ΣΧΟΛΙΟ: 1. Νομίζω σα σωστή αρχή να πω: Μια ηγετική φυσιογνωμία κρίνεται από το πώς αντιδρά απέναντι στις δυνάμεις που βλέπει να συγκρούονται πάνω της, από το πώς και πόσο αληθινά προσπαθεί μέσα στα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα και τη σύγκρουση των δυνάμεων να τηρήσει το δέον και να χαράζει το δρόμο που ανταποκρίνεται στις καταστατικές αρχές του συντάγματος και του δικαίου συνάμα προς το ηθικό κεκτημένο της ανθρωπότητας και το κοινό περί δικαίου αίσθημα για τη ζωή και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Αν αμελήσουμε να διερευνήσουμε τις δυνάμεις και τα συμφέροντα που συγκρούονται ή συμμαχούν στο πρόσωπο και το αξίωμά του, τότε δεν μπορούμε να υπολογίσουμε το μέγεθος της απαιτούμενης προσπάθειας και προπαντός δεν είμαστε σε θέση να μετρήσουμε το θάρρος και το μπόι αυτού που αντιτάχθηκε σ’ αυτά τα συμφέροντα ούτε να εκτιμήσουμε τη σημασία των πολιτικών μέτρων που έλαβε και το βαθμό της πολιτικής αρετής του. Χωρίς την προϋπόθεση αυτή, οι όποιες κρίσεις και επικρίσεις μας είναι φαινομενικές μπιχεβιοριστικές και όχι αποδεικτικές της πολιτικής προσωπικότητας και του ήθους της.
2. Περίδος ΨΥχρού Πολέμου τότε και έτσι αναρωτιέμαι: Πόσο δίκαιη και σοφή είναι η θέση του Τσόμσκι όταν επιτίθεται στον Κέννεντι ισοπεδώνοντάς τον στο επίπεδο των άλλων προέδρων και παρασιωπώντας τα μέτρα πολιτικής που εφάρμοσε και τα οποία τον έφεραν σε σύγκρουση: 1. Με την ιδιωτική Kεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED)- με τις οικονομονομισματικές αρμοδιότητες που αυτή απέσπασε το 1913 από τον πρόεδρο Wilson έχοντάς τον «με το πιστόλι στον κρόταφο», 2. Με το βιομηχανικοστρατιωτικό οικονομικό σύμπλεγμα, 3. Με τους αντιπάλους του στην κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, 4. Με τους αντιπάλους τους στην κατοχύρωση της ισότητας ευκαιριών, 5. Με το βαθύ κράτος και τους εκτεταμένους μηχανισμούς του, 6. Με τους πολέμιους της ειρήνης, της αποκλιμάκωσης των εξοπλισμών, της διεθνούς συνεργασίας και της αμφισβήτησης της PaxΑmericana, και τέλος 7. Με τους πολέμιους των καταστατικών αρχών του συντάγματος πάνω στην διεύρυνση και εμπέδωση της Δημοκρατίας?
3. Η πολιτική ιστορία του κόσμου δεν είναι η ιστορία του μισού κόσμου. Η πολιτική σκέψη δεν είναι μόνο η σκέψη του διαφωτισμού και της περιόδου των ιδεολογιών. Συνάμα προς αυτές, η πολιτική σκέψη είναι συγχρόνως προϊδεολογική και μεταϊδεολογική. Ο Κέννεντι δεν ήταν ούτε άγιος ούτε αλάνθαστος. Είχε όμως το θάρρος να αναγνωρίσει τα λάθη του, λέγοντας ότι το λάθος είναι λάθος όσο δεν διορθώνεται. Χρουτσώφ και Κάστρο του το αναγνώρισαν. Ο Κέννεντι έδειξε και προσήμανε έναν εφικτό εναλλακτικό δημοκρατικό δρόμο απέναντι στο Σύστημα. Και το πλήρωσε με τη ζωή του. Δεν τον θυμούνται βέβαια τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί αναλυτές, ούτε τον τιμούν οι σημερινοί φιλόσοφοι. Ομως κάποιοι βλέπουμε το τολμηρό όραμά του και δεν τον ξεχνάμε, όπως δεν τον ξέχασε και η λαϊκή μας μούσα.
5-6-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου