Δημοσιεύθηκε: Δεκεμβρίου 10, 2010
Αμερικανός πρόεδρος Τζόνσον: “Γαμώ το Κοινοβούλιο και το Σύνταγμα σας”!
Την περίοδο που ακολούθησε τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ο αμερικανικός παράγοντας χρησιμοποιώντας ως κύριο μέσο πίεσης την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που δίνεται στην Ελλάδα με βάση το «σχέδιο Μάρσαλ», επιχειρεί να διεισδύσει σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Οι Αμερικανοί θα προσπαθήσουν συστηματικά, και θα το επιτύχουν σε σημαντικό βαθμό, να ελέγξουν τις θέσεις κλειδιά της στρατιωτικής μηχανής. Εκατοντάδες στελέχη του στρατού εκπαιδεύονται στην Αμερική, οι αμερικάνικες χρηματοδοτήσεις μοιράζονται σε μια σειρά δημόσιους τομείς και δημιουργείται σταδιακά ένας παρακρατικός- στρατιωτικός μηχανισμός σχεδόν ανεξάρτητος από κάθε δημοκρατικό πολιτικό έλεγχο. Αυτός ο μηχανισμός θα οπλίσει αργότερα και το χέρι των δολοφόνων του Σωτήρη Πέτρουλα και του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Οι γεωπολιτικές και οικονομικές «ζώνες επιρροής», ανεξάρτητα από την ανεκδοτολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το ζήτημα, καθορίστηκαν όπως ήταν επόμενο από τους νικητές του πολέμου Τσότσιλ και Στάλιν στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944. Η Ελλάδα εντάσσεται στο ΝΑΤΟ το 1952 και στο εξής θα αποτελέσει ένα προπύργιο των Η.Π.Α. στην «άμεση από βορρά απειλή», σύμφωνα με τη ρητορική της εποχής του ψυχρού πολέμου, που δεν ήταν και τόσο ψυχρός τελικά, αφού δεκάδες πολύνεκροι και καταστροφικοί πόλεμοι έγιναν στη διάρκεια του.
Οι Η.Π.Α., αφού μας παρέλαβαν από κηδεμονία των Άγγλων την προηγούμενη δεκαετία, και μετά τη συντριβή των αριστερών ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού στο Βίτσι και το Γράμμο τον Αύγουστο του 1949, αποκτούν πλέον και με το νόμο ¨επικυριαρχικά δικαιώματα” στην Ελλάδα.
Την ίδια περίοδο στη νοτιοανατολική πτέρυγα του NATO με αφορμή την κυπριακή κρίση, οι Αμερικανοί θα δοκιμάσουν με επιτυχία την πολιτική αποτελεσματικότητα του πολυπλόκαμου μηχανισμού που έχουν στήσει επιμελώς όλο το προηγούμενο διάστημα. Οι προσδοκίες των Αμερικανών θα δικαιωθούν και η ελληνική κυβέρνηση, μετά από ένα συνδυασμό δημόσιων και παρασκηνιακών πιέσεων θα υπογράψει τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου με τις οποίες ολοκληρώνεται η πρώτη φάση της κυπριακής κρίσης.
Γύρω στα 1959 οι Έλληνες θα σταματήσουν να τρώνε με “χρυσά κουτάλια”, αφού η μαρμίτα του σχεδίου Μάρσαλ κόβεται και στο εξής η οικονομική ανάπτυξη θα περάσει στη μεταπολεμική «ιδιωτική πρωτοβουλία», βασικά στα χέρια των αεριτζήδων που αναδείχτηκαν στη διάρκεια της κατοχής και του εμφυλίου. Ανοίγει πλέον ο δρόμος για την ανεξέλεγκτη εισβολή των αμερικανικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα και σε όλη την έκταση του οικονομικού χώρου που συνδέθηκε με το «Σχέδιο Μάρσαλ». Η εξέλιξη αυτή θα καθορίσει σε σημαντικό βαθμό και το μεταπολεμικό οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης στη χώρα.
Στο άμεσα πολιτικό-κομματικό επίπεδο ο αμερικάνικος παράγοντας καταφέρνει επίσης να μειώσει σημαντικά τον αριθμό των πολιτικών κομμάτων: από τα 44 κόμματα που πήραν μέρος στις εκλογές του 1950 περνάμε σε 12 κόμματα στις εκλογές του 1956, για να καταλήξουμε σε μόλις 6 κόμματα στην εκλογική αναμέτρηση του 1961.
Οι ΗΠΑ ελέγχουν και με αυτό τον τρόπο την πολιτική σταθερότητα στο εσωτερικό, προωθούν με κάθε μέσο τη διαμόρφωση μεγάλων και σχετικά ελεγχόμενων κομματικών μηχανισμών και καταφέρνουν να μονοπωλήσουν σχεδόν τον ιδεολογικό και πολιτικό χώρο του κέντρου και της δεξιάς. Η δεδομένη αντιπαλότητα τους προς τις κομουνιστογενείς δυνάμεις, ή τουλάχιστον προς όσες θεωρούν τέτοιες, επεκτείνεται και στο χώρο της κεντροαριστεράς και βεβαίως στον ίδιο τον Αντρέα Παπανδρέου, όπως θα φανεί και στη συνέχεια.
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι, προς έκπληξη πολλών, η ΕΔΑ αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές του 1958, με ποσοστό 24,4 % και εξέλεξε 79 βουλευτές. Η ΕΔΑ, ένα ευρύτερο πούμε σχήμα της αριστεράς ιδρύθηκε το 1951 ενώ το Κ.Κ.Ε. βρίσκεται επίσημα εκτός νόμου και θα νομιμοποιηθεί τελικά το 1974 επί κυβερνήσεως Κ.Καραμανλή. Οι αμερικάνικος παράγοντας και οι ντόπιοι συνεργάτες τους στο παλάτι, τα κόμματα και το στρατό, θορυβημένοι τόσο από την άνοδο της ΕΔΑ, όσο και από την λαϊκή δυσαρέσκεια που εκδηλώνεται όλο και πιο δυναμικά και ανεξέλεγκτα, θα κουρελιάσουν κυριολεκτικά το όποιο σύνταγμα της χώρας το καλοκαίρι του 1965, κατά τη διάρκεια της “αποστασίας”. Ο βασιλιάς Κωσταντίνος εξαναγκάζει σε παραίτηση τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, αφού αρνήθηκε να του παραδώσει το νευραλγικό υπουργείο εθνικής άμυνας.
Ακολουθεί όργιο: σχεδόν απροκάλυπτα και μέρα μεσημέρι προσφέρονται οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα, η Ένωση Κέντρου διασπάται και οι “αποστάτες” ρίχνουν την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Αποχωρούν σταδιακά 45 βουλευτές της Ένωσης Κέντρου, μεταξύ των οποίων και ο μετέπειτα πρωθυπουργός Κωσταντίνος Μητσοτάκης.
Ας περάσουμε τώρα σε ένα επεισόδιο από την ίδια περίοδο, ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο αντιμετώπιζαν οι Αμερικανοί την Ελλάδα και τους πολιτικούς της εποχής. Το καλοκαίρι του 1964, λαι ενώ στην κυβέρνηση βρίσκεται ο Γ. Παπανδρέου, ο Ελληνοκαναδός πολιτικός και συγγραφέας Φίλιπ Ντιν Τσιγάντες επιστρέφει στην αμερικανική πρωτεύουσα για να υπερασπιστεί τα ελληνικά συμφέροντα στην Κύπρο και να υποστηρίξει, περίπου, ότι η Ελλάδα μπορούσε και έπρεπε να παραμείνει συνταγματική δημοκρατία και να μη γίνει κράτος-δορυφόρος της Αμερικής, όπως συνέβη σε άλλες χώρες που είχαν αυταρχικά και ανοιχτά δικτατορικά καθεστώτα. Αφηγείται σχετικά:
“Συναντήθηκα με τον Ρόμπερτ (Μπομπ) Κένεντι. Όπως είχαμε προσυμφωνήσει, συναντηθήκαμε στο σπίτι μιας κοινής φίλης, της Μάργκαρετ Χίγκινς. της μακαρίτισσας πλέον μεγάλης δημοσιογράφου. Μείναμε μόνοι μας και του μίλησα για τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Του είπα ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ήταν μια μετριοπαθής φιλοδυτική κυβέρνηση, που δεχόταν έντονες πιέσεις από τη Δεξιά, ενώ η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα φαινόταν να μεροληπτεί εναντίον της κυβέρνησης Παπανδρέου”.(1)
Κένεντι: «Γνωρίζω ότι οι άνθρωποι μας στρέφονται κατά του Παπανδρέου».
«Δεν μπορεί κάποιος στην Ουάσινγκτον να τους σταματήσει;», τον ρώτησα.
Κένεντι: «Ίσως. Όμως αυτός ο κάποιος θα πρέπει να πιστέψει ότι οι άνθρωποι μας στην Ελλάδα κάνουν λάθος».
Τζιγάντες: «Κάνουν λάθος».
“Αυτά είναι η άποψη σας”, μου απάντησε. “Όμως οι φάκελοι της CIA, του Πενταγώνου και του υπουργείου Εξωτερικών δεν λένε αυτό. Οι φάκελοι αυτοί λένε ότι ο Παπανδρέου και οι άνθρωποι του -φαντάζομαι ότι σε αυτούς συμπεριλαμβάνεστε και εσείς- δεν είναι αξιόπιστοι“.
-“Τι σημαίνει ότι δεν είμαστε ‘αξιόπιστοι’;”.
- “Αξιόπιστοι σύμμαχοι, φαντάζομαι”, μου απάντησε.
-”Τι πιστεύετε εσείς;”.
-“Μάλλον όχι. Τουλάχιστον όχι απολύτως. Όμως είχα την ευκαιρία να πληροφορηθώ για την ποιότητα των αναφορών που λαμβάνουμε από το εξωτερικό. Οι αναφορές αυτές δεν είναι καλύτερες από τους ανθρώπους που τις γράφουν, και γνωρίζω μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους”.
Στη σοβιετική γελοιογραφία της εποχής το κλασικό καπιταλιστικό γουρούνι γκρεμίζει με το δολάριο-ρόπαλο τους συνοριακούς φράχτες και τα ταμπελάκια με την ένδειξη"κυριαρχία".
- “Υπονοείτε -σχεδόν ισχυρίζεστε- ότι είναι λανθασμένες οι αναφορές από την Ελλάδα που υποστηρίζουν ότι ο Παπανδρέου δεν είναι αξιόπιστος;”.
- “Όχι ακριβώς”, μου απάντησε ο Ρόμπερτ Κένεντι. “Όταν λέω ότι γνωρίζω τους ανθρώπους που γράφουν τις αναφορές, υπονοώ ότι γνωρίζω μερικές από τις προκαταλήψεις τους. ‘Έχουν σταδιοδρομήσει στην Ελλάδα. Ξεκίνησαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και βοήθησαν τους ‘Έλληνες να νικήσουν τους κομμουνιστές αντάρτες. Οι ίδιοι Αμερικανοί -ή τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς- βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα γράφοντας αναφορές. Εξακολουθούν να βλέπουν την Ελλάδα υπό το πρίσμα του αγώνα εναντίον των κομμουνιστών. Εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα: το φιλοκομμουνιστικό και το αντικομμουνιστικό”.
-Τζιγάντες: “Μα αυτό δεν είναι αλήθεια”.
«Εσείς λέτε ότι δεν είναι αλήθεια”, μου είπε ο Ρόμπερτ Κένεντι. Όμως ο όγκος των στοιχείων στους φακέλους μας -φακέλους που συσσωρεύτηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια- δείχνει τόσο σε μένα όσο και σ’ οποιονδήποτε άλλο διαβάσει τους φακέλους ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες Ελλήνων: αυτοί που ανήκουν στη Δεξιά και με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί και στους οποίους μπορούμε να βασιστούμε, και οι υπόλοιποι, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν ένα δυνητικό κίνδυνο. Αυτό που εννοώ είναι ότι, αν θέλετε οι Αμερικανοί στην Ελλάδα να σταματήσουν να ευνοούν τη Δεξιά, το έργο σας θα είναι δύσκολο. Θα πρέπει να πείσετε τον Λίντον ότι εσείς, ένας ξένος, έχετε δίκιο και ότι μεγάλος αριθμός Αμερικανών κάνουν λάθος. Θα πρέπει να βρείτε έναν Αμερικανό να μιλήσει εκ μέρους σας, κάποιον τον οποίο ο Λίντον εμπιστεύεται στις εξωτερικές υποθέσεις”».
Ο Ελληνοκαναδός φίλος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ αφηγείται ακόμη ότι η δημοσιογράφος Μάργκαρετ Χίγκινς του μετέφερε μια συζήτησή της με τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον, ο οποίος της είχε αναφέρει ότι ο Παπανδρέου «είχε προδώσει την Αμερική». Ο αμερικανός πρόεδρος, σύμφωνα με τη Χίγκινς, είπε:
«Δεν δώσαμε σε αυτό τον μπάσταρδο την αμερικανική υπηκοότητα;
Ήταν Αμερικανός πολίτης, με όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια. Ορκίστηκε πίστη στη σημαία. Και αποφάσισε να ξαναγίνει ‘Έλληνας. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς έναν άνθρωπο που παραβιάζει τον όρκο πίστης του στη σημαία των Ηνωμένων Πολιτειών».
Ο Τσιγάντες στη διάρκεια της συζήτησης που είχε ο ίδιος με τη δημοσιογράφο Χίγκινς άκουσε την τελευταία να λέει:
«Ο φίλος σου δεν μου μοιάζει για κομμουνιστής, όμως οι άνθρωποι μας στην Ελλάδα λένε ότι είναι κομμουνιστής».
Ο Τζιγάντες απάντησε:
«Ο δεξιός Τύπος τον χαρακτηρίζει κομμουνιστή, Μάργκαρετ. Ακόμη και μένα με χαρακτηρίζουν κομμουνιστή».
-Χίγκινς: «Οι πηγές μας δεν επικαλέστηκαν τον ελληνικό Τύπο, αλλά μερικούς από τους καλύτερους συνδέσμους τους σης ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών».
-Τζιγάντες: «Ποιος είναι ο καλύτερος σύνδεσμος με μια υπηρεσία πληροφοριών; Ένας χαφιές που πουλάει πληροφορίες και στα δύο μέρη, ένας άνθρωπος που σου λέει αυτό που θέλεις να ακούσεις;».
«Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι χαφιέδες», του είπε η Χίγκινς. «Είναι Έλληνες αξιωματικοί των υπηρεσιών πληροφοριών, τους οποίους έχουμε εκπαιδεύσει και στους οποίους έχουμε διδάξει όλα όσα γνωρίζουμε. Μου είπαν ότι είναι πολύ καλοί στη δουλειά τους, ότι είναι επαγγελματίες».
‘Όταν ο Τσιγάντες ζήτησε λεπτομέρειες, η Αμερικανίδα δημοσιογράφος απέφυγε να δώσει ονόματα, πιθανόν επειδή φοβήθηκε ότι ο Ελληνο¬καναδός σύμβουλος δεν θα κρατούσε το μυστικό. Ο τελευταίος επικοινώνησε αμέσως με τον Ρόμπερτ Κένεντι και του είπε:
«Στην Ουάσινγκτον φτάνουν κάθε είδους αβάσιμες πληροφορίες. Οι άνθρωποι σας στην Ελλάδα παρουσιάζουν ως κομμουνιστές τους Έλληνες που συμπαθούν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να παραπλανηθούν από λανθασμένες πληροφορίες που έρχονται από την Ελλάδα».
«Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Ο Λίντον δεν πρόκειται να με ακούσει», απάντησε ο Ρόμπερτ Κένεντι.
-Τζιγάντες: «Υπάρχουν όμως άνθρωποι που εργάζονταν για τον αδελφό σας και τώρα εργάζονται για τον Τζόνσον. Ίσως αυτοί να σας ακούσουν».
«Και πώς μπορώ να ξέρω ότι δεν προσπαθείτε να με παραπλανήσετε;», ρώτησε ο Ρόμπερτ Κένεντι.
-Τζιγάντες: «Νόμιζα ότι με εμπιστευόσασταν».
«Σας εμπιστευόμουν ως δημοσιογράφο. Μπορώ να σας εμπιστεύομαι και τώρα που εργάζεστε για την ελληνική κυβέρνηση;».
«Όντως εργάζομαι για την ελληνική κυβέρνηση, κύριε Κένεντι. Και η κυβέρνηση αυτή δεν είναι παράλογη. Δεν είναι κομμουνιστική. Δεν είναι αντιαμερικανική. Απλώς θέλει μεγαλύτερη αξιοπρέπεια σης σχέσεις της με την Αμερική. Ούτε καν διανοούμαι να σας απειλήσω ότι η Ελλάδα θα στραφεί στη Ρωσία αν οι Αμερικανοί συνεχίσουν να μας αντιμετωπίζουν με το σημερινό τρόπο. Είμαστε φίλοι και σύμμαχοι σας. Θα παραμείνουμε σύμμαχοί σας. Θα ήθελα να παραμείνουμε και φίλοι σας».
«Δεν μπορώ να κάνω κάτι, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Λυπάμαι», είπε ο Ρόμπερτ Κένεντι.
Ο Τσιγάντες αναφέρει ακόμη ότι στις 15 Ιουλίου 1965 ο βασιλιάς Κωνσταντίνος εξανάγκασε σε παραίτηση την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Μετά από μερικές μέρες, του τηλεφώνησε ξανά η Μάργκαρετ Χίγκινς. Λέει ακόμη η τελευταία ότι ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος και άλλοι “με τον έναν ή τον άλλο τρόπο “συνδέονται με τις (σ.σ. αμερικάνικες) υπηρεσίες πληροφοριών”.
«Σου ζητώ συγνώμη που δεν σου είπα αυτό που ήξερα την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Ήθελα να σου αναφέρω τρία ονόματα: Παπαδόπουλος, Μακαρέζος και Ρουφογάλης. Είναι Έλληνες αξιωματικοί που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνδέονται με τις υπηρεσίες πληροφοριών. Είναι οι πιo πολύτιμες πηγές μας στην Ελλάδα. Αν στο είχα πει, ίσως ο πρωθυπουργός σας να είχε κάνει κάτι».
Ο Λίντον Μπέινς Τζόνσον (αγγλ. Lyndon Baines Johnson) ήταν Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί προεδρίας Τζον Κέννεντυ. Μετά τη δολοφονία του τελευταίου, στις 22 Νοεμβρίου 1963, ανέλαβε ως ο 36ος Πρόεδρος της χώρας. Συχνά αναφέρεται στα αγγλικά με τα αρχικά του ονόματός του LBJ. Γεννήθηκε στο Τέξας στις 27 Αυγούστου 1908 και πέθανε στις 22 Ιανουαρίου 1973. Νίκησε στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1964 τον υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος Γκολντγουόκερ με μεγάλη διαφορά. Στις εκλογές του 1968 αποσύρθηκε και δεν έθεσε υποψηφιότητα. Πηγή: Βικιπαίδεια./ φωτό: artcom
Είχαν προηγηθεί οι ύβρεις του Τζόνσον για τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Ανδρέα, επειδή ο τότε πρωθυπουργός αρνήθηκε να αποδεχτεί τη διχοτόμηση της Κύπρου. Ακολούθησε η συνάντηση του Έλληνα πρέσβη Αλεξάνδρου Μάτσα με τον Τζόνσον, κατά την οποία ο πρώτος εξήγησε ότι η όποια συμφωνία πρέπει να περάσει από την ελληνική Βουλή. Του είπε λοιπόν ο Αμερικανός πρόεδρος:
«Τότε ακούστε με καλά, κύριε πρέσβη. Γαμώ το Κοινοβούλιο και το Σύνταγμα σας. Η Αμερική είναι ελέφαντας. Η Ελλάδα είναι ψύλλος. Η Κύπρος είναι ψύλλος. Αν αυτοί οι δύο ψύλλοι συνεχίσουν να ενοχλούν τον ελέφαντα, ίσως ο ελέφαντας να τους χτυπήσει με την προβοσκίδα του, να τους χτυπήσει για τα καλά».
-Μάτσας: «Θα μεταφέρω τις απόψεις σας στον πρωθυπουργό. Όμως σας είπα ήδη ποια θα είναι η απάντηση του πρωθυπουργού: η Ελλάδα είναι δημοκρατία. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να εναντιωθεί στη βούληση του Κοινοβουλίου».
-Τζόνσον: «Επιτρέψτε μου να σας πω ποια θα είναι η απάντησή μου αν ο πρωθυπουργός σας μου απαντήσει αυτά που μου είπατε», τόνισε ο Τζόνσον. «Ποιος νομίζει ότι είναι, σε τελική ανάλυση; Δεν χρειάζομαι έναν δεύτερο Ντε Γκολ. Δίνουμε πάρα πολλά δολάρια στους Έλληνες, κύριε πρέσβη. Αν ο πρωθυπουργός σας αρχίσει να μου κάνει κήρυγμα για τη δημοκρατία, το Κοινοβούλιο και το Σύνταγμα, ίσως αυτός, το Κοινοβούλιο του και το Σύνταγμά του να μη διαρκέσουν για πολύ».
Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι λίγο πολύ γνωστά: με τις ευλογίες των ΗΠΑ η χούντα των συνταγματαρχών θα προλάβει τη χούντα των βασιλικών αξιωματικών και οι εκλογές που είχαν προκηρυχθεί για το Μάιο του 1967 δε θα γίνουν ποτέ. Ομάδα συνταγματαρχών με επικεφαλής τον πράκτορα της CIA συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο συνωμοτεί και επιβάλλει πρώτη στρατιωτικό νόμο τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου του ίδιου έτους.
Η “προβοσκίδα του ελέφαντα” κατέλαβε σχεδόν τη μισή Κύπρο.
(1) Τ0 απόσπασμα είναι από το βιβλίο των Μιχάλη Ιγνατίου και Μάριου Ευρυβιάδη «CIA-O Απόρρητος Φάκελος του Ανδρέα» που κυκλοφορεί από τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη και το Μetropolis, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ο κόσμος του Επενδυτή. Την αφίσα για το σχέδιο Μάρσαλ και τη σοβιετική γελοιογραφία τα βρήκα ΕΔΩ. Tη φωτογραφία του προέδρου την πήρα από το artcom.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου