Ἀνδρέας Πετρόπουλος

Κρίσιμα μηνύματα ἀπό τήν Ἐθνεγερσίαν τοῦ 1821 
καί τήν ἡμέραν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς 25ης Μαρτίου

 

Μοῦ εἶναι ἀδύνατον νά φαντασθῶ ἄλλην ἡμέραν ἑορτασμοῦ τῆς παλιγεννεσίας τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, ἀπό ἐκείνης τῆς ἡμέρας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Κυρίας Θεοτόκου, δρομολογημένης μέσα εἰς τήν τεσσαρακοστήν τοῦ Ἁγίου Πάσχα.

Ἕνα μήνυμα, λαμπρόν, κοσμοχαρμόσυνον, ἀναπλάσεως τοῦ κόσμου, ὅτι ὁ Λόγος σαρκώνεται ἐν γυναικί, πρός σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀκούγεται διπλόν στά αὐτιά τῶν καταπιεζομένων Ἑλλήνων, ἐκείνην τήν Τραγικήν ὥραν ὅπου τό ἄγγελμα τῆς ὑπέρ ἐλευθερίας ἐγέρσεώς των ἁπλώνεται πάνω εἰς τήν δούλα γῆ.

Ὁποῖον συγκλονιστικόν γεγονός! Ὁποῖα φρικτή ἀποκάλυψις εἰς Ἐκείνην ἡ ὁποία καλεῖται νά φιλοξενήσει ἐν γαστρί τόν Ἀχώρητον, τό δημιούργημα νά δεχθῇ τόν Δημιουργόν Του! 

«Εὐαγγελίζουν γῆ χαράν μεγάλην, αἰνεῖτε οὐρανοί Θεοῦ τήν Δόξαν»!Αὐτή πού κατέστη ἁγιότητος δοχεῖον, Αὐτή καί θά ἀποβεῖ ἡ προστάτις καί ὁδηγός τοῦ ἱεροῦ καί περιουσίου ἡμῶν ἔθνους. Ἡ πλάσις ἐδημιουργήθη διά νά γεννηθῆ ἡ Παναγία Θεοτόκος καί δι’ Αὐτῆς νά δεχθῆ ὁ σαρκωθείς Λόγος! Θαῦμα ἀσύλληπτον!

Ἀναπλάθεται ὁ κόσμος, πάλιν γενᾶται τό ἡμέτερον ἔθνος· καί μετά ἀπό τήν στέρησιν καί τήν βάσανον τῆς Τεσσαρακοστῆς, ὅλην ἡ δοκιμασία κορυφοῦντα τήν Μεγάλην Ἑβδομάδα τῶν Ἁγίων Παθῶν, ἡ τοῦ Κυρίου λαμπρά Ἀνάστασις! Ὑπερβολικά καί ὑπέρλογα μηνύματα πρός ἕναν λαόν ὅπου ἐγείρεται ἐκ νεκρῶν, ἵνα μέσα ἀπό τραγικά πάθη καί ποταμούς αἱμάτων, ἑκατόμβες ἱερῶν νεκρῶν καί φοβεράς θυσίας, ἀνυπερβλήτους ἡρωϊσμούς καί ὑπερανθρώπους προσπαθείας, φθάσει ἡ ποθητής τῆς ἀναστάσεως ὥρα τῆς ἀπελευθερώσεως!

Ὦ φιλτάτη Ἑλλάς ἡ πατρίς μου, ὦ εὐλογημένη ἐκ Θεοῦ χώρα, ποίαν ἔσχες ἐκλεκτήν τύχην! Ἐκείνη εἰς ἥν εὐαγγελίσθη τό μεγαλύτερον τοῦ κόσμου μήνυμα. Ἐκείνη, ἡ προστάτις καί βοηθός σου. Δέν θά ὑπάρξη λαός ἤ ἔθνος, ὅπως τό ἑλληνικόν ὅπου τό συγκλονιστικότερον γεγονός τῆς ἱστορίας του νά λαμβάνη χώραν μέσα εἰς θαυμαστά ἐκ Θεοῦ σημεῖα ὡς ἐκεῖνο τῆς σαρκώσεώς Του καί τῆς ἐνδόξου Του Ἀναστάσεως. Πολύ ὀρθῶς, λοιπόν, ἀργότερον, ὁ νεαρός βασιλεύς τοῦ νεοσυστάτου ἑλληνικοῦ κράτους, Ὄθων, ἐπέλεξε τήν 25ην Μαρτίου ὡς ἡμέρα ἑορτασμοῦ Πίστεως καί Πατρίδος ἀδιαχωρήτως, ἀφ’ οὗ ἡ ἐκ Θεοῦ ἀγγελία τῆς εἰς γῆν ἐλεύσεώς Του ἐπισυνέβη ὅταν, τό ἐκλεκτόν Του ἔθνος ἠγέρθη πρός ἐπανάκτησιν τῆς ἐλευθέρας ζωῆς του μετά ἀπό ἔτη θανάτου.

Εἶναι διά τοῦτο πολύ λυπηρόν καί ὑπόπτως ἄδικον, νά διδασκώμεθα τό μέγα τῆς παλιγεννεσίας γεγονός ὡς... «ἐπανάστασιν». 

«Κάποιοι» ἠθέλησαν νά περιορίσουν τήν σπουδαιότητα καί τό μεγαλεῖον τῆς προσπαθείας δία τοῦ μοναδικοῦ καί εἰς τόν κόσμον αὐτού γεγονότος, νά τό ὑποβιβάσουν, νά τό μειώσουν καί νά τό «ἐξασθενήσουν», ὥστε ποτέ οἱ Ἑλληνόπαιδες καί ὁ ἑλληνισμός, γενικώτερον, νά μή ἀντιληφθοῦν, ὅτι οἱ πατέρες των, αὐτοβούλως καί ἐτσιθελικῶς, ἀνέλαβαν νά πραγματώσουν. Ἐξ’ ἄλλου, ἐπαναστατῆ ὁ λαός, ὁμάδες κοινωνικές ἤ ὀργανωμένα σύνολα ἐναντίον μιᾶς ἐξουσίας, πρός ἀντικατάστασιν της ἀλλαγῆς κάποιου κατεστημένου, πού θεωροῦν ὡς μή συμφέρον, ἄδικον ἤ τυραννικόν.

Ὅμως, τήν 29ην Μαϊου τοῦ 1453, τό γένος ἀπώλεσε τήν κρατικήν του βούλησιν καί ὑπόστασιν, τό αὐτόβουλον τοῦ ἐθνικοῦ του προσδιορισμοῦ καί ἐθνικῆς του πορείας, ὑποπέσαν εἰς μίαν ἀνομολόγητον δουλείαν τεσσάρων αἰώνων, ἀπό λαόν ἀλλόφυλλον, ἀλλόδοξον, ἀλλότροπον καί πολιτισμικῶς ὑποδεέστερον, ὥστε ἡ ἐξέγερσίς του τόν Μάρτιον τοῦ 1821, νά μήν διαθέτη κανένα χαρακτηριστικόν μιᾶς κοινῆς ἐπαναστάσεως, ἀλά τήν «ἐκ νεκρῶν», ἐκ νέου γένεσιν ἑνός ἔθνους πού πάντες ἐπίστευαν ὅτι εἶχε ἐξαφανισθεῖ ἀπό τήν κοινότητα τῶν ἐλευθέρων λαῶν-ἐθνῶν τοῦ πολιτισμένου κόσμου. Γενεές γενεῶν ἐγεννῶντο καί ἀπέθνησκον δοῦλοι ἐπί αἰῶνας, κάτω ἀπό ἕναν δυνάστην ὅστις τούς ἐπεβλήθη ἐνόπλως. Διότι ἐχάσαμε τήν κρατικήν μας αὐθυπαρξίαν καί ὀντότητα κατόπιν πολέμου καί ὄχι ἀπό μίαν ἀντιπαράθεσιν ἐξουσιαστικῶν σχημάτων.

Καί πάλιν, ἄς γνωρίζομεν ὅτι ἐπ’ οὐδενί ἀπεδέχθημεν τήν ἐπιβληθεῖσαν τυρρανίαν, διότι μόλις 10 ἔτη ἀπό πτώσεως τῆς Πόλεως ἔχομεν τήν πρώτην ἀντίδρασιν κατά τοῦ δυνάστου. Μετά 20 ἔτη ἐμφανίζονται οἱ Ἁρματωλοί καί Κλέφτες. Μέχρι, δέ, τῆς ἐθνεγερσίας τοῦ 1821 πλήθος ἐξεγέρσεων ἀποδεικνύει τήν ἄρνησιν τῶν Ἑλλήνων νά ἀποδεχθοῦν ὡς τετελεσμένον τό γεγονός τῆς δουλείας των. Οἱ χρονολογίες 1463-1479, 1449-1502, 1473, 1525-1531, 1532-1533, 1537-1560, 1565, 1570, 1585, 1611, 1645-1669, 1648, 1687, 1750-1760, 1766, 1768, 1770, 1787, 1801, 1805, 1803, 1804, 1811, 1813 (Φιλική Ἑταιρεία), ἡμερομηνίες γεμᾶτες αἷμα, πόνο καί ἐλπίδες πού χάθηκαν, ἀποδεικνύουν τίς προσπάθειες τῶν Ἑλλήνων γιά ἀποτίναξι τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ.

Δέν μπορεῖ παρά νά θεωρηθῆ ὡς ἀνθρώπινον «θαῦμα» αὐτό πού οἱ φτωχοί, ἀγράμματοι, συνεχῶς διωκόμενοι καί μεταξύ τῶν ἀσύνδετων ὀργανωτικῶς, πρόγονοι, ἐπέτυχαν. Οὐδεμία ἄλλη ἑλληνική ἱστορική περίοδος μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ αὐτήν τῆς ἐθνεγερσίας. Ὅλαι αἱ ἅλλαι, κατά πάντα περίλαμπρα, περίοδος ἀναφέρουσα εἰς ἐλευθέρους ἀνθρώπους μέ κρατικήν ὀντότητα καί ἐλευθέραν βούλησιν, μέ δυνατότητα ἀναπτύξεως τῶν ὅποιων δυνατοτήτων τῶν ἐλευθέρως καί ἀπροσκόπτως, ἐκμεταλεύσεως τοῦ ὅποιου δυναμικοῦ των κατά τό δοκοῦν.

Αὐτό πού ἐπετεύχθη τό 1821 μόνον Ἕλληνες ἠδύνατο νά τό ἐπιτύχουν ὡς Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι. Οἱ εὐκλεεῖς μορφές τῶν ἡρώων τῆς περιόδου αὐτῆς καθίστανται ἀσύγκριτοι εἰς μεγαλεῖον ψυχικῆς δυνάμεως, σωματικῆς ρώμης, πολεμικῆς ἀνδρείας, στρατιωτικῆς καταρτίσεως, εὐφυῶν στρατηγημάτων, ἀντοχῆς στερήσεων, τόλμης θυσιῶν, αὐταπαρνήσεως καί πρό πάντων, βαθυτάτης πρός τοῦ Θεοῦ πίστεως καί λατρείας ἄχρις θανάτου.

Ὁ τύπος τῆς μορφῆς τοῦ ἠθικοαδρειωμένου εὐρίσκει τήν πλήρην του τελείωσιν ἑπί τῶν μορφῶν αὐτῶν, ὁ δέ χαρακτηρισμός τοῦ «λεβέντη» (ἀσαφοῦς προελεύσεως λέξεως) ὡς ὁ κατ’ ἐξοχήν χαρακτηρισμός ὅλων τῶν ἀνδρικῶν ἀρετῶν ψυχῆς, θυμικοῦ, πνεύματος καί σώματος, παρουσιάζεται εἰς τό ἑλληνικόν λεξιλόγιον διά πρώτην φοράν. Ἡ ἔννοια τῆς «ἑλληνικῆς λεβεντιᾶς» εἶναι ταυτόσημος,πλέον, μέ τήν φουστανέλα. Ἡ ἐθνεγερσία γεννᾶ ἕναν νέον πολιτισμόν ἠθικῆς πού ἀφήνεται νά μᾶς διαφεύγει. Κυττᾶ πρός τήν ἀρχαιότητα, πατᾶ εἰς τό Βυζάντιον ἀλλά δημιουργεῖ ἕναν ἰδικόν της τύπον ἥρωος τό ἴδιον συγκλονιστικόν καί μεγαλειώδην ὡς εἰς ἐκείνας.

Παρ’ ὅλες τίς θλιβερές ἐξαιρέσεις κατά τόπους, τήν περίοδον τοῦ ἐμφυλίου πολέμου (1823-1825) ἤ τούς πάντοτε ὑπάρχοντες ἑλληνικούς ἐγωϊσμούς, οἱ μορφές τῶν ἡρώων τοῦ 1821-1827 καταυγάζουν φῶς μοναδικοῦ φέγγους, ἀνεπυρβλήτου λαμπρότητος, ἐξαιρετικῆς ὡραιότητος, ἀνεπιτηδεύτου ἀλλά καί ἐνίοτε δυσδιάκριτον φοράν! Ἐάν δέν ἀποτολμῶ νά ἀναφερθῶ εἰς ὀνόματα, τοῦτο τό κάμω ἀπό βαθύτατον σεβασμόν καί δέος ἔναντι αῦτῶν τῶν γιγάντων, ὅπου δέν θεωρῶ ἐμαυτόν ἱκανόν ἄλλους νά ἐπαινέσω πλείονα ἄλλων.

Ὅμως ὑποχρεοῦμαι τόν ὑφ’ ἁπάντων ὁμολογούμενον ὡς τοῦ «ἅγιου» τοῦ ἀγῶνος, νά ἀναφέρω ἐκεῖνον, ἄνευ τοῦ ὁποίου δέν νοεῖται ἀγών ἐθνεγερσίας. Τόν Χριστιανόν καί πολεμιστήν καί ἡγήτωρα καί φιλόσοφον καί στρατηγόν καί στρατιώτην, καί σώφρονα καί πονηρόν καί ἔξυπνον καί ἀγαθόν καί σκληρόν καί ὑποχωρητικόν καί πείσμονα καί διαλλακτικόν καί ἀνυποχώρητον καί συμπονετικόν καί σκληρόν τιμωρόν, τόν κατά πάντα δίκαιον καί ἀνιδιοτελῆ, μοναδικόν καί ἄχρις τοῦ νῦν ἀνυπέρβλητον, Κολοκοτρώνην Θεόδωρον, τῶν Ἑλλήνων καύχημα, τῆς πατρίδος ἄξιον. Καί ἐδῶ σταματῶ.

Μία τοιαύτης σημασίας διά τό ἔθνος περίοδος, ἔπρεπε νά τυγχάνῃ βαθυτάτης μελέτης καί ἀναλύσεως. Ἔχομεν φύγει πλέον πολύ ἀπό τήν ἀρχαιότητα καί ἀπομακρυνθεῖ ἤδη ἀπό τό χιλιόχρονον Βυζάντιον. Τό κράτος πού σήμερα βιώνομεν ἔχει τίς ρίζες του εἰς τήν ἐθνεγερσίαν καί εἰς τό μετέπειτα κρατικόν μόρφωμα, πού συνεχῶς κακοτρόπως μετασχηματιζόμενον, κατέληξε εἰς τό σημερινόν προτεκτοράτον τοῦ ἐλεεινοῦ καί ἀθλίου ἑλλαδικοῦ κράτους. Ἡ περίοδος τῆς ἐθνεγερσίας ἐκπέμπει μηνύματα δι’ ὅσους θέλουν νά διδαχθοῦν. Ὅσοι περιφρονοῦν τό παρελθόν των εἶναι καταδικασμένοι νά τό ὑποστοῦν καί πάλιν. «Εὐτυχής ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν».

Τό ἐάν ἐπνιγήκαμεν εἰς ἀποτυχίας καί ποταμούς ἀδικοχαμένο αἵματος ἐπί τεσσάρας αἰῶνας, τοῦτο ὀφείλεται ἀποκλειστικῶς καί μόνον εἰς δύο λόγους:

α) Διότι δέν εἴχαμεν ἐνότητα πού προϋποθέτει συγκεκριμένον ἡγεσίαν καί 

β) Διότι ἀφέθημεν εἰς τήν ἐλπίδα βοηθείας ἐκ μέρους ξένων. Ἀνοργάνωτα «καπετανᾶτα» προχείρως συγκροτούμενα, δίδουν τόν ἀγῶνα προσωπικόν μᾶλλον ἤ πανεθνικῶν καί ἀσύνδετες μεταξύ των ἐνέργειες ἦταν ἐκ προοιμίου καταδικασμένες. Ἡ ἐναπόθεσις, ἐξ’ ἄλλου, εἰς χεῖρας ξένων τοῦ μεγάλου μας πόθους καί μοναδικῆς μας ἐπιθυμίας, αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας μας, ἦταν, ἄν μή τί ἄλλο, κωμική καί ἀπαράδεκτος. Ἀφιλοσόφητος καί ἀπερίσκεπτος. Ποιός ἄλλος ἐκτός ἡμῶν τῶν ίδίων μπορεῖ νά χειρισθῆ καλύτερον τό πρόβλημά μας; Ποῖος βοηθᾶ ἄνευ συμφέροντος;

Καί ὑπάρχει καί ἕνας τρίτος λόγος. Ἔχοντες ἀπωλέσει τό αἴσθημα τοῦ κυριάρχου πού μᾶς διακατεῖχε ἐπί τῆς αὐτοκρατορίας μας, ὁ ἑλληνισμός ἐσυρρικνώθη μέσα εἰς μίαν μικροψυχίαν, ταπεινήν φιλαυτίαν καί φιλοτομαρισμόν. Τό αὐτοκρατορικόν ἡγεμονικόν συναίσθημα ἐνεταφιάσθη κάτωθεν τῆς Ταφόπλακας τοῦ ῥαγιαδισμοῦ. Ἀρχηγοῦ ἀπόντος πᾶς τις ἀνηγορεύθη εἰς ἀρχηγόν.

Τοῦτο ὅμως εἶχε ὡς μίαν βασικήν συνέπειαν νά ἀπολέσωμεν, ἐν τῇ οὐσία, τήν ἐμπιστοσύνην πρός τόν ἑαυτόν μας. Ἀναζητοῦντες «ἀνώτερον» ἀπό ἡμᾶς μέσα εἰς τούς μεγαλοσχήμονας καί τιτλούχους γιά νά τόν... παραδεχθοῦμε, παραβλέπαμε δύο τινά: 

α) ὅτι κάθε μεγαλόσχημον ἔθετε εἰς πρώτην προτεραιότητα τό «σχῆμα» καί τήν θέσιν του καί μετά τόν ἀγῶνα καί τάς... ἀνεπιθύμητες θυσίες καί 

β) ὅτι ἡ ὑπόθεσις τῆς πατρίδος ὑπῆρξε πάντα ὑπόθεσις τοῦ φτωχοῦ λαοῦ καί κατόπιν ὅλων τῶν ἄλλων κοινωνικῶν τάξεων.

Οἱ τρεῖς ἄσχημοι καί φτωχοί ἐμποράκοι τῆς Ὁδησσοῦ ἔκαμαν πράξι ὅ,τι καπεταναῖοι καί ὁπλαρχηγοί καί προὔχοντες καί Δεσπότες καί Πατριάρχες καί λόγιοι καί διδάσκαλοι δέν ἠδυνήθησαν νά πράξουν. Ὠργάνωσαν μίαν ἀρχήν, μέ περιεχόμενον καί πειθαρχία καί χωρίς νά ὑπολογίσουν σέ κανέναν ἄλλον εἰ μή μόνον εἰς τούς ἑαυτούς των καί εἰς τήν ἐκ Θεοῦ βοήθειαν, ἔφεραν τό γένος καλῶς ὀργανωμένον καί χρονικῶς ἐναρμονισμένον, εἰς τήν ἀφετηρίαν ἐκκινήσεως τοῦ ἀγώνος.

Εἶναι καταπληκτικόν καί μᾶς γεμίζει θλίψιν ἐάν, πρός στιγμήν, κάμνομεν τήν σύγκρισιν τοῦ τί ἀπετόλμησαν οἱ πατέρες μας τότε καί κάτω ἀπό ποῖες περιστάσεις, ἐν ἀντιθέσει μέ τό τί φοβούμεθα νά κάνομεν ἡμεῖς σήμερον.

Τό 1821 οἱ Ναπολεόντιοι πόλεμοι εἶχαν παύσει, καθ’ ἅπασαν δέ τήν Εὐρώπην ἐκυριάρχου βασιλεῖες, οἱ ὁποῖες μέ προτροπήν τοῦ Τσάρου ἡνώθησαν εἰς μίαν «ἱεράν συμμαχίαν» σκοπόν ἔχουσα τήν ἀποτροπήν κάθε νέας ἐπαναστάσεως, ἡ ὁποῖα θά ἀντετίθετο εἰς τό νεοπαγές «status quo»! Ἀπό τήν Σιβηρίαν ἕως τήν Μάγχκη ἐκυριαρχοῦσε τό... «ΝΑΤΟ» ἐκείνης τῆς ἐποχῆς μέ τήν Ἑλλάδα ὑπόδουλη εἰς μίαν Ὀθωμανικήν Αὐτοκρατορίαν, ἡ ὁποία ἤρχιζε ἀπό τόν Δούναβη καί ἐξηπλοῦτο μέχρι τήν Αἴγυπτον καί τήν Σαουδικήν Ἀραβίαν. Τά 20-30 ἑκατομμύρια Ἑλλήνων ἐπί Βυζαντίου εἶχον ἀπομείνει κάτι πλέον τῶν 3 ἑκατομμυρίων. Μία κουκίδα εἰς ἕνα ὠκεανόν. Καί τό ἀπετόλμησαν! Καί ἐξηγέρθησαν! Καί ἐτάραξαν τήν τυρρανίαν τῆς Εὐρώπης! Καί ἀφύπνισαν τούς λαούς τῆς Δύσεως! Καί δέν ἐφοβήθησαν! Διά τοῦτο καί ἐπέτυχαν! Ἡ ἑνιαῖα ἀρχή διελύθη, ὅταν οἱ καπεταναῖοι καί προύχοντες ἐξεχύθησαν ὁπλοφοροῦντες κάμνοντες «τοῦ κεφαλιοῦ των».

Ἡ ἔγκαιρος ἄφιξις τοῦ Δημητρίου Ὑψηλάντου εἰς Πελοπόννησον ἔσωσε πρός στιγμήν τήν κατάστασιν. Ἦταν ἕτοιμοι οἱ «αἰώνιοι» Ἕλληνες νά παραδώσουν πολιτικήν καί στρατιωτικήν ἐξουσίαν εἰς αὐτόν, κάτι πού θά ἐγλύτωνε τόν ἀγῶνα ἀπό τίς μετέπειτα, φοβερές περιπέτειες. «Κάποιοι» ὅμως πού αὐτό δέν τό ἤθελαν μέ τίποτα, στέλνουν τόν Μαυροκορδάτον, ἐξ Ἰταλίας, εἰς Πελοπόννησον. Τά πάντα ἀναφέρονται καί ὁ Ὑψηλάντης καταντᾶ ἀπό... «Δήμαρχος κλητήρας».

Ἐδῶ εἶναι τό κρίσιμον σημεῖον τῆς μετέπειτα δυστυχίας καί κακοδαιμονίας μας. Ὁ Ὑψηλάντης, ἔχων μαζί του τόν στρατόν (ὅλον) καί τήν μεγάλην μερίδα τοῦ λαοῦ, ἀντί νά ἐκτελέση τόν Μαυροκορδάτον καί νά ἀναλάβει ἀρχηγός τοῦ ἀγῶνος, σεμνός ὡς στρατιώτης, ὑποχωρεῖ. Αὐτή, ἡ κακῶς ἐννοούμενη, σεμνότης τῶν μεγάλων ἀρχηγῶν τοῦ ἀγῶνος, θά ἐκθρέψη τούς Μαυροκορδάτους, τούς Κωλλέτηδες καί τούς Ζαΐμηδες.

Ἡ ἀκατανόητη καί παράλογος ἀπαίτησις νά κυβερνοῦν ἐκεῖνοι ὅπου ἐκινδύνευσαν καί ἠγωνίσθησαν ὀλιγώτερον, εὐρισκόμενοι ἐν συνεχῇ ἐπαφῆ μέ τόν ξένον παράγοντα ἐστοίχισεν εἰς τόν ἀγῶνα πάμπολλα. Μόνον οἱ Ρουμελιῶτες ἀρχηγοί ἀρνοῦνται τήν ὁλοκληρωτικήν αὐτήν ὑποταγήν εἰς τούς «πολιτικούς», ἐμφανίζοντες καθαράν τήν πρόθεσιν νά συμμετάσχουν τῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία καί δικαίως θά τούς ἀνῆκε. Ὁ Καραϊσκάκης δολοφονείται ἀπό τόν Μαυροκορδάτον καί ὁ φοβερώτερος ἀντίπαλος τῶν «πολιτικῶν», ὁ Ὁδυσσέας Ἀνδροῦτσος δολοφονεῖται κατά διαταγήν τοῦ Ζαΐμη. Ὁ Μᾶρκος Μπότσαρης σκοτώνεται κατά ὕποπτον τρόπον. Ὁ Κολοκοτρώνης γλυτώνει ἀπό ἀπόπειρες δολοφονίας καί δηλητηριάσεως καί ἀποφεύγει μέ θείαν Πρόνοιαν τήν κρεμάλα, εἰς τήν ὁποίαν πιεστικῶς ἐπιμένει ὁ Ζαΐμης.

Μοῦ εἶναι ἀδιανόητον πῶς οἱ ἔχοντες τό βάρος καί τήν εὐθύνην τοῦ ἀγῶνος πολέμαρχοι καί ἡγήτορες, ἠνέχοντο σκουλίκια καί πράκτορες ὅπως οἱ προαναφερθέντες δολοφόνοι. Τό σημερινόν προτεκτοράτον, εἰς τό ὁποῖον ἀτυχῶς ζοῦμε, εἶναι δημιούργημα τῶν ἀθρωπαρίων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Τήν τραγικήν ἀνοχήν πού ἐπέδειξαν οἱ πατέρες μας τότε πληρώνομεν ἡμεῖς σήμερον. Ὁλόκληρος ὁ ἀγών θά εἶναι ὄχι μία ἐναρμονισμένη κατά τοῦ τυράννου ἀντίστασις, ἀλλά μία συνεχής ἀντιπαράθεσις τῆς πολιτικῆς καί στρατιωτικῆς ἡγεσίας ὡς πρός τόν ἔλεγχον τῶν ἀποφάσεων ἐπί τοῦ πρακτέου πρός τό ἐθνικῶς συμφέρον. Δέν γνωρίζω πόσον ἡ ὑπακοή, ἡ εὐπρέπεια, ἡ καλοσύνη τῆς ψυχῆς καί ἡ συνεχής ἀνιδιοτέλεια μπορεῖ να θεωρεῖται ὡς ἀρετή καί ποῦ αὐτή καταντᾶ ἀνεπίτρεπτος ἐνδοτισμός ἐγγίζουσα τήν προδοσίαν.

Τό ἴδιον ἀκριβῶς θά τεθῆ ὡς θέμα (ἄν καί ἐπί ἄλλης βάσεως τοποθετούμενον)ὅταν μετά τῆς ἀπελευθερώσεως καί τήν δολοφονίαν τοῦ Καποδίστριαν (ἄν καί θά ἠδύνατο νά τεθῇ ἐξ’ ἀρχῆς) ἀνεζητήθη... βασιλεύς. Ἀντί τότε νά ἀναζητηθῆ εἷς βασιλεύς ἀπό τά ἀρχοντοσόγια τοῦ Βυζαντίου ἤ καί ἀπό αὐτῶν τῶν αἱματοβαμμένων οἰκογενειῶν προὐχόντων καί καπεταναίων, ὁ ὁποῖος παίρνοντας ὡς σύζυγόν του μίαν ἀπό τᾶς πάμπολλας εὐγενεῖς κόρας ἀρχοντικῶν οἰκογενειῶν νά ξεκινήσει ἕναν ἑλληνικόν βασιλικόν οἶκον, οἱ ξενομανεῖς καί ἀλληλομισούμενοι Ἕλληνες ἔσπευδαν προτροπάδην, (=πάρα πολύ γρήγορα, χωρίς νά βλέπει κανείς πίσω) νά προσκυνήσουν ἐκλιπαρώντας τίς παντοῦφλες τῶν βασιλάκιδων τῆς Δύσεως.

Ἕνας λαός πού δέν ἔχει ἐμπιστοσύνην εἰς τόν ἐαυτόν του εἶναι ἀνάξιος τῆς ἐλευθερίας του. Οἱ καπεταναῖοι καί πολέμαρχοι τοῦ ’21 διέθεταν ἄριστα ἡγετικά προσόντα καί διοικητικές ἱκανότητες. Δέν ἠθέλησαν ὅμως νά ἀπαλείψουν τά καρκινώματα τῶν «Ἐθνοσυνελεύσεων καί τῶν Ἐπιτροπῶν», ἐκεῖ ὅπου ὁ αἰώνιος ξένος παράγων εὕρισκε πάντα ἔδαφος νά ἀναπτύσση τίς ἀνθελληνικές του προσπάθειες, ἔτσι ὅπως ἡ μυῖγα στίς κοπριές καί τά σκουλίκια στά πτώματα.

Ἡ Ἐθνεγερσία ἐπέτυχε νά ἀπελευθερώσει ἕνα μικρόν ἐδαφικόν τμῆμα τῆς ὑποδούλου πατρίδος. Ἀπέτυχε νά δώση εἰς τόν ἑλληνικόν λαόν ἕνα ἑλληνικόν κράτος μέ ἀξιοπρέπειαν, ὑπερηφάνειαν, ἐθνισμόν καί πίεσιν εἰς τόν ἑαυτόν της. Μετά τήν δολοφονίαν τοῦ Ἰωάννου Καποδιστρίου καί τήν μετέπειτα ἔξωσιν τοῦ Ὄθωνος, τό ἔθνος, εἰσέρχεται εἰς ἕναν νέον ἀγωγόν δουλείας χειρότερν τοῦ πρώτου. Οὐδέποτε ἡ Ἑλλάς ἀνέπτυξε ἐλευθέραν ἐξωτερικήν πολιτικήν ἤ διεξῆλθε κατά τό ἑαυτῆς δίκαιον κρίσιμα ἐσωτερικά θέματα.

Ἐμεῖς ὁ λαός παραμένουμε δοῦλος ἀκόμη, ζῶντες μίαν κατ’ ἐπίφασιν ἐλευθερίαν ἐπί 170 περίπου ἔτη. Τό κράτος παραμένει ἑλλαδικόν ἀντί ἑλληνικόν πού θά ἔπρεπε νά εἶναι. Συνεχῶς ζοῦμε ἦττες καί ἐθνικές συῤῥικνώσεις. Ντροπές, προσβολές καί εὐτελισμούς.

Εἴθε αὐτή ἡ 25η Μαρτίου, ἔστω μίζερη καί κολοβωμένη ὅπως ἑορτάσθη νά μᾶς φέρη, ἐπί τέλους, τά μηνύματα μιᾶς νέας ἐθνεγερσίας, ὥστε νά συνεχίσουμε ἐκεῖ ὅπου ἐσταμάτησε τό ὄνειρο τῶν ἀγωνιστῶν πατέρων μας πρίν ἀπό 170 περίπου χρόνια.

Ἀδελφοί μου Καλή Ἀνάστασιν ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ. Καλή Ἀνάστασιν τοῦ γένους μας καί... Καλή Λευτεριά!

Ἀνδρέας Πετρόπουλος

Ἀξιωματικός ἐ.ἄ.

http://www.agioskosmas.gr/periodiko.asp?isue=12&artid=97