της δήλωσαν ότι θα τον εκτελέσουν επί τόπου αν δεν ομολογήσει. Μέσα από το ράκος που την είχαν καταντήσει, η ψυχή έδωσε φθόγγους στην ηρωίδα για να απαντήσει σαν αληθινή Μπουμπουλίνα: «Ζητείτε από μία Ελληνίδα μάνα να προδώσει τους συνεργάτες της και την πατρίδα της, με την απειλή του τυφεκισμού των παιδιών της. Ε, λοιπόν μάθετε ότι τα παιδιά μου ανήκουν εις την Ελλάδα!» Στην φυλακή στο Χαϊδάρι την μαχαίρωσαν και τα μαρτύρια της συνεχίστηκαν. Όμως την περιποιήθηκαν οι συγκρατούμενές της. Κι εκείνη στάθηκε για όλους -όπως πάντα- μάνα και ψυχή…

Εκτελέσθηκε την αυγή της 8ης Σεπτεμβρίου 1944, ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο και χορεύοντας τον χορό του Ζαλόγγου, εμψυχώνοντας μέχρι την τελευταία στιγμή τους υπόλοιπους μελλοθανάτους πατριώτες. Διάτρητο από σφαίρες το κορμί της, ετάφη κρυφά από φίλους στο Β’ Νεκροταφείο στα Πατήσια, λίγες μόνο ημέρες πριν να χαράξει η Λευτεριά. Με απέλπιδες ενέργειες ο δραματικός Νικόλαος Καραγιάννης κατόρθωσε ώστε να σωθούν: από την εκτέλεση ο Βύρων και ο Νέλσων.

Στην Λέλα Καραγιάννη απενεμήθησαν πολλές τιμητικές διακρίσεις. Μα εκείνη δεν αγωνίσθηκε γι’ αυτό! Αγωνιζόταν με ένα πάθος για την λευτεριά, λες κι η απελευθέρωση εξαρτάτο προσωπικά από αυτήν! Τελικά ήταν το γονίδιο της Μπουμπουλίνας, που μετέτρεψε την απλή νοικοκυρά της Κυψέλης σε ηρωίδα, σύμβολο και παράδειγμα για τις επερχόμενες γενιές.

Ταπεινό δαφνόκλαδο το δικό μας αφιέρωμα στην πολύτεκνη Ελληνίδα μάννα, στην ηρωίδα μας Λέλα Καραγιάννη, που άναψε στην Παναγία 46 λαμπάδες, τα χρόνια της, ανεβαίνοντας βήμα-βήμα με την θυσία και με το μαρτύριό της το μονοπάτι της λευτεριάς!

της Ελίνας Μαστέλλου-Γιαννάκενα

Like

Be the first to like this post.

Σεπτεμβρίου 8, 2011 - Αναρτήθηκε από τον/την kopanakinews | Georgia Christodoulou

ΕΡΤ – Ψηφιακό Αρχείο  www.ert-archives.gr

ΙΣΤΟΡΙΑ: MARK MAZOWER- Democracy’s Cradle, Rocking the Worl...

MARK MAZOWER- Democracy’s Cradle, Rocking the World

MARK MAZOWER- Democracy’s Cradle, Rocking the World

OP-ED CONTRIBUTOR

Democracy’s Cradle, Rocking the World

By MARK MAZOWER- History Department Columbia University

Published: June 29, 2011

• RECOMMEND
• TWITTER
• SIGN IN TO E-MAIL
• PRINT
• REPRINTS
• SHARE

YESTERDAY, the whole world was watching Greece as its Parliament voted to pass a divisive package of austerity measures that could have critical ramifications for the global financial system. It may come as a surprise that this tiny tip of the Balkan Peninsula could command such attention. We usually think of Greece as the home of Plato and Pericles, its real importance lying deep in antiquity. But this is hardly the first time that to understand Europe’s future, you need to turn away from the big powers at the center of the continent and look closely at what is happening in Athens. For the past 200 years, Greece has been at the forefront of Europe’s evolution.

Related

• Greece Approves Tough Measures on Economy (June 30, 2011)

• Times Topic: Greece

In the 1820s, as it waged a war of independence against the Ottoman Empire, Greece became an early symbol of escape from the prison house of empire. For philhellenes, its resurrection represented the noblest of causes. “In the great morning of the world,” Shelley wrote in “Hellas,” his poem about the country’s struggle for independence, “Freedom’s splendor burst and shone!” Victory would mean liberty’s triumph not only over the Turks but also over all those dynasts who had kept so many Europeans enslaved. Germans, Italians, Poles and Americans flocked to fight under the Greek blue and white for the sake of democracy. And within a decade, the country won its freedom.

Over the next century, the radically new combination of constitutional democracy and ethnic nationalism that Greece embodied spread across the continent, culminating in “the peace to end all peace” at the end of the First World War, when the Ottoman, Hapsburg and Russian empires disintegrated and were replaced by nation-states.

In the aftermath of the First World War, Greece again paved the way for Europe’s future. Only now it was democracy’s dark side that came to the fore. In a world of nation-states, ethnic minorities like Greece’s Muslim population and the Orthodox Christians of Asia Minor were a recipe for international instability. In the early 1920s, Greek and Turkish leaders decided to swap their minority populations, expelling some two million Christians and Muslims in the interest of national homogeneity. The Greco-Turkish population exchange was the largest such organized refugee movement in history to that point and a model that the Nazis and others would point to later for displacing peoples in Eastern Europe, the Middle East and India.

It is ironic, then, that Greece was in the vanguard of resistance to the Nazis, too. In the winter of 1940-41, it was the first country to fight back effectively against the Axis powers, humiliating Mussolini in the Greco-Italian war while the rest of Europe cheered. And many cheered again a few months later when a young left-wing resistance fighter named Manolis Glezos climbed the Acropolis one night with a friend and pulled down a swastika flag that the Germans had recently unfurled. (Almost 70 years later, Mr. Glezos would be tear-gassed by the Greek police while protesting the austerity program.) Ultimately, however, Greece succumbed to German occupation. Nazi rule brought with it political disintegration, mass starvation and, after liberation, the descent of the country into outright civil war between Communist and anti-Communist forces.

Only a few years after Hitler’s defeat, Greece found itself in the center of history again, as a front line in the cold war. In 1947, President Harry S. Truman used the intensifying civil war there to galvanize Congress behind the Truman Doctrine and his sweeping peacetime commitment of American resources to fight Communism and rebuild Europe. Suddenly elevated into a trans-Atlantic cause, Greece now stood for a very different Europe — one that had crippled itself by tearing itself apart, whose only path out of the destitution of the mid-1940s was as a junior partner with Washington. As the dollars poured in, American advisers sat in Athens telling Greek policy makers what to do and American napalm scorched the Greek mountains as the Communists were put to flight.

European political and economic integration was supposed to end the weakness and dependency of the divided continent, and here, too, Greece was an emblem of a new phase in its history. The fall of its military dictatorship in 1974 not only brought the country full membership in what would become the European Union; it also (along with the transitions in Spain and Portugal at the same time) prefigured the global democratization wave of the 1980s and ’90s, first in South America and Southeast Asia and then in Eastern Europe. And it gave the European Union the taste for enlargement and the ambition to turn itself from a small club of wealthy Western European states into a voice for the newly democratic continent as a whole, extending far to the south and east.

And now today, after the euphoria of the ’90s has faded and a new modesty sets in among the Europeans, it falls again to Greece to challenge the mandarins of the European Union and to ask what lies ahead for the continent. The European Union was supposed to shore up a fragmented Europe, to consolidate its democratic potential and to transform the continent into a force capable of competing on the global stage. It is perhaps fitting that one of Europe’s oldest and most democratic nation-states should be on the new front line, throwing all these achievements into question. For we are all small powers now, and once again Greece is in the forefront of the fight for the future.

Mark Mazower is a professor of history at Columbia University.
http://www.nytimes.com/2011/06/30/opinion/30mazower.html?_r=1&hp

19 ΜΑΗ - Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Βασίλη Φίλια : 1821 - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΝ

'Ενας αποτελεσματικός τρόπος - ίσως ο αποτελεσματικότερος - για να αποφύγεις να κριθεί μια επιστημονική εργασία επί της ουσίας, δηλαδή με ποιοτικά κριτήρια, είναι να επιτύχεις να χαρακτηρισθεί ως «προοδευτική προσέγγιση» σαν αντιπαράθεση και κατ' αντιδιαστολή με τις «λοιπές», που συλλήβδην στιγματίζονται ως «ξεπερασμένες», «πεπαλαιωμένες», ακόμη και αντιδραστικές.

Με τον τρόπο αυτό επέρχεται μια μετάθεση από το επίπεδο των επιχειρημάτων στο επίπεδο των ηχηρών λόγων και των εντυπώσεων.

Γνωστή μεθοδολογία από την πολιτική του πεζοδρομίου και των ηγετικών παλκοσένικων εφαρμόζεται πλέον κατά κόρο τόσο στην ιστορική έρευνα κυρίως, αλλά και σε όλες τις επιστήμες του ανθρώπου προκειμένου να διαστρεβλωθούν τα γεγονότα και να συγκαληφθεί η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, η οποία διερμηνεύεται μέσω διαφόρων ψυχολογουμένων και ψυχολογιοποιήσεων με στόχο τελικά να διαμφισβητηθεί η δυνατότητα ανάλυσης του ιστορικοκοινωνικού γίγνεσθαι με αντικειμενικούς όρους και να επέρχεται σχετικοποίηση και υποκειμενικοποίηση του υπό διερεύνηση πραγματικού υλικού.

Σχετικοποίηση η οποία βαφτίζεται ως ερευνητική αντικειμενικότητα και ψυχρή αποστασιοποίηση κάτω από το πέπλο της οποίας υποκρύπτεται και αποκρύπτεται η υποκειμενικότητα της προσέγγισης, δηλαδή η υπολανθάνουσα αυθαιρεσία του τρόπου διεξαγωγής της έρευνας και της αντίστοιχης συναγωγής συμπερασμάτων.

Αφορμή για τη διατύπωση των σκέψεων αυτών μου έδωσε η τηλεοπτική σειρά «1821» στον τηλεοπτικό σταθμό «Σκάϊ» όπου επιχειρήθηκε, υποτίθεται, μια επανατοποθέτηση της επανάστασης του 1821 με κατάρριψη όλων των αυτοκολακευτικών στερεοτύπων και μύθων, που έχουν συστηματικά καλλιεργηθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού. 

Αξιόλογη και αξιάρεστη στοχοθέτηση, αν θα γινόταν όμως σε πλήρη και σε βάθος γνώση του ιστορικού υλικού και «απροϋπόθετα», κατά την περίφημη διατύπωση του Μεγάλου Μαξ Βέμπερ, δηλαδή χωρίς εξ' υπαρχής και εκ των προτέρων πρόθεση κατεύθυνσης της έρευνας προς ορισμένα συμπεράσματα με επιλεκτικό υπερτονισμό ή (και) αντίστροφα ηθελημένη υποβάθμιση ορισμένων πλευρών και απόψεων των ιστορικών γεγονότων.

Η επιστημονική ανεπάρκεια των επιστημονικών «συμβούλων» και κατασκευαστών αυτής της τηλεοπτικής σειράς καταφαίνεται από την ερμηνευτική αδυναμία των ιστορικών γεγονότων, δηλαδή από την αδυναμία απάντησης στο «γιατί», η οποία δεν συγκαλύπτεται από την αφηγηματική τους διάνθηση και το λογοτεχνικό οίστρο των επιφορτισμένων με την παρουσίαση. Η αφήγηση δεν σημαίνει ερμηνεία, δεδομένου ότι ερμηνεία σημαίνει αναζήτηση των πραγματικών αιτίων. Αναζήτηση, η οποία προϋποθέτει εντοπισμό και ανάλυση του τρόπου σύνθεσης παραγόντων: οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, θρησκευτικών κοκ.

Ιστορικός χωρίς τη δυνατότητα αυτής της αναζήτησης, δεν είναι καν ιστορικός. Μπορεί στην καλλίτερη περίπτωση να είναι ιστοριοδίφης, τίποτα περισσότερο. Ακριβώς γιαυτό και όλη η παρουσίαση του 1821 από τους ανιστόρητους ιστορικούς της τηλεοπτικής σειράς του «Σκάϊ» εκφυλίζεται σε επίπεδο διαμαχών προσωπικού χαρακτήρα και κινήτρων ευτελούς χαρακτήρα τόσον όσον αφορά στην ηγεσία όσο και όσον αφορά στο λαό.

Οι όποιες επαναστατικές εξάρσεις κατά τους παραποιητές αυτής της Ιστορίας δεν έχουν ηρωϊκό υπόβαθρο, αλλά είναι υποστασιοποιήσεις ταπεινών ελατηρίων (π.χ. λαφυραγωγία) ή αδιεξοδικών συγκυριών (π.χ. Μεσολόγγι) - σε τελευταία ανάλυση συντίθενται σε κυρίαρχο βαθμό από μυθοπλαστικές κατασκευές και διανοουμενίστικες ωραιοποιήσεις.

Εννοείται ότι όλα αυτά δεν εκφράζονται κατά τρόπο άμεσο, αλλά με μια σειρά ασαφών εμμεσοποιήσεων, που συνθέτουν ένα κλίμα και μια ατμόσφαιρα γενικευμένης υποβάθμισης των γεγονότων της επανάστασης του 1821.

Τα όσα μέχρι τώρα αναφέρθηκαν δεν εξαντλούν ασφαλώς το θέμα, αλλά χρειάζονται συγκεκριμενοποιήσεις και εξειδικεύσεις.

Η τηλεοπτική αυτή σειρά εσκεμμένα αποφεύγει να απαντήσει στα ακόλουθα ερωτήματα:

Πρώτον,     γιατί η ελληνική επανάσταση εκδηλώνεται πρώτη και με διαφορά 30-50 ετών από εκείνες των άλλων χριστιανικών χωρών της Βαλκανικής;

Δεύτερον,     ποιό είναι το ιδιαίτερο βάρος της ελληνικής επανάστασης όσον αφορά στη διάρρηξη του αντιδραστικού ιστού της Ιερής Συμμαχίας, που είχε δημιουργήσει ο Μέττερνιχ;

Τρίτον,     ποιές κοινωνικές δυνάμεις του υπόδουλου ελληνισμού και για ποιούς λόγους ήταν υπερ και ποιές κατά της επαναστατικής εξέγερσης;

Τέταρτον,     ποιά ήταν η ακριβής έννοια της φράσης «δια του Χριστού την πίστην των αγίων και της πατρίδος την ελευθερίαν» και πως στη βάση αυτή καθορίζεται η σχέση του εθνικού και του θρησκευτικού;

Πέμπτον,     πως μεταξιώνονται οι βασικές παραδοχές της Γαλλικής Επανάστασης με άξονα την ελληνική οικονομικό-κοινωνική πραγματικότητα;

Εκτον,     ποιές οι συνέπειες της αντιπαλότητας των κοινωνικών συμφερόντων στην εκδήλωση και την εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης;

Εβδομον,     γιατί και πως το λεγόμενο «Πολιτικόν» εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη της ελληνικής κοινωνίας (κοτσαμπάσηδες - Φαναριώτες) και το «Στρατιωτικόν» τα λαϊκά συμφέροντα (αγροτοποιμένες, αλιείς);

Ογδοον,     τι επεδίωξαν και ποιό ρόλο έπαιξαν τα αγγλικά δάνεια όσον αφορά τη συνοχή των επαναστατικών ηγεσιών και την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων;

Ενατον,     πως συσχετίζεται το λεγόμενο «ανατολικό ζήτημα» (η αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) με τη στάση των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ελληνική επανάσταση του 1821;

Δέκατον,     ποιός ο ρόλος της Αγγλίας στη διαμόρφωση του αντικαποδιστριακού κλίματος, που οδήγησε στη δολοφονία του Κυβερνήτη;

Δεν είναι μόνο αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα, αλλά τα βασικότερα.

Η παράλειψη της απάντησής τους δεν είναι τυχαία και ασφαλώς οδηγεί στη μονομερή διαστρεβλωτική οπτική, που χαρακτηρίζει το εν λόγω σήριαλ. Ακριβώς γι'αυτό και η προσέγγιση του είναι επιδερμική και δημοσιογραφική, όχι επιστημονική, όπως π.χ. είναι σε ιστορικές σειρές του BBC.

Aυτή όμως είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η άλλη συντίθεται από εννοιολογικές συγχύσεις και ασάφειες όλων των κατηγοριών.

Η κορυφαία είναι εκείνη, που αναφέρεται στο Εθνος. Στην ελληνική περίπτωση η έννοια του Εθνους δεν είναι «αστικογενής» όπως στην δυτική Ευρώπη, αλλά προέρχεται από μια αντίληψη ταυτότητας, που ξεκινάει πολύ παλαιότερα από εκείνη της Δύσης και θεμελιώνεται πρωτογενώς σε στοιχεία όχι οικονομικά, αλλά πολιτιστικά, που ανάγονται στην κλασική αρχαιότητα, το Βυζάντιο, στη αδιάπτωτη συνέχεια της γλώσσας και σε κοινά έθιμα και παραδόσεις. Ακριβώς γιαυτό και η εθνική συνείδηση των Ελλήνων δεν κατασκευάζεται στον 19ο αιώνα, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι φωστήρες του επίμαχου σήριαλ, αλλά ενυπάρχει τουλάχιστον από την εποχή της αυτοκρατορίας της Νίκαιας (1261).

Επόμενη συγκεχυμένη ασάφεια αναφέρεται στην παρουσίαση του ρόλου της εκκλησίας. Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν υπήρξε ή όχι το «κρυφό σχολιό» αλλά το εάν και κατά πόσο η εκκλησία συνέβαλε αποφασιστικά στην διατήρηση καίριων πολιτισμικών στοιχείων του ελληνισμού, όπως κατά κύριο λόγο της γλώσσας, δεδομένο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα. Το συγκλονιστικό κήρυγμα του Κοσμά του Αιτωλού για «Παιδεία και γλώσσα» πως είναι δυνατό να λησμονήθηκε από τους κυρίους αυτούς; Αλλο βέβαια το ζήτημα της αντεπαναστατικής στάσης της εκκλησιαστικής ιεραρχίας σε αντίθεση με την στάση του κατώτερου κλήρου και των μοναχών, όπου και πάλι τα πράγματα παραμένουν στο σήριαλ αδιευκρίνιστα και ανεξήγητα.

Η τρίτη ελλειματικότητα του σήριαλ αναφέρεται στα κοινωνικά αίτια της επανάστασης. Το εάν ή όχι και μέχρι ποιού σημείου η άνοδος ισχυρών αστικών κατηγοριών έπαιξε ρόλο στην επαναστατική ζύμωση είναι ένα ζήτημα, όπου μπορεί να υπάρξουν αντιπαρατιθέμενες απόψεις. Σε καμμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να αγνοηθεί, όπως συνέβη με την κρινόμενη τηλεοπτική σειρά. Ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να αγνοηθεί η σημαντικότητα των φορολογικών επιβαρύνσεων των λαϊκών στρωμάτων, συνακόλουθα των Ορλωφικών και της επιδημίας της χολέρας. Επ' αυτού ούτε λέξη ειπώθηκε. Οπως είναι γνωστό η Θεσσαλοηπειρώτικη εξέγερσις του 18ου αιώνα ξεκίνησε ακριβώς με αίτημα τη μείωση των φορολογικών βαρών.

Επί βάσει αυτών των τριών «ασαφειών» βρισκόμαστε μπροστά στο πρωτοφανές φαινόμενο μιας επανάστασης χωρίς αίτια: Το εθνικό-εθνοτικό στοιχείο ανύπαρκτο, το ιδεολογικό-θρησκευτικό σε κλίμα ανοχής και ύφεσης, το οικονομικό-κοινωνικό αμελητέο.

Τότε γιατί έγινε η επανάσταση; Προφανώς " όπερ έδει δείξαι " για να υποκατασταθούν οι Τούρκοι εξουσιαστές και τα προνόμια τους από εκείνα φιλόδοξων Ελλήνων τοπαρχών, οπλαρχηγών και καπεταναίων, που δεν είχαν άλλα στο νου τους από τη λαφυραγωγία και την καταλήστευση του διαθέσιμου πλούτου. Γιαυτό και οι ηγέτες της επανάστασης παρουσιάζονται στο σήριαλ εμμέσως πλην σαφώς ως άθλιοι και ευτελείς πλιατσικολόγοι σε διαρκή διαμάχη μεταξύ τους με κίνητρο το ατομικό όφελος και τη λεία.

Δεν αρκεί όμως αυτή η δια της τεθλασμένης απαξίωση του νοήματος της επανάστασης και του ευτελισμού των ηγεσιών της από το σήριαλ. Πρέπει να υπογραμμιστεί και να υπερτονιστεί ο αιμοσταγής χαρακτήρας της.

Εσφάγησαν οι Τούρκοι στην Τρίπολη. Ναι, κακώς - κάκιστα, αλλά ποιά επανάσταση, έστω και μια, έγινε χωρίς ακρότητες, και βιαιότητες; Και γιατί οι σφαγές- π.χ.της Χίου- από τους Τούρκους πέρασαν «στα μαλακά» από το σήριαλ.

Οι εκατόμβες του αίματος και μάλιστα μεταξύ ομοεθνών προσδίδουν μήπως το χαρακτήρα σφαγείου στη Γαλλική Επανάσταση, όπως ισχυριζόταν η χιτλερική προπαγάνδα;

Οι τρεις χιλιάδες Τούρκοι, που εξετέλεσε ο Ναπολέων μετά την κατάληψη της Ακρας ή οι 32.000 εργάτες, που εκτελέστηκαν (1870-71 !!!) μετά την καταστολή της Κομμούνας στο Παρίσι είναι μήπως δείγματα ανθρωπισμού σε αντιπαράθεση με την εξόντωση των Τούρκων στη Τριπολιτσά, που στο κάτω-κάτω της γραφής, εξέφραζε το συμπυκνωμένο μίσος πέντε αιώνων δουλείας και καταπίεσης;

Πέραν τούτου, συνεχίζουν οι «σηριαλιστές» ιστορικοί μας, οι εσωτερικές έριδες και οι εμφύλιες συγκρούσεις στην διάρκεια της επανάστασης αποδεικνύουν ότι τα προσωπικά ωφελιμιστικά κίνητρα ήταν τα κυρίαρχα και ο στόχος της απελευθέρωσης γινόταν αντιληπτός στο πλαίσιο και σε αναφορά με τα κίνητρα αυτά.

Το ότι αυτής της κατηγορίας κίνητρα εμπλέκονται παντού και πάντοτε στην Ιστορία είναι δεδομένο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά υπερκαλύπτουν την ετοιμότητα θυσίας χάριν υπέρτερων συλλογικών σκοπών και αυτό το γνωρίζουμε από την Ιστορία όλων ανεξαίρετα των λαών της γης.

Οσον αφορά, όμως στην Ελληνική Επανάσταση ούτε η εξήγηση αυτή είναι επαρκής, δεδομένου ότι το βαθύτερο υπόστρωμα των εσωτερικών συγκρούσεων ήταν υποκείμενες ταξικής φύσεως αντιθέσεις, που οι «σηριαλιστές» θέλουν να αγνοούν, προφανώς και διότι η έννοια «κοινωνική τάξη» είναι εντελώς αντίθετη προς τη λογική τους.

Ισχυρίζονται περαιτέρω οι φωστήρες του «Σκάϊ», ότι το επίπεδο διαβίωσης των Χριστιανικών πληθυσμών βελτιώθηκε σημαντικά στην αρχική φάση της τουρκικής κατάκτησης για να πέσει προς το τέλος, ακολουθώντας τις φάσεις ακμής και παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η αλήθεια σχετικά με αυτό είναι ότι οι Οθωμανική κυριαρχία ιδιαίτερα όσον αφορά τον ελλαδικό χώρο ήταν αρχικά λιγότερο ληστρική από εκείνη των Βενετσιάνων και των Γενοβέζων, όπου αυτοί επικράτησαν. Ωστόσο, όταν τελικά οι Τούρκοι επικράτησαν σε ολόκληρη την ελλαδική χερσόνησο και στο Αιγαίο το επίπεδο διαβίωσης των λαϊκών στρωμάτων έπεσε κάθετα, ενώ συστηματικά οι Τούρκοι, δημιούργησαν και στήριξαν παντού φιλικές προς αυτούς τοποτηρητικές δυνάμεις εξουσίας (τα «τζάκια», οι κοτζαμπάσηδες, οι φαναριώτες), που μαζί με τους κατακτητές απομυζούσαν οικονομικά με πολλούς τρόπους τα λαϊκά στρώματα, γεγονός, που επιβεβαιώνεται από όλους ανεξαίρετα τους ξένους περιηγητές διαχρονικά.

Αμφισβητούν επίσης «δι' αποσιωπήσεως» οι «ερευνητές» του Σκάϊ, την έκταση του εξισλαμισμού και του παιδομαζώματος. Η απάντηση δίνεται από τον καθηγητή Βακαλόπουλο τον πρεσβύτερο, ο οποίος εξηγεί πως δια της καταφυγής στα ορεινά και τα δύσβατα ημιορεινά απέφυγαν - όσοι απέφυγαν - τον βίαιο εξισλαμισμό και συνακόλουθα τον αφελληνισμό τους.

Ισχυρίζονται επίσης οι «αντικειμενικοί αναλυτές» μας ότι με την κατάκτηση οι Ελληνες απέβαλαν σχεδόν ολοκληρωτικά τα δυτικά (;) πρότυπα διαβίωσης, ότι π.χ. ξέχασαν τις καρέκλες και τα τραπέζια και άλλα τινά ευτράπελα και συνήθησαν στους οντάδες, το φαγητό από κοινό τσουκάλι κλπ. κλπ., όλα χωρίς επαρκή ανάλυση των λαογραφικών δεδομένων και των συνθηκών της καθημερινής ζωής.

Παράλληλα οι κύριοι αυτοί ελαχιστοποιούν ή δεν αναφέρονται καθόλου στις γηγενείς θεσμικές ρυθμίσεις, που αναπτύχθησαν στον υπόδουλο Ελληνισμό, σε ένα κοινό δίκαιο παρά το γεγονός ότι επ' αυτών υπάρχουν οι εξαίρετες μελέτες του αείμνηστου καθηγητή Πανταζόπουλου.Το θέμα αυτό είναι νευραλγικής σημασίας, διότι παρασύρει τους «αναλυτές» μας όταν φτάνουν στην εισαγωγή του Ευρωπαϊκού δικαιακού συστήματος από τους Βαυαρούς στο ατόπημα να υποστηρίζουν ότι στον ελλαδικό χώρο υπήρχε θεσμικό κενό και ανυπαρξία αξιόλογων θεσμικών ρυθμίσεων.

Χαρακτηριστικό του τρόπου προσέγγισης της επανάστασης του 21 από τον «Σκαϊ» είναι η πλήρης αποσιώπηση του γεγονότος ότι από την άλωση και πέρα καταγράφονται πάνω από εξήντα εξεγέρσεις στον ελλαδικό χώρο, τοπικές οι περισσότερες, αλλά εξεγέρσεις. Δεν υπήρχαν αίτια γιαυτές αναγόμενα στην κατάκτηση, την καταπίεση και την υποδούλωση; Φαίνεται όχι και μάλλον επρόκειτο για ένα είδος πολεμικού σπορ των Ελλήνων ! ! !

Αλλά ας προχωρήσουμε:

Το 1805-6 γίνονται τεράστιας κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από συνδυασμένες τουρκικές δυνάμεις και τους Ελληνες κοτσαμπάσηδες εναντίον της κλεφτουριάς της Πελοποννήσου όπου χάνονται εκατοντάδες οπλαρχηγοί. Γιατί αυτό το καθοριστικής σημασίας γεγονός αποκρύπτεται από το «σήριαλ» και με τον τρόπο αυτό δεν έρχονται στην επιφάνεια τα βαθύτερα κοινωνικά αίτια των συγκρούσεων μεταξύ των ελληνικών ηγεσιών;

Γιατί ούτε λέξη για το κίνημα των «καρμανιόλων» στη Σάμο και του Οικονόμου στα νησιά του Αργοσαρωνικού;

Γιατί καμμιά ανάλυση σε επίπεδο δημοτικών τραγουδιών των διαχρονικών πόθων και προσδοκιών του ελληνικού λαού για ελευθερία και δικαιοσύνη;

Με το να εμφανίζεται μετά από κάθε συγκεχυμένη και αοριστολογική παρουσίαση των γεγονότων ο κ. Βερέμης και να «συμπεραίνει» σε στυλ «η θεία Ολγα ξέρει» δεν καλύπτονται τα κενά, οι παρερμηνείες, οι διαστρεβλώσεις, οι παραλείψεις και οι ανακολουθίες.

Ανάλογα ισχύουν και για τον τρόπο που παρουσιάζονται τα «προφιλ» των μεγάλων ηγετών του αγώνα.

Επί παραδείγματι:

Ο Κολοκοτρώνης ένας φιλόδοξος και ηθικά αδίστακτος «κατσαπλιάς» που κατέφυγε στη Ζάκυνθο και ανασύρθηκε από την αφάνεια τις παραμονές της επανάστασης. Αποσιωπάται εντελώς το γεγονός ότι του είχε απονεμηθεί από τον Αγγλο διοικητή των Επτανήσων ο βαθμός του ταγματάρχη και υπηρέτησε επι μια δεκαετία τουλάχιστον στον αγγλικό στρατό.

Ο Καραϊσκάκης μια σκοτεινή φυσιογνωμία της Αιτωλοακαρνανίας, που άλλαζε συνεχώς στρατόπεδα και συμμαχίες..... Ανευ αξίας ν' αναφερθεί το γεγονός ότι η μάχη της Αράχωβας διδάσκεται ακόμα και σήμερα ως κλασικό μεγάλης αξίας στρατιωτικό εγχείρημα τόσο στο Γουέστ Πόϊντ των ΗΠΑ, όσο και στην ρωσική στρατιωτική Ακαδημία Σουβορόφσκι.

Ο Παπαφλέσσας, του οποίου ο ρόλος ήταν καθοριστικός στις ζυμώσεις για τον ξεσηκωμό στην Πελοπόννησο ουσιαστικά αγνοείται στο σήριαλ.

Ο Καποδίστριας ο μέγας αυτός μεταρρυθμιστής ηγέτης εμφανίζεται ως μια μορφή, που δεν είχε επαρκή αντίληψη της ελληνικής πραγματικότητας και δεν παρέχονται στον τηλεθεατή παρά ελάχιστα στοιχεία για να εκτιμηθεί το τεράστιο έργο του, παρά τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες.

Επίσης, όσον αφορά στο θέμα του Φιλελληνισμού, το σήριαλ καλλιεργεί την απολύτως λαθεμένη εντύπωση ότι οι Φιλέλληνες ήταν φαντασιοκόποι ιδιεαλιστές και αρχαιολάτρες, που όταν έβλεπαν από κοντά τις μικρότητες και τα χάλια των επαναστατών, ετρέποντο εις φυγήν.

Οι επιστημονικοί συμβουλάτορες του σήριαλ, αν θα είχαν κάνει πρωτογενή έρευνα στον ευρωπαϊκό τύπο της εποχής, θα ήξεραν ότι δεν είχαν έτσι τα πράγματα, αλλά και από την δευτερογενή βιβλιογραφία δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Αντίθετα η ελληνική επανάσταση, παρά τις όποιες αρνητικές και σκοτεινές της πλευρές λειτούργησε ως σύμβολο και σημείο αναφοράς, όχι μόνο στον τύπο, αλλά και πηγή έμπνευσης στη Λογοτεχνία της Ευρώπης για δεκαετίες.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνο του Νικολάϊ Γκόγκολ στις «Νεκρές Ψυχές» όπου εμφανίζει έναν από τους γαιοκτήμονες να έχει στολισμένο το σαλόνι του σπιτιού του με πορτραίτα των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης και να τα δείχνει στους επισκέπτες, σε μια υπόθεση που διαδραματίζεται μετά το 1850.

Ο προκρούστειος και μηδενιστικός τρόπος προσέγγισης του σήριαλ συνεχίζεται και ως προς τα μετά τον θάνατο του Καποδίστρια γεγονότα:

• Η διαπλοκή της ντόπιας ολιγαρχίας με τα πλοκάμια της ξενοκρατίας δεν διευκρινίζονται.
• Ο ρόλος των Αγγλων στην έξωση του Οθωνα δεν αναφέρεται.
• Τα αίτια και οι επιπτώσεις της διαμόρφωσης της Οικονομίας μετεπαναστατικά, με κύριο χαρακτηριστικό τον μονοκαλλιεργητικό χαρακτήρα της, δεν αναλύονται.
• Στα γεγονότα του Κιλελέρ δεν αποδίδεται η δέουσα σημασία.
• Αγνοείται συστηματικά η οικονομική κοινωνική πλευρά του εξωτερικού προσανατολισμού και του μεγαλοϊδεατισμού της ελληνικής πολιτικής με αποτέλεσμα το κρίσιμο αυτό θέμα, να εμφανίζεται ως απόρροια ενός υπερφίαλου ελληνικού εθνικισμού.
• Δεν συνδέεται η ενδημική οικονομική υπανάπτυξη που κορυφώνεται με την κρίση του 1892 με την υπερχρέωση προς τους ξένους δανειοδότες.
• Δεν ερμηνεύεται κοινωνιολογικά ο παρασιτισμός, η αντιπαραγωγικότητα και ο «κομπραντορισμός» της νεοπαγούς αστικής τάξης στη μετεπαναστατική Ελλάδα.
• Δεν επιχειρείται σύγκριση με τις εξελίξεις στις άλλες χώρες της Βαλκανικής, που θα αποκάλυπταν παραλληλότητες, που δεν ερμηνεύονται με αναγωγές στις υποτιθέμενες αρνητικές ιδιαιτερότητες του λεγόμενου «χαρακτήρα του Ελληνα».
• Αγνοείται προκλητικά η άνθιση στα Γράμματα και τις Τέχνες στην Ελλάδα του 19ου αιώνα.
• Η στροφή προς την αρχαιότητα τοποθετείται ως δευτερογενές και «ανακλαστικό» φαινόμενο σύμφωνα με το αρχαιολατρικό πρόσωπο του Βαυαρού Βασιλιά Λουδοβίκου.
• Δεν εξετάζονται οι συνέπειες και οι λόγοι μια παθολογικής «δυτικοφρένειας» τμημάτων της ελληνικής ιντελιγκέντσιας που οδήγησε σε μακρόχρονη περιφρονητική απαξίωση του αυτόχθονος λαϊκού πολιτισμού. 

Αυτά και μόνο αρκούν για να καταδειχθεί ο ελλειματικός και διαστρεβλωτικός χαρακτήρας του συγκεκριμένου σήριαλ, που εμφανίστηκε με αξιώσεις αντικειμενικότητας και πρωτοτυπίας.

Η «φιλοσοφία» του σε τελευταία ανάλυση αποτελεί την ελληνική συγκλίνουσα του βιβλίου του θρυλικού για την αμάθειά του Τούρκου Υπουργού των Εξωτερικών Νταβούτογλου. Τούτο, διότι αν γίνουν δεκτά τα όσα ψευδεπίγραφα και λαθεμένα παρουσιάζονται στο σήριαλ, η νεοοθωμανική «λύση» αποτελεί σε τελευταία ανάλυση την αναγκαστική διέξοδο.

Αυτό είναι το υποκρυπτόμενο ιδεολόγημα του σήριαλ, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες των εμπνευστών και ταγών του.

Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, που προωθείται οργανωμένα η εφελκυστική λογική από τα ίδια κυκλώματα. Ο κ. Θάνος Βερέμης, «ψυχή» του σήριαλ και πρωτεργάτης του λεγόμενου ΕΛΗΑΜΕΠ, είχε ταχθεί και πάλεψε λυσσωδώς για την αποδοχή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο μαζί με όλους τους ομοϊδεάτες του.

Ως γεφυροποιός της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης ακολουθεί μια αντίληψη αποδόμησης και αποκαθήλωσης όλων των στοιχείων της ελληνικής «ετερότητας», τα οποία υποτίθεται δεν είναι τίποτα περισσότερο από κατασκευασμένες μυθοπλασίες.

Ελευθερόφρων και «προοδευτικός», ο κ. Βερέμης και οι συν αυτώ επιχειρεί να μας συνετίσει, διδάσκων τον λόγο της ορθής ιστορικής αλήθειας δια της τηλεοράσεως. Ενα εγχείρημα ανάλογο με εκείνο της κ. Ρεπούση με το βιβλίο της 6ης Δημοτικού.

Είναι τυχαίο ότι αυτό γίνεται σε μια φάση όπου στο όνομα της οικονομικής κρίσης ακολουθείται μια γραμμή «εφεκτικότητας» στα εθνικά ζητήματα από την Κυβέρνηση; Οχι βέβαια, υπάρχει κατά την γνώμη μας μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα σε όλες αυτές τις τάσεις καλπονοθευτικής «επαναγραφής» της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. 

Καθηγητής Βασίλης Φίλιας, 

πρώην Πρύτανις Παντείου Πανεπιστημίου


ΠΗΓΗ: http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/articles/?nid=758

Καργάκος Σαράντης - Xωρίς προϋπαρξη έθνους, επανάσταση δεν γίνεται

Ένα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, αναφερόμενο στην «έρμη πατρίδα», έλεγε το περίφημο: «Βαριά θλιμμένη προδομένη, από δειλούς προδότες γιους σου».  Η Ελλάς, στα 190 χρόνια που υφίσταται ως κράτος, προδόθηκε και πληγώθηκε πολλές φορές. Όχι μόνο από φίλους και συμμάχους, αλλά και από τα ίδια τα παιδιά της.  Δυστυχώς, ο Εφιαλτισμός και ο Νενεκισμός (από τον προσκυνημένο στον Ιμπραήμ, Νενέκο) είναι μέσα στα γονίδια μας.  Ομοίως κι ο ταγματασφαλιτισμός.
         

ΚΑΠΟΙΟΙ ιστορικοί -προγενέστεροι εμού- ονόμασαν την Επανάσταση του 1821 «προδομένη Επανάσταση». Αλλά η Επανάσταση -παρά την ύπαρξη και τότε πολλών προδοτών- προδίδεται στον παρόντα καιρό. Αρχικά ασημαντοποιήθηκε η διδασκαλία της στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ακολούθως ήλθε η σκύλευση και σήμερα καταφθάνει η γελοιοποίηση. Δεν θα μιλήσω για ασέβεια. Διότι «οι κατ' ουρανόν πτύοντες τα εαυτών πρόσωπα πτύουσι».
         

ΣΕ ΛΙΓΟ θα μας πουν ότι δεν υπήρξε καν Επανάσταση· ήταν ένα απλό «ανεμογκάστρι».  Γιατί απλούστατα δεν υπήρχε έθνος που να την κάνει.  Κι ότι αυτοί που ονομάστηκαν Ελληνες ήταν ένα «φύραμα» ανθρώπων που έλαβε την ονομασία αυτή από «νονούς» του εξωτερικού.  Συνεπώς, αυτό που μορφοποιήθηκε σε κράτος την 1η Ιανουαρίου 1822 με το Σύνταγμα της Επιδαύρου ήταν «βαφτιστικός» του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού, δηλαδή καρπός μιας υπέρμετρης λατρείας προς την αρχαία Ελλάδα.  Έχει, άλλωστε, λεχθεί ότι η Επανάσταση μας ήταν ένα είδος «θυγατρικής εταιρίας» της Γαλλικής Επαναστάσεως.
         

ΔΕΝ θα αμφισβητήσω τις ξενικές επιρροές.  Αλλά, αν δεν υπήρχε η ενθαδική μαγιά, δεν θα γινόταν ποτέ ο επαναστατικός άρτος.  Ακούγεται συχνά ότι οι τότε επαναστατημένοι έμαθαν τη λέξη Έλλην - Έλληνες μετά.  Δηλαδή, πρώτα έγιναν κράτος και μετά Έλληνες.  Όταν η σοφιστική υποκαθιστά την επιστήμη, μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε.  Για παράδειγμα, μπορείς να αποδείξεις -και μάλιστα βάσει μαρτυριών- ότι ο Γκέμπελς δεν αυτοκτόνησε, αλλά ότι ζει και αυτός μας οδηγεί.
         

ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ σοβαροί.  Χωρίς την προΰπαρξη έθνους, καμιά Επανάσταση δεν θα γινόταν.  Για να επαναστατήσεις πρέπει να υπάρχεις ως σύνολο με βαθιές καταβολές αυτοσυνειδησίας.  Από το τίποτε δεν παράγεται τίποτε. Παράδειγμα, η παρούσα πολιτική και πνευματική μας ανυπαρξία.  Ο αρχαίος φιλόσοφος Ξενοφάνης έχει δια τυπώσει μια αρχή που είναι κανόνας στη Φυσική και την ανθρώπινη ζωή: «Ουδ' αν το μη ον ποιήσαι τι ούτε υπό του μη όντος γένοιτ' αν τι». Τη φράση αυτή διεθνοποίησε ο Ρωμαίος σατιρικός ποιητής του Α' μ.Χ. αιώνος Πέρσιος, με τη δική του απόδοση: «Ex nixilo nihil» (Εκ του μηδενός παράγεται μηδέν).  Πώς, λοιπόν, αν η εθνική υπόσταση του επαναστατημένου λαού ήταν μηδενική, θα μπορούσε να προκύψει εθνικό κράτος;  Το γεγονός ότι στον παρόντα καιρό επιδέξια μηδενικά επιπλέουν και κυριαρχούν είναι ίσως το μόνο ισχυρό αντεπιχείρημα.
           

ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ απέκτησα την ικανότητα να βλέπω όχι το παρελθόν αλλ' ίσως καλύτερα το παρόν και το μέλλον. Αυτή την πολιτική της εθνοκτονίας την είχα καταγγείλει συχνά με τα άρθρα μου στον Ελεύθερο Τύπο σε παλαιότερη εποχή.  Θα μπορούσα σήμερα τα λεγόμενα για το 1821 να τα θεωρήσω αποκυήματα νοσηρής φαντασίας ή τεχνουργήματα μιας ηροστράτειας (από αυτόν που έκαψε το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο για να δοξασθεί τ΄όνομά του)  δοξομανίας ή λοξομανίας. Όχι, πρόκειται για μια ευρύτερη συνωμοσία, που σκοπεί στην υπονόμευση των πνευματικών και ηθικών θεμελίων του ελληνικού λαού.  Πρόκειται για μια πολιτική που «πλασάρισε» ο μισέλληνας Άγγλος πολιτικός λόρδος Λοντόντερι διαρκούντος του Αγώνος: «Η Ελλάς πρέπει να καταστεί όσο γίνεται λιγότερο επικίνδυνη, ο δε λαός της να γίνει μικρόψυχος, όπως τα έθνη του Ινδοστάν».  Προφανώς, για να είναι ευκολοκυβέρνητος.
           

Ο ΛΑΟΣ όμως αυτός δεν έγινε ευκολοκυβέρνητος παρά τα 400 και πλέον χρόνια δουλείας.  Τη μαρτυρία για τον πόθο του προς εθνική αποκατάσταση από τα πρώτα χρόνια της δουλείας παρέχει ο Τούρκος ιστορικός Αχμέτ Δζεβδέτ μπέης με τα ακόλουθα: «Η προς επανάστασιν ροπή των Ελλήνων είναι υπόθεσις παλαιά.  Όταν ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' ο Πορθητής εκυρίευσε την Πάλιν, ήτο φυσικόν ότι εις τας καρδίας των ηττηθέντων και υποταγέντων Ελλήνων έμεινεν ο προς επανάκτησιν της ανεξαρτησίας και της κρατικής εξουσίας πόθος».
          

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΕΣ ισχύει το αρχαίο λεχθέν: «Πενθείν ου χρη· Νέμεσις γαρ».

ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ Συγγραφή: Γεώργιος Τερτσέτης

Πανάγος, Σ- Γεώργιος Καραϊσκάκης: Ιδού ο Έλληνας

Γεώργιος Καραϊσκάκης: Ιδού ο Έλληνας

Του Σ. Πανάγου Οι αμόρφωτοι και πεινασμένοι αγωνιστές του '21, που σάν γίγαντες ξεσηκώθηκαν και συνέτριψαν τις τουρκικές στρατιές μέ μοναδικά τους όπλα την πίστη στην Ελλάδα και το αίμα τους, έκτος των άλλων, αποτελούν πρότυπα ανθρώπων. Διαποτισμένοι από τον Ελληνικό μύθο, μυθικοί και αυτοί στην έκφραση και λεβέντες στη συμπεριφορά, βάλθηκαν να συναγωνισθούν καί να ξεπεράσουν τους "Έλλένηδες" και "Ελληνάδες" στην ανδρεία και στην αρετή. Η αγάπη τους στη φυσική και ελεύθερη ζωή, η αστοχασιά του θανάτου, η αδιαφορία τους για το ταπεινό και εφήμερο, η ηθική τελειότητα καί η τιμή και αρετή τους, αποτελούν εξαίρετες πρώτες ύλες για τη σύνθεση μιας ολοκληρωμένης Ιδεαλιστικής Κοσμοθεωρίας εντελώς άσχετης με τα ισχύοντα υλιστικά λογοκρατικά συστήματα. Εξαιρετική θέση μεταξύ των μυθικών μορφών του '21 κατέχει ο Καραϊσκάκης, εκφραστικό παράδειγμα λειτουργού τών αθάνατων και οικουμενικών ιδεών της Ελληνικότητας. Μεγαλωμένος στα βουνά, χωρίς γονείς και "προστάτες", μέ μοναδικούς δασκάλους και συγγενείς τή φύση και τους παλιότερους καπετάνιους, απέβη ο μεγαλύτερος "Ελληνας της εποχής του", ή ψυχή της επαναστατημένης Ελλάδας και ο τρόμος της Τουρκιάς, μα και των λογοκρατούμένων πολιτικών, που, σαν πράκτορες τής Δύσεως, είχαν έλθει μέ απόφαση να συμπιέσουν την επανάσταση ή να την περιορίσουν στά στενά όρια της Πελοποννήσου (1) Οι σκέψεις και τα ενορμήματα του Καραϊσκάκη εκινούντο γύρω από την ελευθερία, το δίκαιο και την τιμή, όπως αυτός τα γνώρισε στον αδιάκοπο αγώνα που έκανε, για να επιβιώση και να διατηρήση τον εαυτό του, όπως η φύση τον έπλασε. Ο ωφελιμισμός και η εξουσιαστική πολιτική τον άφηναν αδιάφορο, ενώ οι πράξεις και η συμπεριφορά του ήταν προσανατολισμένες προς τήν αρετή. Ο στρατηγός ποτέ δεν ανακατεύθηκε στη λογοκρατική πολιτική, αν και οι  αντίπαλοι του έκαναν επανειλημένες προσπάθειες να τον προσεταιρισθούν: "Μιά πρώτη και κύρια αρετή είχε, ποτέ δεν πάλεψε με τον εαυτό του. Η καρδιά του πάντα αγνή, καρδιά γενναία που ξεχνάει το κακό. Δεν αδίκησε, δεν ξεδικήθηκε, δε φίλησε αχρείες ποδιές των δυνατών. Αν πάλεψε λοιπόν, ο αγώνας του ήτανε με τους άλλους, τους κακούς, όχι με τον εαυτό του. Αλλά και πάλι ποτέ δεν πήγε κυνηγώντας τον οχτρό του. Αυτό τό 'κανε στον πόλεμο. Ήξερε αδέξια να φυλάγεται απ' των κακών το χέρι κι αδέξια αποκρινότανε με χτύπημα στο χτύπημα, αλλά και πάλι σταματούσε εκεί. Το χτύπημα το παραπανιστό, του αντιπάλου την καταφρόνια, το θάνατο, ποτέ δεν τα βάνε στο νου του." (2) Με αφετηρία την ανδρεία και την τιμή ο Καραϊσκάκης διαμόρφωσε την καθαυτού δική του κοσμοθεωρία και απέβη άτρωτος απέναντι στά υλιστικά δολώματα και στις εξουσιαστικές παγίδες της Λογοκρατίας. Αν και ξεσκολισμένος από τή στρατιωτική σχολή του Αλή Πασά, του πιο δόλιου και απάνθρωπου όλων τών τυράννων της εποχής του, κατάφερε να αποφοιτήση αγνός και αμόλυντος. Διαθέτοντας ηθικοπνευματική αυτάρκεια, μπορούσε νά μεταβάλλεται πότε σε άγγελο — για τους φίλους του, και πότε σε δαίμονα τρομερό — για τους εχθρούς του. Είχε τη δύναμη να αναγνωρίζη τα σφάλματά του, να υποκλίνεται μπροστά στο δίκαιο και στην αλήθεια και να μένη πιστός στην ιδέα της Ελευθερίας, στην οποία προσέφερε όλες τίς δυνάμεις του. Προσηλωμένος αυστηρά στό χρέος του αυτό απέβη ό Καραϊσκάκης "μέγας ανήρ", ο "σωτήρ της εποχής του", κατά που παρατηρεί ο Κάρλαιλ,(3) και "τό τελευταίο όργανο της Θείας Προνοίας προς απελευθέρωσιν της Ελλάδος", κατά τό Ν. Δραγούμη. Ο Αλή Πασάς, που ενωρίς διέγνωσε τις ικανότητες του Καραϊσκάκη, του συγχωρούσε κάθε αταξία και λιποταξία, για να επιτύχη τον προσεταιρισμό του.(4) Αντίθετα οι λογοκράτες πολιτικοί της εποχής του, ντόπιοι και ξένοι, χρησιμοποίησαν όλα τά μέσα πού τους παρείχε η εξουσία, τη "δικαστική δολοφονία", τη δυσφήμηση και τον ηθικό εξευτελισμό, τον πολιτικό παραγκωνισμό, τις συνωμοσίες, την εξαγορά συνειδήσεων των στρατιωτών του, την προβοκάτσια και τέλος, πια, την ωμή δολοφονία, προκειμένου να απαλλαγούν από το στρατηγό πού αποτελούσε εμπόδιο για την εφαρμογή των σχεδίων τους. Στο Αιτωλικό, ο Καραϊσκάκης, όπου κλήθηκε από τον "εκλαμπρότατο πρίγκηπα" (Αλ. Μαυροκορδάτο) στη γνωστή δίκη, δεν πήγε με τα άρματα να διάλυση το άθλιο δικαστήριο, όπως θα εύχονταν οι εχθροί του, αλλά πήγε μόνος του και μ' ένα χωρατό κατάφερε νά έξευτελίση τους μασκοφορεμένους και φρακοφορεμένους καννίβαλους πού ασταμάτητα επιζητούσαν το θάνατο του.(5) "Ό εκλαμπρότατος, το ζυμάρι τών τούρκων, (...) κατάτρεχε τον Καραϊσκάκη να τον καταδικάση εις θάνατον. Χαζίρι τ' άργαλεία της δικαιοσύνης του και της αρετής του να τον πάνε εις τον Άδη, αφού γλύτωσε από τόσες πληγές και δυστυχίες όπου υπόφερε δι' αυτήνη την πατρίδα. Σκότωμα στον Καραϊσκάκη, ότι δεν είναι κόλακας του Μαυροκορδάτου, δεν είναι ποταπός καθώς εκείνοι οπού τον κολακεύουν (...). Εσύ εκλαμπρότατε, από τον καιρόν όπου κόπιασες όλο νέα πράγματα μας ήφερες. νέον φρούτον σ' εμάς τους Έλληνες, παραλυσίαν και αφανισμόν. Αν πετύχαινες νά σκοτώσης τόν Καραϊσκάκη, πού θα τον βρίσκαμε όταν η Ρούμελη γιόμωσε τουρκιά και προσκύνησαν όλοι από την καλήν σας κυβέρνησιν κι αρετή, οπού δείξετε εις την πατρίδα όλοι εσείς οι πολιτικοί; Αυτός ο τούρκος ο Καραϊσκάκης, σύναξε όλους τους οπλαρχηγούς και πήγε μαζί μ' αυτούς με τα ίδια τους έξοδα και θυσίες κι έχοντας όλην την αγάπη σ' αυτόν, πήγαν και ξαναλευτέρωσαν τήν Πατρίδα και εις την Αράχοβα και Δίστομον στήσαν πύργους μέ κεφάλια των Τούρκων". (6) Απαλλαγμένος ο Καραϊσκάκης από υλιστικές σκοπιμότητες έθεσε σαν ανώτατο στόχο του τήν ελευθερία και το μεγαλείο της Πατρίδας. Σε αντίθεση με άλλους οπλαρχηγούς που ξεκίνησαν πάμφτωχοι και στο τέλος της επαναστάσεως βρέθηκαν πάμπλουτοι, ο Καραϊσκάκης ξεκίνησε τον αγώνα με πολλά λεφτά και απέθανε φτωχός. "Διότι θαυμαστή ήτο ή του ανδρός αφιλοκέρδεια. Όχι οτι δεν ηγάπα τα χρήματα. Ερωτηθείς πότε τι απήλαυσεν εις τον κόσμον τούτον, άπήντησεν δια του εξής τριστίχου: Νέος υπανδρεύθηκα. ωραίαν γυναίκα πήρα. Ζεύκια πολλά ετράβηξα, δόξαν μεγάλην ηύρα. Και γρόσια εκαζάντησα, όσα μου ήτον χρεία. Και τωόντι εν αρχή της εκστρατείας, είχεν έτι περιουσίαν αξιόλογον, άλλά, λέγει ό Άγγλος ιστορικός Γόρδων, όστις υπηρέτησεν υπ' αυτόν και τον εγνώρισεν εκ του σύνεγγυς, αποθανών δεν κατέλιπεν ειμή πολλά ολίγα χρήματα, διότι καθ' όλην την έκστρατείαν δεν έπαυσεν αφειδώς παρέχων εις αυτήν εξ ιδίων." (7) Πράγματι ό Καραϊσκάκης "τότε είχε ψωμί" όταν είχαν και οι αγαπητοί Έλληνες. Η κλίνη του ήτον κλίνη απλού στρατιώτου, πρωταγωνιστής, επαρουσιάζετο και την τιμήν του αγώνος όλην την άπέδιδεν εις άλλους." (8) Γεννημένος στρατιώτης ανοιχτόκαρδος καί πλούσιος στη ψυχή, αντιοικονομιστής και αντιωφελιμιστής όπως ήταν, κέρδιζε την εκτίμηση και το σεβασμό των στρατιωτών και για το ότι ήξερε να συμπεριφέρεται αναλόγως στον καθένα και άνάλογα με την κάθε στιγμή, με γνώμονα του το δίκαιο και ποτέ τις προσωπικές του διαθέσεις. Στα παλληκάρια του που διακρίνονταν στις μάχες, στους Έλληνες του, απέδιδε χίλιες δυο τιμητικές διακρίσεις και τους φιλοδωρούσε με μπιστόλες καί φλουριά. Με  καμάρι τους παρουσίαζε στους άλλους αξιωματικούς, προβάλλοντας τους σαν παράδειγμα προς μίμηση. Αντίθετα, τους αχρείους και δειλούς τους γελοίοποιούσε και τους καταξευτέλιζε, αποκαλώντας τους "σαπιοκοιλιές", "ψοφίμια" και άλλα παρατσούκλια, τα οποία ο κόσμος χρησιμοποιεί μέχρι σήμερα. Το στράτευμα του Καραϊσκάκη, που κατά καιρούς ξεπέρασε τις δέκα πέντε χιλιάδες, ήταν αποκλειστικά δημιούργημα του, καρπός της προσωπικής άξιας του, της καρτερικότητας και στρατηγικότητάς του, της μεγαλοκορδίας του, με μια λέξη της ανθρωπιάς του. Η διάλυση του, αμέσως μετά το θάνατο του στρατηγού και η αυτοκαταστροφή του, αν μη τι άλλο, βεβαιώνουν την αλήθεια αυτή. "Όλοι Αξιωματικοί τε και Στρατηγοί δεν εφοβούντο, δεν ευλαβούντο μήτε έθνος, μήτε Διοίκησιν, μόνον τον Καραϊσκάκην εφοβούντο και έτρεμον. Εν ταυτώ όμως και τον εσέβοντο και τον ηγάπων. Η Ελλάς άλλον αξιώτερον Αρχηγόν και φρονιμώτερον δεν εγνώρισεν παρά τούτον και εις τα πολεμικά και εις το να διοική στρατεύματα Ελληνικά τής Επαναστάσεως". (9) Ανάλογος ήταν και ο σεβασμός των Τούρκων για τον Καραϊσκάκη που τον θεωρούσαν ανώτερο όλων στην ανδρεία, στην στρατηγική και στην τιμιότητα. "Πολλά έχει διαβάσει ο καθένας σας γιά κατορθώματα που κάνουν στρατηγοί, ποτές όμως, εγώ τουλάχιστο, δεν έχω ακουστά κάτι τέτοιο: ο αρχιστράτηγος με έναν πολεμιστή να τριγυρνάει ολοφάνερα μέσα στό στρατόπεδο του οχτρού"! (10) Ο Κιουταχής, που πάντα μιλούσε με θαυμασμό για τον Καραϊσκάκη, πίστευε ότι, αν αφηνόταν ελεύθερος και δεν εδολοφονείτο, πολύ σύντομα θα  ανέβαινε στη Μακεδονία. Επέπληξε, κατά που λέγεται, αξιωματικό του κόλακα, που προσπάθησε να τον επαινέσει, μειώνοντας τόν Καραϊσκάκη, με τούτα τά λόγια: "Σώπα καταραμένε! μη μικραίνεις τη δόξα μου" (11) Ο θάνατος του Καραϊσκάκη, γράφει ο Howe, σκόρπισε στο Ελληνικό στράτευμα την αποθάρρυνση και την απελπισία. Κι αν χρειάζεται άλλος φόρος τιμής στη μνήμη του, τον απένειμαν οι Τούρκοι μέ τίς χαρμόσυνες μπαταριές τους και τις κραυγές τους, που "φανέρωναν την ευτυχία τους για το θάνατο εκείνου, που τότε φοβόνταν πιότερο απ' όλους τους τιτλούχους φιλέλληνες που αντιμετώπισαν". (12) Θαυμαστή ήταν όμως και η καρτερικότητα του στρατηγού και η υποταγή του στον απώτερο σκοπό, που αποτελούσε γι' αυτόν η απελευθέρωση της πατρίδας του και τίποτα περισσότερο. Ενώ οι Τρικούπηδες, οι Μαυροκορδάτοι και πολλοί απο τους οπλαρχηγούς επιζητούσαν διά της Επαναστασεως να "μπαλωθούν", ο στρατηγός ευθυγράμμισε τη οκέψη και τη συμπεριφορά του προς τον σκοπό της ιδέας της Ελευθερίας. Τα αξιώματα καί οι διακρίσεις χωρίς να τον αφήνουν αδιάφορο μια καί σχετίζονται μέ τή Δικαιοσύνη, τήν αξιοκρατία, δεν έγιναν αφορμή να αποπροσανατολισθή από το σκοπό του.(13) Στρατόπεδο Καραϊσκάκη Οι διασπαστικές προσπάθειες τών πολιτικών, οι φαυλότητες και οι φατρίες τον άφησαν εντελώς αδιάφορο. Στο Ανάπλι εξέφρασε μέ τον καλύτερο τρόπο την ανωτερότητα του ήθους του, την καρτερικότητα και αγνότητα του, και τέλος την αμετακίνητη θέση του να μείνει πιστός στην ιδέα της Επαναστάσεως. Τους οπλαρχηγούς που κατρακυλούσαν στην αθλιότητα, απομακρυσμένοι από τους σκοπούς του '21, και ήταν έτοιμοι να αλληλοσπαραχθούν για τα μηνύμοτα και τα ψευτοδιπλώματα — δολώματα των πολιτικών και της Δύσεως, τους επανέφερε στην τάξη μέ δυό μόνο λόγια του και τα παράδειγμά του: "Εγώ δεν ντροπιάζομαι μαζί σας, ούτε και μολεύω τα παλληκάρια μου με τις βρωμοδουλειές σας. Πόλεμο  με τέτοιες σιχασιές δεν κάνω". (14) Ο εμφύλιος αποφεύχθηκε χάρη στον Καραϊσκάκη, που παγίδευσε και τους διπλωμάτες — πολιτικούς αναγκάζοντας τους, θέλοντας και μη, να του αναθέσουν το ξαναζωντάνεμα του αγώνα στη Στερεά Ελλάδα, και ακυρώνοντας τα καταχθόνια σχέδια τους να περιορίσουν την Επανάσταση στό Μοριά. Το επιχείρημα τους ότι είναι άδειο το δημόσιο ταμείο κατερρίφθη μετά την δήλωση του στρατηγού, ότι μπορεί να κινηθή και χωρίς "παράδες και ζαϊρέδες". "Δέν δυνάμεθα να μη θαυμάσωμεν την εξαίσιαν δύναμιν της Ελευθερίας και τον αφειδή τρόπον δι' ου αυτή ανταμείβει τους πιστούς αυτής λειτουργούς. Ουδείς των εξόχων της επαναστάσεως ανδρών, από τοσούτου ταπεινού ορμήσας σημείου, εις τοσούτον ύψος αφίκετο περιωπής". (15) Η στρατηγικότητα και το μεγαλεπήβολο πνεύμα του Καραϊσκάκη, σέ συνδυασμό με την αμετακίνητη απόφαση του νά παραμείνη πιστός στην ιδέα της Ελευθερίας, καί η άμεμπτη συμπεριφορά του, που δέν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας, έφεραν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τους διωρισμένους πράκτορες της Λογοκρατίας, που αδυνατούσαν να πραγμοτοποιήσουν τα σχέδια, γιά τα οποία είχαν έλθει στήν Ελλάδα. Οι Άγγλοι αναγκάστηκαν να αποβάλουν τις μάσκες του "φιλελληνισμού" και να συνεργάζωνται ανοιχτά με τον Ιμπραήμ, προκειμένου νό καταπνίξουν τήν Επανάσταση. Ο πρόξενος τους στην Πάτρα Green, ήταν ο τροφοδότης των πολιορκητών του Μεσολογγίου. Ο Κόχραν, αρχιναύαρχος, ανέλαβε τη Διοίκηση του στρατού ξηράς, ένώ ο Τσώρτς, αρχιστράτηγος, έκανε κρουαζιέρες στό Σαρωνικό. Ο Φαβιέρος ανέλαβε τόν τελευταίο ρόλο του προβοκάτορα, δίνοντας παραπλανητικές πληροφορίες στον Καραϊσκάκη, όσον άφορα την κατάσταση των κλεισμένων στην Ακρόπολη. Ο στρατηγός όμως τους ανεχόταν, παρά την αγανάκτηση του στρατεύματός του, αλλά τους ανάγκαζε κάθε φορά να εξευτελίζονται ακόμη περισσότερο, αποκολύπτοντας το βρώμικο παιχνίδι τους. (16) Δεν το έπραξε όμως γιατί είχε αποφασίσει να γίνη άγγελος! Κάνοντας τη δήλωση αυτή στο Ζαίμη, δεν εξέφραζε μετάνοια ο Καραϊσκάκης, για εγκλήματα που δεν είχε πράξει, ούτε και έδινε καμιά υπόσχεση να φανεί καλός "Ελληνας, που πάντα ήταν. Ο στρατηγός απλούστατα, πραγμα που δεν εννόησαν οι βιογράφοι του, εξέφραζε την απόφαση του να μεταφέρη το ελεύθερο, δίκαιο και τίμιο πνεύμα της Κλεφτουριάς στον "επίσημο" χώρο της επαναστάσεως, απόφαση στην οποία έμεινε πιστός μέχρι θανάτου. Oι ξενόφερτοι αντιλήφθηκαν πολύ καλά, ότι είνοι αδύνατη η εφαρμογή των σχεδίων τους, όσο θα ζούσε ο Καραϊσκάκης, και αφού εξάντλησαν όλα τα μέσα, έφθασαν στη δολοφονία. Η εξουσιαστική Λογοκρατία κατελήφθη από τρόμο και σύγχυση στο αντίκρυσμα ενός Έλληνα και μόνο, ενός στρατιώτη της Ελευθερίας. Το απελεύθερο πνεύμα του, η ηθικο-πνευματική αυτάρκεια του, η αυστηρή προσήλωση του στο έργο και το δίκαιο, η φιλαλήθειά του και οι αξιωκρατικές του αρχές, ώδηγούσαν σίγουρα καί ασφαλώς στή Νίκη. Oι χιλιάδες των στρατιωτών που αυθόρμητα τον ακολουθούσαν και ολοένα αυγάταιναν, η αγάπη του άμαχου κόσμου της Ελλάδας που τον Θεωρούσαν πατέρα τους, οι μανάδες που συμβούλευαν τα παιδιά touc να μοιάσουν του "νόθου γιου της καλογρηάς", αποτελούν τον ασφαλέστερο δείκτη του μεγαλείου και της ακτινοβολίας που ασκούσε ο μέγας πολέμαρχος του Ελληνισμού. Η Ελληνίδα Λευτεριά, που έφιππη στο αλογό του έπισκεπτόταν τήν Αθήνα, αν δεν εδολοφονείτο ο στρατηγός, θα κατακτούσε τον κόσμο. Η Λογοκρατία βιάστηκε να τον δολοφονήση, γιατί στο πρόσωπο του αναγνώρισε τον ήρωα, τον ασυμβίβαστο υπηρέτη και λειτουργό της Οικουμενικής Ελευθερίας. Σαν Έλληνας ό στρατηγός δεν έκανε κανένα συμβιβασμό, αλλά και δέν συγχωρούσε καμμιά υποχώρηση και υποταγή του ατόμου. Αν και ουδέποτε ανέγνωσε τίποτα σχετικό με την Ελληνικότητα, στιγμάτισε με το χειρότερο τρόπο το ραγιαδισμό και το Ρωμμαίϊκο και έδωσε τον καλύτερο ορισμό της Ελευθερίας και του Έλληνα, που δεν καταδέχεται να ζη δούλος και αιχμάλωτος, αλλά προτιμά "μιας  ώρας ελεύθερη Ζωή παρά τά σαράντα χρόνια της σκλαβιάς": (18) "Κερατάδες! Αυτουνούς οπού αιχμαλωτίσατε ήτον εδικοί σας, ήτον Τούρκοι, ήτον Εβραίοι, διότι αυτό θά ειπή ραγιάς. Ιδού οι "Ελληνες! Αυτοί σας χέζουν και τώρα και πάντα" (19), απάντησε στους αντιπροσώπους του Κιουταχή, όταν του παρουσίασαν "επαγγελματίες" προσκυνημένους, για τη δημιουργία τετελεσμένων γεγονότων. Τα παλληκάρια, oι Έλληνες, δεν προσκυνούν και σαν γνώμονα έχουν το "ζην ελεύθερα ή αποθνήσκειν", που αποτελεί μετάπλαση του σπαρτιατικού "ή τάν ή επί τάς". Ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης αρνούμενος να προσκύνηση, αρνείται ταυτόχρονα και το δικαίωμα στον Τούρκο Αγά να τον αιχμαλώτιση: "Ενδέχεται να πολεμήσωμεν μαζί, αλλά ζωντανόν δεν θε με πιάσης, αν δεν σε νικήσω". (20) Ο Καραϊσκάκης συνεπής στην πίστη αυτή πεθαίνει σαν "σφαχτάρι", κατά που εύχονταν τά παλληκάρια, (21) κι όχι σαν ψοφίμι, όπως έμπαιχτικά έλεγε. Πέθανε άγχιβατώντας με τη μοναδική θεά στην οποία πίστευσε, την Ελευθερία. Ανάμεσα στο θορυβημένο και συγχυσμένο πλήθος, μόνο αυτός ήταν ήρεμος και ατάραχα υπαγόρευσε την απλή και λιτή διαθήκη του, γιατί ήταν ο μόνος δίκαιος, καθαρός και πιστός έναντι του χρέους. Οι Έλληνες διαισθάνθηκαν τη δυστυχία που τους ανέμενε και στο άκουσμα του θανάτου του στρατηγού περιέπεσαν σέ πλήρη απόγνωση. Η δωρισμένη ελευθερία των "προστατών" κατάλαβαν ότι θά 'ταν πολύ χειρότερη από τη δουλεία τοϋ Σουλτάνου. Τη μαύρη σκέψη τους αυτή επιβεβαίωναν oι υβριστικές και βεβιασμένες ενέργειες των οργάνων της Λογοκρατίας, ξένων και ντόπιων, τη στιγμή που το στράτευμα άφωνο παρακολουθούσε το ψυχορράγημα του στρατηγού. Ο Τσώρτς "διέταττε" τους Έλληνες να παραδώσουν τήν Ακρόπολη στους Τούρκους, ο Κόχραν καλούσε τους οπλαρχηγούς με φοβέρες και δολώματα να εκτελέσουν το, απαγορευμένο απ' τον Καραΐσκάκη, σχέδιο αυτοκτονίας και αυτοκαταστροφής τους (μάχη Ανάλατου), ενώ ό Φαβιέρος διακανόνιζε τους όρους παραδόσεως των Ελλήνων στους Τούρκους και τον τρόπο εξοντώσεώς τους. (22) Ο Κόχραν βιαζόταν για να μεταβή στην Αγγλία να πεθάνη, κατά που είχε δηλώσει στο στρατηγό, μια και δεν ήρθε για να χαθή στην Ελλάδα, παρά μόνο για να την καταστρέψη, μια και "πάσα γή τάφος" δεν είναι για τους μή επιφανείς. Η Εθνοσυνέλευση ωσαύτως της Τροιζήνας τις ίδιες στιγμές έβγαζε την παρακάτω προκήρυξη: "Ελλάς! πένθησoν τόν πολύτιμόν σου Καραϊσκάκην! Ελληνίδες! μαυροφόρεσατε δια τον υπερασπιστήν της τιμής σας! Φιλέλληνες! Έλληνες! στρατιώται! εμβριθήσατε δια τον ανδρείον συστρατιώτη σας. Και καταβρέχοντες την ιεράν γην των κλεινών Αθηνών με τα καρδιοσταλλακτα δάκρυα σας, εκδικηθήτε το αίμα του, τιμωρήσατε τους ασεβέστατους φονείς του και σώσατε τάς Αθήνας". Ο Καραϊσκάκης όμως δεν ήταν "υπερασπιστής της τιμής των Ελληνίδων» και της λευτεριάς της Αθήνας, αλλά υπερασπιστής της Τιμής και της Ελευθερίας, σαν Ιδεών και αξιών. (23) *** Το 2ο έτος του πολέμου απεκατέστη Αρχηγός πληρεξούσιος της επαρχίας Αγράφων, εκεί σημαντικήν μάχην έκαμεν είς του Σοβαλάκου κατά των απερχομένων δυνάμεων του Ούμέρ πασιά Βριώνη. Σημαντικωτάτην όμως καί πολυθρύλλητος εστάθη η απόκρισις όπου έδωκεν εις τον Ρουσιτ πασιάν, αρχιστράτηγον της Πόρτας: τον μέγαν εκείνον και φοβερόν, σερασκέρην, όστις βιάζων τον Καραϊσκάκην συνεχώς με τάς διαταγάς του (μπουϊρουτιά), διά να τον προσκύνηση, έλαβε παρ αυτού τήν παρούσαν απόκρισην,  αισχράν μέν και απρεπή, εις τό νά γραφθή και να εκφωνηθεί, ήρωϊκωτάτην δε και αναγκαιοτάτην. ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΡΟΥΣΙΤ ΠΑΣΙΑ.Μου γράφεις ενα μπουϊρουτί, λέγεις νά προσκυνήσω. κ΄εγώ πασιά μου ρώτησα τον π..... μου τον ίδιον, κ΄αυτός μου απεκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω! κ΄αν έλθης κατ΄επάνω μου, εύθυς νά πολεμήσω ! Εν Αιγινήϊ, Γεωργίου Γαζή, 1828 * Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης γεννήθηκε στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας και ήταν γιος της καλόγριας Ζωής Διμισκή. Αρχικά υπηρέτησε στην αυλή του Αλή Πασά, στη συνέχεια έδρασε ως οπλαρχηγός στην περιοχή των Αγράφων και το 1826 διορίστηκε αρχιστράτηγος της Στερεάς Ελλάδας. Χάρη στη στρατηγική του ιδιοφυΐα πέτυχε σημαντικές νίκες κατά των Τούρκων (Δόμβραινα, Δίστομο, Αράχωβα) και κράτησε τον τουρκικό στρατό καθηλωμένο στην Αθήνα για μεγάλο διάστημα. Τραυματίστηκε σε αψιμαχία με τους Τούρκους στο Νέο Φάληρο και πέθανε στις 23 Απριλίου 1827, ανήμερα της γιορτής του. Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΔαυλόςΨηφιοποίηση, συμπληρωματικές πληροφορίες: Macedonia Hellenic Land.Eu Σημειώσεις (6) Στρατηγού Μακρυγίαννη, "Απομνημονεύματα"  τ. 1, σελ. 212 (7) α) Κ.Παπαρρηγόπουλος, "Απομνημονεύματα Δ. Αινιάνος" σελ. 39     β) "Η μεγαλύτερη τιμή για τη μνήμη του στέκεται πως ενώ άλλοι ένα μονάχα σκέφτηκαν, πώς να πλουτίσουν, ο Καραϊσκάκης πέθανε εξαιρετικά φτωχός" (BLAQUIERE). (8) Σπ.Τρικούπη, "Λόγοι επικήδειοι και επινίκειοι", σελ. 43 (9)  Δ. Σουρμελή. "Ιστορία των Αθηνών κατά τον υπέρ ελευθερίας αγώνα, σελ. 209 (10) Δ. Φωτιάδη, "Καραϊσκάκης", σελ. 378 (11) Δ. Φωτιάδη, ενθ.ανωτ., σελ. 495 (12) Ένθ. ανωτ., σελ. 462 (13) "Αι Αθήναι να ελευθερωθώσι, τα μέσα του στρατοπέδου να μη λείψωσι και είμαι πρόθυμος να δεχθώ οποιονδήποτε αρχηγόν διορίσωσιν" (Αινιάνος "Απομνημονεύματα", σελ. 123 (14) Εννοεί τον εμφύλιο πόλεμο (15) Κ. Παπαρρηγόπουλος, "Η βιογραφία του Στρατηγού Γ.Καραϊσκάκη" (16) "Βλέπω πως κακά θα τα πάμε με τους Φράγκους τούτους, φοβάμαι πως θα μας φάνε με την αβασταγιά τους" (Δ.Φωτιάδη, "Καραϊσκάκης", σελ. 436) (17) Στρατηγού Μακρυγιάννη, "Απομνημονεύματα", τ.1. σελ. 391 (18) Ρήγας Φερραίος (19)  Κοσομούλης, "Απομνημονεύματα", Τ. 1, σελ. 309 (20)  Φιλήμονος, "Δοκίμιον", τόμ. 4, σελ. 482 (21)  "Καλό βόλι" (22)  "Αυτό περιμέναμε να ακούσουμε από σένα το φιλέλληνα: Εσύ θάπρεπε να μας εμποδίσεις από μια τέτοια κακή και άτιμη πράξη, αν ποτέ την αποφασίζαμε" Κριεζώτης προς Φαβιέρο (Δ.Φωτιάδη "Καραϊσκάκης", σελ. 490) ocA. 490). (23) Πασίγνωστη ήταν η εγκράτεια του στρατηγού στα αφροδίσια και στην οινοποσία. Τόσο σαν κλέφτης, όσο και σαν στρατηγός δε βαρύνεται με βιασμό γυναίκας ή κάτι παρόμοιο, πράγμα τόσο συνηθισμένο στην εποχή του.(1) "Άπαξ δια παντός", έγραφε ο Άμπερντιν στον Κάνιγκ, "πρέπει να δηλώσω υμίν ότι ο σκοπός της Κυβερνήσεως ημών είναι ο δια παντός τρόπου περιορισμός του Ελληνικού Κράτους εις την Πελοποννοσον και τας Κυκλάδας" (Γουσταύου Χερτσβεργ. - "Ιστορία τής Ελλ. Επαναστάσεως", μετ. Π. Καρολίδου. τόμος 4. σελ. 36) (2) Γιάννης  Βλαχογιάννης, "Ιστορικά σημειώματα. τ. 2, σελ. 5 (3) Όπως αναφέρεται από τον Κωστή Παλαμά, "Άπαντα", εκδ. Μπίρη, τόμος 16ος, σελ. 340. (4) "Τι θέλεις να σε κάμω ωρέ Καραϊσκάκη-. τόν ρωτούσε ο Αλής. "Αν με γνωρίζεις άξιο δι' αυθέντην, κάμε με αυθέντην, αν με γνωρίζεις άξιον για χουσμετιάρην, κάμε με χουσμετιάρην, αν με γνωρίζεις ανάξιον του παντός, ρίξε με εις της λίμνης των Ιωαννίνων τον αιγιαλόν", απαντούσε. (Γιάννης Βλαχογιάννης, "Ιστορική  ανθολογία". αριθ.500). (5) Ο Μαυροκορδάτος μετά την δίκη έγραψε στην Επιτροπή της Ζακύνθου: "Δυστυχώς ακόμη ζη.."

Read more at: http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/1594/1/lang,el/