Ποιο ΝΑΤΟ; Πλοιάριο με Σομαλούς έφτασε έξω από την Αττική και τα νατοϊκά πλοία κάνουν "κρουαζιέρα" στο Αιγαίο

Ποιο ΝΑΤΟ; -Τα νατοϊκά πλοία κάνουν ''κρουαζιέρα'' στο Αιγαίο: Λίγες ώρες μετά την περιβόητη συμφωνία ΕΕ και Τουρκίας για υποτιθέμενη αποτροπή  των προσφυγικών-λαθρομεταναστευτικών ροών, εντοπίστηκε στο νησί της Άνδρου λίγες ώρες μακριά από την Αττική, βάρκα

Δαμιανού Βασιλειάδη: Ο εποικισμός της Ελλάδας με μουσουλμάνους

Ο εποικισμός της Ελλάδας με μουσουλμάνους μέσω της παράνομης μετανάστευσης και προτάσεις διεξόδου

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
               Αθήνα, 8.3.2016

Πρόλογος

 «Οι συμφωνίες διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας υπήρχαν και περίμεναν την ώρα. Υπάρχουν όμως και για σάς!».[1]  

Οι ανωτέρω αποκαλυπτικές δηλώσεις προέρχονται από τον πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Τα προφητικά του λόγια βρίσκουν την επαλήθευσή τους στην Ελλάδα. Oι Αμερικανοί και οι «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοί μας» του ΝΑΤΟ, με αιχμή του δόρατος την Γερμανία, που, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν ανέκαθεν και χωρίς εξαίρεση εναντίον μας και πάντοτε χωρίς εξαίρεση υπέρ της Τουρκίας, θα έκαναν τα ίδια και με την Ελλάδα με ό,τι εγκληματικό έπραξαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία, δηλαδή θα την βομβάρδιζαν, αν η Ελλάδα δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.[2]

 Όμως επέλεξαν για το λόγο αυτό άλλα μέσα, που σε ένα βαθμό είναι πιο αποτελεσματικά, πιο επώδυνα και πιο θανατηφόρα:

 Πρώτον, τον οικονομικό στραγγαλισμό της πατρίδας μας και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Δεύτερον, τον εποικισμό της Ελλάδας με αλλοεθνείς Μουσουλμάνους και ό,τι αυτό συνεπάγεται και

Τρίτον, την εδαφική συρρίκνωση της Ελλάδας και τον ακρωτηριασμό.

Με απόσπαση εδαφών στο Αιγαίο, την Θράκη, την Μακεδονία, την Ήπειρο και την προσπάθεια εφαρμογής ενός νέου σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, στα πλαίσια ενός Νέου Ανατολικού Ζητήματος, που όπως και τότε στο επίκεντρο βρίσκεται η σύγκρουση συμφερόντων  αυτή τη φορά Αμερικής – Ρωσίας.[3]

Τα πάντα εξηγούνται με κριτήριο αυτήν την κυρίαρχη αντίθεση, η οποία βασίζεται κυρίως στην προσπάθεια ελέγχου της ενέργειας, που συνιστούν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές διενέξεις και πόλεμοι για την εξασφάλιση ενεργειακών πόρων, καθώς και των χερσαίων ή θαλασσίων οδών και ο άμεσος ή έμμεσος έλεγχός τους, αποτελούν τον προσδιοριστικό παράγοντα για την στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα. Καθορίζουν συνάμα, σ’ ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό, και την τύχη των μικρών κρατών, που εμπλέκονται λόγω στρατηγικής θέσης, στο «παιχνίδι» των ζωνών επιρροής και ελέγχου.

Η Αμερική με το ΝΑΤΟ προσπαθούν στην περιοχή μας που εκτείνεται από την Βαλτική έως την Βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή, να δημιουργήσουν ένα αρραγές μέτωπο απέναντι στον κύριο αντίπαλο που είναι η Ρωσία. Αυτή η πραγματικότητα αποτελεί το κριτήριο όλων όσων συμβαίνουν στην περιοχή μας.

Εάν το κριτήριο αυτό είναι λάθος, τότε είναι λάθος εν όλω ή εν μέρει  η ανάλυσή μας.

Όμως, επειδή οι προβλέψεις μου για όλες τις εξελίξεις στην μεταπολίτευση επαληθεύτηκαν έως σήμερα, μου δίνουν το δικαίωμα να πιστεύω ότι και οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις μου για τις μετέπειτα εξελίξεις στην περιοχή μας και την Ελλάδα, τις οποίες καταθέτω κατωτέρω είναι σωστές.

Στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης και προσχεδιασμένης στρατηγικής είναι αποφασισμένες ΗΠΑ και ΝΑΤΟ να δημιουργήσουν με βάση την Τουρκία ένα συμπαγές ανάχωμα προς την Ρωσία. Όπως ακριβώς είχε γίνει και κατά την διάρκεια του Ανατολικού Ζητήματος, του οποίου τις συνέπειες πλήρωσαν με γενοκτονία όλοι οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με βασικό ηθικό αυτουργό- και όχι μόνο- την Γερμανία. Για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου έχουν μαζί τους τα γνωστά προτεκτοράτα που δημιούργησαν στα Βαλκάνια. Μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας απομένει μόνο η Ελλάδα, που κατέχει εξέχουσα γεωστρατηγική θέση και πρέπει να υποταγεί πλήρως, σ’ ένα ρόλο δορυφόρου της Τουρκίας. Για να επιτύχουν αυτό το σχέδιο σε μια χώρα που έχει παραδοσιακούς ιστορικούς δεσμούς με την Ρωσία είναι αποφασισμένοι να εφαρμόσουν όλα αυτά τα σχέδια που προαναφέραμε. Σχέδια που πρέπει να επιβάλουν σε έναν ατίθασο λαό, του οποίου θέλουν να κάμψουν τις οποιεσδήποτε αντιστάσεις, που όπως έλεγε ο ιστορικός της Αριστεράς Νίκος Σβορώνος έχει, παρ’ όλη την παρακμιακή κατάσταση, που βιώνει σήμερα, την διαχρονική αντιστασιακή φύση μέσα του. Μια αχτίδα ελπίδας ότι οι «οι Μήδοι» τελικά δεν θα περάσουν, σε αντίθεση με αυτά που γράφει ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα του Θερμοπύλες.

Ήδη ωστόσο και οι τρεις περιπτώσεις, που προαναφέραμε, βρίσκονται κατά το μάλλον ή ήττον σε εξέλιξη. Η τραγική πραγματικότητα έχει προ πολλού ξεπεράσει το στάδιο των «αποχρωσών ενδείξεων». 

Αυτά είναι τα σχέδια των φίλων μας Αμερικανών, Γερμανών και Τούρκων, καθώς και όλων των άλλων κολαούζων που τους συνδράμουν, κυρίως των πρώην ανατολικών χωρών. Αν θα υλοποιηθούν, εξαρτάται από μας και από τον τρόπο που θα δράσουμε και θα αντιδράσουμε.

Πρώτ’ άπ’ όλα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι ότι η ανεξέλεγκτη εισροή αλλοεθνών στο έδαφος μιας χώρας είναι παράνομος εποικισμός, συνιστά έγκλημα εθνοκτονίας, συντελούμενο κατά κανόνα υπό ανώμαλες συνθήκες πολέμου και απαγορευμένο από το διεθνές δίκαιο[4].

«Όπως είναι γνωστό, με απόφαση της ΕΕ έχει ορισθεί ως υποχρέωση της χώρας μας η προσωρινή φιλοξενία 50.000 συνολικά προσφύγων «Ο ΥΠΕΞ τριπλασίασε τον αριθμό σε  150.000 σε μια δήλωσή του που αποτελεί πρόβλεψη για τις μελλοντικές εξελίξεις στο θέμα. Ο αριθμός αυτός φυσικά μπορεί να αυξηθεί στο μέλλον με καταστρεπτικές συνέπειες για την ασφάλεια της χώρας και την κοινωνική της συνοχή. Ο κίνδυνος δημιουργίας μιας πολυπολιτισμικής Ελλάδας με αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης του πληθυσμού είναι πέρα από ορατός. Η Ελλάδα αποσταθεροποιείται σε όλα τα επίπεδα. Το σχέδιο για μια πολυπολιτισμική πολυφυλετική, πολυεθνική, πολυθρησκευτική χώρα με ανοιχτά σύνορα, που προωθούσε ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και μάλιστα με την ενεργητική συναίνεση της κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Ι. Η επίσκεψις ονομάτων

Είναι ανάγκη πριν απ’ όλα να διευκρινίσουμε τις έννοιες, για να μπορούμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας πάνω σ’ έναν γλωσσικό κώδικα, που πρέπει να διέπει αξιακά τις μεταξύ μας σχέσεις ως ανθρώπινα όντα. Ισχύει με την έννοια αυτή το του Αντισθένους: «Αρχής σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Η σύγχυση στις έννοιες δημιουργεί σύγχυση στον νου, τρικυμία εν κρανίω, όπως λέγεται, και σύγχυση στην πραγματική αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Απαραίτητο καθήκον λοιπόν αποτελεί ο ορισμός των εννοιών που κυκλοφορούν στην κοινωνία: Λαθρομετανάστευση, παράνομη μετανάστευση, «παράτυπη» μετανάστευση, μετανάστευση, πρόσφυγες, πολιτικοί πρόσφυγες κ.λπ. Είναι  καθήκον, να κάνουμε μια προσπάθεια να βάλουμε, τα πράγματα στη θέση τους, για να μπορούμε τουλάχιστον να συνεννοούμαστε μεταξύ μας, που παρατυπία; Η εισβολή και κατοχή της Κύπρου είναι μια απλή, χωρίς ουσία παρατυπία, ώστε να μην ανησυχούμε δεν είναι καθόλου αυτονόητο σε μια χώρα που έχασε προ πολλού την απαραίτητη  αυτογνωσία  και τον σωστό προσανατολισμό της.

Συγκεκριμένα πρέπει να διευκρινίσουμε τα κατωτέρω:

Σ’ ένα έθνος - κράτος στο οποίο δεν έχουν καταλυθεί τα εθνικά σύνορα, (καλώς ή κακώς, δεν το εξετάζουμε στην ανάλυσή μας αυτή), κάθε είσοδος αλλοδαπού, που καταλύει αυθαιρέτως, δηλαδή χωρίς την έγκρισή του κράτους τα εθνικά σύνορα, λέγεται λαθρομετανάστης ή παράνομος μετανάστης (λάθρα, παράνομα, εισελθόν). όχι όμως και «παράτυπα» μετανάστης, όπως παπαγαλίζουν σκόπιμα, εκτελώντας αλλότρια συμφέροντα, τα Μέσα Μαζικής Αλλοτρίωσης και ορισμένοι δημοσιογράφοι και ορισμένοι άλλοι παγκοσμιοποιημένοι  εθνομηδενιστές (υπέρμαχοι της κατάργησης του έθνους –κράτους), ψευτοδιεθνιστές της Νέας Τάξης, οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν εθνικά σύνορα και βλέπουν την χώρα ως χώρο, ενδιαφερόμενοι βασικά για τους ξένους, όχι όμως για τους Έλληνες συμπολίτες τους. Υπάρχουν τυπικοί και παράτυποι μετανάστες; Που τον έψαξαν και τον βρήκαν τον όρο; Αν είναι δυνατόν! Δηλαδή ο μαζικός εποικισμός της Ελλάδας αποτελεί μια απλή; Πολύ σωστά είχε πει κάποτε ο Μάνος Χατζηδάκις, ο οποίος είχε πάντοτε το θάρρος της γνώμης του, ότι «όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις»! Και πράγματι οι κρατούντες μας εθίζουν στα πάντα. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που φοβούνται να μιλήσουν  για λαθρομετανάστευση, γιατί «τρέμουν», μήπως τους  κατηγορήσουν κάποιοι για ρατσιστές, σωβινιστές κ.λπ., επειδή τους όρους αυτούς χρησιμοποιούν ακροδεξιές οργανώσεις και κόμματα. Ακόμη και η Μέρκελ χρησιμοποιεί τον όρο παράνομοι μετανάστες (ilegal Migration). Όμως δεν θα ταυτίσουμε τον πατριωτισμό των Ελλήνων με τον εθνικισμό, ούτε θα αφήσουμε κάποιους αρνητές του έθνους να ασκούν επάνω μας ιδεολογική τρομοκρατία. Σε ορισμένους φυσικά λείπει το θάρρος και έτσι υποτάσσονται στην τρομοκρατία των αποδομητών του έθνους, πέφτοντας θύματα της πλύσης εγκεφάλου και παραπληροφόρησης. Με όλους αυτούς τους τρόπους ενισχύουν βασικά την Χρυσή Αυγή. Πετυχαίνουν το αντίθετο αποτέλεσμα στην ουσία, απ’ αυτό που θέλουν να αποφύγουν. Είναι πολύ εύκολο από την άλλη να είσαι βολεμένος του συστήματος και υποκρινόμενος από δειλία να το παίζεις «επαναστάτης»  από το να πεις την αλήθεια, που έχει φυσικά ποικίλο προσωπικό κόστος, όχι μόνο οικονομικό, για να καταλαβαινόμαστε, αλλά ψυχολογικό, κοινωνικό, πολιτικό κ.λπ.

Με αυτήν την έννοια, για να δώσουμε μερικά παραδείγματα, δεν μπορεί κανείς να μιλά για λαθρομετανάστες όσους πήγαν παλιά στην Αμερική ή στις άλλες χώρες της υφηλίου (Γερμανία, Αυστραλία κ.λπ) με πρόσκληση ή με συμβόλαια των κρατών προέλευσης και υποδοχής. Επίσης οι ελληνικής καταγωγής συμπατριώτες μας που ήρθαν ή έρχονται στην Ελλάδα, για οποιουσδήποτε λόγους, με καμιά έννοια δεν μπορούν να υπαχθούν στην κατηγορία αυτή, ούτε να χαρακτηριστούν παλιννοστούντες.  Άλλη μια διαστρέβλωση της αλήθειας. Παλιννοστώ σημαίνει ότι έχω φύγει κάποια στιγμή από την πατρίδα μου και κάποια στιγμή για διάφορους λόγους επιστρέφω.      

 Οι παράνομοι μετανάστες ή λαθρομετανάστες λοιπόν, όπως είναι ο σωστός όρος, για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, είναι δύο κατηγοριών. Οι οικονομικοί λαθρομετανάστες και οι λαθρομετανάστες –πολιτικοί πρόσφυγες. Οι δεύτεροι, δικαιούνται άσυλο, αν αποδειχτεί ωστόσο ότι πράγματι είναι πολιτικά διωκόμενοι. Και λέμε «πράγματι», γιατί όσοι είναι από την Συρία δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι πολιτικοί πρόσφυγες, που πιθανόν ο χαρακτηρισμός αυτός να προέρχεται εκ του πονηρού και κατά την άποψή μας προέρχεται εκ του πονηρού.

Θα πρέπει ωσαύτως να ξεχωρίσουμε αυστηρά την ανθρωπιστική πλευρά του θέματος, στο οποίο γίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα εκμετάλλευση από διάφορα κέντρα, κυρίως ιμπεριαλιστικά, όπως θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε. Δεν γίνεται τίποτε τυχαία. Ούτε και οι διακινητές κινούνται αυτόνομα. Η συνηθισμένη μέθοδος προς την κατεύθυνση αυτή είναι η χρησιμοποίηση της ανθρωπιστικής ευαισθησίας των ανθρώπων, που υπηρετούν αντικειμενικά άνομες σκοπιμότητες, χωρίς να το συνειδητοποιούν τις περισσότερες φορές οι ίδιοι υποκειμενικά. Από την άλλη έχουμε την νομική πλευρά, που αφορά την πολιτική ενός έθνους – κράτους, που έστω και τυπικά λειτουργεί ως έθνος –κράτος με τα συντάγματα και τους νόμους του και στα πλαίσια ακόμη μιας υπερεθνικής ένωσης, όπως π.χ. είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου όμως υπάρχουν και δεν έχουν καταλυθεί νομικά «ακόμη» τα εθνικά κράτη και συνεπώς τα εθνικά σύνορα. Δεν είμαστε χώρος, όπως ισχυρίζονται οι πολυπολιτισμικοί εθνοαποδομητές, αλλά και η κυρία Χριστοδουλοπούλου, εκφράζοντας όμως την κυβέρνηση, αλλά χώρα, όσο αυτή μπορεί να διατηρεί ακόμη στοιχεία εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. Δεν δικαιούμαστε οι ίδιοι να καταλύουμε τα κρατικά σύνο- ρα, γιατί έτσι θέλει ο Τζωρτζ Σόρος και όσοι άλλοι φιλάνθρωποι «διεθνιστές», σαν τον ίδιο, που συντάσσονται μαζί του.

Για τον λόγο αυτό τόσο οι δηλώσεις της κ. Τασίας Χριστοδουλοπούλου, όσο και του πρωθυπουργού είναι άκρως επικίνδυνες για την εθνική υπόσταση και επιβίωση αυτού του λαού: Δεν μπορεί να λέει η πρώην υπουργός Μεταναστευτική Πολιτικής σε επίσημες δηλώσεις της τα εξής παράδοξα, συνάμα ακατανόητα και απαράδεκτα: «Δεν μπορείς να έχεις αδιαπέραστα σύνορα...Όποιος πρόσφυγας θέλει να μπει στην Ελλάδα, να μπορεί να μπει… Όλοι είναι πρόσφυγες». Μα ούτε και ο πρωθυπουργός μπορεί να ισχυρίζεται αδιάφορα:  «Μας κάνανε κριτική ότι δήθεν ανοίξαμε τα σύνορα. Έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;». Γι’ αυτό και ο Γιάννης Πανούσης διαπιστώνει ότι ο «Ο Σύριζα ακολουθεί αριστερή πολιτική ανοιχτών συνόρων» και αναρωτιέται εύλογα, τι θα γίνει, αν οι Τούρκοι επιτεθούν στην Ελλάδα; Μιλάμε πράγματι για παράνοια, αν όχι κάτι χειρότερο και πολλά άλλα «ευτράπελα», αλλά όπως είπαμε, άκρως επικίνδυνα για τον τόπο. Όμως οι Τούρκοι δεν είναι τόσο ανόητοι να μας επιτεθούν. Προτιμούν να μας εποικίσουν με δική μας συναίνεση. Με αυτό και με τούτο χάσαμε την αξιοπιστία μας και στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο στο εξωτερικό. Κανείς δεν μας πιστεύει πια. Και αν υποθέσουμε ότι η ψυχολογία παίζει ακόμη και για την οικονομία καθοριστικό ρόλο, μπορούμε να φανταστούμε σε ποια οικτρή και ελεεινή κατάσταση βρισκόμαστε.

II. Οι αφορμές της παράνομης μετανάστευσης στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης

Η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών, αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα για την εξάπλωση του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης. Ασφαλώς και οι καπιταλιστικές χώρες ενδιαφέρονται για φτηνό εργατικό προσωπικό, όπως συνέβαινε και στο παρελθόν. Το φαινόμενο αυτό μάλιστα είχε καταγγείλει ο Μαρξ και Ένγκελς στην περίπτωση της Αγγλίας, όταν οι εργοστασιάρχες της ήθελαν να φέρουν εργάτες από την Ιρλανδία και από χώρες της Ευρώπης. Η δυνατότητα για μετακίνηση εργατών, που εντάσσονται στην περίπτωση της ελεύθερης διακίνησης υπηρεσιών, ευνοεί αυτήν την εισροή λαθρομεταναστών στην Ευρώπη. Όμως η παγκοσμιοποίηση   διευκολύνει και την αθρόα μετακίνηση ανθρώπων, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως στρατηγικό όπλο στα χέρια ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Κατωτέρω θα αναφέρουμε μερικούς παράγοντες που διευκολύνουν αυτό το φαινόμενο, που για πολλούς είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο, που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι:

1.       Οι πολιτικές συνθήκες: Τα καθεστώτα

Σχετικά με τα αίτια της παράνομης μετανάστευσης, υπάρχει απόλυτη σύγχυση. Επεκράτησε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (μαζικής πλύσης εγκεφάλου και προπαγάνδας, για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης) η άποψη ότι η βασική αιτία είναι οι πόλεμοι. Στην παρούσα φάση ο εμφύλιος πόλεμος στην Συρία, αλλά και αλλού. Λησμονούν όσοι κυκλοφορούν άθελα ή σκόπιμα αυτήν την άποψη ότι πόλεμοι και εμφύλιες συρράξεις υπήρχαν ανέκαθεν στα διάφορα μέρη του πλανήτη και δεν αποτελούν τα φαινόμενα αυτά κάτι που προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία σήμερα με την κρίση στην Συρία. Το ερώτημα σ’ όλους αυτούς που προβάλλουν αυτό το επιχείρημα είναι: Αφού είναι δεδομένο- και δεν αμφιβάλλει κανείς- ότι τέτοιοι πόλεμοι υπήρχαν και πριν και μάλιστα πολύ πιο σκληροί και απάνθρωποι, απλώς δεν το μαθαίναμε συνήθως, πώς εξηγείται το φαινόμενο της «μετανάστευσης» ξαφνικά, ενώ δεν υπήρχε στο παρελθόν, παρ’ όλους τους πολέμους; Και επιπλέον γιατί άραγε δεν φεύγουν από την πατρίδα τους οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι, ή άλλοι λαοί, που ζουν σε πλήρη ανασφάλεια και είχαν κάθε λόγο, πολύ περισσότερο από άλλους, να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους; Δεν έχουν πόλεμο και πολύ σκληρό μάλιστα; Είναι κι αυτό ένα ερώτημα. Γιατί πολεμούν οι ανωτέρω στην πατρίδα τους και δεν παίρνουν των ομματιών τους, που λέει κι ο λόγος, να βρουν την ησυχία τους στην «πλούσια» Ευρώπη, που είναι, όπως τους προπαγανδίζουν οι διακινητές, ένας «επίγειος παράδεισος»; Και τέλος πιστεύουν κάποιοι αφελείς ότι θα σταματήσουν οι πόλεμοι και θα επικρατήσει παγκόσμια ειρήνη και συνεπώς η παράνομη μετανάστευση; Όλοι αυτοί πλανώνται πλάνην οικτάν! Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο, που δεν μπορούμε να δούμε, γιατί έτσι θέλουν να πιστεύουμε κάποια κέντρα και κάποιες δυνάμεις, που «ρυθμίζουν» τις τύχες των λαών; Πολλά «μήπως» σαφώς, χωρίς μια αυθεντική απάντηση, που θα έλυνε τους γρίφους και θα μας απάλλασσε από την πλάνη.

2.       Οι κοινωνικές συνθήκες: Η φτώχεια

Πράγματι η φτώχεια, φαινόμενο των κοινωνικών συνθηκών των χωρών προέλευσης των λαθρομεταναστών, είναι και αποτελεί μία από τις αιτίες της λαθρομετανάστευσης. Κανένας δεν θα το αμφέβαλε. Οι φτωχοί είναι φυσικό να μεταναστεύουν προς τις θεωρούμενες ή πραγματικά πλούσιες χώρες προς κάθε κατεύθυνση, όπου τους δίνεται η ευκαιρία και η δυνατότητα. Και λέμε ευκαιρία και δυνατότητα, γιατί αυτό το ρεύμα δεν πάει για παράδειγμα στις πλούσιες χώρες της Αραβικής Χερσονήσου; Στην Σαουδαραβία και τα εμιράτα, που είναι πάμπλουτα. Που από πάνω έχουν και το πλεονέκτημα ότι οι πλειονότητα, για να μην πούμε η αποκλειστικότητα των λαθρομεταναστών, είναι ομόθρησκοι.

Είναι βέβαια από την άλλη γνωστό και δεν το αμφισβητεί κανείς ότι ορισμένες χώρες από τις όποιες προέρχονται οι λαθρομετανάστες και οι οποίες δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, είναι πολύ πλούσιες, όπως π.χ. η Νιγηρία, που είναι η έβδομη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, το Αφγανιστάν, που παλιά ήταν η γη της επαγγελίας, κ.λπ. οι άρχουσες τάξεις, δηλαδή μια μικρή οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, καταπιέζει και εκμεταλλεύεται την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, διατηρώντας τον σε απαράδεκτα πλαίσια και επίπεδα  φτώχιας. 

Είναι συνεπώς λογικό να σκεφτεί κανείς ότι η φτώχεια είναι ένας καθοριστικός παράγοντας, για το αυξανόμενο φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης. Κι εδώ όμως ανακύπτει ένα βασικό ερώτημα: Στο παρελθόν, δηλαδή πριν αρχίσει να εμφανίζεται το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης, υπήρχε ομολογουμένως μεγαλύτερη και πιο σκληρή φτώχεια στις χώρες αυτές. Παράδειγμα το Μπαγκλαντές. Όμως οι κάτοικοί τους δεν μετανάστευαν, εκτός αν υπήρχε εμφύλιος. Γιατί άραγε;

3.       Η πληθυσμιακή «έκρηξη»

Σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες υπάρχει ένα σοβαρό κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα που έχει σχέση με την πληθυσμιακή έκρηξη. Ο πληθυσμός τους αυξάνει με τέτοιους ρυθμούς που η οικονομία των χωρών αυτών είναι αδύνατο σχεδόν να προσφέρει και τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά. Όταν κάθε χρόνο, όπως συμβαίνει στο Πακιστάν και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες ο πληθυσμός αυξάνεται ραγδαία, υπάρχει για την διατήρηση στην εξουσία των αυταρχικών κατά βάση καθεστώτων των χωρών αυτών, κίνδυνος κοινωνικών και πολιτικών ταραχών και ανατροπών. Οπότε ως ασφαλιστική δικλείδα ένα μέρος, το «πλεονάζον» ποσοστό, διευκολύνεται να «αποδράσει» στο εξωτερικό. Ασφαλώς αυτό δεν συμβαίνει για παράδειγμα στην Κίνα και την Ινδία. Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια Κινέζοι και Ινδοί θα κατευθύνονταν από τις κυβερνήσεις τους σχεδιασμένα προς την Δύση; Γιατί δεν υπάρχει στον ορίζοντα ένα τέτοιο τσουνάμι; Γιατί δεν υπάρχει στην Αίγυπτο το μαζικό φαινόμενο της φυγής του πληθυσμού, παρ’ όλη την ραγδαία αύξηση του;  Πώς εξηγούνται όλα αυτά τα φαινόμενα; Πολύ χαρακτηριστικό δείγμα είναι αυτό που συνέβαινε και συμβαίνει εν μέρει ακόμη στο Νεπάλ και το Θιβέτ και που έχει αναλογία προς τις μωαμεθανικές χώρες. Οι πολυπληθείς οικογένειες έστελναν ένα ή δύο ή και περισσότερα παιδιά τους στα μοναστήρια, για να εξασφαλίσουν την σίγουρη επιβίωσή τους και ελαφρύνουν με τον τρόπο αυτό την ανέχεια της οικογένειάς τους. Αλλά αυτό συνέβαινε, παρ’ όλα αυτά μέσα στις ίδιες τους τις χώρες.

4.      Οι πόλεμοι

Επειδή ένας απροσδιόριστος αριθμός, που προέρχεται από την Συρία, είναι πολύ πιθανόν να είναι πολιτικοί πρόσφυγες, σε αντίθεση με άλλες χώρες και εφόσον πληρούν τα κριτήρια του πολιτικού πρόσφυγα, πρέπει να τους δίνεται άσυλο, είναι σκόπιμο να αναλύσουμε το φαινόμενο ιδιαίτερα.

Ποια είναι, ας πούμε, η ειδοποιός διαφορά της Συρίας από τις άλλες χώρες που βρίσκονται σε όμοια ή παρόμοια εμπόλεμη κατάσταση; Η ιδιαιτερότητα συνίσταται μάλλον στο γεγονός ότι κάποιες δυνάμεις θέλουν το διαμελισμό της, όπως ανάλογα έγινε και με το Ιράκ, την Λιβύη και με άλλες χώρες, στις οποίες υπήρξε εξωτερική επέμβαση. Ανάμεσα στις χώρες που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία της Συρίας πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει σαφώς η Τουρκία, η οποία φοβάται μήπως επεκταθούν οι Κούρδοι στα σύνορα της Συρίας – Τουρκίας και φτάσουν έως την θάλασσα. Για τον λόγο αυτό στηρίζουν όλες τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις εναντίον του Άσαντ, όπως το Ισλαμικό Κράτος, την Αλ Νούσρα, που είναι παρακλάδι της Άλ Κάιντα και τους Τουρκμένους στα σύνορα Τουρκίας –Συρίας.  Όμως στην Συρία η παρέμβαση και η επέμβαση της Ρωσίας,  για δικούς της γνωστούς λόγους, δημιούργησε ένα ξεχωριστό φαινόμενο. Το σχέδιο διαμελισμού της, όπως ήταν πρωταρχικά ο σχεδιασμός, δεν στέφθηκε από πλήρη επιτυχία. Οι ισορροπίες άρχισαν να αλλάζουν. Τα πράγματα περιπλέχτηκαν σαν ένα αξεδιάλυτο κουβάρι. Η άποψή μου είναι ότι την διάλυση της Συρίας προώθησαν στο παρασκήνιο τόσο οι Τούρκοι, όσο και σιωνιστικοί κύκλοι, που κατά κάποιο τρόπο ήθελαν την αναβίωση του βασιλείου του Δαβίδ και Σολομώντα, που φτάνει έως τον Ευφράτη. Το διαίρει και βασίλευε διατηρεί παντού και πάντοτε την ισχύ του. Η φυγή εκατομμυρίων Σύρων διευκολύνει ένα τέτοιο σχέδιο. Βασικά αδειάζουν την Συρία. Από την άλλη η Ρωσία έχει συμφέρον να προστατέψει τον μόνο σύμμαχο που διατηρεί στην περιοχή που είναι η Συρία. Ένα είναι γεγονός ότι για την διάλυση της Συρίας είχαν ενδιαφέρον τόσο η Τούρκοι, όσο και οι Σιωνιστές, που και οι δυο τους στηρίζονται από τις ΗΠΑ. Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, που ορισμένοι έχουν γίνει γνωστοί και άλλοι παραμένουν στο σκοτάδι. Η ίδρυση του ΙSIS είναι με βεβαιότητα τουρκικής και πιθανώς και αμερικανικής έμπνευσης, όπως αποδεικνύουν τα αδιάσειστα ντοκουμέντα. Απλώς φαίνεται, όπως στο Αφγανιστάν, τους ξέφυγε ο έλεγχος σε μεγάλο βαθμό και δεν υπολόγισαν σωστά τον ρωσικό παράγοντα, ο οποίος έχει ζωτικό συμφέρον να προασπίσει τον σύμμαχό του έναντι οποιουδήποτε τιμήματος. Αλλιώς δεν υπάρχει καμία δυνατότητα για τους Ρώσους να παίξουν κάποιο ρόλο στα θερμά ύδατα της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, για να υποστηρίξουν τα γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα. 

Πεποίθησή μας ωστόσο είναι ότι η λαθρομετανάστευση θα συνεχίσει, έστω κι αν σταματήσει ο πόλεμος στην Συρία και γίνει ειρήνη. Κι εδώ ανακύπτει ένα εύλογο ερώτημα. Ορισμένοι ψευτοδιεθνιστικοί κύκλοι ισχυρίζονται ότι η «μετανάστευση» όπως λένε είναι φυσιολογικό φαινόμενο. Αν όμως είναι πράγματι έτσι, όπως ισχυρίζονται, τότε είναι λογικό, να συνεχίσει να υπάρχει, είτε γίνεται πόλεμος είτε όχι. Αλλιώς πώς είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί φυσιολογικό φαινόμενο, όπως ισχυρίζεται και η κυβέρνηση;

5.      Η τεχνική εξέλιξη της πληροφορικής

Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας που διευκολύνει τα μέγιστα την μετακίνηση λαθρομεταναστών είναι σαφώς η πληροφορία. Η επικοινωνία σε όλες τις γωνιές της υφηλίου, διευκολύνει την ενημέρωση όσων μετακινούνται με την μοντέρνα τεχνολογία, ώστε με μεγαλύτερη ευκολία να υπάρχει η δυνατότητα διακίνησης.

Οι δυνάμεις αυτές χρησιμοποιούν κυρίως τα ανθρώπινα δικαιώματα για να κάμψουν τις αντιστάσεις των χωρών, που κατακλύζονται κυριολεκτικά από τις εισροές των λαθρομεταναστών, δημιουργώντας ένα μοντέρνο πλαίσιο αποικιοκρατίας. Προς το σκοπό αυτό εκμεταλλεύονται κυβερνήσεις, που η ιδεολογία τους διακηρύσσει τον

6.       Η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας

Τουρκία, η οποία θέλει να δημιουργήσει στην Ελλάδα μια ισχυρή μουσουλμανική μειονότητα, όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την εφαρμογή της στρατηγικής της του εποικισμού της Ελλάδας. Η παλαιά δήλωση του προέδρου Οζάλ «δεν χρειάζεται πόλεμος με την Ελλάδα για την εκ νέου κατάκτησή της, απλώς μόνο η βαθμιαία αποστολή εκεί 3-4 εκατομμυρίων μουσουλμάνων» γίνεται σήμερα πράξη από τον πρόεδρο Ερντογάν. Η στρατηγική αυτή είναι γνωστή και διατυπώθηκε με σαφήνεια στο βιβλίο «Τέχνη του πολέμου» του Σουν Τζου: «Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη». Αυτό πράττει και η Τουρκία απέναντι στην Ελλάδα με πολιορκητικό κλοιό την παράνομη μετανάστευση, με την προώθηση στην Ελλάδα εκατομμυρίων μουσουλμάνων από Αφρική και Ασία. Ένας σημαντικός παράγοντας για την λαθρομετανάστευση αποτελεί η πολιτική που ακολουθεί η

ΙΙΙ. Προτάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος

Το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης έχει τρεις βασικές διαστάσεις

Πρώτον είναι ένα φαινόμενο που αφορά ολόκληρη την διεθνή κοινότητα.

Δεύτερον είναι φαινόμενο που αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και

Τρίτον αφορά ιδιαίτερα την Ελλάδα

Κατωτέρω θα διατυπώσουμε τις προτάσεις μας που αφορούν αυτές τις τρεις παραμέτρους

1.                         Η διεθνής κοινότητα

Ένα πρόβλημα που έχει διεθνείς διαστάσεις και αφορά ολόκληρη την υφήλιο πρέπει να αντιμετωπιστεί από τα ΟΗΕ που είναι ο διεθνής οργανισμός, ο καθ’ ύλην και υπευθυνότητα διεθνής οργανισμός, που μπορεί να δώσει λύση ή προοπτική λύσης σ’ ένα τέτοιο πρόβλημα. Με αυτήν την έννοια οι προσπάθειες την ελληνικής κυβέρνησης πρέπει να απευθυνθεί προς τα Ηνωμένα Έθνη και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να επιληφθεί του θέματος, τουλάχιστον στην περίπτωση των πολέμων που είναι ένας από τους σημαντικούς παράγοντες του μεταναστευτικού ρεύματος στην περιοχή μας.

Στην κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να γίνει παρέμβαση σ’ όλους τους εμπλεκόμενους στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, ώστε να δοθεί λύση που θα απέτρεπε το μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ελλάδα και κατ’ επέκταση στην υπόλοιπη Ευρώπη. Προτεραιότητα θα πρέπει στο πλαίσιο αυτό να δοθεί στον ρόλο που παίζει η Τουρκία, που προωθεί την παράνομη μετανάστευση από τα παράλια της Τουρκίας προς την Ελλάδα.

2.                         Η Ευρωπαϊκή Ένωση

Στο πρόβλημα που αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση οι προτάσεις του συμβουλίου των αρχηγών των κομμάτων εκπληρώνει σε έναν βαθμό τις απαιτήσεις της Ελλάδας προς τους εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Παραθέτουμε το κείμενο με δύο βασικές μας διαφοροποιήσεις. Πρώτον ότι η παρέμβαση του ΝΑΤΟ υπηρετεί τα σχέδια της Τουρκίας για γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, που είναι η πάγια επιδίωξη της Τουρκίας και δεύτερον στην διατύπωση ότι πρόκειται για «παράτυπους» μετανάστες, ένας αδόκιμος όρος που οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα και λάθος λύσεις. Τέλος το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρόβλημα διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, πληθυσμιακής αλλοίωσης και εθνικής ασφάλειας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΣΥΣΚΕΨΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ

 «Τα γεγονότα που μεσολάβησαν, ύστερα από την Σύσκεψη των Πολιτικών Αρχηγών της 28ης Νοεμβρίου 2015, όχι μόνον επιβεβαίωσαν αλλά και ενίσχυσαν καταλυτικώς την διαπίστωση πως το Προσφυγικό ζήτημα είναι κοινό –κατ’ ουσίαν υπαρξιακό- όλων των Κρατών-Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  

I.                    Στο πλαίσιο τούτο η Ελλάδα:

 Α. Με πνεύμα Ανθρωπισμού και Αλληλεγγύης έναντι των Προσφύγων αλλά και θωρακίζοντας την ασφάλεια του Ελληνικού Λαού, θα σεβασθεί στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της, με τον τρόπο που αυτές καθορίζονται από τις αποφάσεις των αρμόδιων οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.    

 Β. Φυλάσσει και τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.   Υπ’ αυτό το πνεύμα όχι μόνον συνεργάζεται με την Frontex, αλλά επιζητεί και επιδιώκει την δραστική ενίσχυσή της και την τελική ταχύτατη μετεξέλιξή της σ’ Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή, πάντοτε με σεβασμό της εθνικής της κυριαρχίας ως προς την διασφάλιση των συνόρων της.  Και ύστερα από μια τέτοια κατάληξη δηλώνει πρόθυμη να φιλοξενήσει την έδρα της Ευρωπαϊκής Ακτοφυλακής.  Περαιτέρω δε συνεργάζεται πλήρως στο πεδίο των συμπεφωνημένων αποστολών του ΝΑΤΟ και υπό τον αυτονόητο όρο ότι και η Τουρκία σέβεται τις δικές της αντίστοιχες υποχρεώσεις.  

 Γ. Ενισχύει τις ανοιχτές δομές προσωρινής φιλοξενίας Προσφύγων, παραλλήλως προς την ενίσχυση των προαναχωρησιακών κέντρων παράτυπων μεταναστών. 

 

II.                  Η Ευρωπαϊκή  Ένωση οφείλει:

 

 Α. Να επιβάλλει σ’ όλα, ανεξαιρέτως, τα Κράτη-Μέλη της τον πλήρη σεβασμό των υποχρεώσεών τους, ως προς τον δίκαιο και αναλογικό επιμερισμό των Προσφύγων, καθιστώντας σαφές ότι μονομερείς ενέργειες δεν είναι επιτρεπτές και ότι όσοι τις επιλέγουν θα έχουν τις ανάλογες συνέπειες. Στο πλαίσιο αυτό, οφείλει επίσης να καταστήσει σαφές προς όλα τα Κράτη-Μέλη ότι οι χώρες πρώτης γραμμής, και ειδικότερα η Ελλάδα, δεν μπορούν ν’ αναλάβουν όλο το βάρος της φιλοξενίας των Προσφύγων που εισέρχονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μόνο το βάρος που τους αναλογεί με βάση τον πληθυσμό τους.  Στο ίδιο πλαίσιο η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να επιταχύνει την εφαρμογή των αποφάσεων για μετεγκατάσταση των Προσφύγων τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Τουρκία.   

 Β. Να προωθήσει, το ταχύτερο δυνατόν, προγράμματα επιστροφών παράτυπων  μεταναστών, ενεργοποιώντας υφιστάμενες Συμφωνίες Επανεισδοχής και συνάπτοντας νέες.   

Γ. Να προωθήσει την συνεργασία με την Τουρκία, προκειμένου αυτή αφενός ν’ ανακόψει αμέσως τις ροές Προσφύγων προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.  Και, αφετέρου, ν’ αναλάβει, επίσης αμέσως, την ευθύνη δημιουργίας σταθερού και αξιόπιστου μηχανισμού μετακίνησης των προσφύγων από την Τουρκία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επισημαίνεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να λάβει σοβαρώς υπόψη ότι η Τουρκία δεν έχει εκπληρώσει  συγκεκριμένες υποχρεώσεις, τις οποίες ανέλαβε κατά την Σύνοδο Κορυφής της 29ης Νοεμβρίου 2015.   

 Δ. Να παράσχει, εγκαίρως, την απαιτούμενη συνδρομή προς την Χώρα μας, κυρίως ως προς την συνεχή οικονομική και υλικοτεχνική της ενίσχυση για την υπό όρους ανθρωπισμού περίθαλψη των Προσφύγων, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ελλάδα υφίσταται, περισσότερο από κάθε άλλο Κράτος-Μέλος, τις επιπτώσεις του Προσφυγικού.   

 Ε. Να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο ως προς τον τερματισμό του πολέμου στην Συρία –ο οποίος και αποτελεί την σημαντικότερη αιτία δημιουργίας και διαιώνισης του Προσφυγικού- προκειμένου να διευκολυνθεί έτσι και η κατά το δυνατόν ταχύτερη επιστροφή των Προσφύγων στις εστίες τους.    

 III. Η τρέχουσα συγκυρία αποδεικνύει την ανάγκη ν’ αναθεωρηθεί καταλλήλως η Συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ, ακόμη κι αν η αναθεώρηση αυτή έχει αρχικώς μεταβατικό χαρακτήρα λόγω επείγοντος, έως ότου προετοιμασθεί πλήρως και ολοκληρωθεί οριστικώς».  

 Η Ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας εκφράζει τον ελάχιστον κοινό τόπο συμφωνίας των Αρχηγών των Κομμάτων που την αποδέχονται.  Τα Κόμματα της Αντιπολίτευσης εξέφρασαν, καθένα με τον δικό του τρόπο, τις επιφυλάξεις τους για τους μέχρι σήμερα χειρισμούς και την αποτελεσματικότητα της Κυβέρνησης, οι οποίες και καταγράφηκαν στα Πρακτικά.

3.                  Το πρόβλημα με τα ιδιαίτερά του χαρακτηριστικά για την Ελλάδα και τα μέτρα αντιμετώπισης του

α)  Η κατανόηση τους προβλήματος στην ουσία τους και στις βασικές του παραμέτρους

β) Η καταγραφή των παράνομων μεταναστών, είτε είναι οικονομικοί πρόσφυγες είτε είναι πολιτικοί πρόσφυγες. Ποιοι και πόσοι είναι οι παράνομοι μετανάστες, για να γνωρίζουμε το μέγεθος του προβλήματος. Σε ένα ευνομούμενο κράτος αυτό είναι το πρώτο καθήκον. Για να μπορεί η ελληνική πολιτεία να μελετήσει το πρόβλημα και να οργανώσει την αντιμετώπισή του. Επιπλέον για να προστατεύσει και τους Έλληνες, αλλά και τους ίδιους τους λαθρομετανάστες από την εκμετάλλευση. Για το σκοπό αυτό θα πρέπει να καθιερωθούν αυστηροί νόμοι που επιβάλουν ποινές σε όσους απασχολούν λαθρομετανάστες, χωρίς να τους έχουν δηλώσει στις αρχές, για να μπορεί αυτό το κράτος, όταν και εφόσον λειτουργήσει στοιχειωδώς, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του.

γ) Να καθοριστεί με νόμο το ποσοστό που χρειάζεται ή μπορεί να αντέξει η χώρα από οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής πλευράς. Αναφέρω όλους αυτούς τους τομείς, γιατί έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους. Το  πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης δεν είναι μόνο οικονομικό πρόβλημα, όπως και όλα τα άλλα κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα. Είναι λοιπόν και εθνικό και κοινωνικό που συνδέεται με πολλές παραμέτρους, με προβλήματα οικιστικά, υγείας, περίθαλψης, παιδείας, πολιτισμού. Είναι προβλήματα που συνδέονται με την εθνική ασφάλεια και εθνική επιβίωση και ύπαρξη.

Συνεπώς πρέπει να μπει οπωσδήποτε ποσόστωση. Πόσους λαθρομετανάστες μπορεί να απασχολήσει και να διαθρέψει αυτός ο τόπος, χωρίς να υπάρχει κίνδυνος πληθυσμιακής αλλοίωσης της Ελλάδας και διάλυσης του κοινωνικού ιστού, καθώς επίσης της καταστροφής τηςπολιτισμικής ιδιοπροσωπίαςτου; 2%, 3%, 5%. Μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη από επιστήμονες με κύρος και γνώση και ανεξαρτησία από διάφορα κέντρα ελέγχου, να καθοριστεί αυτό το ποσοστό. Με βάση την ποσόστωση να καθοριστεί και η στρατηγική αντιμετώπισής του.

Οι γενικόλογες  και υποκριτικές στην ουσία απόψεις περί «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν μετά και την σαφή τοποθέτηση του Συνηγόρου του Πολίτη Γ. Καμίνη ότι η παροχή ιθαγενείας δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα του μετανάστη, αλλά κυριαρχικό δικαίωμα του εθνικού κράτους και άπτεται του σκληρού πυρήνα της εθνικής και κρατικής κυριαρχίας [5].  Οι ψευτοπροοδευτικές και δήθεν αριστερές απόψεις επιδεινώνουν το πρόβλημα, χωρίς ωστόσο να προσφέρουν καμία εναλλακτική λύση.

δ) Επίσης θα πρέπει να προσεχθεί και η πτυχή της ασφάλειας των πολιτών και της εθνικής ασφάλειας, κάτι που τόνισε κομψά αλλά ξεκάθαρα ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τη Μετανάστευση Αντόνιο Γκουτιέρες κατά τη συνάντησή του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό στην Αθήνα.[6] Προς το σκοπό αυτό και αφού προηγηθεί, όπως είπαμε, η γενική απογραφή των νόμιμων και παράνομων μεταναστών και καθοριστούν οι απαραίτητες διαδικασίες που προβλέπονται από το νόμο και τις διεθνείς συνθήκες για να εξεταστούν ποιοι δικαιούνται άσυλο και ποιοι νομιμοποίηση. Ασφαλώς ο νόμος περί ιθαγένειας πρέπει να αλλάξει επί το αυστηρότερον, ώστε να μην αποτελεί πρόσκληση για παράνομους μετανάστες. 

ε) Να γίνουν προσπάθειες για να καταργηθεί η συνθήκη «Δουβλίνου ΙΙ» που επιτρέπει την αναγκαστική επανεισαγωγή λαθρομεταναστών στην πρώτη χώρα εισαγωγής τους. Έτσι μεταβάλλεται η Ελλάδα στην Ευρώπη σε ανθρώπινη «χωματερή». Πρέπει όμως να τονιστεί ότι το Δουβλίνο ΙΙ δεν λύνει το πρόβλημα στη βάση του και από μόνο του.

στ) Φύλαξη των συνόρων. Η δικαιολογία ότι δεν μπορούν να φυλαχτούν τα σύνορα και να αποτραπεί η λαθρομετανάστευση είναι φτηνό τέχνασμα. Η Ελλάδα μπορεί με τα μέσα που διαθέτει να αποτρέψει σε μεγάλο βαθμό την παράνομη είσοδο αλλοδαπών στο έδαφός της, αν έχει την θέληση.[7] Όσο δεν γίνεται αυτό- και δεν γίνεται- το πρόβλημα θα επιδεινώνεται. Αν υπάρχει η θέληση -που δεν υπάρχει - και τους λόγους εξηγήσαμε πιο πάνω-, τότε ελάχιστος αριθμός ίσως περνάει τα σύνορα.

στ) Για όσους παρ’ όλα αυτά εισέρχονται στην χώρα, τότε όλοι τους θα εισάγονται απευθείας σε Κέντρα Υποδοχής, όπου θα κρατούνται έως την επαναπροώθησή τους. Ανάλογα με τις ανάγκες θα πρέπει να ζητηθούν κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την κάλυψη των εξόδων. Όμως το να μας δώσουν χρήματα για να κρατήσουμε όλους στην Ελλάδα, είναι απαράδεκτο και άκρως επικίνδυνο.

Αντί λοιπόν να ανεγερθούν Κέντρα Φιλοξενίας σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, το πιο ορθό και αποτελεσματικό μέτρο θα είναι, μόλις οι λαθρομετανάστες περάσουν τα ελληνικά σύνορα να συλληφθούν και οδηγηθούν πάραυτα στα Κέντρα Υποδοχής. Με το κλείσιμο των συνόρων προς βορά κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει στο εξωτερικό, ενώ τα ανατολικά μας σύνορα είναι σαν το σουρωτήρι. Το να γίνουμε ζούγκλα και να αρχίσουμε να αλληλοτρογώμαστε δεν ωφελεί τελικά κανέναν, αν συνεχίσει αυτή η κατάσταση και αυτή η πολιτική της κυβέρνησης.

ζ) Να βρεθεί τρόπος επαναπατρισμού, συγχρόνως με μια πρώτη οικονομική βοήθεια από τα κοινοτικά ταμεία, για να μη επιβαρυνθεί ο ήδη ανύπαρκτος προϋπολογισμός.^[8]

η) Να γνωστοποιηθεί και στις ξένες Πρεσβείες και στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι λαθρομετανάστες, ότι ο παράδεισος που περιμένουν ερχόμενοι στην Ελλάδα, δεν υπάρχει πια. Να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ενημέρωσης ώστε να αποτραπεί η πρόσκλησή τους στην Ελλάδα, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και πράττει τώρα και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝEL.

Να επαναπροωθηθούν με κάθε τρόπο, όσοι έρχονται από την Τουρκία, η οποία συνειδητά και σκόπιμα επιδιώκει τον εποικισμό της Ελλάδας με ισλαμιστές λαθρομετανάστες για να παρουσιαστεί αύριο μεθαύριο ως προστάτης τους, όπως αρχίζει να το εφαρμόζει ήδη με τη βοήθεια και της ελληνικής κυβερνήσεως και όπως το έπραξε ήδη με τη συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου στη Θράκη. Η κερδοφόρα επιχείρηση των Τούρκων με το λαθρεμπόριο ψυχών πρέπει να σταματήσει πάση θυσία. Στην Τουρκία πρέπει να επιβληθούν ποινές τέτοιες από την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε το κόστος του επιδιωκόμενου οφέλους να είναι μεγαλύτερο από τη συνολική ζημιά. Το πρόβλημα είναι ελληνικό και κατ’ ελάχιστο βαθμό ευρωπαϊκό. Γιατί βασικά σχεδόν μόνο η Ελλάδα υφίσταται τις συνέπειες. Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έλαβαν τα μέτρα τους και από πάνω επικρίνουν και την Ελλάδα για τη στάση της απέναντι στους λαθρομετανάστες.

Ας δούμε τι γίνεται στη Θράκη, όπου όπως είπαμε το αναβαπτισμένο από τουρκικό προξενείο σε Γενικό Προξενείο αποτελεί κράτος εν κράτη, με την ανοχή, για να μην πω υποστήριξη των εξωθεσμικών κέντρων εντός και εκτός Ελλάδας, όσο απίστευτο κι’ αν φαίνεται αυτό. Όμως η συγκεκριμένη πραγματικότητα που επικρατεί εκεί, καθώς και σε άλλες συνοριακές περιφέρειες, το αποδεικνύει.

Οι Λαθρομετανάστες αποτελούν εν δυνάμει στρατό κατοχής, για τις δυνάμεις εκείνες που απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας, όπως συνέβη και με την πρώην Γιουγκοσλαβία.

Όσοι δικαιούνται ασύλου, να τους παρασχεθεί με γρήγορες διαδικασίες. αν όχι, τότε πρέπει να απελαθούν, γιατί αυτοί τουλάχιστον για να ζητούν άσυλο πρέπει να προσκομίσουν χαρτιά, που να εμφαίνεται ότι διώκονται πολιτικά. Δεν μπορεί να βαπτίζουμε όλους «πρόσφυγες». Θα πρέπει να τους δοθεί μια διορία και στο διάστημα αυτό, να μην προβούν σε παρόμοιες ενέργειες. Αλλιώς να περισυλλεγούν και οδηγηθούν σε κέντρα αναμονής εκδίκασης της υπόθεσής τους. (ο γράφων υπήρξε πολιτικός πρόσφυγας κατά τη διάρκεια της χούντας και ζήτησε και πήρε πολιτικό άσυλο στη Γερμανία, γιατί του αφαιρέθηκε από το καθεστώς η ιθαγένεια. Συνεπώς γνωρίζει από νόμιμες διαδικασίες. Αν έστηνε τσαντίρι σε καμιά πλατεία, την άλλη μέρα θα είχε απελαθεί. Φυσικά δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις από ένα κράτος, που δεν είναι κράτος, αλλά παρακράτος. Τι νόημα έχει να απευθύνεται κάποιος στον περαστικό για να πιέσει υποτίθεται την κυβέρνησή του να του δοθεί άσυλο;

θ) Να υποχρεώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση την Τουρκία να αναλάβει τις υποχρεώσεις της απέναντι στις συνθήκες επαναπροώθησης που έχει υπογράψει η ίδια. Αν δεν το πράξει η Ευρωπαϊκή Ένωση τότε η ελληνική κυβέρνηση να χορηγήσει στους λαθρομετανάστες ταξιδιωτικά έγγραφα και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο και τους διευκολύνει να εγκαταλείψουν την Ελλάδα. Δεν μπορεί η Ελλάδα με τα προβλήματα που έχει να αποτελεί επιπλέον και την χωματερή λαθρομεταναστών της Ευρώπης. Οι λαθρομετανάστες προωθούνται σχεδιασμένα μέσω της Τουρκίας στην Ελλάδα και δεν φτάνουν εκεί χωρίς χαρτιά. Τα έγγραφα εξαφανίζονται σκόπιμα από τους διακινητές τους και τις ύποπτες ΜΚΟ, στις οποίες οπωσδήποτε είναι αναμεμειγμένες και τουρκικές υπηρεσίες. Και ασφαλώς υπάρχουν τρόποι, αν θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση, να εξαναγκάσει την Τουρκία να συμμορφωθεί. Χρειάζεται και προϋποθέτει πρώτα τη βούληση των ελληνικών κυβερνήσεων και κομμάτων. Όμως μια τέτοια προοπτική δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Όλα τα βάρη θα τα επωμιστεί η Ελλάδα και τα κέρδη η Τουρκία, η οποία θα αμειφθεί μάλιστα γι’ αυτήν της την πολιτική. Η Γερμανία παρεπιμπτώντος ποτέ δεν θα δυσαρεστήσει την φίλη και σύμμαχό της Τουρκία.

ι) Να  προστατευθούν οι εναπομείναντες με την παροχή όλων των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων που έχουν και οι Έλληνες εργαζόμενοι. Όμως η βασική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων πρέπει να αποβλέπει στην παραμονή ή επαναπροώθηση των αλλοεθνών στις πατρίδες τους, ώστε εκεί να παλέψουν και δημιουργήσουν τις απαραίτητες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες για την καλυτέρευση της ζωής τους.

Όλα τα ανωτέρω μέτρα και οι εναλλακτικές προτάσεις δεν γίνονται με την φυσικά με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος. Χρειάζεται ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του και δεν είναι παρακράτος της ασυδοσίας, της διαφθοράς και της αρπαχτής, αλλά τηρεί και εφαρμόζει τους νόμους (τους όποιους νόμους) και φροντίζει για τους πολίτες του, υπηρετώντας όχι ατομική ή κομματική αλλά εθνική στρατηγική.

Ασφαλώς τόσο η ανάλυση όσο και η προτάσεις δεν αποτελούν πανάκεια. Όμως με διακατέχει βαθιά η πεποίθηση ότι υπάρχει σχέδιο εποικισμού της Ελλάδας, όπως τον κατέθεσα και ούτε κι αν σταματήσει ο πόλεμος στην Συρία και οι όποιοι πόλεμοι σημερινοί και μελλοντικοί θα σταματήσουν αυτό το ανθρώπινο τσουνάμι, αν δεν εφαρμόσουμε εμείς οι Έλληνες (ηγεσίες και πολίτες) σωστή πολιτική  ανατροπής και αποτροπής του φαινομένου, για τους τρεις λόγους που εξήγησα στην αρχή και που και οι τρεις έχουν την βάση τους στην σφοδρή σύγκρουση συμφερόντων Αμερικής – Ρωσίας. 

Ηλεκτρ. Διεύθυνση: damonpontos@gmail.com

---

[1] Σε μια επίσκεψή αντιπροσωπείας του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών στην πρώην Γιουγκοσλαβία άκουσε ο τότε πρόεδρος του κ. Δημήτρης Παξινός από τα χείλη του συναδέλφου του την ανωτέρω αποκαλυπτική δήλωση για ό,τι  όμοιο ή παραπλήσιο θα συνέβαινε στην Ελλάδα με ό,τι συνέβη στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Σήμερα οι εξελίξεις στην Ελλάδα μόνο ως αποκυήματα επιστημονικής φαντασίας δεν ακούγονται, αλλά ως φρικτή πραγματικότητα.

[2] Την εχθρική αυτή στάση της Γερμανίας εξέφρασα σε ένα άρθρο μου με τίτλο: Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας, με την εγκληματική ενέργεια της κυβέρνησης να βάλει στο Αιγαίο, την καρδιά της Ελλάδας το ΝΑΤΟ, Ήδη ο τούρκικος τύπος ομιλεί για «κοινή θάλασσα του Αιγαίου». Η επόμενη φάση θα είναι να αμφισβητούν μέσω της γνωστής «βαρουφάκιας ασάφειας» τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο.

[3] Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Αγγλία ενίσχυσε την Ελλάδα να απελευθερώσει την Μακεδονία, Ήπειρο και Ανατολική Θράκη, για να μπει φραγμός στην κάθοδο της Ρωσίας στην Μεσόγειο. Την Ανατολική Θράκη παραχώρησαν στην Τουρκία, γιατί δεν εμπιστεύονταν την Ελλάδα, μια ομόδοξη χώρα προς την Ρωσία με δεσμούς ιστορικούς, ότι θα έλεγχε αποφασιστικά τα στενά.

[4] Άρθρο 8.2.β.viii, του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

[5] Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε το νόμο περί ιθαγένειας παράνομο. Το λεγόμενον jus sanguinis ουδεμίαν σχέσιν έχει με την θεωρίαν καθ’ ην οι πολίται της Πολιτείας πρέπει να ανήκουν εις την αυτήν φυλήν (Race) *. Η λέξις «αίμα» δεν πρέπει να παραπλανά. Jus sanguinis σημαίνει ότι ο γεννώμενος εκ γονέων εχόντων την ιθαγένειαν ορισμένης Πολιτείας άμα τη γεννήσει του αποκτά αυτοδικαίως την ιθαγένειαν ην έχουν οι γονείς του . * Ουδαμώς σημαίνει ότι ιθαγενείς της Πολιτείας δύνανται να γίνουν μόνον οι ανήκοντες εις ορισμένην φυλήν *» Οι πολυπολιτισμικοί δεν κάνουν διάκριση ανάμεσα στις έννοιες ιθαγένεια, υπηκοότητα ή πολιτογράφηση.

[6] βλ. εφημ. «Καθημερινή», 21-1-2010.

[7] Υπάρχει μάλιστα η πληροφορία ότι η Φρόντεξ θα φυλάει τα σύνορα και προς τη Δύση, για να μην φεύγουν οι λαθρομετανάστες στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να παγιδεύονται δηλαδή στην Ελλάδα.

[8] Η λαθρομετανάστευση δε λύνεται ούτε με ασπιρίνες, ούτε με χρυσωμένο χάπι. Τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση επιτείνουν το πρόβλημα, αντί να το λύνουν. Αν τα κέντρα υποδοχής, (στρατόπεδα συγκέντρωσης) που σχεδιάσει η κυβέρνηση, γεμίσουν από λαθρομετανάστες, μιας και δεν λαμβάνονται ουσιαστικά μέτρα για τη διακοπή του ρεύματος εισροής ως τσουνάμι των λαθρομεταναστών, τότε ασφαλώς όλοι αυτοί θα διοχετευθούν όχι πια μόνο στην Αθήνα, αλλά και στις συνοικίες και στις άλλες πόλεις και χωριά. Οπότε το πρόβλημα θα είναι γενικό, όλης της Ελλάδας. Ούτε η αστυνόμευση, ούτε οι φυλακές είναι λύση. Γιατί θα καταλήξουμε να μεταβληθούμε σε ένα αστυνομικό κράτος. Επιπλέον οι φυλακές είναι ήδη γεμάτες. Δεν μπορούν να χωρέσουν άλλους. Τι θα γίνει τελικά. Όλη η Ελλάδα θα γεμίσει από φυλακές. Όλες αυτές οι λύσεις είναι τελικά καταστροφικές, αν δεν ανακοπεί το ρεύμα των λαθρομεταναστών στην πηγή του. 

Κλεομένη Κουτσούκη: Γεώργιος Καφαντάρης- Ένας Ρουμελιώτης αυθεντικός πολιτικός ηγέτης (1873-1946)

Γεώργιος Καφαντάρης:

Ένας Ρουμελιώτης αυθεντικός πολιτικός ηγέτης (1873-1946)*

«Εισήλθε εις την πολιτικήν πένης και έφυγε από την ζωήν πενέστερος»

Κλεομένης Κουτσούκης

Ομ. Καθ. Παντείου Πανεπιστημίου

     Θέλω να ευχαριστήσω τον Δήμο Αγράφων και ιδιαίτερα την αντιδήμαρχο κ. Β. Φεγγούλη για την τιμή να με καλέσει να μιλήσω για τον μεγάλο Ευρυτάνα πολιτικό, τον Γεώργιο Καφαντάρη.

     Το να μιλήσει κανείς για τον Γεώργιο Καφαντάρη, που υπήρξε γέννημα θρέμμα αυτής εδώ της γης, της ιστορικής Φραγκίστας, είναι ταυτόχρονα και τιμή και μεγάλη ευθύνη.  Γιατί ο Γ.Κ. υπήρξε κορυφαίος Έλληνας πολιτικός που δέσποσε για μισό αιώνα στην πολιτική ζωή της χώρας μας.

Ι. Εισαγωγικά

     Πριν ακριβώς από εκατό χρόνια, δηλ. το 1915, ο Γ.Κ. διέπρεψε ως Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση των Φιλελευθέρων, υπό τον Ελ. Βενιζέλο.  Είχε εκλεγεί βουλευτής του κόμματος αυτού στις εκλογές του 1911.  Και, βουλευτής ων δεν δίστασε, με την κήρυξη των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13, να στρατευθεί ως εθελοντής και να μεταβεί στο μέτωπο, να πολεμήσει ως απλός Έλληνας στρατιώτης κατά των Βουλγάρων και Τούρκων [1].

     Ας μου επιτραπεί με την ευκαιρία αυτή να σημειώσω ότι στις πολλές σελίδες άφατης δόξης, που η Ευρυτανία και τα παιδιά της έγραψαν με τη συμμετοχή τους στους εθνικούς αγώνες, όπως του 1821, στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13, στο έπος του ’40 και στην Εθνική Αντίσταση 1941-44, μπορούμε να προσθέσουμε δικαιολογημένα και σελίδες δόξης που τής χάρισαν, αφ’ ενός η εποποιΐα των ξενιτεμένων ανά τον κόσμο παιδιών της και αφ’ ετέρου οι προσωπικότητες που αναδείχθηκαν τον προηγούμενο αιώνα, ιδιαίτερα κατά το πρώτο ήμισυ του 20^ου αιώνα [2].

     Η Φραγκίστα, όπως και τόσα άλλα χωριά της Ευρυτανίας, έχουν απτές αποδείξεις για τα φιλάνθρωπα και κοινωφελή έργα με τα οποία τα ξενιτεμένα παιδιά της ευεργέτησαν τον γενέθλιο χωριό, όπως οι Πανουργιάδες, οι Παπαδόπουλοι, οι Τσαούσηδες, Τσιτσόπουλοι και τόσοι άλλο, τόσο από την Κωνσταντινούπολη, όσο και από την Αμερική. 

     Ο φίλος δικηγόρος, π. πρόεδρος του Δ.Σ. Καρπενησίου, κ. Χαρ. Κούτσικος, έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τους ξενιτεμένους της περιοχής των Αγράφων [3].

     Για τις προσωπικότητες, που ανέδειξε η Ευρυτανία αναφέρω ενδεικτικά τον Δημοσιογράφο και πρωτοπόρο σοσιαλιστή πολιτικό Στέφανο Γρανίτσα, που δυστυχώς πέθανε πολύ νέος,  πριν ακριβώς από εκατό χρόνια.  Τον λογοτέχνη και ακαδημαϊκό Ζαχαρία Παπαντωνίου, τον καθηγητή και ακαδημαϊκό Κων. Τριανταφυλλόπουλο, τον δικηγόρο και πολιτικό Γεώργιο Καφαντάρη κ.ά.

____________________________

Ομιλία στα «Καφαντάρεια 2015». Αν Φραγκίστα, 8 Αυγούστου 2015

     Θα μπορούσα να σημειώσω εδώ, ότι όλα τα παραπάνω (που προσθέτουν δόξα και περηφάνεια στην Ευρυτανία), αποτελούν σήμερα ένα ανεκτίμητο, πολύτιμο κεφάλαιο για την ανάδειξη της ιστορικής και πολιτισμικής ταυτότητας της Ευρυτανίας. Γι’ αυτό, επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι η ίδρυση και λειτουργία του «Πολιτιστικού Κέντρου Γεώργιος Καφαντάρης» εδώ στη Φραγκίστα, συμβάλλει τα μέγιστα στην προσπάθεια, όχι μόνο διατήρησης της μνήμης του Γ. Κ. αλλά και στην προβολή ευρύτερα της περιοχής.  Θα ήθελα γι’ αυτό να συγχαρώ τον Πρόεδρο του Κέντρου κ. Κων. Κωστόπουλο, που εδώ και δεκαετίες πήρε αυτή την πρωτοβουλία και δούλεψε με μύριες δυσκολίες, απ’ όσο ξέρω, να την φέρει εις πέρας.  Συγχαρητήρια αξίζουν στον κ. Κωστόπουλο αλλά επίσης και σε όσους συνέβαλαν ή συμβάλλουν στην αξιέπαινη αυτή προσπάθεια μνήμης, ιστορίας και πολιτισμού [4].

ΙΙ. Η Επικαιρότητα του Ευρυτάνα πολιτικού ηγέτη

     Πριν από έναν αιώνα και πλέον, δηλ. το 1911, ο Γεώργιος Καφαντάρης εκλέχτηκε βουλευτής των Φιλελευθέρων, ξεκινώντας μια πετυχημένη πολιτική διαδρομή ως το θάνατό του το 1946.  Ο πολύτιμος τόμος του Μιχάλη Σταφυλά «Γεώργιος Καφαντάρης: Μια ζωή στις επάλξεις της Δημοκρατίας» (2005), που επανεκδόθηκε πρόσφατα από την Πανευρυτανική Ένωση, δίνει σε 526 σελίδες όλες τις πτυχές της πολιτικής του δράσης.  Σήμερα, που η χώρα μας ζει μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, δοκιμαζόμενη από τα δάνεια και τους δανειστές της, η οικονομική διπλωματία του Γεωργίου Καφαντάρη είναι εξόχως επίκαιρη.  Ο κορυφαίος Ευρυτάνας πολιτικός φαίνεται ότι παράλληλα προς τις άλλες αρετές του δημόσιου άνδρα διέθετε και αυτές τις ικανότητες του αξιόλογου εθνικού διαπραγματευτή.  Πέτυχε τη σύναψη δανείου με τους ευνοϊκότερους όρους αλλά και η οικονομική πολιτική που άσκησε ως υπουργός Οικονομικών υπήρξε τόσο επιτυχής, ώστε να κάνει τον Ελευθέριο Βενιζέλο να τον αποκαλέσει «αμείλικτον φρουρόν του δημοσίου πλούτου (που) παρεμποδίζει πάσαν παρεκτροπήν δυναμένην να θέση εις κίνδυνον το μετά τόσου κόπου κτηθέν ισοζύγιον προϋπολογισμού» [5].  Ποιος αμφιβάλλει ότι τέτοιους Υπουργούς Οικονομικών έχουμε ανάγκη σήμερα.

     Το ήθος, η υπευθυνότητα, η πρακτική αποτελεσματικότητα και η υπέρβαση του μερικού ή κομματικού χάριν του εθνικού συμφέροντος, που απετέλεσαν την κορωνίδα της πολιτικής συμπεριφοράς του Γ. Κ. συγκροτούν αυτό που έχει αποκληθεί «Σχολή Καφαντάρη», στην οποία εθήτευσαν αρκετοί Ευρυτάνες και Ρουμελιώτες πολιτικοί, όπως ο Γ. Μπουρδάρας, ο Δ. Τουλούπας, Αθανασιάδης, Παπασπύρου, Ροκόφυλλος κ.ά. [6]

     Για τον Γεώργιο Καφαντάρη θα χρειάζονταν ατελείωτες ώρες και μέρες πολλές να μιλάει κανείς.  Εκτός βέβαια από τα πολλά βιβλία, είναι παρήγορο ότι υπάρχει σήμερα εδώ στη Φραγκίστα το ομώνυμο Ίδρυμα και Πολιτιστικό Κέντρο «Γ.Κ.», που μπορεί να οργανώνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα ημερίδες ή συνέδρια πάνω στις ποικίλες πτυχές της προσωπικότητας και του πλούσιου έργου, πολύτιμη κληρονομιά που άφησε ο Γ. Κ.

     Ακόμη είναι προφανές ότι στο πλαίσιο μιας ολιγόλεπτης ομιλίας αποσπασματικά μόνο μπορεί να αναφερθούμε σε μερικές στιγμές από την πολιτική συμπεριφορά του Γ. Κ., στις οποίες καταφαίνεται το ανώτερο ήθος αλλά και η πληθωρική προσωπικότητα του μεγάλου αυτού Ευρυτάνα πολιτικού ηγέτη.  Γι’ αυτό θα επιλέξουμε εδώ μερικές μόνο εκφάνσεις και εκδηλώσεις από τη συμπεριφορά και τους λόγους του.

     Ίσως, η σημερινή συγκυρία της κρίσης που περνάει η χώρα μας, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να εξαρθούν ακριβώς το πολιτικό ήθος και η νουνεχής και σώφρων συμπεριφορά του Γ. Κ. για παραδειγματισμό.

     Ενδεικτικά και επιγραμματικά θα σταθώ σε μερικές μόνο από τις επιτυχίες του, που σημάδεψαν το πέρασμά του από τις αρχές ακόμη του πολιτικού του βίου, που είναι διάσπαρτες στις σελίδες του τόμου που τού αφιερώνει ο Μ. Σταφυλάς:

1.        To 1911, που δέσποζε στη Βουλή το γλωσσικό ζήτημα, πήρε θαρρετά θέση υπέρ της δημοτικής γλώσσας.

2.       Το 1915, ως Υπ. Εσωτερικών στην κυβέρνηση Ελ Βενιζέλου εκφώνησε στη Βουλή πύρινο αντιμοναρχικό λόγο!  Ήταν άλλωστε σταθερά υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας.  Έμεινε ιστορική η φράση του «όπου υπάρχουν βασιλείς τα δίκαια του λαού κινδυνεύουν».

3.       Επίσης, ήταν εναντίον της ανάμιξης των στρατιωτικών στην πολιτική.  Ως γνωστόν και τα δύο αυτά θέματα με τη συνέπεια που τον διέκρινε στάθηκαν αφορμή να μη δεχθεί δελεαστικές προτάσεις για ανάληψη ανωτάτων πολιτειακών αξιωμάτων.

4.       Το  1917 μίλησε πρώτος για την αποκατάσταση των ακτημόνων καλλιεργητών, ενώ το 1919, ως υπουργός Γεωργίας, έφερε νόμο στη Βουλή για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών του θεσσαλικού κάμπου.

5.       Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Κόμμα των Φιλελευθέρων, ο Γ. Κ. επιλεγόταν ως ειδικός αγορητής προκειμένου να αναπτύξει τις θέσεις του κόμματος, πάνω σε θέματα εξαιρετικής σημασίας και σπουδαιότητας, όπως ο αντιμοναρχικός του λόγος, που προανέφερα, για τα έκτροπα που δημιούργησαν οι βασιλοτρομοκράτες καθώς και για θέματα της Δημόσιας Διοίκησης και ειδικά τη διαφθορά των δημοσίων υπαλλήλων.  Ήθελε «τους πολιτικούς να υπηρετούν την πατρίδα και όχι η πατρίδα τους πολιτικούς»[7].  Όπως γράφει ο Μιχάλης Σταφυλάς, ο Γ. Καφαντάρης αντιτασσόταν στον δημοσιοϋπαλληλικό συνδικαλισμό, αφ’ ενός λόγω κινδύνου διαταράξεως του κρατικού προϋπολογισμού, δεδομένου ότι διεκδικούσαν μονίμως αύξηση μισθών και αφ’ ετέρου λόγω της απειλής των απεργιών, που δυσκόλευε τη λειτουργία του κράτους.  Ωστόσο, δεν ήθελε ούτε οι μισθοί των βουλευτών και των υπουργών να απέχουν από τους μισθούς των υπολοίπων εργαζομένων. «Θα προτιμούσα» έλεγε «οι πολιτικοί να προέρχονται από τα πτωχά στρώματα του λαού γιατί αυτοί νιώθουν καλύτερα τις ανάγκες του» [8].   Υπερθεμάτιζε επίσης και για τα θέματα ευθύνης των υπουργών, καθώς και το σοβαρό θέμα της συμπεριφοράς των βουλευτών και του κύρους του Κοινοβουλίου, που όπως φαίνεται υπήρξε πάντοτε ένα θέμα διαχρονικό.

6.       Όταν, μετά την Επανάσταση του 1922, επέστρεψε ο Βενιζέλος και σχημάτισε κυβέρνηση, ο Γ. Καφαντάρης ανέλαβε Υπουργός Δικαιοσύνης.  Κι όταν ο Βενιζέλος έφυγε πάλι για το εξωτερικό του εμπιστεύθηκε και την αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων, με συνέπεια ο Γ. Κ. τότε να γίνει και πρωθυπουργός.  Αρνούμενος όμως, όντας συνεπής προς τις αρχές του αν και αντιμοναρχικός, να κηρύξει τη δημοκρατία χωρίς λαϊκό δημοψήφισμα αλλά μόνο με απόφαση της Βουλής, όπως υποστήριζε ο Α. Παπαναστασίου, δεν δίστασε να  εγκαταλείψει την πρωθυπουργία μετά ένα μήνα.

     Ο πολυβραβευμένος Ευρυτάνας λογοτέχνης και συγγραφέας Μιχάλης Σταφυλάς, που έχει συγγράψει την πιο εμπεριστατωμένη ως τώρα μελέτη για τον μεγάλο Ευρυτάνα πολιτικό, γράφει ότι ο Γ. Κ., παράλληλα με την αφοσίωσή του στην ευρύτερη πολιτική, είχε και μια άλλη μεγάλη αφοσίωση, δηλ. στην Ευρυτανία  «στην αποξεχασμένη αυτή περιοχή», όπως γράφει, «με τόσα άλυτα προβλήματα έκαμε ό,τι μπορούσε.  Είχε (άλλωστε) και (πολιτικούς) αντιπάλους στον τόπο του.  Δεν μπορούσε να λύσει όλα τα ευρυτανικά προβλήματα σε μια εποχή, όπου όλες οι περιοχές περίμεναν από την κεντρική Διοίκηση να βελτιώσει τη ζωή τους».  Στον παραπάνω τόμο του ο Μ. Σ. εκθέτει διεξοδικά και τεκμηριωμένα το τι έχει κάνει ο Γ. Καφαντάρης για την Ευρυτανία, έχοντας πάντα κατά νου την προτροπή του πατέρα του, που ως παλαίμαχος δήμαρχος Αγραίων τον συμβούλευε: «Ποτέ να μη ξεχνάς αυτά που παθαίνουν οι Ευρυτάνες» [9].

     Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1926 ίδρυσε το δικό του «κόμμα των Προοδευτικών Φιλελευθέρων, με βασικό στόχο την γαλήνη και την ευημερία του έθνους».  Δυο χρόνια αργότερα, το 1928, θα το επαναδραστηριοποιήσει διευρύνοντάς το με το όνομα «Προοδευτικό Κόμμα».  Ωστόσο, ο Βενιζέλος, όταν απεσύρθη για δεύτερη φορά από την αρχηγία του Κόμματος των Φιλελευθέρων, όρισε και πάλι αρχηγό, που θα τον διαδεχθεί, τον Γ. Καφαντάρη, ο οποίος αναλαμβάνοντας πάλι την αρχηγία του ανέστειλε τη λειτουργία του δικού του κόμματος.

     Αξίζει να σημειώσουμε εδώ τα ευχαριστήρια λόγια που απηύθυνε ο Ελ. Βενιζέλος προς τον Γ. Κ. γράφοντας μεταξύ άλλων: «Αισθάνομαι το επιτακτικόν καθήκον να σε βεβαιώσω εξ ονόματος του κόμματος τούτου πόσον είμεθα όλοι υπερήφανοι και ευγνώμονες εν ταυτώ, δια τον τρόπον καθ’ ον ηγήθης αυτού επί τέσσερα και πλέον έτη…» για να προσθέσει: το θάρρος, ιδίως με το οποίον αντιμετώπισες την αντιδημοτικότητα την οποίαν ήτο φυσικόν να προκαλέσουν τα μέτρα δια των οποίων επεδίωξες να εξασφαλίσης το ισοζύγιον του προϋπολογισμού, θα μείνη πάντοτε ως τίτλος τιμής και δια σε προσωπικώς και διά το κόμμα, το οποίον τόσον πιστώς σε ακολούθησεν εις τον ακανθώδη τούτον δρόμον» [10].

ΙΙΙ. Ανιδιοτέλεια και υπέρβαση των κομματικών συμφερόντων

     Ας σημειωθεί επίσης, ότι όταν την εποχή εκείνη (δηλ. το 1929) ο Βενιζέλος έφερε στη Βουλή προς ψήφιση το «Νόμο περί Ιδιωνύμου», που πρόβλεπε περιορισμό των ελευθεριών του λαού, ο Γ. Καφαντάρης τον κατεψήφισε δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι: «Το δραστικό φάρμακο κατά του κομμουνισμού είναι η ευνομία…». Χτυπώντας τον στείρο αντικομμουνισμό, από τότε θα πει: «Οι ομιλούντες περί των κινδύνων του κομμουνισμού στρέφονται εναντίον πάσης νεωτέρας ροπής και κατά πάσης ανακαινίσεως» [11].

     Λίγο νωρίτερα, όταν ανέκυψε θέμα εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας λόγω παραίτησης από την προεδρία του Παύλου Κουντουριώτη, πολλές εφημερίδες ήσαν ευνοϊκές υπέρ του Γ. Καφαντάρη, που θεωρούσαν ότι μεταξύ των υποψηφίων του Ζαΐμη και του Σοφούλη, ο Γ. Κ. έπρεπε να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας διότι ήταν ολιγότερο αντιπαθής και γι’ αυτό επικρατέστερος, δεδομένου, ότι και ο Βενιζέλος αρχικά στήριζε την υποψηφιότητά του.

     Αλλ’ ενώ ο Ζαΐμης ήταν πρόθυμος να εκτελέσει όλες τις εντολές του Ελ. Βενιζέλου, ως πρωθυπουργού, ο Γ. Καφαντάρης δήλωνε ότι «θα εκτελούσε τα καθήκοντά του εντελώς αμερόληπτα και υπεράνω κομμάτων». Αυτό φαίνεται ήταν που άλλαξε τη γνώμη του Βενιζέλου και πρότεινε τελικά τον Ζαΐμη ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

     Σε γράμμα του προς τον Ι. Τσιγκόλη, π. βουλευτή Ευρυτανίας και γερουσιαστή, ο Γ. Κ. αναφέρεται στη μεταστροφή του Ελ. Βενιζέλου να τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το επιχείρημα ότι «η ανάδειξις εις το Προεδρικό αξίωμα ισχυράς προσωπικότητος θα εδυσχέρανε την εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος» και έτσι εξελέγη ο βολικός Ζαΐμης…  Και κλείνει την επιστολή λέγοντας: «Εκείνο που με ενδιαφέρει δεν έχει κανείς την δύναμιν να μου το αφαιρέσει και αυτό είναι η αρμονία με την συνείδησίν μου» [12].

     Ωστόσο, στις δύο τελευταίες κυβερνήσεις που σχημάτισε ο Ελ. Βενιζέλος, δηλ. το 1932 και το 1933, ο Γ. Καφαντάρης εκτός από τον ίδιο ως Υπουργό Οικονομικών, συμμετείχαν στην κυβέρνηση και τρεις δικοί του υπουργοί, δηλ. από το Κόμμα των Προοδευτικών.

     Από το 1927 και εντεύθεν, που ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών, κατάφερε να βάλει τάξη στα οικονομικά της Χώρας, που είχαν διασαλευθεί με την πολυετή πολιτική αστάθεια.  Όπως γράφει η συνάδελφός μου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, κ. Αρετή Φεργάδη-Τούντα, καθηγήτρια της Διπλωματικής Ιστορίας: «Δεν χωρεί αμφιβολία πως το έργο του Γ. Καφαντάρη στην ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας και στην υπόθεση της αποπεράτωσης της προσφυγικής αποκατάστασης και εγκατάστασης ήταν τιτάνιο, διότι κατόρθωσε, συνεργαζόμενος με προσωπικότητες της ελληνικής και της διεθνούς ζωής, να ανακτήσει η χώρα την πίστη της διεθνώς, στις ξένες χρηματαγορές, να αποκατασταθεί το γόητρό της και να συμβάλει στην προώθηση σημαντικών ζητημάτων συναφών με το πολυδιάστατο προσφυγικό πρόβλημα, κυρίως εκείνων που άπτονταν της εσωτερικής όψης του.  Το έργο, το επιτελεσθέν υπό του Καφαντάρη, την περίοδο εκείνη, αποδίδει με σαφήνεια και ακρίβεια ένα απόσπασμα από κύριο άρθρο της εφημερίδας «Μακεδονία», τη μεθεπόμενη της υπογραφής των συμβάσεων στο Λονδίνο, στις 1 Φεβρουαρίου 1928: “Ο θρίαμβος αυτός (η κάλυψη του δανείου) δεν επετεύχθη δια της μαγικής ράβδου.  Είναι ο ωραίος καρπός μεγάλων και δυσκόλων προσπαθειών και δεξιοτεχνικής διαχειρίσεως των διαπραγματεύσεων υπό του αναλαβόντος αγογγύστως να άρη τον σταυρόν της οικονομικής ανορθώσεως σημερινού υπουργού Οικονομικών» [13].  Εκτός των άλλων επέδειξε και στήριξε στην πράξη φιλαγροτική πολιτική.

     Όταν λίγο πριν κηρύξει τη δικτατορία του 1936, ο Μεταξάς έφερε στη Βουλή το νόμο για την απαγόρευση της αιγοβοσκής ως επικίνδυνης για τα δάση, ο Γ. Καφαντάρης αντιτάχθηκε σθεναρά λέγοντας ότι: «η απαγόρευση αυτή ισοδυναμεί με εσκεμμένη εξόντωση των ορεινών της χώρας πληθυσμών», έχοντας κατά νου βέβαια την ορεινή και κτηνοτροφική Ευρυτανία, για να συνεχίσει λέγοντας ότι: «η συντήρηση και επέκταση της δασικής της χώρας μας βλαστήσεως αποτελεί όντως υψίστην ανάγκην… (αλλά) δεν είναι η κτηνοτροφία η καταστρέφουσα τα δάση…  Κυκλοφορούν προχειρολόγοι αντιλήψεις κατά τας οποίας η εξόντωσις της αιγοτροφίας είναι η πανάκεια της προστασίας των δασών…  Δεν αποτελεί (όμως) δασικήν πολιτικήν η εξόντωσις των πληθυσμών.  Η δασική πολιτική είναι η συμφιλίωσις των κατοίκων με τα δάση, δια μερίμνης καθιστώσης τα δάση εξυπηρετικά των κατοίκων». Βέβαια, τότε, πέτυχε την προσωρινή αναστολή της εφαρμογής του νόμου αυτού στην Ευρυτανία.

     Ως γνωστόν, κατόπιν, αντιτάχθηκε σθεναρά κατά της δικτατορίας Μεταξά και κυκλοφόρησε πολυσέλιδη προκήρυξη, που είχε ως συνέπεια να συλληφθεί και να εξορισθεί στη Ζάκυνθο, όπου παρέμεινε μέχρι την κήρυξη του πολέμου, τον Οκτώβριο του 1940 [14].

     Αξίζει εδώ να θυμηθούμε ένα περιστατικό που δείχνει, παρά τις πολιτικές αντιθέσεις, την εκτίμηση που έτρεφε ο Ι. Μεταξάς προς τον Γ. Καφαντάρη.  Το περιστατικό αυτό μας το δίνει στο βιβλίο του για τον Γ. Κ. ο Δημοσθένης Γούλας, όπως του το αφηγήθηκε ο βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας Κων. Ροκόφυλλος:  Ταξιδεύοντας ο εν λόγω βουλευτής με το πλοίο για να έλθει στην Αθήνα στα 1933-34, προκειμένου να συναντήσει τον Καφαντάρη, συνάντησε στο πλοίο τον συνάδελφό του Κεφαλλονίτη δικηγόρο Βρασίδα Αλεξάτο που συνταξίδευε με τον Ι. Μεταξά.  Ο Αλεξάτος θεώρησε σκόπιμο να συστήσει τον Ροκόφυλλο στον Μεταξά με κολακευτικά λόγια, προσθέτοντας όμως σ’ αυτά ότι «έχει ένα ελάττωμα», ότι δηλ. είναι φανατικός φίλος του Καφαντάρη.  Και ο Μεταξάς αμέσως είπε:  «Μα αυτό είναι τίτλος τιμής για τον κ. Ροκόφυλλο.  Διότι ο Καφαντάρης είναι μια εκλεκτή φυσιογνωμία του ελληνικού Κοινοβουλίου, με ηγετικά προσόντα σπουδαία και ήθος άφθαστον!» [15]. 

ΙV. Η συμβολή του στον αγώνα κατά της πείνας στην Κατοχή

     Στη διάρκεια της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης δεν έφυγε στο εξωτερικό, όπως πολλοί πολιτικοί, έμεινε εδώ στην Ελλάδα.  Αν και άρρωστος αγωνίσθηκε ποικιλότροπα, όχι μόνο ως Πρόεδρος Επιτροπής για την αποστολή τροφίμων στην Ευρυτανία, αλλά ενεργούσε και για ό,τι ήταν δυνατό, προκειμένου να απαλυνθούν τα βάσανα των σκλαβωμένων Ελλήνων.  Για να διαπιστώσει κανείς πόσο ρεαλιστής πολιτικός ήταν, δεν δίσταζε να επισκέπτεται ακόμη και κατοχικούς υπουργούς για να τους πείσει να ενδιαφερθούν για την Ευρυτανία, όπως τρόφιμα και άλλες βασικές ανάγκες, ο δρόμος Καρπενησίου-Αγρινίου κ.ά. [16]

     Διορατικός, όπως ήταν και βλέποντας τη συμπεριφορά των Άγγλων στη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης, όπως μάς πληροφορεί ο Μ. Σταφυλάς, σε επιτροπή Ευρυτάνων που τον είχαν επισκεφθεί εξέφρασε τους φόβους του λέγοντας: «Οι Άγγλοι δεν θα αφήσουν να γίνει κάτι το οποίον δεν τους συμφέρει… και υπάρχουν πρόθυμοι Έλληνες πολιτικοί να παίξουν το παιγνίδι των, άλλοι ενσυνειδήτως και άλλοι μη γνωρίζοντας τας αλχημείας της γηραιάς Αλβιώνος» [17].

     Τα γεγονότα που ακολούθησαν απέδειξαν πόσο προφητικός ήταν.  Συνέπεσε εδώ με την πρόβλεψη του αρχικαπετάνιου της Εθνικής Αντίστασης, Άρη Βελουχιώτη, που όταν συναντήθηκε με τους πρώτους Άγγλους, που έπεσαν με αλεξίπτωτα τους είπε: «Εσείς τι ήλθατε να κάνετε εδώ, να μας χωρίσετε;» [18].

     Μια και αναφέρθηκα στην Εθνική Αντίσταση θα σας μεταφέρω εδώ κάτι, που μου αφηγήθηκε ο καπ. Ερμής (δεν είναι άλλος από τον Βασίλη Πριόβολο από τη Χρύσω, που είναι ανηψιός του Γ. Καφαντάρη και πολέμησε κοντά στον Άρη Βελουχιώτη):  «Μερικοί από μας, αναχωρώντας από τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Σύρου μετά την κήρυξη του πολέμου, δεν συμφωνήσαμε να φύγουμε για το εξωτερικό και υποστηρίξαμε την άποψη, ότι θα πρέπει να παραμείνουμε στην πατρίδα και μαζί με τους συμπατριώτες μας ν’ αντισταθούμε και να  δράσουμε ενάντια στην τριπλή φασιστική κατοχή. Περί τα τέλη Απρίλη 1941, μερικοί φίλοι, αφού με δυσκολίες εξασφαλίσαμε ένα μικρό βενζινοκίνητο καΐκι, φύγαμε για την Αθήνα.  Από τα ελάχιστα που πήρα τότε μαζί μου, φύλαξα και το περίστροφο που μου εμπιστεύτηκε η πατρίδα, το οποίο αξιοποιήθηκε αμέσως μετά, δηλ. στην Εθνική Αντίσταση.

     …Στην Αθήνα έμεινα λίγες μέρες. Στο διάστημα αυτό είχα την ευκαιρία και επισκέφτηκα τον θείο μου, τον Γεώργιο Καφαντάρη, φιλελεύθερο πολιτικό, που το 1924 είχε διατελέσει πρωθυπουργός. Ο διορατικός αυτός Ευρυτάνας πολιτικός συζητούσε με στενούς του συνεργάτες τις τρομερές δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει η Χώρα στις συνθήκες που διαμορφώνονταν με την φασιστική κατοχή. Του είπα ότι εγώ φεύγω για το Καρπενήσι και τότε εκείνος μου συνέστησε να συνεργαστώ με Ευρυτάνες συμπατριώτες μας για αντίσταση στη λαίλαπα που αντιμετώπιζε πλέον η Πατρίδα.  Όταν, μετά από δυο χρόνια περίπου, για πρώτη φορά συναντήθηκα στο Καρπενήσι με τον Γιώργο Σιάντο, Γραμματέα της Κ.Ε. του ΚΚΕ, με το ψευδώνυμο «Παππούς», μου μετέφερε τους χαιρετισμούς του θείου μου Καφαντάρη,  τον οποίο είχε και αυτός επισκεφθεί για να του προτείνει να συμμετάσχει στο ΕΑΜ. Ο Καφαντάρης, όπως μου είπε, επιφυλάχτηκε να απαντήσει στην πρόσκληση και είπε στον Σιάντο : «Άλλωστε, Γιώργο, εκεί στα βουνά της Ευρυτανίας και στο Βελούχι, όπως μαθαίνω, έφτασαν όλοι σχεδόν οι θεοί του Ολύμπου με πρώτο τον Άρη. Μεταξύ αυτών είναι και ο δικός μου εκπρόσωπος, ο ανεψιός μου ο Ερμής» [19].

     Με την ιδιότητα του αντιπροέδρου της Κυβέρνησης Σοφούλη, που σχηματίσθηκε μετακατοχικά (Νοέμβριος 1945),[20] ο Γ. Κ. ζήτησε από τον συνάδελφό του Υπουργό Οικονομικών, Αλέξανδρο Μυλωνά, να γίνουν στην Ευρυτανία δύο μονοπώλια, ένα στο Κερασοχώρι και ένα στη Γρανίτσα.  Στην αρνητική απάντηση του Μυλωνά, ότι δεν υπάρχουν πιστώσεις να γίνουν μονοπώλια και στα δύο αυτά χωριά της Ευρυτανίας, ο Καφαντάρης ξέσπασε λέγοντας: «Φίλτατέ μου Αλέκο, σ’ όλη μου τη ζωή όταν πρόκειται να ζητήσω κάτι για την Ευρυτανία μού φέρνουν όλοι τον κατακλυσμό!  Ε΄ όχι να αφήσω τους συμπατριώτες μου να κουβαλάνε στον ώμο οκτώ ώρες το αλάτι να αλατίζουν τη μπομπότα τους και να ταΐζουν τις γίδες τους!»   Ευτυχώς, όπως θα θυμούνται οι παλιοί και τα δύο μονοπώλια έγιναν τότε, όπως μας πληροφορεί ο συνεργάτης του Καφαντάρη, Δημοσθένης Γούλας [21].

     Ας αφήσουμε στην άκρη τις ποικίλες επιστημονικές αναλύσεις για την προσωπικότητά του και την πολιτική του δράση και συμπεριφορά και ας δώσουμε τον λόγο πρώτα στον ίδιο να μιλήσει για τον εαυτό του και την πολιτική του δράση, κι ύστερα ενδεικτικά να δώσουμε τον λόγο σε άλλους, που είναι πάρα πολλοί και δεν μπορούν να αναφερθούν όλοι.

     Σε μια πολυσέλιδη «ανοιχτή επιστολή» του, που έγραψε τον Απρίλιο του 1942 για να απαντήσει σε ασύστατες αιτιάσεις πολιτικών του αντιπάλων, τόσο για τις ευρύτερες πολιτικές του θέσεις, όσο και για τις ενέργειές του προς απάλυνση των δεινών της Ευρυτανίας και των Ευρυτάνων, αποσπώ ένα μικρό κομμάτι όπου αμυνόμενος προβαίνει σε έναν απολογισμό των πολιτικών του αγώνων από το 1922 κι ύστερα.  Γράφει σχετικά:  «… Από την χαραυγήν ως τα βαθειά μεσάνυχτα τρέχοντας εδώ κι’ εκεί, εις τα Υπουργεία, εις τας Υπηρεσίας, εις τον Ερυθρόν Σταυρόν… εξαντλούμαι εις μίαν αδιάκοπον και ακατάβλητον προσπάθειαν να εξασφαλίσω συνεχώς τα προς το ζήν διά την Ευρυτανίαν, να ευκολύνω τας μεταφοράς, να θέσω τάξιν και δικαίαν βάσιν εις την διανομήν των τροφίμων…  Δεν βαρυγκομώ γι’ αυτό καθόλου.  Χαρά μου είναι να φαίνωμαι με κάθε μου θυσίαν χρήσιμος εις την ιδιαιτέραν μου πατρίδα.  Δεν δυσανασχετώ ούτε και ζητώ τίποτε, ούτε ένα καν «ευχαριστώ»… Επιθυμώ επίσης να τονίσω μίαν ακόμα φοράν, ότι δεν θα σταματήσω προ οίασδήποτε δυσκολίας, προ οιουδήποτε κόπου, προ οίασδήποτε θυσίας δια να παράσχω εις τας κρισίμους αυτάς στιγμάς μικράν εις την ιδιαιτέραν μου πατρίδα ανακούφισιν, και ότι δι’ αυτό δεν ζητώ εις αντάλλαγμα τίποτε απολύτως…» [22]

V. Τα πνευματικά του ενδιαφέροντα εντυπωσιάζουν τους λόγιους της εποχής του

     Όπως γράφει ο Μ. Σταφυλάς, ο Γ. Καφαντάρης «με την εντιμότητά του, τον ορθό λόγο και τη δημοκρατικότητά του κέρδισε την εκτίμηση και την αποδοχή, όχι μόνο του απλού λαού, αλλά και των διανοούμενων, που έβλεπαν στο πρόσωπό του, όχι τον επαγγελματία πολιτικό, αλλά τον υπερασπιστή των εθνικών και λαϊκών δικαιωμάτων» [23].

     Ενδεικτικά αναφέρεται στην άποψη που είχε για τον Γ.Κ. ο γνωστός συγγραφέας και μια αξιόλογη μορφή της λογοτεχνίας της γενιάς του ’30, ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο οποίος στο «Ημερολόγιό του» γράφει για τον Γ. Καφαντάρη, που του τον είχε συστήσει ο Κων. Τσάτσος:  «Ενδιαφέρουσα πολιτική συνομιλία διανθισμένη με βουνίσιο χιούμορ καλής ποιότητας.  Μου αρέσει στον άνθρωπο (αυτό) το καθαρό ρουμελιώτικο στοιχείο, που δίνει τον τόνο στη φυσιογνωμία του.  Άνθρωπος του τόπου, ατόφιος, αντιπροσωπευτικός.  Μεγάλη πείρα των ανθρώπων, πλατειά ευφυΐα και πατριωτισμός που έρχεται από το Εικοσιένα.  Χρήσιμος στο Έθνος» [24].

     Ο Σ. Μαρκεζίνης θα γράψει στην πολύτομη πολιτική ιστορία του για τον Γ. Καφαντάρη:  «Σταθερός αγωνιστής της αβασιλεύτου δημοκρατίας, ακέραιος χαρακτήρας, ικανός και θεληματικός αλλά και εμπαθής και πείσμων εις τους αγώνας του» [25].

     Εξάλλου, σύμφωνα με τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, ο οποίος διαδέχθηκε τον Γ. Καφαντάρη στην αρχηγία του Κόμματος των Φιλελευθέρων και το 1946,όπως προανέφερα, είχε τον Γ.Κ. αντιπρόεδρο στην κυβέρνησή του, ο Γ. Καφαντάρης «ήταν θαυμαστής της αλυγίστου ακαμψίας» θέλοντας να δείξει πόσο πιστός ήταν στις αρχές του ο Καφαντάρης.

     Όπως μας διαβεβαιώνει με τεκμήρια ο Μ. Σταφυλάς στον πολυσέλιδο τόμο του, για τον πνευματικό άνθρωπο Καφαντάρη γράφει ότι μιλούσε με ευχέρεια για ποίηση, τέχνη και ιστορία.  Δεν είναι τυχαίο ότι διατηρούσε φιλικές σχέσεις σε πνεύμα αμοιβαίας εκτίμησης με σημαντικούς πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του, όπως τον Γιάννη Βλαχογιάννη, τον Κωστή Παλαμά, τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Γιάννη Ψυχάρη, τον Γρηγόριο Ξενόπουλο και πάνω απ’ όλους με τον Ζαχαρία Παπαντωνίου, του οποίου το ποίημα «Η γριά η βαβά μ’» απήγγειλε συχνά.  Ο συγγραφέας παραθέτει σχετική αλληλογραφία του Γ. Κ. με όλους τους παραπάνω ξεχωριστούς πνευματικούς ανθρώπους [26].

VI. Η υστεροφημία του Γεωργίου Καφαντάρη

     Κλείνοντας θα παραλείψω τους λόγους και τις ποιητικές συνθέσεις, που εκφωνήθηκαν στην κηδεία του Γ. Καφαντάρη, που πέθανε στις 29 Αυγούστου 1946, από επισήμους, αρχηγούς κομμάτων κ.ά.  Θα περιορισθώ μόνο σε ένα μικρό απόσπασμα ομιλίας του αειμνήστου τ. Προέδρου της Βουλής, Δημ. Παπασπύρου, που έγινε σε πνευματικό μνημόσυνο για τον Καφαντάρη στο Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», τον Ιούνιο του 1981.  Ρουμελιώτης ο ίδιος, ως Βοιωτός και συνεργάτης του Γ. Καφαντάρη, είχε ζήσει από κοντά τον Ευρυτάνα πολιτικό.  Γράφει μεταξύ άλλων:  «Υπήρξε μία από τις φωτεινές και εξοχώτερες πολιτικές μορφές ο Γεώργιος Καφαντάρης.  Αυτοδημιούργητος, ήνοιξε μόνος τον δρόμον προς την επιτυχίαν και την δόξαν με την πολυσχιδή μόρφωσίν του, το αδάμαστον θάρρος του, το πλούσιον τάλαντόν του που ανέβλυζε από ένα ισχυρόν νουν και μίαν καθαράν καρδίαν…  Αλύγιστος, αγέρωχος και ασυμβίβαστος δεν υπέταξε ποτέ εις το ίδιον συμφέρον και την σκοπιμότητα τας ιδέας του και την προσήλωσίν του προς την ελευθερίαν.  Τρις απέκρουσε προσφερθείσαν την Πρωθυπουργίαν και εις άλλην περίοδον την Προεδρίαν της Δημοκρατίας.  Πρέπει ακόμη να εξαρθή ότι εισήλθε εις την πολιτικήν πένης και έφυγε από την ζωήν πενέστερος.  Με την παρουσίαν του εις τον πολιτικόν στίβον ο μεγάλος Ρουμελιώτης ηγέτης κατέστη φωτεινόν σύμβολον και με την έξοχη δράσιν του εισήλθε εις την περιοχήν του θρύλου δια να διδάσκη και να οδηγή με το παράδειγμά του τις νεώτερες γενεές εις τον δρόμον της αρετής και του καθήκοντος» [27].

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1.         Μιχάλης Σταφυλάς, Γεώργιος Καφαντάρης: Μια Ζωή στις Επάλξεις της Δημοκρατίας, Ιστορικές Εκδόσεις Στεφ. Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 2005, σς. 495-498 

2.         Ενδεικτικά για τη συμμετοχή των Ευρυτάνων στους εθνικούς αγώνες βλ. Κώστα Ι. Ζήση, Αγραφιώτες και Καρπενησιώτες Αγωνιστές στην Επανάσταση του 1821, Αθήνα 1983, Κλ. Κουτσούκη - Κ. Αρώνη-Τσίχλη (επιμέλεια), Η Ευρυτανία κατά τους επαναστατικούς και μετεπαναστατικούς χρόνους: 170 χρόνια από τον θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη, Εισηγήσεις συνεδρίου, επιστημονική βιβλιοθήκη ΕΚΠΕ, Αθήνα 1995.  Για τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13, αναμένεται η έκδοση τόμου πρακτικών επιστημονικού συνεδρίου, που έγινε στον Προυσό, Τόρνο και Καστανιά Ευρυτανίας (Ιούλιος 2013) από την Πανευρυτανική Ένωση και τους αντίστοιχους πολιτιστικούς συλλόγους.  Για το 1940 βλ. Κώστας Αντ. Παπαδόπουλος, Νεκροί και Μνήμες 1940-41: Αιώνιο μνημόσυνο στους ηρωικά πεσόντες Ευρυτάνες κατά το Έπος του 1940-41, Αθήνα, 2015     

3.         Για τους ξενητεμένους Ευρυτάνες βλ. Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου (Καρπενήσι, 18-20 Οκτωβρίου 2012) «Των Αποδήμων Ευρυτάνων έργα…», υπό έκδοση.  Επίσης, «Ιστορικοί Σύλλογοι Ευρυτάνων της Διασποράς», τεύχος αφιέρωμα του περιοδικού Αρχείο Ευρυτανικών Σπουδών και Ερευνών, τ. αρ. 13-14, Ιανουάριος-Δεκέμβριος 2014.   

4.         Κων. Κωστόπουλος, «Παρουσίαση Ιδρύματος Γεώργιος Καφαντάρης» στο περ. Αρχείο Ευρυτανικών Σπουδών και Ερευνών, τ. αρ. 10 (2012), σ. 74

5.         Βλ. επικαιροποιημένο άρθρο του άλλοτε φοιτητή μου και σήμερα συναδέλφου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Δρα Ιωάννη Χρ. Ιακωβίδη, «Ο Γεώργιος Καφαντάρης (1873-1946): Έντιμος πολιτικός και υπερασπιστής των συμφερόντων του λαού» στο περ. Τα Αιτωλικά, τ. αρ. 24 (Ιαν.-Ιούνιος 2015, σσ. 181-190, όπου πλούσια βιβλιογραφία.  Επίσης Κλ. Κουτσούκης, «Ο Γ. Καφαντάρης ως πολιτικός ηγέτης» στον τόμο Ο Γεώργιος Καφαντάρης και η Εποχή του 1873-1946 , Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αθήνα 1991, σσ. 47-71.   

6.         Για τους δύο αυτούς Ευρυτάνες πολιτικούς που εθήτευσαν στη «Σχολή Καφαντάρη» βλ. Κλ. Κουτσούκης, «Γεώργιος Μπουρδάρας κ.ά. στον τόμο πρακτικών επιστημονικού συνεδρίου της Αιτωλικής Πολιτιστικής Εταιρείας (ΑΙ.ΠΟ.Ε.), Η Πολιτική και οι Πολιτικοί των Νομών Αιτωλοακαρνανίας και Ευρυτανίας, Αθήνα 2008, σσ. 183-203 και Κλ. Κουτσούκης, επιμέλεια, Μνήμη Τάκη Τουλούπα: Πολιτικό Μνημόσυνο Δ.Α. Τουλούπα, Αθήνα 2011

7.         Σταφυλάς, οπ. παρ. σ.211  

8.         Στο ίδιο

9.         Σταφυλάς, οπ. παρ. σ. 30

10.      Στο ίδιο, σ. 226

11.      Σταφυλάς, οπ. παρ. σσ. 140-141, 234-236

12.      Σε γράμμα του στον Ευρυτάνα γερουσιαστή Ι. Τσιγκόλη. Βλ. Σταφυλάς, οπ. παρ. σ. 477 

13.      Αρετή Τούντα-Φεργάδη «Ο Γεώργιος Καφαντάρης και το Τριμερές Δάνειο» στο περ. Αρχείο Ευρυτανικών Σπουδών και Ερευνών, τ. αρ. 8 (2011), σσ. 17-22

14.      Δημοσθένη Γ. Γούλα, Γεώργιος Καφαντάρης, Εκδόσεις Στ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 1982, σσ. 86-88. 

15.      Γούλας, οπ. παρ. σσ. 155-160

16.      Στο ίδιο, σσ. 95-104 και Σταφυλάς, οπ. παρ. σ. 379 

17.      Σταφυλάς, οπ. παρ. σσ. 374-5

18.      Κλ. Κουτσούκης, επιμέλεια, Η Προσωπικότητα του Άρη Βελουχιώτη και η Εθνική Αντίσταση,  Εκδόσεις Φιλίστωρ, Αθήνα 1997, σσ. 67-68 

19.      Από αφηγήσεις του καπ. Ερμή (Β. Πριόβολος) που πρόκειται να εκδοθούν σε βιβλίο.

20.      Τάσου Λέρτα, Ο Θεμιστοκλής Σοφούλης: Η ηγετική προσωπικότητα και η πολιτική του δράση (1860-1949),  Διδακτορική Διατριβή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (2010). Αναμένεται η έκδοσή της

21.      Γούλας, οπ. παρ. σ. 150.  Ο Μιχάλης Σταφυλάς περιγράφει λεπτομερώς τις μακροχρόνιες προσπάθειες του Γ. Καφαντάρη για τη λειτουργία αυτών των μονοπολίων στην Ευρυτανία από τη 10ετία του 1930.  Βλ. Σταφυλάς, οπ. παρ. σσ. 471-475

22.      Γούλας, οπ. παρ. σσ. 124-141

23.      Σταφυλάς, οπ. παρ. σ. 141  

24.      Στο ίδιο και σ. 453 

25.      Στο ίδιο σ. 142

26.      Ο Μιχάλης Σταφυλάς αφιερώνει ολόκληρο κεφάλαιο «Γεώργιος Καφαντάρης ως πνευματικός άνθρωπος», όπου δίνει πλήρη εικόνα των πνευματικών του ενδιαφερόντων και την αλληλογραφία του με αξιόλογους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του, οπ. παρ. σσ. 453-481

27.      Σταφυλάς, οπ. παρ. σσ. 487-488